THENMOZHI DAS

  A POEM BY

THENMOZHI DAS

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

WHAT A GIGANTIC SQUARE THIS WORLD IS

Aloneness shakes the door

that cannot be broken by tears.

More than ‘nothing’

the snakes wandering at that instant

sketch the shapes and figures of Fear

As surplus superfluous

compound wall are there in this world

In the soft turkish towel given by the lover

the fingers remain still

The taste of being alive fed into the lips

stays unchanged.

Upon the lips quivering for kisses

applying a few drops of tears and deceiving it

becomes a must.

Fingers that fail to end the pain

wail as ten lives put together.

The benign voice never to be heard

roll as mercurial beads

upon the middle of Day’s crest.

The never to be seen face brimming with affection

Eyes filled with love

growing in the womb

Demanding cradle to be tied in the heart

keep resurrecting itself

into millions of pillars.

The three steps at the entrance

break open into the valley of

skies trillion

“Near’ being years infinite

‘Near’ being from time immemorial

A mere dark shadow sans lips

The illusory contentions of this birth

and the one previous

is folded by Night with both its hands

once and for all.

What a precise ultimate door

Death is

That the hands to open it are not with us

_ Oh the myth of it

Beyond all directions

There is one radial

Nothing more

Beyond the life-breath dancing

at the peak of love

There is nothing more

What a minuscule 'Appam' this Life is

bestowed on human with such natural ease .

Thenmozhi Das

எவ்வளவு பெரிய சதுரம் இந்த உலகம்

•

கண்ணீரின் உடைக்கமுடியாத கதவை உலுக்குகிறது தனிமை

ஒன்றுமில்லை என்பதை விட

அத்தருணத்தில் மேயும் பாம்புகள்

அச்சத்தின் ரூபங்களை வரைகின்றன

மேலதிகமாக இவ்வுலகில் மதிலுகள் இருக்கின்றன

காதலன் கைதொட்டுத் தந்த பூத்துவாலையில்

இன்னும் விரல்கள் இருக்கின்றன

உதட்டில் ஊட்டிவிட்டுப் போன

உயிர்ப்பின் சுவை மாறாமல் இருக்கிறது

முத்தங்களுக்கு நடுங்கும் உதடுகளிடம்

சில சொட்டு கண்ணீர்த் துளிகளைத் தடவி ஏமாற்ற வேண்டி இருக்கிறது

வலிகளைத் தீர்க்க முடியாத விரல்கள்

பத்து உயிர்களாய் கூடி புலம்புகின்றன

கேட்க முடியாத அன்பின் கனிந்த குரல்

பகலின் உச்சியில் பாதரச மணிகளாகி உருளுகின்றன

பார்க்க முடியாத பாசம் ததும்பும் முகம்

கருவறையில் வளர்வதும்

நெஞ்சில் தொட்டில் கட்டச் சொல்வதுமாய்

பிரியம் நிறைந்த கண்கள்

பலகோடித் தூண்களாகத் தன்னைப் புதுப்பிப்பதுமாய் இருக்கின்றன

மூன்று வாசல்படி முப்பத்து முக்கோடி வானின் பள்ளத்தாக்காகப் பிளக்கிறது

"அருகே" என்பது ஆண்டாண்டு காலமாக உதடுகளற்ற கரு நிழலாக இருக்கிறது

~

இம்மை மறுமை பற்றிய கற்பிதங்களை

இரவு இருகரங்களில் ஒரேயடியாக மடிக்கிறது

எத்தனை துல்லியமான கடைசிக் கதவு மரணம்

அதனைத் திறக்கும் கைகள் நம்மிடமில்லை என்பது எத்தகைய மாயை

அத்தனை திசைகளுக்கும் அப்பால்

ஒரு ஆரக்கால் இருக்கிறது

ஒன்றுமேயில்லை

அன்பின் உச்சியில் ஆடும் உயிருக்கு மேல்

ஒன்றுமேயில்லை

எவ்வளவு சிறிய அப்பம் மனிதனுக்கு தன்னியல்பாகக் கிடைத்த வாழ்வு

•

- தேன்மொழி தாஸ்