SOLAIMAAYAVAN

 A POEM BY

SOLAIMAYAVAN

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Just the tree shade would suffice

I would have my dreams repose there

The shade of building

causes itching all over the body

Greater cities are indeed perilous

Can’t entrust in the hands of humans.

They are more dangerous.

Along with my dreams

they ask my very life

as human sacrifice.

I have to go past

bending folding curling creeping

and what not

With the wings broken a little

ripened dry leaves

softly all too softly

sprinkle all over my being

as flowers myriad

Tree shade would be enough

I would have my dreams repose there.

மரத்தடி நிழல்போதுமானது

என் கனவுகளை இளைப்பாறுதல் வைப்பேன்

கட்டிட நிழல் உடம்பெங்கும்

நமைச்சல் உண்டாக்குகிறது

பெருநகரம் ஆபத்தானது

மனிதர்களிடம் ஒப்படைக்க முடியாது

அதை விட ஆபத்தானவர்கள்

கனவுகளுடன்

என்னையும் நரபலி கேட்கிறார்கள்

நெளிந்து

குழைந்து

வளைந்து தான் கடக்கவேண்டியிருக்கிறது

கொஞ்சம் சிறகுகள் ஒடிந்து

பழுத்த சருகுகள்

சன்னம் சன்னமாக என் மேனியெங்கும்

பூக்களாக தூவ தூவ

ஒரு மரத்தடி நிழல் போதுமானது

என் கனவுகளை இளைப்பாறுதல் வைப்பேன்

சோலைமாயவன்

FATHIMA NALEERA

 A POEM BY

FATHIMA NALEERA

Rendered in english by latha ramakrishnan(* First Draft)

STERILE WIND

At times….

The clouds appear as the wings

Of angel

As flying horses

As bird of surreal painting

As bizarre animals of the ancient days

As the march of waves radiant

As the giant torso of the mountain peaks

You don’t feel surprised about this – right?

Between human mind and the cloud

No great difference - behold

Clouds are dispersed with their directions changed

By wind

Hun=man hearts segregate into roots myriad

By thoughts

Some dream of throwing stones

and injure the cloud

Some hasten to wound the hearts

day-in and day-out – Alas.

But,

I have some knots

for my own self

And all their indifference

I will collect and throw off as

trash.

If they come as sand-castles

I will gain the boon

of being the rain-cloud - Yes.

Some coming as wind

try to rub against me

and ignite.

But I know very well

That these lot are but

Wind sterile.

Yet I…..

Will fly with all my thoughts radiant

and join the clouds

as Bird Unique.

மலட்டுக் காற்று

——————

-பாத்திமா நளீரா-

சிலநேரம் ....

மேகங்கள் தேவதையின் சிறகுகளை போலவும் ...

பறக்கும் குதிரையைப் போலவும் ...

சில விநோதமான ஓவியப் பறவை போலவும் ...

பண்டைய காலத்து விசித்திர

மிருகங்களைப் போலவும் ...

மினு மினுப்பான கடல் அலைகளின்

அணிவகுப்பு போலவும்...

மலை முகடுகளின் பெருத்த உடம்பை போலவும் ....

காட்சியளிக்கும்

இதில் உங்களுக்கு வியப்பேதும் இல்லைதானே...

மனித மனதிற்கும் மேகத்திற்கும்

பெரிய வித்தியாசம் இல்லை

காற்றால் திசைமாறி பிரிக்கப்படுகிறது மேகம்

மனித மனங்கள்

எண்ணங்களால்

பல வேர்களாக பிரிக்கப்படுகின்றன...

சிலர் கற்களை எறிந்து மேகத்தை காயப்படுத்த

கனவு காண்கிறார்கள்

சிலர் சொற்களால்

மனங்களை காயம்படுத்த

விரைகிறார்கள்....

ஆனால்

எனக்கு நானே சில

முடிச்சுகளை வைத்துள்ளேன்

இவர்களின் உதாசீனங்களையெல்லாம் குப்பையைப் போல்

அள்ளி வீசிவிடுவேன்..

இவர்கள் மணல் வீடுகளாக

வந்தால் ...

நான் மழைபொழியும் மேகமாக

வரமெடுப்பேன் ...

S.SAKTHI

 POEMS BY

S.SAKTHI

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Rain during daytime

Stars' arrival during nights

At least now I should talk to someone

Under the cool shade of the moon

drawn by children

there recline

Words meant for my poem to be coined.

*

Come tomorrow

We can meet, say thee

How to wade through tonight

All by myself

What should be done for that?

For thirst

There is no water

You alone remain

Deep down in my heart

As Amrit.

*

What at all I can pen

about Rain

Can there be anything superior

than having a child’s nature

*

We want not water

We want not thee dear

Want not land

Want not our native place

Want not power

Want not share in governance

We who know not how to live

Want nothing at all

Except crematorium for the departed souls.

As living corpses we are – Alas.

*

I see the rain

My heart, soaking in the boon.

*

In the Government’s Historical photo-exhibition

spanning many years

River Thenpennai is seen

shedding tears

*

At each and every threshold

‘Arali’ plant and’ Rose plant’ have begun to sprout.

Where is my Neem Tree and Moringa Tree?

Grandma’s tales

make me recall those Sundays

always

wherein

before having meals

we were given

sugar-filled rice-balls so divine.

*

One for father

One for elder sister

One for elder brother

One for younger brother

One for me

One for the puppy too

Thus tonight’s hunger

is raken care of by these riceballs.

What do we have in store

For tomorrow’s hunger

In Time’s legs that speed past

Hunger’s Life is held fast.

பகலில் மழை

இரவுகளில் நட்சத்திரங்களின் வருகை இப்பொழுதேனும்

யாருடனாவது

நான் பேசவேண்டும்

குழந்தைகள் வரைந்த

நிலவின் நிழலில் இளைப்பாறிக்கொண்டிருக்கிறது

என் கவிதைக்கான சொற்கள் ,

*

நாளைக்கு வா

சந்திக்கலாம் என்கிறாய்

இன்றைய இரவை

என்ன செய்து நானே கடப்பது

தாகத்துக்கு தண்ணீர் இல்லை

நீ தான் இருக்கிறாய்

என் நெஞ்சு

குழிக்குள் அமிர்தமாய் ,

*

மழை குறித்து

அப்படி என்னத்த எழுதி

கிழித்திட போகிறேன்

மனம் குழந்தையாக

இருப்பதை விடவா ,

*

நீர் வேண்டாம்

நீ வேண்டாம்

நிலம் வேண்டாம்

ஊர் வேண்டாம்

அதிகாரம் வேண்டாம்

ஆட்சியில் பங்கும் வேண்டாம்

வாழ தெரியாத எங்களுக்கு

எதுவும் வேண்டாம்

செத்தால் எரிக்க சுடுகாடு வேண்டும்

நடமாடும்

பிணங்களாய் நாங்கள் ,

*

மழை பார்க்கிறேன்

நனைந்து கொண்டிருக்கிறது இதயம்

*

அரசின் வரலாற்று

புகைப்பட கண்காட்சியில்

அழுதபடி காட்சியளிக்கிறது

தென்பெண்ணை ஆறு ,

*

வாசலுக்கு வாசல்

முளைக்க தொடங்கிவிட்டன

அரளி செடியும் ரோஜா செடியும்

எங்கே என்

வேப்பிலை மரமும்

முருங்கை மரமும்

ஞாயிறு தினங்களில்

உணவுக்கு முன்

உருண்டை பிடித்து சக்கரை தினித்து

தின்னக்கொடுத்ததை

நினைவுட்டுகிறது

ஆயா சொல்லும் கதைகள் ,

*

அப்பாவுக்கு ஒரு உருண்டை

அக்காவுக்கு ஒரு உருண்டை

அண்ணனுக்கு ஒரு உருண்டை

தம்பிக்கு ஒரு உருண்டை

எனக்கு ஒரு உருண்டை

நாய்க்குட்டிக்கும் ஒரு உருண்டை

உருண்டைகளால் நிரம்புகிறது

இன்றைய இரவுக்கான பசி

நாளைய இரவுக்கு

என்ன செய்ய போகிறோம்

உருண்டோடுகிறது

காலத்தின் கால்களில்

பசியின் உயிர் ,

*

ச. சக்தி

அழகு பெருமாள் குப்பம்

பண்ருட்டி,

INSIGHT - JULY - SEPTEMBER, 2024

 

SHANMUGAM SUBRAMANIAMQ

A POEM BY

SHANMUGAM SUBRAMANIAN

Transalted into English by latha Ramakrishnan(*First Draft)

Come! Come! The loneliness of Old Age_ Thee I welcome!

With uncontaminated joy Hailing your invaluable beauty I welcome thee wholeheartedly!

Just as Old Age For aloneness also I find not any reasons rigidly defined.

I am all for hugging all the beauties

unparalleled of you steeped in reality; so true.

I have built fences against imaginations running riot Denying them entry inside In every sense.

Accepting it with fortitude I have resolved to make peace with thee.

Let us reach our journey’s happy end Yes, my friend! * Here, a little away My better-half sitting in a back-bent easy chair Is listening to the election news. Cursing somebody in her own way “Oh, no – damn these fellas! See the way they change colours for money and power – Alas!”

As usual, I leaning against the wall immersed in the Sudhas story, the seventh one of Rahul Sankrityayan’s ‘From Volga to Ganga’ that keeps on expanding in width and depth the more you read it page after page _

What more is needed in this old age which is untouched by loneliness at any stage.

 

வருக! வருக!

முதுமையின் தனிமையே!

உமக்கு நல்வரவு!

மிக்க மகிழ்வுடனும்

உங்களின் விழுமிய அழகை விரும்பியும்

நிறைந்த உணர்வுடன் வரவேற்கிறேன்.

முதுமையைப் போலவே தனிமை என்பதற்கான

வரையறுக்கப்பட்ட

ஏது காரணங்களும் தென்படவில்லை எனக்கு.

யதார்த்தத்தில்

மூழ்கிக் கிடக்கும்

தங்களின்

ஆகச் சிறந்த அழகுகளை முழுதுமாய்

அரவணைத்துக்

கொள்ளவே விருப்பம் கொண்டுள்ளேன்.

கற்பனைகளுக்கு

வேலி அமைத்துவிட்டேன்

உள்ளே நுழையாதபடிக்கு.

ஓர்மையுடன் ஏற்று

உங்களோடு சமரசம் செய்துகொள்வதெனத்

தீர்மானித்திருக்கிறேன்.

நாம் நமது மகிழ்ச்சியான

பயண இலக்கினை அடைவோம்.

சரிதானே?

*

இதோ

சற்று தள்ளி,

என் துணைவியார்

முதுகு வளைந்த ஈஸிசேரில்

அமர்ந்தபடிக்கு

தேர்தல் செய்திகள் கேட்டுக்

கொண்டிருக்கிறார்.

" அசிங்கம் புடுச்சவனுக காசுக்காக இப்படியா மாறுவானுக?"

என்று யாரையோ திட்டியபடிக்கு..........

வழக்கம்போல

நான்

சுவரில் முதுகைச் சாய்த்துக்கொண்டு,

வாசிக்க வாசிக்க

இன்னும் இன்னும்

ஆழமாய்

விரிவடைந்து கொண்டிருக்கும்

ராகுலசாங்கிருத்யாயனின்

"வால்காவிலிருந்து கங்கை வரை" நூலின்7-ஆவது கதையான

"சுதாஸ்"-கதையின் பக்கங்களில்

மெய்மறந்திருக்கிறேன்.

வேறென்ன வேண்டும் இந்தத் தனிமையணுகா முதுமையில்

இதைவிட......

LEENA MANIMEKALAI

 A POEM BY

LEENA MANIMEKALAI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

MENTORS

You would have seen them

Fixing some stones to set right the wreckage

They would be carefully watching it.

Amidst sound uproarious

Using silence as hand-fan

They would be contemplating.

The wounded hearts of strangers

They would softly open as tiny handbags.

Kneeling down they would tell tales

whispering into the ears of children

caressing cats’ bellies

they would put them to sleep.

They would gently wipe off the saliva

Oozing out of the mouth of the dead

Their countenances

brimming with dark and light

are but ambling lamps alright.

ஆசான்கள்

அவர்களை நீங்கள் பார்த்திருப்பீர்கள்

சிதிலங்களில் சிறு அடைப்புக் கற்களைப்

பொருத்தி பார்ததுக் கொண்டிருப்பார்கள்

பெரும் சத்தத்திற்கு நடுவே

மெளனத்தை விசிறியாக அசைத்தபடி அவதானித்திருப்பார்கள்

அந்நியர்களின் காயப்பட்ட இதயங்களை

அவர்களின் சிறு கைப்பைகளைப்போல

மெல்லத் திறப்பார்கள்

மண்டியிட்டு அமர்ந்து குழந்தைகளின் காதுகளில்

கதை சொல்லி கிசுகிசுப்பார்கள்

பூனைகளின் வயிற்றைத் தடவிக் கொடுத்து

தூங்க வைப்பார்கள்

இறந்தவர்களின் வாயில் வழியும் எச்சிலை

மென்மையாக துடைப்பார்கள்

இருளும் ஒளியும் ததும்பி நிற்கும் அவர்களின் முகங்கள் நடமாடும் தீபங்கள்!

லீனா மணிமேகலை