BY RIYAS QURANA
Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)
MAY 18
In the calendar, just another digit. That’s all. But, inside some numbers bygone eras would be lying buried. It was so that day. The sky could have been as usual Blue or cloudy. Or, it could have been in a strange yellow hue too. Who knows? Memories are so – at times all too sharp and clear and at other times as densely foggy. Two massive hands were holding weapons all too tight. One was in the State’s outfit and te other in the outfit of Tigers or something similar. The common people? They were mere statistics.
As nameless bodies, dreamless memories they withered and dropped. Even after the sound of bombs exploding died down a kind of inner reverberation remained in the ears. Was it the reverberation of silence or the echo of cries never heard?
On that day, did the cats wander along as usual, was there Jass Music sounding so soft and thin in the window-side coffee shops – none would be remembering these things. But, the smell of explosives and the screams and wails that refused to subside are still there lingering in some corner. In those yet to be fully dawned dawns, just as match-stick being stamped by the toe-tip of somebody, hopes were stamped upon and crushed.
After the weapons turned silent, what meant the quietude? Just as the kite that has got stuck inside the rubbles of ruined houses, questions alone float in the air. Answers? Maybe, they are in the lost music -cassettes or they might be sleeping deep down inside the dark depths of wells. People? They turned frozen inside the abyss of silence. Their tales lie huddled in the cellars buried underneath the soil, in gloom with not an iota of light.
May 18 is not an end. It is the starting point of queries innumerable. Just as the strand of strange music being heard in the sleepless nights it keeps on reminding. That which is left – is it a void, or wounds unfilled? As riddle unraveled Time moves on.
Miserable masses.
மே பதினெட்டு
riyas qurana
நாட்காட்டியில் மற்றுமொரு இலக்கம் அவ்வளவே. ஆனால், சில இலக்கங்களுக்குள் யுகங்கள் புதைந்து கிடக்கும். அன்று அப்படித்தான் இருந்தது. வானம் வழமைபோல நீலமாகவோ அல்லது மேகமூட்டமாகவோ இருந்திருக்கலாம். ஒருவேளை விசித்திரமான மஞ்சள் நிறத்தில் கூட இருந்திருக்கலாம். யாருக்குத் தெரியும்? நினைவுகள் அப்படித்தான், சில சமயங்களில் மிகத் துல்லியமாகவும், சில சமயங்களில் அடர் பனிமூட்டம் போலவும் இருக்கும்.
இருபெரும் கரங்கள் ஆயுதங்களை இறுகப் பற்றியிருந்தன. ஒன்று அரசின் சீருடையில், மற்றொன்று புலிகளின் சீருடையில் அல்லது அதுபோன்ற எதனாலோ ஆன உடையில். சாதாரண மனிதர்கள்? அவர்கள் வெறும் புள்ளிவிவரங்களாயினர்.
பெயர்களற்ற உடல்களாய், கனவுகளற்ற நினைவுகளாய் உதிர்ந்தனர். வெடித்த குண்டுகளின் சத்தம் அடங்கிய பிறகும், ஒருவிதமான உள் ரீங்காரம் மட்டும் காதுகளில் எஞ்சியிருந்தது. அது நிசப்தத்தின் ரீங்காரமா அல்லது கேட்கப்படாத அழுகுரல்களின் எதிரொலியா?
அன்றைய தினம், பூனைகள் வழக்கம் போல் அலைந்து திரிந்தனவா, ஜன்னலோரக் காபிக் கடைகளில் மெல்லிய ஜாஸ் இசை ஒலித்ததா என்பதெல்லாம் யாருக்கும் நினைவிருக்காது. ஆனால், காற்றில் கலந்த வெடிமருந்து வாசனையும், அடங்க மறுத்த ஓலங்களும் இன்னமும் எங்கோ ஒரு மூலையில் தேங்கியிருக்கின்றன.
விடிந்தும் விடியாத அந்த அதிகாலைப் பொழுதுகளில், யாருடையதோ கால் பெருவிரல் நுனியில் மிதிபடும் தீக்குச்சி போல நம்பிக்கைகள் நசுக்கப்பட்டன.
ஆயுதங்கள் மௌனித்த பின், அந்த அமைதிக்கு என்ன அர்த்தம்? சிதைந்த வீடுகளின் இடிபாடுகளுக்குள் சிக்கிக்கொண்ட காத்தாடி போல, கேள்விகள் மட்டும் காற்றில் மிதக்கின்றன. பதில்கள்? ஒருவேளை, அவை தொலைந்து போன இசைத்தட்டுக்களில் இருக்கலாம் அல்லது ஆழ்துளைக் கிணறுகளின் இருண்ட ஆழத்தில் உறங்கிக் கொண்டிருக்கலாம்.
மக்கள்? அவர்கள் மௌனத்தின் ஆழத்தில் உறைந்து போனார்கள். அவர்களது கதைகள், புதைக்கப்பட்ட நிலக்கீழ் அறைகளில் ஒளியின்றி ஒடுங்கிக் கிடக்கின்றன.
மே பதினெட்டு ஒரு முடிவல்ல. அது எண்ணற்ற கேள்விகளின் ஆரம்பப் புள்ளி. உறக்கமற்ற இரவுகளில், காதுகளில் கேட்கும் விநோத இசைத்துணுக்கு போல, அது நினைவூட்டிக்கொண்டே இருக்கிறது. எஞ்சியிருப்பது வெற்றிடமா, அல்லது நிரப்பப்படாத காயங்களா? விடை தெரியாத புதிரைப் போல காலம் நகர்கிறது.
பாவம் மக்கள்
