POETS IN THIS JULY ISSUE OF INSIGHT

POETS IN THIS JULY ISSUE OF 

INSIGHT

1. jeyadevan 2. jayapalan 

3. ahamath m.sharif 4. lakshmi manivannan 

5. yuma.vasuki 6. kadanganeriyanperumal 

7. misbah ul haq 8.mohammed atheek solaikili

9.thirugnanasambandam lalithakopan

10. tamil manavalan 11. mullai amuthan

12. theepika 13. hameed u nizar 

14. malini mala 15. shanmugam subramaniam

16. suganya gnanasoory 17. siva mani

18. irakkuvaanai askar 19. sibichelvan

20. vathilaiprabha 21. kalathatchan

22. azeez. m.faiz 23. k. mohanarangan

24. a. nasbullah 25. kamaraj viswagandhi

26. rajaji rajagopalan 27. sharmila vinothini 
28. iyyappa madhavan 29. vasanthadheepan 

30. manoharan sambandam 
31. kathir bharathi 32. ma.kalidas

33. riyas qurana 34. kavithasabapathi

35. muvais ansari 36. ra. boobalan

37. manonmani pudhuezhuthu 

38. 'kavignar' majeeth

39. kugai. ma. pugazhendhi 

40. lakshmi manivannan

41. j.wahabdeen 42. kavanur srinivasan

43. abdul jameel

JEYADEVAN'S POEMS

TWO POEMS BY 

JEYADEVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

In the room filled with silence it falls
with sound resounding ‘Nangg….’
The porcelain mug in which I drank tea
a little while ago and placed on the table..
Wherefrom this noise had come?
Was it inside the mug all along?
If so,
Could it be that some splinters of this sound
would’ve entered inside the tea I drank,
Of these porcelain pieces scattered all over
as the ‘koozham’jackfruit fallen from the tree
which at all I can pose my query to?
“Having so much of sound within
why you spoke nothing to me till now
You could’ve atleast greeted me daily
with a 'good morning' .

ஜெயதேவன்

நிசப்தமான அறையில் ' ணங்' என்ற ஒலியுடன் சிதறி விழுகிறது
சற்று முன் நான் தேநீர் குடித்து விட்டு
மேசையில் வைத்த பீங்கான் குவளை.
எங்கிருந்து வந்தது இந்த ஒலி
குவளைக்குள்தான் இருந்ததா?
எனில்
நான் பருகிய தேநீருக்குள்ளும் சில
ஒலிச் சிதறல்கள் போயிருக்குமா.
பலா மரத்திலிருந்து விழுந்த
கூழம் பலா போல் சிதறிக் கிடக்கும்
பீங்கான் துண்டில் எந்தத் துண்டிடம்
கேட்பேன்.
" இத்தனை ஒலியை உள்ளுக்குள் வைத்திருந்தும்
ஏன் இதுவரை ஒரு வார்த்தை கூட என்னிடம் பேசவில்லை.
குறைந்தது ஒரு காலை வணக்கமாவது
சொல்லியிருக்கலாமே தினமும்"
******

(2)

All are leaving for our place

Our place is far away
And also nearby.

Household items, bag and baggage are ready.
Wooden frames are getting ready for us somewhere.

We have conveyed to almost all the birds
We have passed the news to the plants too.
As a sign of the pangs of separation
a few tear drops.

The path of our arrival and departure is
but one and the same.
Similarly unlike.
Slight, quick handshakes, exchange of smiles
Everything takes place.
Only when leaving for our birthplace
the place where we dwelt in enchants us
all the more.
It is only then we start loving our fellow humans.

Drumbeats or trumpets solely for us
are ready
How happy the place is in seeing us off

Nothing can proceed from here.
Yet cartons full of commodities.

The place where we were earlier, said they
The place of our ancestors, said they
What if it is alien to us
We are ready to befriend it.

Let’s look at each other intently.
When we go to that place
Our own identity would be lost.

When that place draws near
let’s let go this place
This is for humans other than us.

ஜெயதேவன்

எல்லோரும் ஊருக்குப் போய்க் கொண்டிருக்கிறோம்
ஊர் தூரமாய் இருக்கிறது
ஊர் அருகாமையிலும் இருக்கிறது.
தட்டு முட்டுச் சாமான்கள் ,மூட்டை முடிச்சுகள் தயாராகி விட்டன.
மரச் சட்டகங்கள் எங்கோ நமக்காக
தயாராகின்றன.
அநேகம் எல்லா பறவைகளோடும்
பேசி விட்டோம்
தாவரங்களுக்கும் செய்தி சொல்லி விட்டோம்.
பிரியா விடைக்கு அடையாளமாய்
சில கண்ணீர்த் துளிகள்
வந்த பாதையும் போகும் பாதையும் ஒன்றுதான்
ஒன்று போல வேறுதான்.
சின்னச் சின்ன கைகுலுக்கல்கள், புன்னகைப் பறிமாற்றம் எல்லாம் நிகழகிறது.
ஊருக்குப் போகும் போதுதான்
இருந்த ஊர் இன்னும் வசீகரிக்கிறது.
மனிதர்களை அப்போதுதான் காதலிக்கிறோம்
நமக்கான பறையிசையோ, முழவோ
தயார்
நம்மை வழியனுப்பவதில் ஊருக்கு எத்தனைக் கொண்டாட்டம்.
இங்கிருந்து ஏதும் கொண்டு செல்ல முடியாது
ஆனாலும் பெட்டகங்கள் நிறைய பொருள்கள்
முன்பு இருந்த ஊர் என்றனர்
நம் முன்னோர் சென்ற ஊர் என்றனர்
நமக்கு அந்நியமானால் என்ன?
நாம் ஊருக்கு தயாராகி விட்டோம்
நாம் ஒருவரை ஒருவர் உற்றுப் பார்த்துக் கொள்வோம்.
அந்த ஊர் போனால் நம்
சொந்த அடையாளம் போய் விடும்
அந்த ஊர் சமீபிக்கும் போது
இந்த ஊரை விட்டு விடலாம்
இது வேறு மனிதர்களுக்காக.

VA.AI.SA.JAYAPALAN'S POEMS(2)

TWO POEMS BY 

VA.AI.SA.JAYAPALAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1.BLUE

My friend

Do you remember our festive march
on the sands where foams break
from time immemorial _
searching for shells
with trails dissolving
Just as the blue ongoing in sea and sky
something is spreading on us, said I
You straightened as the crane grabbing fish
In your eyes my reflection would softly sway
Though years many have gone by
You have an ever young heart, my friend, said thee
My girl _
Youth is lust for life
Youth is search unending
Youth is hearing and admiring others
Youth is
Youth is eternal love
Youth is discerning taste
Untiring song and dance and communion
said I
What’s your age? my friend?
Oh, my girl,
I am of the age of
living till the very end.

Jaya Palan

நீலம்
- வ.ஐ.ச.ஜெயபாலன்

தோழி
காலமாய் நுரைகள் உடைகிற மணலில்
சுவடுகள் கரைய
சிப்பிகள் தேடிய உலா நினைவிருக்கிறதா?
கடலிலிலும் வானிலும் தொடர்கிற நீலமாய்
நம்மிலும் எதோ படர்கிற தென்றேன்.
மீன்கொத்திய நாரையாய் நிமிர்ந்தாய்
உன் கண்களில் எனது பிம்பம் அசையும்.
ஆண்டு பலவாகினும்
நரையிலா மனசடா உனக்கென்றாய்.
தோழி
இளமை என்பது வாழும் ஆசை.
இளமை என்பது கற்றிடும் வேட்கை.
இளமை என்பது முடிவிலா தேடல்;
இளமை பிறரைக் கேட்டலும் நயத்தலும்.
இளமை என்பது வற்றாத ரசனை
இளமை என்பது நித்திய காதல்.
இளமை என்பது
அயராத ஆடலும் பாடலும் கூடலும் என்றேன்.
தோழா உனக்கு எத்தனை வயசு?
தோழி எனக்கு
சாகிற வரைக்கும் வாழ்கிற வயசு.
2011

.........................................................................................

2. TO RUMI

 

How do you do, Rumi
Oh,Poets’ Poet
Where are those who would pour wine
for the wellbeing of our body and mind?
Spring comes climbing down the
rope-ladders of paradise.
Ere Persian Rose or
Madurai Jasmine give forth honey
Our hearts should open; wonder how?

‘Till the heart opens go on breaking’
say thee, O Rumi
True, closed heart is more forbidding than prison
But, isn’t broken heart memory’s ever bleeding wound?
Just like me you too blabber
in the boiling delirium of creativity.

O, don’t be in a haste, Rumi,
This is a wine shop opened always
But I am one who waits for the heart
to bloom on its own.
In this world, as long as there are women
for us to kiss
as mother, sister, friend, beloved, daughter
Can our hearts fail to flourish?

Rumi
each one’s eyes to one’s own self.
Still
rush not to break the heart.
The spring season does set aside lovely days
for even worms and insects.
Wait, you too. Won’t you?

ரூமிக்கு
-வ.ஐ.ச.ஜெயபாலன்
,
நலமா ரூமி,
கவிஞர்களின் கவிஞரே
உலரும் நமது உடலும் உயிரும் செழிக்க
மது வார்க்கிறவர்கள் எங்கே?
சுவர்கத்து நூலேணிகளில்
இறங்கி வருகிறதே வசந்தம்.
பாரசீக ரோஜாவோ,
மதுரை மல்லியோ தேன் சிந்துமுன்னம்
நம் இதயங்கள் திறக்க வேண்டுமே?.
.
”இதயம் திறக்கும்வரை
உடைத்துக்கொண்டிரு” என்கிறாயே. ரூமி.
ஆம், மூடிய இதயம்
சிறையிலும் கொடிதே.
ஆனாலும் உடைந்த இதயம்
நினைவின் ஆறாப் புண்ணல்லவா?
என்போல் நீயும்
தகிக்கும் படைப்பு வெறியில் உளறுகிறாய்.
.
அவசரப்படாதே ரூமி,
இது எப்பவுமே திறந்திருக்கும் மதுக்கடை.
நானோ இதயம் எப்பவும்
இயல்பாக பூக்குமென காத்திருப்பவன்.
உலகில் முத்தமிட
அம்மாவாக சகோதரியாக தோழியாக
காதலியாக மகளாக
கடைசிப் பெண் இருக்கிற வரைக்கும்
மூடிய நம் இதயங்கள் மலராது போமோ?
.
ரூமி,
அவரவர் வழிகள் அவரவருக்கு எனினும்
அவசரப்பட்டு இதயத்தை உடைக்காதே.
வசந்த காலம் பூச்சி புழுக்களுக்குக்கூட
அழகிய நாட்க்களை வைத்திருக்கிறதே.
நீயும் காத்திரு.

.

AHAMATH M SHARIF'S POEM

A POEM BY 

AHAMATH M SHARIF

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

The skill and expertise of the artist

who has drawn nights
Lies
in finding dawns in the misty smile of the dark
with memories of you marked nowhere

Though gone beyond mountains
let the last sign of hopes
of those still damp and dripping footprints
be your very eyes.

When those going past
leaping and getting inside
the entire stream turning dry
once again the nights go seeking the
artist who draws nights.

Finding dawns with your memories
is but applauding the artist’s skill and expertise
in the midst of darkness pristine.

AHAMATH M SHARIF

இரவுகளை வரைந்த ஓவியனின்
கைவரிசை என்பது
இருட்டின் தெளிவற்ற புன்னகையில்
எங்குமே அடையாளப்படுத்தப்படாத
உன் நினைவுகளோடு
விடியல்களை தேடிக்கொள்வது

மலைகள் கடந்து போனாலும்
காலடிகள் படிந்த ஈரம் சொட்டும் நம்பிக்கைகளின்
கடைசிசின்னம்
உன் கண்களாகவே இருக்கட்டும்

கடந்து செல்வன
துள்ளிக்குதித்து ஏறிக்கொள்ளும்போது
ஓடைகள் முழுதும் வற்றி
மீண்டும் இரவுகள் வரைபவனை தேடிச்செல்கிறது

உன் நினைவுகளோடு
விடியல்களை தேடிக்கொள்வதென்பது
தூய இருட்டின் மத்தியில்
ஓவியனின் கைவரிசையை மெச்சிக்கொள்வது

---
மஹா

LAKSHMI MANIVANNAN'S POEMS(2)

TWO POEMS BY 

LAKSHMI MANIVANNAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. YOUR BEING BECOMES WHOLESOME

1

Newplace
It would take a few years
for the tiny insects there
to know your Being
A few months
for the dog and cow
A year
for the plants in the surroundings to know

Even for knowing that
you are grumpy
Demon
Selfish
Haughty
Whatever be the case
it takes time to realize
For each and everything
there is a specific time-frame
only after that
you walk all calm.

Only after even the grass becomes aware
of who you are
Your Being becomes
Wholesome.

2

The place you dwelt earlier
Keeps blowing your smell
Till the insects forget it.

3

Even after you have left
for a long time
You remain here.

4

Whatever you be
none takes you as nothing.

5

Whether you water it or not
the plants need you.
Whether you be kind or not
the insects keep searching for you.

Even if you have no love lost
for the small mug full of water
which you had poured long ago
The mango tree does want
to offer its fruit to you.

உன் இருப்பு பூரணமாகிறது
1
புதிய இடம்
உனதிருப்பை
அங்குள்ள
சிறுபூச்சிகள் உணர
ஐந்தாறு வருடங்கள் ஆகும்
நாயும் பசுவும் உணர சிலமாதங்கள்
சுற்றும் முற்றும் தாவரங்கள் உணர
ஓராண்டு காலம்
நீ சிடு மூஞ்சி என்பதை அறிவதாயிருந்தால் கூட
நீ அரக்கன் என்பதை அறிவதாயிருந்தால் கூட
சுய நலம் பிடித்தவன்
ஆங்காரி
எதுவென்றாலும் அறிய காலம் பிடிக்கிறது
அது அதற்கென்று
ஒரு காலம் ஆகிறது
அதன் பின்னரே
நீ அமைதியாக நடந்து செல்கிறாய்
நீ யார் என்பது
புல்லுக்கும் தெரிந்த பின்னரே
உன் இருப்பு
பூரணமாகிறது
2
முன்னர் இருந்த
இடம்
உன் வாசனையை
ஒரு பூச்சி மறப்பதுவரையில்
வீசிக் கொண்டிருக்கிறது
3
நீ கிளம்பிச் சென்ற பின்னரும்
நெடுநாட்கள்
இங்குதான்
இருக்கிறாய்
4
நீயெதுவாக இருந்தாலும்
ஏதுமற்றவன்
என்று
யாரும்
எடுத்துக் கொள்வதில்லை
5
தண்ணீர் விடுகிறாயோ இல்லையோ
செடிகளுக்கு
நீ தேவைப்படுகிறாய்
கருணை காட்டுகிறாயோ இல்லையோ
பூச்சிகள்
உன்னைத் தேடிக் கொண்டிருக்கின்றன

அன்பற்றவனாயிருந்தால் கூட

நீ எப்போதோ இறைத்த

ஒரு சிறு செம்பு நீரின் நிமித்தம்

மாமரம்

தன் கனியை

உனக்குத்

தந்துவிடவே

விரும்புகிறது

(2)

That boy stands there
as the very personification of longing
What a great height wonders he looking up
You look nothing extraordinary.
If this itself denotes great height
then, what a hollow pit he must be dwelling in

He has bought a two-storey house
This one has bought a car.
During Holy Mother’s ten day festival
They buy new dresses on all ten days.

How can anyone live in this street
Tell me brother
Asks he.

Let the job be anything whatsoever
but first
reduce the height seen by this boy
and fill up the pit,
My Lord
Let him migrate,
nothing wrong
But, he shouldn’t regard this rat-hole
as Great height.
He too was an inhabitant of this street
You see.

Lakshmi Manivannan

அந்தச் சிறுவன்
அப்படி ஏங்கி நிற்கிறான்
எவ்வளவு உயரம் என்று பார்க்கிறான்
நீங்கள் சாதாரணமாகத்தான் இருக்கிறீர்கள்
இதுவே உயரமென்றால்
அவன் எவ்வளவு
பள்ளத்திலிருக்கிறான் பார்த்தீர்களா ?
அவன் இரண்டுமாடி போட்டுவிட்டான்
இவன் கார் வாங்கியாச்சு
புனித அன்னை பத்துநாள் திருவிழாவில்
பத்து நாளும் புதுத்துணி
வாங்குகிறார்கள்
இந்தத் தெருவில்
எப்படி
வாழமுடியும் ?
சொல்லுங்கள் அண்ணா
என்று கேட்கிறான்
எந்த வேலை வேண்டுமாயினும்
இருக்கட்டும்
முதலில் இச்சிறுவன் பார்க்கும்
உயரம் குறைத்து
பள்ளம் நிரப்புங்கள்
ஆண்டவரே
அவன் இடம்பெயருவதைப் பற்றிகூட
ஒன்றுமில்லை
என்றாலும்
இந்த எலிக்குகையை
இவ்வளவு உயரமென்று
அவன்
எண்ணக் கூடாது
அவனும்
இதே தெருவில்
வசித்தவன்
பார்த்தீர்களா?