LEENA MANIMEKALAI

 A POEM BY

LEENA MANIMEKALAI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

MENTORS

You would have seen them

Fixing some stones to set right the wreckage

They would be carefully watching it.

Amidst sound uproarious

Using silence as hand-fan

They would be contemplating.

The wounded hearts of strangers

They would softly open as tiny handbags.

Kneeling down they would tell tales

whispering into the ears of children

caressing cats’ bellies

they would put them to sleep.

They would gently wipe off the saliva

Oozing out of the mouth of the dead

Their countenances

brimming with dark and light

are but ambling lamps alright.

ஆசான்கள்

அவர்களை நீங்கள் பார்த்திருப்பீர்கள்

சிதிலங்களில் சிறு அடைப்புக் கற்களைப்

பொருத்தி பார்ததுக் கொண்டிருப்பார்கள்

பெரும் சத்தத்திற்கு நடுவே

மெளனத்தை விசிறியாக அசைத்தபடி அவதானித்திருப்பார்கள்

அந்நியர்களின் காயப்பட்ட இதயங்களை

அவர்களின் சிறு கைப்பைகளைப்போல

மெல்லத் திறப்பார்கள்

மண்டியிட்டு அமர்ந்து குழந்தைகளின் காதுகளில்

கதை சொல்லி கிசுகிசுப்பார்கள்

பூனைகளின் வயிற்றைத் தடவிக் கொடுத்து

தூங்க வைப்பார்கள்

இறந்தவர்களின் வாயில் வழியும் எச்சிலை

மென்மையாக துடைப்பார்கள்

இருளும் ஒளியும் ததும்பி நிற்கும் அவர்களின் முகங்கள் நடமாடும் தீபங்கள்!

லீனா மணிமேகலை