INSIGHT - JULY - SEPTEMBER, 2024

 

SHANMUGAM SUBRAMANIAMQ

A POEM BY

SHANMUGAM SUBRAMANIAN

Transalted into English by latha Ramakrishnan(*First Draft)

Come! Come! The loneliness of Old Age_ Thee I welcome!

With uncontaminated joy Hailing your invaluable beauty I welcome thee wholeheartedly!

Just as Old Age For aloneness also I find not any reasons rigidly defined.

I am all for hugging all the beauties

unparalleled of you steeped in reality; so true.

I have built fences against imaginations running riot Denying them entry inside In every sense.

Accepting it with fortitude I have resolved to make peace with thee.

Let us reach our journey’s happy end Yes, my friend! * Here, a little away My better-half sitting in a back-bent easy chair Is listening to the election news. Cursing somebody in her own way “Oh, no – damn these fellas! See the way they change colours for money and power – Alas!”

As usual, I leaning against the wall immersed in the Sudhas story, the seventh one of Rahul Sankrityayan’s ‘From Volga to Ganga’ that keeps on expanding in width and depth the more you read it page after page _

What more is needed in this old age which is untouched by loneliness at any stage.

 

வருக! வருக!

முதுமையின் தனிமையே!

உமக்கு நல்வரவு!

மிக்க மகிழ்வுடனும்

உங்களின் விழுமிய அழகை விரும்பியும்

நிறைந்த உணர்வுடன் வரவேற்கிறேன்.

முதுமையைப் போலவே தனிமை என்பதற்கான

வரையறுக்கப்பட்ட

ஏது காரணங்களும் தென்படவில்லை எனக்கு.

யதார்த்தத்தில்

மூழ்கிக் கிடக்கும்

தங்களின்

ஆகச் சிறந்த அழகுகளை முழுதுமாய்

அரவணைத்துக்

கொள்ளவே விருப்பம் கொண்டுள்ளேன்.

கற்பனைகளுக்கு

வேலி அமைத்துவிட்டேன்

உள்ளே நுழையாதபடிக்கு.

ஓர்மையுடன் ஏற்று

உங்களோடு சமரசம் செய்துகொள்வதெனத்

தீர்மானித்திருக்கிறேன்.

நாம் நமது மகிழ்ச்சியான

பயண இலக்கினை அடைவோம்.

சரிதானே?

*

இதோ

சற்று தள்ளி,

என் துணைவியார்

முதுகு வளைந்த ஈஸிசேரில்

அமர்ந்தபடிக்கு

தேர்தல் செய்திகள் கேட்டுக்

கொண்டிருக்கிறார்.

" அசிங்கம் புடுச்சவனுக காசுக்காக இப்படியா மாறுவானுக?"

என்று யாரையோ திட்டியபடிக்கு..........

வழக்கம்போல

நான்

சுவரில் முதுகைச் சாய்த்துக்கொண்டு,

வாசிக்க வாசிக்க

இன்னும் இன்னும்

ஆழமாய்

விரிவடைந்து கொண்டிருக்கும்

ராகுலசாங்கிருத்யாயனின்

"வால்காவிலிருந்து கங்கை வரை" நூலின்7-ஆவது கதையான

"சுதாஸ்"-கதையின் பக்கங்களில்

மெய்மறந்திருக்கிறேன்.

வேறென்ன வேண்டும் இந்தத் தனிமையணுகா முதுமையில்

இதைவிட......

LEENA MANIMEKALAI

 A POEM BY

LEENA MANIMEKALAI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

MENTORS

You would have seen them

Fixing some stones to set right the wreckage

They would be carefully watching it.

Amidst sound uproarious

Using silence as hand-fan

They would be contemplating.

The wounded hearts of strangers

They would softly open as tiny handbags.

Kneeling down they would tell tales

whispering into the ears of children

caressing cats’ bellies

they would put them to sleep.

They would gently wipe off the saliva

Oozing out of the mouth of the dead

Their countenances

brimming with dark and light

are but ambling lamps alright.

ஆசான்கள்

அவர்களை நீங்கள் பார்த்திருப்பீர்கள்

சிதிலங்களில் சிறு அடைப்புக் கற்களைப்

பொருத்தி பார்ததுக் கொண்டிருப்பார்கள்

பெரும் சத்தத்திற்கு நடுவே

மெளனத்தை விசிறியாக அசைத்தபடி அவதானித்திருப்பார்கள்

அந்நியர்களின் காயப்பட்ட இதயங்களை

அவர்களின் சிறு கைப்பைகளைப்போல

மெல்லத் திறப்பார்கள்

மண்டியிட்டு அமர்ந்து குழந்தைகளின் காதுகளில்

கதை சொல்லி கிசுகிசுப்பார்கள்

பூனைகளின் வயிற்றைத் தடவிக் கொடுத்து

தூங்க வைப்பார்கள்

இறந்தவர்களின் வாயில் வழியும் எச்சிலை

மென்மையாக துடைப்பார்கள்

இருளும் ஒளியும் ததும்பி நிற்கும் அவர்களின் முகங்கள் நடமாடும் தீபங்கள்!

லீனா மணிமேகலை

MADUSAN SIVAN

 TWO POEMS BY

MADUSAN SIVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

An all too massive Cross. Jesus was not there on it

The legs of Jesus were not there

Nor his hands

The names of those who carried it

None knows.

With nails pierced and flesh mutilated

After the eagle had fed itself on the body

that was thrown into the sea

with nails pierced and flesh mutilated

deep down remains

the skull all alone.

As one two and so hundred thousands

skulls have come to be

At the feet of the Cross

Worship with flowers

In the piano that plays hymns

on sufferings on the Cross

the deluge of tears

The Sun that has set out in the East

dashes against the Cross and halts

In the suffocating crowd

with Jesus converging

in everyone’s eyes

the prayer came to a close.

***

The birds flying low

The stars keep twinkling

Far away the church gate is opened.

In the nostrils opening the door and stepping inside

the scent of century old wooden frames.

In the chain hanging from up above

chimney light aglow.

At the backside wall

Space in the shape of Cross.

and light through that

the bird flying getting in from outside

banging against the wall fluttering here and there

crossing the door

keeps floating floating floating more and more.

The blood-soaked legs that walked on

need liberation.

Though legs and hands pricked by thorns

There remains Life still

The bird is able to see

Till the time there remained life

It continued hovering

Standing on the floor with legs aching

It waited enduring.

Eyes thirsting for appeasing hunger

Pressing both the legs brought together

it spreads its wings

Realizing scarcity of Time doesn’t permit

Life to exit

Madusan Sivan

•

மிகப் பழைய சிலுவை அதில் இயேசு இல்லை

இயேசுவின் கால்கள் இல்லை

இயேசுவின் கைகள் இல்லை

சுமந்தவர் பெயர் தெரியாது

ஆணிகள் தைத்து சிதைக்கப்பட்ட சதைகளுடன்

உடலை கழுகு தின்று தீர்த்தபின்

தூக்கி வீசப்பட்ட கடலின் ஆழத்தில்

கபாலம் தனித்திருக்கிறது

ஓன்று இரண்டென்று நூறு ஆயிரம் என கபாலங்கள் சேர்ந்திருக்கிறது

சிலுவையின் கால்களில் பூக்களால் ஆராதனை

சிலுவைப்பாடுகளை இசைக்கும் பியானோவில் கண்ணீர் பிரவாகம்

கிழக்கில் புறப்பட்டிருந்த சூரியன்

சிலுவையின் தலையில் மோதுண்டு நிற்கிறது

கூட்ட நெரிசலில் ஒவ்வரு கண்களினுள்ளும் இயேசு குவிந்திருக்கவும்

பிரார்த்தனை முடிந்தது

***

பறவைகள் தாழ்ந்து பறக்கவும்

நட்சத்திரங்கள் மின்னி மின்னி மறைகிறது

தூரத்தில் ஆலயக்கதவு திறக்கப்படுகிறது

கதவைத்திறந்து கால்வைக்கும் நாசியில்

நூற்றாண்டு மரச்சட்டங்களின் மணம்

உச்சியில் இருந்து தொங்கும் சங்கிலியில்

சிம்னி விளக்கில் வெளிச்சம்

பின்பக்க சுவரில் சிலுவை உருவில் வெளி

அதன் வழி வெளிச்சம்

பறப்பில் இருந்த பறவை வெளியில் இருந்து

உள்வந்து சுவரில் அங்கும் இங்குமென மோதி

வாசலை கடந்து மிதந்து மிதந்து மிதந்தபடி இருக்கிறது

-

குருதி படிய நடந்த கால்களுக்கு வேண்டுவது விடுதலை

கைகளிலும் கால்களிலும் ஆணிகள் தைத்தாலும்

உயிர் மீதமாய் இருக்கிறது

பறவைக்கு தெரிகிறது

உயிர் போகாதவரை வட்டமடித்திருந்திருந்தது

மணல் தரையில் கால்கள் நோகப் பார்த்திருந்தது

பசியின் ஏக்கம் கண்களில்

ஒரு சேர கால்களை ஊன்றி இறக்கைகளை

விரிக்கிறது

உயிர்பிரியக்காலப் போதமையை உணர்ந்து கொண்டது

-மதுஷன் சிவன்

(2)

Light through the window opened somewhere faraway

in another era

has filled up and drowned my cabin.

I have become submerged in Light.

Closing the eyes I run away from Light

The body retreats from Being

The back and front doors of Non-Being are shut

Running Running Running where at all

should hide.

In the hideout

Need air there

And a window

Another night too

"Anyone there"

bearing the burden of Non-Being.

I have come from Being.

எங்கேயோ தூரத்தில் பிறித்தொரு காலத்தில் திறக்கப்பட்ட யன்னலின் வழி வெளிச்சம்

என் அறையினுள் நிரம்பி மூழ்கடித்திருக்கிறது

வெளிச்சத்தில் மூழ்கிவிட்டேன்

கண்களை மூடியபடி வெளிச்சத்தை விட்டோடுகிறேன்

இருத்தலில் இருந்து பின்வாங்குகிறது தேகம்

இல்லாமையின் பின்கதவும் முன்கதவும் அடைக்கப்பட்டிருக்கிறது

ஓடி ஓடி ஓடி எங்கே ஒளிவது

ஒளிந்து கொள்ளுமிடத்தில் காற்று வேண்டும்

யன்னல் வேண்டும்

பிறித்தொரு இரவும் வேண்டும்

“யாராவது இருக்கிறீர்களா”

இல்லாமையை சுமப்பவர்கள்

நான் இருத்தலில் இருந்து வந்திருக்கிறேன்

-மதுஷன் சிவன்

All reactions:

7

PANDIAN KAZHAARAM DULA LINGAN

 A POEM BY

PANDIAN KAAZHARAM DULA LINGAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Buddha saw Starvation

Saw those hungry stomachs

He caressed them

A Peepal flower fell on his head

That won over stomach-ulcer

Success gained respect to Buddha.

From புத்தன் he became புத்தர்

Henceforth in this poem

Buddhan would come as Buddhar

When he saw his wife for the last time

Buddhar revealed Navarasas in his face

The quietude there

made a flower bloom

and also thousands of flowers

and forests .

புத்தன் பசியைப் பார்த்தான்

பசித்த வயிறுகளைப் பார்த்தான்

அவற்றை வருடிக் கொடுத்தான்

ஒரு அரசம்பூ

அவன் தலையில் விழுந்தது

அது வயிற்றுப் புண்ணை வென்றது

வெற்றி புத்தனை புத்தர் ஆக்கியது

இனி இந்தக் கவிதையில்

புத்தன் புத்தராக வருவார்

கடைசியாக

தனது மனைவியைக் காணும் பொழுது

புத்தர் நவரசங்களையும்

தன் முகத்தில் காட்டினார்

அதில் குடி கொண்ட மௌனம்

ஒரு மலரை மலர்வித்தது

ஓராயிராம் மலர்களையும்

காடுகளையும்

- பாண்டியன் கழாரம் துலாலிங்கன்

RISKA MUKTHAR

 A POEM BY

RISKA MUKTHAR

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

If we happen to meet again

Let’s not accuse each other and make us stand in the witness box

Let us not lament over broken dreams or the ones smashed.

Nor justify things happened claiming their occurrence caused by this and for this reason

Let us not feel the wounds turned scars and heave a deep sigh

Let us not shed tears, let us not search for excuses and analyze them

No need for customary greetings and goodwishes

Let there be no pretentious dialogues.

Let us not vie with each other to prove how happy we are in the life sans thee

Let us not try hard to make each other believe that

The other is thoroughly wiped out of one’s memory

Since long

Also

if we happen to meet again

let us not keep mutually mourning

that it was due to our extreme

that we have lost midway

such a kinship

such care and affection

such love so pristine

and returned home

empty-handed.

Instead

in this great grand universe

that keep swirling, circling

if we happen to meet again

as wayfarers along the highway

let’s part with a brief smile

and return ,

to our new worlds anon.

இனியொருமுறை

நாம் சந்திக்க நேர்ந்தால்

ஒருவரை ஒருவர் குற்றப்படுத்தி கூண்டிலேற்ற வேண்டாம்

உடைந்த

உடைத்துப்போட்டக் கனவுகளைக் குறித்து அங்கலாய்க்க வேண்டாம்

இதற்காகத்தான் இதனால்தானென நிகழ்ந்ததெதையும் நியாயப்படுத்த வேண்டாம்

ஆறிப்போனக் காயங்களைத் தடவிப்பார்த்து பெருமூச்சு விடவேண்டாம்

கண்ணீர் சிந்த வேண்டாம் காரணகாரியங்களை தேடியாய்ந்திட வேண்டாம்

சம்பிரதாய நலன் விசாரிப்புக்கள் வேண்டாம்

பாசாங்குப் பேச்சுக்கள் வேண்டாம்

நீ இல்லாத வாழ்வில்

நான் எப்படியெல்லாம் மகிழ்ந்திருக்கிறேறென ஒருவருக்கொருவர் நிரூபித்துக்கொண்டிருக்க வேண்டாம்

என் நினைவுகளிலிருந்து

எப்போதோ உன்னை நான்

துடைத்தெறிந்து விட்டேன் பாரென

ஒருவரையொருவர் நம்ப வைத்திட வேண்டாம்

பின்னும்

இனியொருமுறை

நாம் சந்திக்க நேர்ந்தால்

நம் அதீத பைத்தியக்காரத்தனங்களால்

எப்படி ஓர் உறவை

ஒரு பிரியத்தை

ஒரு காதலை

நடுவழியில் தொலைத்துவிட்டு வெறுங்கையாய்

வீடு திரும்பினோமென

ஒருவரிடம் ஒருவர்

நாம் புலம்பிக்கொண்டிருக்க

வேண்டாம்

மாறாக

சுற்றிச்சுழலும்

இந்தப் பேரண்டத்தில்

இனியொருமுறை

நாம் சந்திக்க நேர்ந்தால்

நெடுஞ்சாலை சக பயணியாய்

சிறு புன்னகையில்

விடைபெற்றுத் திரும்பிடுவோம்

வா

நம் புதிய

உலகங்களுக்கு

-ரிஸ்கா முக்தார்-