MUGIL NILA TAMIL

   A POEM BY

MUGIL NILA TAMIL

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Alighting from the bus

‘Leave my hand, my girl

I ‘ll come”, said father.

‘Let it be – what if I fall

That’s why I hold’

-responds the daughter.

The shivers and quivers of the body of

He who walks slowly

reflect in her bodily movements too.

‘Shall we have a cup of Tea?’

Asks She.

‘Don’t want. I am strong’

Says the Father.

‘But my tongue is dry

I need it, that’s why -

Please sit, won’t you?’

Saying so

She comes holding two mugs of Tea.

Giving one to him

She drinks from the other.

‘Come on, you won’t listen to me’

Holding it in his trembling hands

the father drinks it all.

Pushing his dhoti to one side

taking out a paper bag

He extends a shrunken five rupee note

‘Go give it and come’

Receiving it

She safeguards it inside her handbag

and gives a five hundred rupee note to the shopkeeper

and buys some eatables

And despite his refusal to accept

She forces them in his hands.

The balance two hundred rupee note

She extends it to her father

Hearing him say ‘Don’t want’

‘Didn’t I accept when you gave

In the same way you should behave’ -

Thus insisting she makes him accept.

Taking it

His sunken eyes

shone momentarily…

Must be his son -

The one arriving in a two wheeler

Hurrying him to ascend the pillion

Not caring a damn

about his safety

He left the place in lightning speed….

She stood there staring at the passage

through which her father disappeared

with tears swelling in her eyes…

Seemed like the son and daughter

were not close

they didn’t utter a word to each other.

Climbing again into the bus in which

she had come

She has taken out the five rupee note given by her father

and is stroking it fondly.

Whatever be the age

the bonding between father and daughter

is magnificent to the core…..

For

isn’t father any daughter’s foremost hero?

•

பேருந்தை விட்டு இறங்கியதும்

கைய விடும்மா

நானே வருவேன்

என்கிறார் தந்தை...

பரவாயில்ல இருக்கட்டும்

நான் விழுந்துட்டா

அதான் பிடிச்சுக்கிறேன்

என்கிறாள் மகள்...

மெல்ல நடந்தவரின்

உடல் நடுக்கம்

அவள் அசைவுகளிலும்

தெரிகிறது...

ஒரு டீ குடிப்போமா

என்கிறாள் மகள்

இல்ல எனக்கு வேணாம்

தெம்பு இருக்கு

என்கிறார் தந்தை...

இருப்பா நாக்கு வரடுது

எனக்கு வேணும்

இங்க உக்காருங்க

என்றவள்

இரண்டு தேநீர் குவளையோடு வருகிறாள்...

ஒன்றை அவருக்கு

கொடுத்தவள்

இன்னொன்றை

இவள் அருந்துகிறாள்...

வேண்டாம்னா கேக்கமாட்டே

நடுங்கும் கையில்

பற்றியபடி அருந்துகிறார் தந்தை...

தனது வெள்ளை வேட்டியை

விலக்கி விட்டு

காகிதப் பை

ஒன்றை எடுத்தவர்..

கசங்கிய ஐந்துரூபாய்

தாளை நீட்டுகிறார்...

கொடுத்துட்டு வா என்றபடி...

வாங்கிக் கொண்டவள்

கைப்பையில் பத்திரப்படுத்தி விட்டு

ஐநூறு ரூபாய் தாளை

கடைக்காரரிடம் நீட்டி

தின்பண்டங்கள் வாங்கி

அவர் மறுத்தும்

கையில் தினிக்கிறாள்..

மீதி

இரண்டு நூறு ரூபாய்

தாளை

அப்பாவிடம் நீட்டுகிறாள்...

வேண்டாம் என்றவரை

நீங்க கொடுத்தப்போ

நான் வாங்கினேன் இல்ல

இப்போ நீங்க வாங்கிக்கோங்க என்று

வற்புறுத்தி தினிக்கிறாள்...

வாங்கியவரின் முகத்தில்

இடுங்கிய கண்கள்

ஒரு நொடி ஒளிர்ந்தது...

இருசக்கர வாகனத்தில்

வந்தவர் மகனாக

இருக்க கூடும்...

சீக்கிரம் ஏறுங்க என்று

ஏற்றிக் கொண்டு

பிடித்துக் கொண்டாரா ?

என்றுகூட கவனிக்காமல்

அதிவேகமாய் கிளம்பிப் போனார்...

அப்பா போன திசையையே

வெறித்தபடி நின்றவள்

விழி குளமானது...

மகளுக்கும் மகனுக்கும் ஆகாது போல

இருவரும் பேசிக் கொள்ளவேயில்லை ...

அவள் வந்த பேருந்தில்

மீண்டும் ஏறிக் கொண்டவள் ...

அவர் தந்த ஐந்துரூபாயை

எடுத்து தடவிக் கொண்டிருந்தாள் ..

எவ்வயதிலும்

அப்பாக்களுக்கும் மகள்களுக்குமான

பந்தம் மகத்தானது...

மகள்களின் முதல் கதாநாயகன் தந்தையன்றோ

முகில் நிலா தமிழ்

NUNDHAAKUMAARUN RAAJAA

   TWO POEMS BY

NUNDHAKUMAARUN RAAJAA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. THE RUBIK’S CUBE OF NIGHT

The wheel of time has stopped

Just as this electric-fan switched off

Time beyond Time hangs suspended

as snow-rain.

This cabin

transformed into a ‘Rubik’s Cube

is rolled towards the problems

of solutions

born on their own.

Dense darkness

On the spot where tumbled down

the first crescent light of sound

When on night’s blackboard

scribbling something non-stop

Feeling heady almost swooning

step by step daring to move towards

Death

At that instant

fortunately was heard

saved at a stone throw.

an anonymous voice being pounded in

the grinder of midnight.

Wondering whether it is mine

as in slumber

Time lives on ever.

இரவின் ‘ரூபிக்ஸ் க்யூப்’

காலச்சக்கரம் நின்று விட்டது

நிறுத்தப்பட்ட இந்த மின்விசிறி போல

அந்தரத்தில் உறைபனி மழையெனத்

தொங்குகிறது அகாலம்

இந்த அறை

ஒரு ‘ரூபிக்ஸ் க்யூப்’ ஆக உருமாற்றப்பட்டு

ஏற்கனவே சுயம்புவாக உருவான

தீர்வுகளின் பிரச்சனைகளை நோக்கிச்

சுழற்றப்படுகிறது

அடர் இருள்

இடறி விழுந்த இடத்தில்

சப்தத்தின் முதற் பிறை வெளிச்சம்

இரவின் கரும்பலகையில்

எதையாவது

கிறுக்கக் கிறுக்கக்

கிறுகிறுத்துச்

சிறுகச் சிறுகச்

சாக்காடத் துணிந்த கணம்

நல்லவேளை கேட்டது

கல் தொலைவில் காப்பாற்றியது

நள்ளிரவின் உரலில் இடிபடும்

அனாமதேயக் குரல் ஒன்று

அது என்னுடையதா என யோசித்தபடியே

உறங்குவது போலும்

வாழும் காலம்.

நந்தகுமாரன் ராஜா

(2)

THE SOUND OF YOUR 'NADI' ASTROLOGICAL PALM-LEAF MANUSCRIPT BEING WRITTEN

A strand of feather is to be shed

A snow-drop is to dry up

Between a snow-drop and a soap-bubble

Or between a displaced sticker-dot and a mole in a body

Time has to wander languishing

In the disclaimer ‘Just as the breath exhaled forget me who has written this’

we are damned to contain the omnipresence into ordinariness

Converting all your invalid words into cursed hymns

chants and what not

Your are to be hailed using them all

From the good words you utter

we need to pluck out and take apart the very soul of meaning and

turn them into bodies barren to be taken over by evil spirits anon.

Digging out all the witchcraft materials

that you have cast upon your own selves

Wrapping them in a gift-box

We have to return it to thee

on an illusory housewarming day

The fury of destiny proceeding towards thee

I have to use my blessed hand feeling your holy chest

and turn it into the music of benign fate

and play it on

My words required by dawn and dusk

are but a few.

It is for your day lying stretched in between

all these utterances.

From the treasury of calm

a word for causing quietude supreme

comes to be

Again

what to do

I am thus blessed to blabber all such nonsense

to thyself, you see

Once again I shake the rattle of language

You watch on bemused in the manner of a child.

Beware

you can’t be doing just that forever

remaining a mere onlooker.

உங்கள் நாடி சோதிட ஓலைச்சுவடி எழுதப்படும் சப்தம்

ஒரு இறகு உதிர வேண்டியிருக்கிறது

ஒரு பனித் துளி உலர வேண்டியிருக்கிறது

ஒரு பனித் துளிக்கும் ஒரு வழலை நுரைக் குமிழிக்கும் இடையிலோ

ஒரு உடலில் இடம் மாறிய ஸ்டிக்கர் பொட்டுக்கும் மச்சத்திற்கும் இடையிலோ

காலம் அலைபாய வேண்டியிருக்கிறது

வெளியேற்றப்பட்ட மூச்சுக் காற்று போல இதை எழுதிய என்னை மறந்து விடுங்கள் என்ற பொறுப்பு துறப்பில் சர்வத்தை சாதரணத்தில்

அடக்கித் தொலைய வேண்டியிருக்கிறது

உங்கள் செல்லாத வார்த்தைகளையெல்லாம்

பொல்லாத அர்ச்சனைச் சொற்களாக மாற்றி

உங்கள் மீதே மந்திரித்து விட வேண்டியிருக்கிறது

நீங்கள் உதிர்க்கும் நற்சொற்களிலிருந்து

அர்த்தத்தின் ஆன்மாவைப் பிடுங்கிப் பிரித்தெடுத்து

வெற்றுடல்களாக்கிப் பேய் பிடிக்க வைக்க வேண்டியிருக்கிறது

நீங்கள் உங்களுக்கே வைத்துக் கொண்ட செய்வினைகளைத் தோண்டியெடுத்து

ஒரு பரிசுப் பெட்டியிலிட்டு

ஒரு பொய்மனைப் புகுவிழா நாளில்

திருப்பித் தர வேண்டியிருக்கிறது

உங்களை நோக்கி வரும் ஊழியின் ருத்ரத்தை

உங்கள் திருமார்பில் படும் என் திருக்கரம் கொண்டு

ஒரு நல்லூழின் பண்ணாக்கி இசைக்க வேண்டியிருக்கிறது

விடியலுக்கும் அஸ்தமனத்திற்கும் தேவையாகும்

என் சொற்கள் குறைவு

நடுவில் நீண்டு கிடக்கும் உங்களின்

இந்த நாளுக்குத் தான் இத்தனைப் பேச்சும்

அமைதியின் கருவூலத்தில் இருந்து

பேரமைதிக்கான ஒரு சொல் பிறக்கிறது

மீண்டும்

என்ன செய்ய இப்படியெல்லாம்

எனக்கு உளறக் கொடுத்து வைத்திருக்கிறது உங்களிடம்

மொழியின் கிலுகிலுப்பையை

மீண்டும் நான் அசைக்கிறேன்

ஒரு குழந்தை போல நீங்கள்

வேடிக்கை பார்கின்றீர்கள்

இப்படியே வேடிக்கை மட்டுமே நீங்கள்

எப்போதும் பார்த்துக் கொண்டிருக்க முடியாது

நந்தாகுமாரன்

THENMOZHI DAS

  A POEM BY

THENMOZHI DAS

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

WHAT A GIGANTIC SQUARE THIS WORLD IS

Aloneness shakes the door

that cannot be broken by tears.

More than ‘nothing’

the snakes wandering at that instant

sketch the shapes and figures of Fear

As surplus superfluous

compound wall are there in this world

In the soft turkish towel given by the lover

the fingers remain still

The taste of being alive fed into the lips

stays unchanged.

Upon the lips quivering for kisses

applying a few drops of tears and deceiving it

becomes a must.

Fingers that fail to end the pain

wail as ten lives put together.

The benign voice never to be heard

roll as mercurial beads

upon the middle of Day’s crest.

The never to be seen face brimming with affection

Eyes filled with love

growing in the womb

Demanding cradle to be tied in the heart

keep resurrecting itself

into millions of pillars.

The three steps at the entrance

break open into the valley of

skies trillion

“Near’ being years infinite

‘Near’ being from time immemorial

A mere dark shadow sans lips

The illusory contentions of this birth

and the one previous

is folded by Night with both its hands

once and for all.

What a precise ultimate door

Death is

That the hands to open it are not with us

_ Oh the myth of it

Beyond all directions

There is one radial

Nothing more

Beyond the life-breath dancing

at the peak of love

There is nothing more

What a minuscule 'Appam' this Life is

bestowed on human with such natural ease .

Thenmozhi Das

எவ்வளவு பெரிய சதுரம் இந்த உலகம்

•

கண்ணீரின் உடைக்கமுடியாத கதவை உலுக்குகிறது தனிமை

ஒன்றுமில்லை என்பதை விட

அத்தருணத்தில் மேயும் பாம்புகள்

அச்சத்தின் ரூபங்களை வரைகின்றன

மேலதிகமாக இவ்வுலகில் மதிலுகள் இருக்கின்றன

காதலன் கைதொட்டுத் தந்த பூத்துவாலையில்

இன்னும் விரல்கள் இருக்கின்றன

உதட்டில் ஊட்டிவிட்டுப் போன

உயிர்ப்பின் சுவை மாறாமல் இருக்கிறது

முத்தங்களுக்கு நடுங்கும் உதடுகளிடம்

சில சொட்டு கண்ணீர்த் துளிகளைத் தடவி ஏமாற்ற வேண்டி இருக்கிறது

வலிகளைத் தீர்க்க முடியாத விரல்கள்

பத்து உயிர்களாய் கூடி புலம்புகின்றன

கேட்க முடியாத அன்பின் கனிந்த குரல்

பகலின் உச்சியில் பாதரச மணிகளாகி உருளுகின்றன

பார்க்க முடியாத பாசம் ததும்பும் முகம்

கருவறையில் வளர்வதும்

நெஞ்சில் தொட்டில் கட்டச் சொல்வதுமாய்

பிரியம் நிறைந்த கண்கள்

பலகோடித் தூண்களாகத் தன்னைப் புதுப்பிப்பதுமாய் இருக்கின்றன

மூன்று வாசல்படி முப்பத்து முக்கோடி வானின் பள்ளத்தாக்காகப் பிளக்கிறது

"அருகே" என்பது ஆண்டாண்டு காலமாக உதடுகளற்ற கரு நிழலாக இருக்கிறது

~

இம்மை மறுமை பற்றிய கற்பிதங்களை

இரவு இருகரங்களில் ஒரேயடியாக மடிக்கிறது

எத்தனை துல்லியமான கடைசிக் கதவு மரணம்

அதனைத் திறக்கும் கைகள் நம்மிடமில்லை என்பது எத்தகைய மாயை

அத்தனை திசைகளுக்கும் அப்பால்

ஒரு ஆரக்கால் இருக்கிறது

ஒன்றுமேயில்லை

அன்பின் உச்சியில் ஆடும் உயிருக்கு மேல்

ஒன்றுமேயில்லை

எவ்வளவு சிறிய அப்பம் மனிதனுக்கு தன்னியல்பாகக் கிடைத்த வாழ்வு

•

- தேன்மொழி தாஸ்

INSIGHT A Bilingual blogspot for Contemporary Tamil Poetry 2019insight.blogspot.com MARCH 2023 ISSUE PARTICIPATING POETS

INSIGHT 

A Bilingual blogspot for Contemporary Tamil Poetry

2019insight.blogspot.com

MARCH 2023  ISSUE

PARTICIPATING POETS

INSIGHT - MARCH, 2023

 

RAJA SUNDARARAJAN

 A POEM BY

RAJA SUNDARARAJAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(*With suggestions and corrections given by the poet duly incorporated)

SYNTAX

(or)

THE LINGUISTICS OF POETRY

Bare to the core is the basic requisite.

During the crescendos of communion

ornaments prove redundant.

Eyes perceive the geometrical shapes of the body,

its curves , ebbs and flows;

the moans and groans,

sweet nothings uttered hissing and panting,

abusive epithets, all in every way

are but accessories – so to say.

Narrating a poem is not

just a statement that merely states

what is what

Every line is the quiver of the strains

in a string instrument.

Fingers that know not the art of tuning

would do better remaining immobile

or counting the currency notes all the while.

இலக்கணம்

அம்மணம் மட்டுமே அடிப்படைத் தேவை

கலவியின் உக்கிரப் பொழுதுகளின் போது

அணிகலன்கள் என்ன பொருள்தரக் கூடும்?

கண்களில், வடிவக் கணித உடம்பின்

வளைவுகளும் பொங்கித்தாழும் அலைவுகளும்;

காதுகளில், முனகல் ஆவிமூச்சுக்

கொஞ்சல் வார்த்தைகளும் கெட்ட வசவுகளும்

அணி அலங்காரமன்றி வேறென்ன அங்கே?

உள்ளதை உள்ளபடி கூறும்

ஒரு கூற்றாவதில்லை கவிதைகூறல்.

ஓரோர் அடியும்

ஒரு நரம்பிசைக்கருவித் தந்தியின் அதிர்தல்.

சுருதி கூட்டத் தெரியாத விரல்கள்

சும்மா இருத்தல்

அல்லது பணத்தாள் எண்ணுதல் நலம்.

......................................................................................................................................

* BEST SELECTION OF WORDS IN THE BEST ORDER என்று கவிதை குறித்துச் சொல்லப்படுவதுண்டு. கவிஞர் ராஜசுந்தரராஜனின் மூன்று கவிதைகளை எனக்குப் புரிந்த வரையில் மொழி பெயர்த்து அவரிடம் அனுப்பி திருத்தங்கள் உண்டா என்று கேட்டபோது (அவர் என் நட்பு வட்டத்தில் இல்லையென்பதால் நானே தேர்ந்தெடுத்து மொழிபெயர்த்துப் பதிவேற்றுவது முறையாகாது என்று அவரிடம் என் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பை அனுப்பி அனுமதி கேட்டேன்) ஒவ்வொரு வார்த்தையின் உட் குறிப்பு குறித்தும், மொத்த கவிதையின் தத்துவார்த்த தொனி உள்ளடக்கம் குறித்தும் அவர் விவரித்து எழுதியி ருக்கும் விதம் பிரமிப்பூட்டியது.

Writerly Text, Readerly Text எப்படியெல்லாம் மாறுபடுகின்றன, எந்தெந்தவிதத்தி லெல்லாம் மாறுபடக்கூடும் என்பதையெல்லாம் அறிய முடிந்தது.

உதாரணமாக, அவருடைய தவளைக்குளம் கவிதை. அதில் ஒலிப்பது ஒற்றைக்குரலா? ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட குரல்களா?

அதையெல்லாம் குறித்து தனிக் கட்டுரையே எழுதலாம்; எழுதவேண்டும்!

நான் மொழிபெயர்த்த மூன்று கவிதைகளில் ஓரளவு பரவாயில்லை என்று முழுமனதுக்குச் சற்றுக் குறை வான மனதுடன் கவிஞர் ஏற்றுக்கொண்ட ஒரு கவிதை மொழிபெயர்ப்பை மட்டும் இங்கு பதிவேற்றியுள்ளேன்!

– லதா ராமகிருஷ்ணன்.