TWO POEMS BY
VASANTHADHEEPAN
Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)
1. DREAMS RIPENING....
arrived at the garden
Discarding the fruits
They conversed in leaf-tongue.
During rainy sunset hours
They wholeheartedly shared
hours radiant
of times ancient
Upon the tree-crests
where snow wanders
they sang the soft dreams of
silence
Beyond the faraway mounts
a Rainbow...!
weaving hues
for those birds’ nests
கனிந்து கொண்டிருக்கும் கனவுகள்
____________________________________________
அந்த தோட்டத்திற்கு
வந்திருந்தன சில பறவைகள்.
பழங்களை புறமொதுக்கியபடி
இலை மொழியில் உரையாடின.
மழை பொழியும் அந்திகளில்
புராதன காலத்தின்
ஒளி மிக்க பொழுதுகளை
உள்ளார்ந்து பகிர்ந்தன.
மூடுபனி உலாவிடும்
மரங்களின் உச்சிகளில்
மெளனத்தின்
மென் கனவுகளைப் பாடின.
தூரத்து மலைகளுக்கு அப்பால்
வானவில்...!
வண்ணங்களை நெய்து கொண்டிருக்கிறது...
அந்த பறவைகளின் கூடுகளுக்காக.
2.THE CURSE
Standing inside the house
and bombing it
is what sexually assaulting a woman is
Her body is made of glass casket
When in rape it gets smashed into smithereens
the broken pieces would soar and scatter
all over the holy sanctuaries of life near and far
With the roots of lineage severing
upon the soul of life
the bloodstains of the hapless woman
would get embedded for all times.
God’s image would melt and evaporate
Civilization would dissolve and disappear
Culture, Heritage – all and more
would be paintings drawn on air.
As razing cities with Nuclear bombs
erasing human lives
with Radiation
it would cause angst for all times
Pouring deadly acid on innocent dreams
Cleaving the gentle soil
and feeling the venom-filled
scorpion tail
Uprooting the ripe fruiting tree
with all its buds and roots
would never allow man to live long
It is cruelty to the core
Of crushing the flower with boulder.
சாபம்
___________________
வீட்டுக்குள் நின்று கொண்டு
அதை
வெடி வைத்து தகர்ப்பது போல
ஒரு பெண்ணை சிதைப்பது.
அவளின் உடல்
கண்ணாடிப் பேழையாலானது
வல்லாங்கில்
சில்லுச் சில்லாய்த் நொறுங்குகையில்
தெறித்துப் பாயும்
காலங்களின் உயிர்த்தலங்களுக்கு.
வம்சத்தின் வேர் இற்றுப்போக
வாழ்வின் ஆன்மாவில்
அபலையின் ரத்தக்கறைப்
படியும் அழியாது.
கடவுளின் பிம்பம் உருகி ஆவியாகும்
நாகரீகம் கரைந்து மறையும்
பண்பாடு , கலாச்சாரம் யாவும்
காற்றில் வரைந்த ஓவியங்களாகும்.
அணுகுண்டால் நகரங்களை
கதிர் வீச்சால் உயிர்ஜீவிகளை
நிர்மூலம் செய்வது போல
தீராத வேதனைகளைத் தருவிக்கும்.
கள்ளமில்லாக் கனவுகள் மீது
குரூரத்தின் திராவாகத்தைப் பெய்வது
சாதுவான நிலத்தைப் பிளந்து
சர்ப்பத்தின் விஷக்கொடுக்கை தீண்டுவது
கனிமரத்தைப் பூவும் பிஞ்சோடு
வேரோடு மண்ணோடு
பெயர்த்து வீசுவது
மனிதனை நீண்டு வாழவைப்பதில்லை..
மலரைக் கல்லால்
நசுக்குகிற
கொடூரமிது.
வசந்ததீபன்
No comments:
Post a Comment