K.MOHANARANGAN

 A POEM BY

K.MOHANARANGAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE ART OF PARTING……

As they have been snatched by me

through saying things

the opposite of which I had within _

Whenever I try to use

in times of need

the magical chants of Love

given to me wholeheartedly

the woe of it not bearing fruit

happens indeed.

My sorrow

is the Cross ordained to me.

However big it is

I wouldn’t stand before anyone

seeking solace. Amen.

I will bear it all by myself.

Yet

It is during the tiny little drop of joy

taking place once in a blue moon

I become dumbstruck.

It is only when

not knowing how to relish it

nor being able to quench the ardour

it stirs within

I try to share it with another heart

deemed close to mine

and fail

the chasm under the bridge

that I had crossed many a time

with no fear whatsoever

comes into view.

God who has in store

Time Infinite

in his coffers

has gifted us

just a paltry portion of it

Not allowing man to spend even that

to those he loves

He has kept them apart.

This being the case

when ripening in togetherness

that which one should learn

Is the art of parting with ease.

யாதனின் யாதனின் நீங்கியான்

______________________________________

உள்ளொன்று வைத்து

புறத்தே நயந்து பேசி

நடிப்பால்

நான் கவர்ந்தவையென்பதால்,

எனக்கு உவந்தளிக்கப்பட்ட

அன்பின் மந்திரங்களை

அவசியமான தருணங்களில்

உபயோகிக்க முயலும்போதெல்லாம்

அவை பலியாது போய்விடும்

அவலம் நேரிடுகிறது.

என் துக்கம்

எனக்கு விதிக்கப்பட்ட சிலுவை;

எவ்வளவு பெரிதாயினும்

அதற்கு ஆறுதல்கோரி

யாரிடமும் நிற்கமாட்டேன்;

நானே சுமந்து தீர்வேன்!

ஆயினும்,

அரிதாக எப்போதாகிலும் கிடைக்கும்

சிறிய மகிழ்வின் போதுதான்

திகைத்துப் போய்விடுகிறேன்!

திளைக்கவும் தெரியாது,

அது தரும் கிளர்ச்சியைத் தணிக்கவும் பொறாமல்,

அணுக்கமென எண்ணிய

இன்னொரு மனதிடம்

அந்நெகிழ்ச்சியை

பகிர முனைந்து தோற்கையில்தான்

பயமேதுமின்றி

பலமுறை கடந்த

பாலத்தின் அடியிலிருக்கும்

பாதாளம் தெரியவருகிறது.

கணக்கற்ற காலத்தை

தனது கஜானாவில்

காத்து வைத்திருக்கும்

கடவுள்,

அதனின்றும் சொற்ப நேரத்தைதான்

மனிதர்களுக்கு

அருளியிருக்கிறார்.

அதையும்

விரும்பியவர்களோடு

செலவிடமுடியாதபடிக்கு அவர்களை

விலக்கி வைத்திருக்கிறார்.

எனில்

உறவில் கனிகையில்

ஒருவர் பழக வேண்டியது

பிரிவின் கலையைதான்.

- க.மோகனரங்கன்.

RAGAVAPRIYAN THEJESWI

 TWO POEMS BY

RAGAVAPRIYAN THEJESWI

Translated into English by Latha Ramakrishnan

As aircraft

that knows not swimming

Straightaway crashes into the mid-sea

A Word.

Landing on the seabed

sits there cross-legged

There

baby fishes

kissing the Word

would start their prattle.

All over the dais of the sea-surface

rhe noise uproarious of

thronging cluster of words

come floating as

fish-waves

The din and noise of words on stage

would be snatched by the beaks of Arctic Tern

Caught in one of the nets

thrown widespread

the Word-Aircraft

faltering to surface

A born anew quiet-word

diffident of the dais

would leap in the sky

with zest and fervour.

The wordy-noises of the aircraft

that has gone missing in the mid-sea

waging assault against the shore

as waves with no respite whatsoever

The depth of Word

or the depth of Sea

_ Which is more

Won’t you declare -

Wave Dear…..

•

நீச்சல் அறியா

விமானமாய்

நடுக்கடலுக்குள்

பாய்கிறது ஒருசொல்..

கடல் ஆழத்தினடியில்

மெளனமாய் சம்மனமிடுகிறது..

ஆங்கே

சொல்லை முத்தமிடும்

மழலை மீன்கள்

பேசத் தொடங்கும்..

சொற்கூட்டம் ஆர்பரிக்கும்

கடல் மேற்பரப்பு மேடையெங்கும்

மீன் அலைகளாய்..மிதந்துவர..

மொழியின் மேடைச் சத்தம்

ஆலாக்களின் அலகுகளில்

சிக்கிவிடும்..

வீசப்பட்ட வலையொன்றில்

சிக்குண்ட சொல்விமானம்

வெளிவரத் தயங்க..

மேடைக் கூச்சமுடை

புத்தம் புதிய மெளனச்சொல் ஒன்று

வானில் சீறிப் பறக்கும்..

நடுக் கடலுக்குள்

தொலைந்து விட்ட

விமானச் சொற்சத்தங்கள்

ஓய்வற்ற அலைகளென

கரை தாக்க..

சொல் ஆழம் கடல் ஆழம்

எது அதிகம் சொல் அலையே...

ராகவபிரியன்

(2)

There, in my house alone

a patio,

which has become a thing bygone…

Upon that a sparrow

after drifting in the sun

has alighted and sat down.

Two legs it has.

Two wings to fold and keep safe

A beak…

A sky meant for it….

The height to scale….

Worms caught in its beak…

All enduring…

It is to convey to me

that the sky meant for me

The height

And the insects flying around me

This patio

and itself

are but evanescent _

that it has,

after wandering in the sun,

alighted here and sat down.

அரிதாகிப்போன திண்ணை

என் வீட்டில் மட்டும் ..

அதில் குருவியொன்று

வெயிலில் அலைந்துவிட்டு

வந்தமர்ந்திருக்கிறது..

அதற்கு இரண்டு கால்கள் உள்ளன..

மடித்து வைத்துக்கொள்ள

இரண்டு றெக்கைகள் ..

ஒரு அலகு...

அதற்கான வானம்

பறப்பதற்கான உயரம்

அலகில் சிக்கும் பூச்சிகள்..

அனைத்தும் நிரந்தரம்..

எனக்கான வானமும்

உயரமும்

என்னைச் சுற்றிப்பறக்கும் பூச்சிகளும்

இந்தத் திண்ணையும்

தானும்

நிரந்தரமில்லையென

சொல்லத்தான்

வெயிலில் அலைந்துவிட்டு

வந்தமர்ந்திருக்கிறது..

ராகவபிரியன்

ATHMAJIV

 A POEM BY

ATHMAJIV

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

20

My God

I know not how to live

this beautiful life given by thee

Thinking that I lead a poetic life

I have turned a debtor in strife.

Starting from 13

Before I became 21

My life has completed one full circle.

At the age of 41

Mother breathed her last.

Burdened with the memories of she

who nurtured my dreams

I became a vagrant.

Life attempts to stop the breath of

He who has breathed writing

till the age of 57.

The Life of he escaping the third time

and continue to wander

carrying the burden of body

Time has forced it to survive

with hands outstretched

begging for alms

Is it for this

that I am endowed with the expertise of

converting the silence of pain

into sculpture of words….

Oh, My God...

Turning the silence of pains

into clusters of words

and have my life get lost in that -

Was it thinking on that line

that you have bestowed upon me

this life as boon sovereign...

Twisting and stringing the worn-put

spinal chord

I held a weapon aloft

against the battalion of Words

wearing no shield at all

in all grandeur till yesterday - Alas.

Maiming the fingers of He

who penned Poetry

Forcing him to go begging _

Is it all an entertainment to thee, perhaps….

My God

Just once read this letter

written by he who is buried deep inside

the tomb of Words

Please read it just once, My God….

Debts strangulate myself

My Life has turned into a deadly noose

Before I could read the last page

Please don’t tear it off and cast away.

Please occupy your seat

at one corner of my heart

that yearns to stretch somehow

the silence of my residual pains

till the end of the full-stop

and read till the final page

and keep enjoying the scene….

wherein

this sculpture of words

being chiseled by my pains.

He who has lost the blessed life

that you have bestowed upon him

losing it in the labyrinth of

the cluster of words –

To thee

He is offering these flowers

twined with tears.

கடவுளே

நீ கொடுத்த இந்த அழகான வாழ்க்கையை

வாழத் தெரியவில்லை எனக்கு.

கவிதைத்தனமாக வாழ்கிறேன்

என்று நினைத்து

கடனாளி ஆகி விட்டேன்.

13 வயதில் துவங்கி

21 வயதிற்குள் ஒரு முழுசுற்று

முடிந்து விட்டது வாழ்க்கை எனக்கு.

41 வயதில் மண்ணில் புதைந்தாள் அம்மா.

என் கனவுகளை வளர்த்தவளின்

நினைவுகளைச் சுமந்து ஊர்சுற்றி ஆனேன்.

57 வயதுவரை

எழுத்தை சுவாசித்தவனின் மூச்சை

நிறுத்த முயற்சிக்கிறது வாழ்க்கை

இப்போது.

மூன்றாம் முறை தப்பிப் பிழைத்தவன்

உடலைச் சுமந்து கொண்டு அலையும் உயிரை

கையேந்திப் பிழைக்க வைத்திருக்கிறது

காலம்.

வலியின் மௌனத்தை

வார்த்தைச் சிலையாக்கும் வித்தையை

வரமாய் தந்தது இதற்குத்தானா

என் கடவுளே...

வலிகளின் மௌனத்தை

வார்த்தைக் கூட்டமாக்கி அதற்குள்

தொலைத்து விடு உன் வாழ்வை

என்று நினைத்தா வரமாய் தந்தாய்

இந்த வாழ்க்கையை.

தேய்ந்துபோன முதுகுத்தண்டுவடத்தை

முறுக்கி எழுந்து நின்று

ஓர் ஆயுதம் ஏந்தினேன்

சொற்கூட்டத்தின் முன் கவசமின்றி

கம்பீரமாய் நேற்றுவரை.

கவிதைகள் எழுதியவனின் விரல்களை

வெட்டி எறிந்து முடமாக்கி

கையேந்த வைத்து

வேடிக்கைப் பார்க்கிறாயோ ஒருவேளை.

சொற்களின் கல்லறைக்குள் புதைந்தவனின்

இந்தக் கடிதத்தை ஒருமுறை எனக்காக

வாசித்துப் பார் என் கடவுளே...

கடன் நெறிக்கிறது கழுத்தை

இறுகும் கயிறானது என் வாழ்க்கை.

கடைசி பக்கத்தை வாசிப்பதற்குள்

அதையும் நீ கிழித்து எறிந்து விடாதே.

மிச்சமிருக்கும் என் வலிகளின் மௌனத்தை

முற்றுப் புள்ளியின் முடிவுவரை நகர்த்தி

கடைசிப் பக்கம்வரை வாசித்துவிட

துடிக்கிற என் இதயத்தின் ஒரு ஓரத்தில்

உன் இருக்கையில் அமர்ந்து

வேடிக்கைப் பார்

என் வலிகளால் செதுக்கப்படும்

வார்த்தைகளின் சிலையை.

நீ கொடுத்த இந்த அழகான வாழ்க்கையை

வார்த்தைக் கூட்டத்திற்குள் தொலைத்தவன்

உனக்கு சமர்ப்பிக்கும் பூக்கள் இது...

ஆனால்

கண்ணீரால் கோர்க்கப்பட்டது.

ஆத்மாஜீவ்

.

PANDIAN KAZHAARAM DULA LINGAN

 A POEM BY

PANDIAN KAZHAARAM DULA LINGAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan

The book of the She

who while reading

inadvertently tears the tip of a page

Inside, the tale of a pair of lovers

They conversing in one page

running, happily chasing each other

in another

Exchanging kisses in yet another.

The joyously wandering lovers

part in the final page.

The reader who continues writing it

even beyond that

is still there

with one leg inside the book

and the other outside.

•

படித்துக் கொண்டிருக்கையில்

அறியாது அனிச்சையாய்

புத்தகக் காகித முனையை

இலேசாகக் கிழிப்பவளது புத்தகம்…

உள்ளே இரு காதலர்களின் கதை

ஒரு பக்கத்தில் பேசி

ஒரு பக்கத்தில் ஓடி

ஒரு பக்கத்தில் முத்தங்களைப் பரிமாறி

சுற்றித் திரியும் காதலர்கள்

கடைசிப் பக்கத்தில் பிரிகின்றனர்….

அதற்கடுத்தும்

அக் கதையை தொடர்ந்து எழுதும் வாசகன்

இன்னும் இருக்கத்தான் செய்கிறான்

புத்தகத்திற்குள் ஒரு காலையும்

வெளியே ஒரு காலையும் வைத்தபடி.

- பாண்டியன் காழரம் துலாலிங்கன்

INSIGHT - MARCH - APRIL, 2024 ISSUE