K.MOHANARANGAN'S POEM

 A POEM BY 

K.MOHANARANGAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

DELIVERANCE

Giving her away to its ferocity
that grew all the more
whenever eyed intently
Erasing the intervening iron-bars
she freed the tiger of the painting.
Stretching and lifting its legs gone limp
shaking its fatigued body and rising
that which regained its original self
with a roar
turning and halting
gazing intently at her who stood there
frightened to draw closer
then
arrived at its jungle.
The same forest
where it had trodden all over
Yet
now everything seemed new.
Afflicted with the misfortune of
seeing those same fear-struck pair of eyes
again and again
in any and all prey
that it leapt and chased
Forgetting how to hunt
famished
it strays
crazy to the core.

க. மோகனரங்கன்

விடுதலை
______________
உற்றுக் காணும்தோறும்
உருவேறி நிற்குமதன்
உக்கிரத்திற்குத் தன்னை
ஒப்புக்கொடுத்தவளாக ,
குறுக்கே நின்ற
கூண்டுக்கம்பிகளை
அழித்து ,
அந்த சித்திரத்துப்புலியை
அவள் விடுவித்தாள் .
துவண்டிருந்த கால்களை
தூக்கி வைத்து
சோர்ந்த உடலை
உதறிச் சிலிர்த்து
ஒரு உறுமலோடு
தனது சுயத்திற்கு மீண்ட
அது ,
அருகில் வர
அஞ்சி நிற்குமவளை
திரும்பி நின்று
தீர்க்கமாக ஒருமுறை நோக்கியபின்
தனது வனத்திற்கு ஏகியது .
அடியளந்த
அதே காடுதான்
ஆயினும் ,
இம் முறை
எல்லாமும் புதிதாக இருந்தது .
ஒடித் துரத்திய இரை
ஒவ்வொன்றிலும்
மருண்ட அவ்விரு கண்களையே
மறுபடியும் மறுபடியும்
காண நேரிட்ட
துரதிர்ஷ்டத்தால்
வேட்டைமறந்து
பசிமுற்றி அது
பைத்தியமாய் திரிகிறது.

 

க. மோகனரங்கன்

.

P. THANANJEYAN'S POEM(1)

 A POEM BY 

P. THANANJEYAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

The roadside songs

that come dragging along the yesterday

in pain

sound hopefully in the city streets till date.

The woeful drumbeats
Stretching arms for alms
_ walking on a lone wire
hitting oneself with the whip
Munching old bulbs
The wagons coolly go past.

Those who dwell on the roads
All through their lives
Go begging near the temple
Stand at the entrance of hotels
Wander in the beach
Even now.

Though the city has flourished so much
It has nurtured just a handful of
merciful hearts.
There lies the query pertaining to their hunger.

That there are a few
hopefully going in the last rickshaw
lends beauty to the city.

The glance that so coolly goes past the poor
remains the same forever.

Please don’t say that one word
again and again.
If you do just that _
voicing that word and move past
That word is nothing but
You and I.

ப.தனஞ்ஜெயன்

நேற்றைய நாளை
துன்பத்தோடு நகர்த்திவரும்
தெருவோர பாடல்கள்
நகரத் தெருக்களில் இன்றுவரை
நம்பிக்கையோடு ஒலிக்கிறது

ஒற்றைக்கம்பியில் நடந்தும்
சாட்டையால் அடித்துக்கொண்டும்
பழைய பல்புகளை மென்று
கையேந்தும்
மேள இசையின் துன்பங்களை
கடந்து செல்கிறது வாகனங்கள்

பிளாட்பாரங்களில் தன் வாழ்நாளை அமைத்துக்கொண்டவர்கள்
யாசகத்திற்காகக் கோவிலையும்
ஓட்டல் வாயிற்படிகளையும்
கடற்கரையிலும் உணவின் தேவையைத் தேடி இன்றளவும் திரும்புகின்றனர்

நகரம் இத்தனை வளர்ச்சியடைந்தும்
ஒரு சில கருணைப்பார்வைகளையே வளர்த்திருக்கிறது
அதில் அவர்கள் வயிற்றுப் பசிக்கான
கேள்வி இருக்கிறது

கடைசி ரிக்க்ஷாவில்
நம்பிக்கையோடு பயணிக்கும்
ஒரு சிலர் இருப்பது
நகரத்திற்கு அழகு சேர்க்கிறது

சாமானியர்களைச் சாதாரணமாக
கடந்துவிடும் பார்வை
எக்காலத்திலும்
மாறாமலிருக்கிறது

ஒரு வார்த்தையை மட்டும்
மீண்டும் மீண்டும்
சொல்லி விடாதீர்கள்
அப்படி மீண்டும் அந்த வார்த்தையை
சொல்லி நகர்வீர்கள் என்றால்
நீங்களும்
நானும்தான் அந்த வார்த்தை.

ப.தனஞ்ஜெயன். 

NEDUNTHEEVU NETHAMOHAN'S POEM

A POEM BY

NEDUNTHEEVU NETHAMOHAN

Translated into english by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE GRAVEDIGGER

Till twelve noon he had finished digging three graves.

Sweating profusely

he sat there thoroughly spent out.

His heart was beating all too loudly.

That day alone he should dig seven graves.

That was the biggest graveyard of the city.

That which was a land of peaceful silence

has turned into the pivotal role of the greater city.

Gripped by the fear of deadly virus

the earth lay frozen as a massive rock.

In structures sky-high

birds began to build their nests.

For weeks he couldn’t go home

He had lost the calm to converse

with his mother wife and children.

Each day when he placed the coffin

inside the grave and close it

He felt terribly apprehensive

as if his very soul was being buried deep.

After each coffin descend into the grave

heaping sand upon it, covering and closing

he would unhurriedly place the flowers on the grave,

bend and kiss.

The person being buried could be anybody.

There, no ritual of opening the coffin

and look at the departed for one last time.

With moist eyes said one:

‘Maybe I had dug graves

for my relatives and friends too.

In each and every grave I leave my soul and tears

to keep them company

and close it.’

SUNDAR NITHARSON'S POEM

 A POEM BY

SUNDAR NITHARSON

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

DARING TO DIE BY SUICIDE

Seeking and striving to become god

has always been there in me

as a childhood dream.

Aided by the cradle tales

That after death we can become gods

I try to die.

When the fear of death

churns the heart

for getting suggestions from god

for dying

I catch hold of he who strolls

Turning into god.

He shows me the ways to die

One by one.

Death can be something instant.

As his suggestions of ancient methods

are too painful

I think of a new way.

I ask him to die with me.

In the parallel iron rods of railway tracks

In one rod he

And in the other I

With hands clasped

Be buried under the old train

So I plan.

He was not afraid.

Isn’t he the Almighty!

As proposed, with clasped hands

we walk along as corpses…

with the sharp edges of the iron rods

in the manner of knife’s razor edges

cutting the legs

We hurry in search of Death.

The rail-tracks shudder

There the green demon

That too

is a demon of the archives.

Though God is familiar with Death

He also trembles and

narrates many a ‘once upon a time’ stories.

He pleads to have his hand freed

The demon touches my feet.

So as not to die

at the hands of usual demon

in the usual manner

and also

to show the one who strolls turning god

I rise above and fly with him.

தற்கொலைக்குத் துணிதல்

................................................

கடவுளாகும் முயற்சி

சிறுவயது கனவாய் எனக்குள்

இருக்கிறது.

மரணத்தின் பின்

கடவுளாகி விடலாம் என்ற

தொட்டில் கதைகளுடன்

மரணத்திற்கு முயற்சி செய்கிறேன்.

சாவின் பயம்

மனதை பிசைகையில்

சாவதற்கான ஆலோசனைகளை

பெற

கடவுளாகித் திரிபவரின்

கைகளை பற்றுகிறேன்.

மரணத்திற்கான வழிகளை

ஒவ்வொன்றாய் காட்டுகிறார்.

மரணம் நொடியில்

பிரசவிக்கக் கூடியதுதான்.

அவர் காட்டும்

பழம் வழிகளில்

வேதனை மிகுந்திருந்ததனால்

புதிய வழியை ஆலோசிக்கிறேன்.

என்னுடன் சேர்ந்து

அவரையும்

இறக்க சொல்கிறேன்..

சமாந்தர தண்டவாள கம்பிகளில்

ஒன்றில் நான்

மற்றையதில் அவர்

கைகளைக் கோர்த்து

புகை வண்டியின் அடியில்

புதைந்து போவோம் என

திட்டமிடுகிறேன்.

அவர்

பயப்படவில்லை.

அவர்தான் கடவுளாயிற்றே!

திட்டப்படி

பிணைத்த கைகளுடன்

பிணமாக நடக்கிறோம்..

கம்பிகளின் விளிம்புகள்

கத்தி விளிம்புகளாய்

கால்களை அறுக்க

சா தேடி விரைகிறோம்..

தண்டவாளம் தடதடக்கிறது..

அதோ அந்த பச்சை பூதம்

அதுவும்

மிகப்பழைய பூதம்..

கடவுள்

மரணத்தில் பரீட்சயம்

இருந்தும் உதறி நடுங்குகிறார்.

பழைய பழைய கதைகளை

கூறுகிறார்.

பிடியை விடுவிக்க

கெஞ்சுகிறார்.

பூதம் காலடியைத் தொடுகிறது.

எனக்கு

பழைய பூதத்தினால்

பழக்கப்பட்ட விதத்தில்

மரணம் வரக்கூடாது என்பதற்காகவும்,

கடவுளாகித் திரிபவருக்கு

புதுமை மரணத்தைக்

காண்பிப்பதற்காகவும்

உயரக் கிளம்பி

அவருடன் பறக்கிறேன்..

சுந்தர் நிதர்சன்

17Rajaji Rajagopalan, Mullai Amuthan and 15 others

2 Comments

Like

Comment

Share