INSIGHT

Sunday, July 26, 2020

MUVAIS ANSARI'S POEM(1)

A POEM BY

MUVAIS ANSARI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

I CAN’T BREATHE

Dense forests everywhere

Not just one or two
But they are aplenty
In close proximity
So the air can’t penetrate
let not anyone go there
for suffocation reigns in that region
Democracy
Or Monarchy?
Or, worse still, anarchy…?
Let not anyone go there
Even by mistake
Thorns all along the passage
Throttle the lungs
Isn’t the sole of any foot White
Will the wind come near
Or go away in anger
I could’ve been allowed a mouthful of air
I would’ve crawled away
Would’ve lived for many more a day….
Here veins are crushed and cut asunder
The lungs turn dry devoid of air
They languish more and more
Catching unawares
the venom of scorpions fill the inside
The last will written again and again.
With skin bearing witness
the drama is staged in full swing
Above the head
one and the same hue and shade
With the sacred words belied
the splendour of the final resting place
prevails on all sides
I can’t breathe….
I can’t breathe…..

Muvais Mohammed

என்னால் சுவாசிக்க முடியவில்லை
************************************
அடர்ந்த காடுகள் நிரம்பிக்கிடக்கிறது
ஒன்றல்ல......இரண்டல்ல....
அவை ஏராளமானவை.
ஒன்றொடு ஒன்று நெருங்கியிருக்கிறது.
காற்றின் ஊடுறுவலும் தடைப்பட்டிருக்கிறது
அங்கு புழுக்கம்
நிரம்பி இருக்கிறது
யாரும் சென்றுவிடவேண்டாம்.
மூச்சுத்திணறல் ஆட்சி செய்கிறது
என்னால் சுவாசிக்க முடியவில்லை.
மக்களாட்சியா?..
இல்லை
மன்னராட்சியா...?
வேறென்ன ஆட்சி...?
பாதை தவறியேனும் சென்றுவிடவேண்டாம்.
பாதையெங்கும் முட்கள்
நுரையீரலை நெருக்குகிறது
காலின் பாதம் வெள்ளை தானே
காற்று நெருங்குமா?
இல்லை
விலகுமா?கோபிக்குமா?
கொஞ்சம் காற்றைத் தந்திருக்கலாம்
நானும் ஊர்ந்திருப்பேன்
பிறகு வாழ்ந்திருப்பேன்
இங்கு குழாய்கள் நெருக்கப்பட்டு
அறுக்கப்படுகிறது
நுரையீரலும் மெய்த்தீண்டலிலே
வாடுகிறது
காய்ந்து தவிக்கிறது
தேள்களின் வீரம் பரவலாகியே
விரிவடைகிறது
மரணச்சாசனம்
திரும்பத் திரும்ப
எழுதப்படுகிறது.
தோலினை சாட்சியாக வைத்து
நடக்கிறது நாடகம்
தலையின் மேலே
நிறம் ஒன்றே
ஞானமொழிகள் பொய்ப்பிக்கப்பட்டே
சுடுகாடுகளின் எழில்
எங்குமே......நிறைந்திருக்கிறது
என்னால் சுவாசிக்க முடியவில்லை
என்னால் சுவாசிக்க முடியவில்லை

இறயூர் முவைஸ் அன்சாரி
இறக்காமம்

RA.BOOBALAN'S POEM

A POEM BY

RA.BOOBALAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

TAMIL, MY MOTHER TONGUE

That Word is about ten thousand years of age

That Word is of the hue of dense black
well-soaked and rooted in the soil

That Word’s strength
Is diamond-like

The flavor of the Word
salt of the sweat

That Word we found in archeological excavation
as the remains of ancient human civilization

The Word has eyes all over its being
They are blessing this world
with benevolence immense

Splitting the Word a little
excelling one another
million words
are born.

Only a few could realize
the real strength of it
and it became an armament of might

Realizing that a word can create a world
We hailed it paying our tribute.

When we perceived its pristine beauty
Its all too clear shine
startled us a little.
It is that glow
that guided us all the way
and subsequently
It became the radiance of our very life.

That Word
turning into a painting brush
is drawing me now
in front of thee.

That’s our Mother tongue
I’m its offspring
I’m the lover of its Everything.

இரா. பூபாலன்
February 21 •
உலக தாய் மொழிகள் தின வாழ்த்துகள்
அந்தச் சொல்லிற்கு வயது
ஒரு பத்தாயிரம் ஆண்டுகள்
அந்தச் சொல்லுக்கு நிறம்
மண்ணில் ஊறி மட்கி இறுகிய கருப்பு
அந்தச் சொல்லின் திண்மை
வைரத்தின் கெட்டி
அந்தச் சொல்லின் சுவை
வியர்வைக் கரிப்பு
அந்தச் சொல்லை தொன்மையான
நாகரீக எச்சமொன்றாக
அகழ்வாராய்ச்சியில் கண்டெடுத்தோம்
அந்தச் சொல்லின் உடலெங்கும்
கண்கள்
அவை இந்த உலகைத் தனது
கருணையால் ஆசீர்வதித்துக் கொண்டிருந்தன
அந்தச் சொல்லை
கொஞ்சம் உடைத்தால்
ஒரு சொல்லின் அழகை
இன்னொரு சொல் விஞ்சியபடி
ஒரு லட்சம்
சொற்கள் பிறந்தன
வெகு சிலருக்கே அந்தச் சொல்லின்
வலிமை புரிந்தது
அச்சொல் ஆயதமானது
ஒரு சொல் ஒரு உலகத்தைப் படைக்கும்
என்பதை நாங்கள் உணர்ந்து
தொழுதோம்
அதன் பரிசுத்த அழகை தரிசித்த போது
அதன் கூரொளியில் நாங்கள் கொஞ்சம்
திடுக்கிட்டுத்தான் போனோம்
அந்த வெளிச்சம் தான்
எங்களை எங்களுக்குக் காட்டியது
பின்னர் தான் அது எங்கள் வாழ்வின் ஒளியானது
அந்தச் சொல் தான் ஒரு தூரிகையாகி
என்னை உங்கள் முன்
வரைந்து கொண்டிருக்கிறது இப்போது.
அது எங்கள் தாய்ச் சொல்
நான் அதன் பிள்ளை
நான் அதன் காதலன்

MANONMANI (PUDHUEZHUTHU)'S POEM

A POEM BY

MANONMANI (PUDHUEZHUTHU)

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

When Lao Tzu was sipping tea

I was there with C.Mani.
The lid of the bottle in the earthen- pot
he went on tightening.
Sad indeed getting back something before

sending it off
said he.
Whose job is it to preserve the cups from turning dry
asked Lao Tzu.
without words the pot remains Eternal Tao- vacuum
said Lao Tzu.
What is its name
Never ever a name said Lao Tzu.
Mani too couldn’t control his laughter.
Trickling Tea sways inside the bottle
as yellowish liquid.
It tries to exert its influence says Mani.
That would always be functional ‘The’ observes Lao Tzu.
Poisonous insect has stung the child says Mani
Shrinking his thin-line eyes Lao Tzu laughs.
Any and everything keep moving in
opposite direction Hon’ble ‘The’
Mani mutters.
Though not in race
It is that which wins
says Lao Tzu
That never competes
says Mani in the words of Lao Tzu
Both became silent.
Being aware Words became redundant.

...................................................................................
*கவிஞர் சி.மணியின் மொழிபெயர்ப்பு நூல். தாவோ தே ஜிங்(ஆன்மிகம்) [ க்ரியா , 2002 ]

**Lao Tzu : Laozi என்றும் Lao-Tze, என்றும்
அழைக்கப்படுபவர் பண்டைய சீன தத்துவஞானியும் எழுத்தாளருமாவார். Tao Te Ching, நூலின் ஆசிரியர். தாவோ தத்துவத்தை நிறுவியவர்.தாவோயிய மதம் மற்றும் மரபார்ந்த சீன மதங்களில் கடவுளாக பாவிக்கப்படுபவர். (நன்றி: விக்கிபீடியா)
.......................................................................................

Manonmani Pudhuezuthu

லாவோட்சு தேநீர் அருந்தும் போது
சி மணியுடன் நானும் இருந்தேன்.
ஓட்டைப் பானையில்
எடுத்த புட்டியின் மூடியை
இன்னும் திருகிக் கொண்டிருந்தார்
ஒன்றை அனுப்பும் முன்னர்
திரும்பப் பெறுவதுதான் துயரம் என்றார்
கோப்பைகளை வற்றாமல் இருக்கச் செய்வது
யார் வேலை என்றார் லாவோட்சு
சொற்களில்லாமல் நிரந்தரத் தாவோ
காலியாக இருக்கிறது புட்டி என்றார் மணி
அதற்கு என்ன பெயர்
எப்போதும் பெயரே இல்லை என்றார் லாவோட்சு
மணிக்கும் சிரிப்பு பொத்துக் கொண்டு வருகிறது
சிந்தும் தேநீர் மஞ்சள்நிற திரவமாக புட்டியில் குலுங்குகிறது
அதன் ஆதிக்கத்தை செலுத்தப் பார்க்கிறதென்கிறார் மணி
அது செயல்பட்டுக் கொண்டே இருக்கும்
தே என்கிறார் லாவோட்சு
விஷப்பூச்சி குழந்தையைக் கடித்து விட்டது
என்கிறார் மணி
கோட்டுக் கண்களை இடுக்கிச் சிரிக்கிறார் லாவோட்சு
எல்லா விஷயங்களுக்கும்
எதிர்திசையில்
போய் கொண்டிருக்கிறது உன்னத தே
மணி முனுமுனுக்கிறார்
போட்டியில் இல்லை என்றாலும்
அதுதான் வெற்றி பெறுகிறது
என்கிறார் லாவோட்சு
அது ஒருபோதும் போட்டியிடுவதில்லை
என்கிறார் லாவோட்சுவின் சொற்களில் மணி
இருவரும் அமைதியாகி விட்டனர்
அறிந்ததால் பேச்சில்லை.

..............................................................................................

*translator's note: இந்தக் கவிதையை மொழிபெயர்ப்பது எளிதல்ல. கவிஞர் சி.மணி, சீன லாவோ ஸு இவர்களுடைய எந்த அம்சத்தை - கவிஞர் என்ற அளவிலும் மனிதர், ஆசான் என்ற அளவிலும் கவிஞர் குறிப்பாக உணர்த்துகிறார் என்பது புரிய நமக்கு இவர்களை ஓரளவுக்காவது தெரிந்திருக்கவேண்டும்.

அதே சமயம், Half learning is more dangerous என்பதும் உண்மையே.

எனக்கு இவர்களை இவர்கள் படைப்புகளை ஓரளவுக்குத் தெரியும் என்று சொல்லிக்கொள்ள முடியுமா - தெரியவில்லை. யோசித்துப்பார்த்தால், யாரைத்தான் நமக்கு ஓரளவுக்குக்கூடத் தெரியும் - நமக்கு நாம் உட்பட. .....

லாவோஸூ தான் தமிழில் சரியான உச்சரிப்பா என்பதே எனக்கு சரியாகத் தெரியாது.

அவருடைய கூற்றுகள் ஆங்கிலத்தில் இருக்கின்றன. அவற்றை என் மொழிபெயர்ப்பில் நான் அப்படியே பயன்படுத்துவதுதான் சரியா? அவற்றை நான் எங்கேயென்று தேடுவது?

ஒரு கவிஞர் ஏன் வரிக்கு வரி குறிப்புணர்த்தல்க ளோடு அல்லது மொத்த கவிதையுமே குறியீடு களாலானதாய் தன் கவிதையை உருவாக்க வேண்டும் என்று கேட்பது அபத்தம்.

இலக்கியம் என்பதே மொழியின் வழியானது. ஒரே விஷயத்தை எண்ணிறந்த வழிகளில் சொல்ல மொழியே உதவுகிறது.

ஒரு கவிதையில் மேம்போக்காக பெயர்களும் குறிப்புகளும் தரப்பட்டிருந்தால் அதை வாசகரால் கண்டுகொள்ள முடியும். அந்தக் கவிதையைக் கடந்துசென்றுவிட முடியும்.

அப்படியில்லை, அந்தக் கவிதை எதையோ நுட்பமாகச் சொல்லத்தான் அத்தனை பெயர்களையும் குறிப்புகளையும் இடம்பெறச்செய்திருக்கிறது என்று தெரிந்தால் முடிந்த அளவு அந்த விஷயங்களைத் தெரிந்துகொண்டு அந்தக் கவிதையின் உட்பொருளை நெருங்க முயற்சி செய்வார் வாசகர்.

மொழிபெயர்ப்பாளரும் வாசகரே என்ற அளவில் நான் மேற்சொன்னவையாவும் மொழிபெயர்ப்பாள ருக்கும் பொருந்தும்.

ஒரு வாசகராக தனக்குத் தெளிவாகாத, தெரியாத பகுதிகளை, குறிப்புகளை, பெயர்களை உள்ளடக்கி யிருக்கும் ஒரு கவிதையை மொழிபெயர்ப்பாளர் மொழிபெயர்க்கலாமா? கூடாதா?

கவிதையை உள்ளது உள்ளபடி மொழிபெயர்த்தால் மோசமாகிவிடுவது உண்டு என்பதுபோலவே மோசமாகிவிடாமலிருப்பதும் உண்டு. உள்ளது உள்ளபடி மொழிபெயர்க்கப்படும் நிலையில் ஒரு கவிதையில் இடம்பெறும் பெயர்கள், குறிப்புகள் அவை பரிச்சயமான வாசகர்களால் அதிகம் புரிந்து கொள்ளப்படவும் வழியுண்டு. ஆனால், அப்படி உறுதியாகச் சொல்லிவிடவும் முடியாது.

இத்தனை ஐயப்பாடுகளையும் மீறி எனக்கு இந்தக் கவிதையை மொழிபெயர்க்கவேண்டும் என்று ஆர்வமாயிருந்ததால் மொழிபெயர்த்தேன். தோழர் மனோன்மணி உரிய திருத்தங்களை, விளக்கங் களைத் தருவார் என்ற நம்பிக்கையில்.

இங்கேயுள்ள என் மொழிபெயர்ப்பில் இன்னும் திருத்தங்கள் தேவை என்பதை உணர்ந்தே அதை இங்கே பதிவேற்றுகிறேன்.

இந்த மொழிபெயர்ப்பில் குறைகாண்பவர் இந்தக் கவிதைக்கான அப்பழுக்கற்ற மொழிபெயர்ப்பைத் தந்தால் அது கவிஞருக்கு செய்யும் மரியாதை. அத்தகைய அப்பழுக்கற்ற மொழிபெயர்ப்பை வாசிக்க நானும் ஒரு வாசகராக ஆர்வமாக இருக்கிறேன்.

தோழமையுடன்
லதா ராமகிருஷ்ணன்.

'KAVIGNAR' MAJEETH'S POEM

A POEM BY

‘KAVIGNAR’ MAJEETH

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

WAVES APART

Upon the sands of this water-spraying seashore

with salt seeping in my person filled with sand all over
I lie there contemplating…

With one wave rising, breaking and scattering
another wave rose in great haste
and chased the previous one…
And unable to touch it
that too crumbled and ceased to be.

Henceforth what am I to ponder over
Which is lie which is truth
Death or Life

I became confusion confounded.

Will there be the stamp of death
in every thing….?

Who at all could return from Death
and tell

I have absolutely no love lost for this life
with its end mysterious:

But I fear not Death too.
With no death how am I to expire?

No living species on this earth can forget
that Life and Death are not real

Just as these waves that can never mate
Life and Death of a human do not congregate.

கவிஞர் மஜீத்

"பூட்டாத அலைகள் "

நீர் தெறிக்கும் இந்த
கடற்கரை மணலில்
உடம்பில் உப்புக்கசிந்து மண்அப்பி
விழுந்து கிடந்து சிந்திக்கிறேன்...
ஒரு அலை எழுந்து முறிந்து சிதறிப்போக...
இன்னொரு அலை வேகமாக எழுந்து...
முதலில் வந்ததை துரத்தி...
தொடமுடியாமல் அதுவும் சிதைந்து போனது...
நான் இனி
எதை சிந்திப்பது...எது பொய்..எது உண்மை
மரணமா வாழ்கையா?
எனக்குள் ஒரே குழப்பம்...
மரணத்தின் அடயாளம்
ஒவ்வொரு பொருளிலும்
இருக்குமா...?
மரணித்து மீண்டும் வந்து
யாரால்தான் அதை கூறமுடியும்...?
முடிவு தெளிவில்லாத இந்த வாழ்க்கையில் ஒரு துளி கூடப்பிரியமில்லை;
ஆனால்
மரண பயமும் எனக்கில்லை...
மரணமில்லாமல் நான் மரணிப்பதெப்படி..?
இந்தயுகத்தில் வாழும் எந்த ஜீவராசிகளும் மறக்கமுடியாது
மரணமும் வாழ்க்கையும் போலியென்று...
புணரமுடியாத இந்த அலைகளைப்போல
மனிதனின் மரணமும் வாழ்க்கையும்
ஒன்றை ஒன்று சந்திப்பதில்லை...!

மஜீத்

KUGAI MA.PUGAZHENDHI'S POEM

A POEM BY

KUGAI MA.PUGAZHENDHI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

I have almost arrived at the distance of

acquiring my appearance of the aged
Just as these trees shed leaves flowers fruits
all the way
I have sprayed words of such nature
from myself
Words
sprouting in a joyous quiver
blooming in an ecstatic stupor
and ripening in grand experience.
Reading those words
is to stand firmly fixed in that moment
in that point
sending roots deep down
Memories that roll and swirl the Time
forward and backward
float as the dark and light
that spread on words
Though none cares to observe
I brim in lines with words
in no way excess of my being
Nowadays
my lines just like me
with rays of light gleaming
sprouting from me
words
already grey-haired
with no hesitation whatsoever.

குகை மா.புகழேந்தி

நான்
என் வயதான தோற்றத்தை
அடைந்துவிடும் தூரத்திற்கு வந்துவிட்டேன்
வரும் வழிதோறும்
இந்த மரங்கள்
இலைகளை பூக்களை கனிகளை
உதிர்ப்பதைப்போல
என்னிலிருந்தும் அப்படியேயான
சொற்களை இரைத்துக்கொண்டே வந்திருக்கிறேன்
எல்லாம்
ஒரு சிலிர்ப்பில் துளிர்த்து
ஒரு மயக்கத்தில் மலர்ந்து
பெரும் அனுபவத்தில் கனிந்த சொற்கள்
அச்சொற்களை வாசிப்பதென்பது
அந்நொடியில் அப்புள்ளியில்
வேர்களை இறக்கியபடி நின்றுகொள்வதுதான்
காலத்தை முன்னும் பின்னுமாய்
சுழற்றிக் கொள்கிற நினைவுகள்
சொற்களின் மீதில் படரும்
இருளும் ஒளியுமாய் மிதக்கின்றன
யாரும் கண்டுகொள்ளாத போதும்
என் இருப்பை மீறி
ஒரு சொல்லும் மிகாத
வரிகளில் நிறைகிறேன் நான்
இப்போதெல்லாம்
என்னைப் போன்றதே
என் வரிகளும் என்பதாய்
ஒளிக் கீற்றுகள் பளீரிட
என்னிலிருந்து முளைக்கின்றன
முன்பே நரை முகிழ்த்த
சொற்கள்
சற்றும் தடுமாற்றமின்றி.

LAKSHMI MANIVANNAN'S POEM

A POEM BY

LAKSHMI MANIVANNAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

That boy stands there
as the very personification of longing
What a great height wonders he looking up
You look nothing extraordinary.
If this itself denotes great height
then, what a hollow pit he must be dwelling in

He has bought a two-storey house
This one has bought a car.
During Holy Mother’s ten day festival
They buy new dresses on all ten days.

How can anyone live in this street
Tell me brother
Asks he.

Let the job be anything whatsoever
but first
reduce the height seen by this boy
and fill up the pit,
My Lord
Let him migrate,
nothing wrong
But, he shouldn’t regard this rat-hole
as Great height.
He too was an inhabitant of this street
You see.

Lakshmi Manivannan

அந்தச் சிறுவன்
அப்படி ஏங்கி நிற்கிறான்
எவ்வளவு உயரம் என்று பார்க்கிறான்
நீங்கள் சாதாரணமாகத்தான் இருக்கிறீர்கள்
இதுவே உயரமென்றால்
அவன் எவ்வளவு
பள்ளத்திலிருக்கிறான் பார்த்தீர்களா ?
அவன் இரண்டுமாடி போட்டுவிட்டான்
இவன் கார் வாங்கியாச்சு
புனித அன்னை பத்துநாள் திருவிழாவில்
பத்து நாளும் புதுத்துணி
வாங்குகிறார்கள்
இந்தத் தெருவில்
எப்படி
வாழமுடியும் ?
சொல்லுங்கள் அண்ணா
என்று கேட்கிறான்
எந்த வேலை வேண்டுமாயினும்
இருக்கட்டும்
முதலில் இச்சிறுவன் பார்க்கும்
உயரம் குறைத்து
பள்ளம் நிரப்புங்கள்
ஆண்டவரே
அவன் இடம்பெயருவதைப் பற்றிகூட
ஒன்றுமில்லை
என்றாலும்
இந்த எலிக்குகையை
இவ்வளவு உயரமென்று
அவன்
எண்ணக் கூடாது
அவனும்
இதே தெருவில்
வசித்தவன்
பார்த்தீர்களா?

J.WAHABDEEN'S POEMS (3)

THREE POEMS BY

J.WAHABDEEN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

A BABY SQUIRREL

MEETING WITH AN ACCIDENT

What chaos there

Why the crows are uproarious

There on the highway
Alas! An accident.
A baby squirrel breathed its last.
does none see it!

Why the hurry, my little squirrel
Where were you heading?

You who played merrily
with the breeze of the coconut grove
relished mango in our school garden
to your heart’s content
feeling happy in the midst of your family
revelling, rejoicing

Why the hurry, little squirrel
Where to go you came this way?

What was that
absent in your morn
that you ran into the adjacent wood
to secure

Was it greed that turned you dead
Though your form small
your life is indeed precious,
O, my dear little squirrel

Despite your parents preventing you
pointing that today is Eid
Why did you come at great speed
to cross the road

That this day our lads
would whizz past in two-wheelers
O, weren’t you aware
Dear little squirrel -
who is no more.......

ஒரு அணில் குஞ்சின் விபத்து.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
என்ன கலவரம்
ஏனோ
காகங்களுக்குள் ஆரவாரம்?

அந்த நெடும்பாதையிலே
அட ஒரு விபத்து
ஒரு அணில் குஞ்சின் மரணம்
ஒருவருமே காணலையோ!

என்ன அவசரம் அணிலே
எங்கு போக வந்தாயோ

தென்னந் தோட்டத்து
தென்றலோடு விளையாடி
எங்கள் பள்ளித் தோட்டத்தில்
மாம்பழம் தின்று மகிழ்ந்து
குடும்பத்தோடு
கூடிக்குதுகலித்த நீ

என்ன அவசரம் அணிலே
எங்கு போக வந்தாயோ

உந்தனது காலைக்குள்
இல்லாத எதனை நீ
பக்கத்துக் காட்டுக்குள்
பறந்து ஓடித்
பொ றுக்கப் போனாய்?

தீராத பேராசை உந்தன்
விபத்துக்குக் காரணமோ
உருவம் சிறிசு என்றாலும்
உன் உசிரு பெரிசுதானே
சின்ன அணிலே.

இது பெருநாள் காலம் என்று
உன் பெற்றோர் தடுத்தும்
வீதியைக் கடக்க நீ
விரைந்து ஏன் வந்தாய்?

எங்கள் பொடியன்கள்
வேகமாக மோட்டார் சைக்கிள்
ஓடும் நாளிது என்று
சோகமாக மரணித்த அணிலே
உனக்குத் தெரியாதா?

ஜே.வஹாப்தீன் -

2. SYMPATHETIC SEA

Just because it rose that day
like a hundred feet mammoth serpentine
stinging places with venom and destroying them without a trace
and only then subsided
I don’t regard the sea
as ruthless

Wonder what news to impart to whom
the sea had rushed in that day?
Wonder what treasure to offer whom?

Our local sea is
too very kindhearted.
Swelling and surging it
serves the fishes in the net-plantain leaves.

Whenever our local brethren steer the float
over the bosom of the sea
it has always secreted milk caringly.

New lines written by the wavy-foams
the sea-breeze sings all over the shore
in gay abandon

Wailing and banging at the shore
resulting in the land eroding,
in order to warn us for the foolery of
robbing our own treasures, the nets
Please don’t regard it as
lacking in kindness

Even if those who had imprisoned it
with stone-cuffs arrive
turning them joyous with its gentle wind
Won’t the sea offer the solace for us as well?

Sea
Benevolent sea
despite losing your beauty and flourish
you allow us to bathe and relish
You are indeed kindness-personified
Truly a magnificent Mother you are

Oh dear mother
Suffice to have your kind breeze and sway
I would be reposing in your lap
day after day.
கடலின் கருணை
.................................

ஏதோ ஒரு ஆத்திரத்தில்
அன்று எழுந்து
நூறடிப்பெரும் பாம்பாகிப்
படமெடுத்து
ஊர்களை கொத்தி அழித்து
அடங்கியதற்காய்
கருணையற்றது கடலென்று
எண்ணுவதில்லை நான்.

என்ன சேதியை
யாருக்குச் சொல்ல வந்ததோ
கடல் அன்று!
என்ன புதையலை யாருக்கு கொடுக்க வந்ததோ !

எங்கள் ஊர்க்கடலுக்கு
கருணை அதிகம்.
பொங்கிப் பொங்கி
மீன்களைப் படைக்கிறது
வலைவாழை இலைகளிலே..

கடலின் மார்பில்
எங்களூரான் தோணியோட்டும்போதெல்லாம்
கருணைப் பால் சுரக்க
மறந்ததில்லையே
அது.

அலைப்பாட்டு
நுரை எழுதும் புது வரிகளில்
கரைமுழுதும் பாடி மகிழ்கிறதே
கடற்காற்று.

மடியைப் பறித்த
மடத்தனத்தை எச்சரிப்பதற்காக
கரையில் தலைமுறுத்து அழுது
நிலம் கரைந்ததற்காய்
கருணையற்றதாய்
நீயும் எண்ணிவிடாதே!

கல் விலங்கு போட்டு
கைதியாக்கிவர்கள் வந்தாலும்
குளிர் காற்றால் மகிழ்வித்து
அனுப்புகின்ற நமது கடல்
நமக்கு வீசாதா?

கடலே
கருணைக் கடலே
கரை கரைந்து வடிவிழந்து நீ அழும் அழகில்

குளித்து மகிழ்ந்து குதூகலிக்கவும்
கருணை காட்டிக் கிடக்கிறாய்
நீ தாய்தான்.

தாயே
உன் கருணைக் காற்றே போதும்
நான் தினமும்
உன் மடி தவழ்வேன்.

ஜே.வஹாப்தீன்.

FAILURE OF THE SMILE-FILLED FACE

Face is the fertile field of human.
Can’t say that smile alone would grow therein.

In my land too smile would grow
and the shoots flourishing would laugh
along with the wind
to their hearts’ content.
The sparrows would peck at the grains.

As I don’t have the land
that uses smile as mere make-up
and applies it excessively
I suffer defeat often.

I have got used to failures
It’s alright
For, the yield would
Eventually prove me a winner.

In many a field
The terrible growth of reed and weed
called anger wrath and what not
destroys the yield of smile.

Unseen
Some would go deep down
and be grown as tubers.
It is but the yield of patience.

As much as possible
let’s sow smile all over our
fertile field, the Face
not as guise to entice;
no matter how many failures
we have to face

புன்னகை பூசிய முகத்தின் தோல்வி.
.................................................

முகம்தான் மனிதனின் விளை நிலம்
புன்னகை மட்டுதான் விளையுமென்று சொல்ல முடியாது.

எனது நிலத்திலும் புன்னகை விளைந்து கதிர் குலுங்கி
காற்றோடு சிரிக்கும்
குருவிகளும்
மணி கொறிக்கும்.

புன்னகையை அளவுக்கு அதிகமாய் பூசி நிறம் காட்டும் நிலம்
என்னிடம் இல்லாததால்
அடிக்கடி நான் தோல்வியை சந்திக்கிறேன்.

தோற்றுப்போவது பழகிப்போய்விட்டது
பரவாயில்லை
விளைச்சல் என்னை
வெற்றியடையச் செய்யும் என்பதால்.

அதிகமான நிலங்களில்
கோபம் வெறுப்பு என்னும்
கோரப்புற்களின் வளர்ச்சி
புன்னகை விளைச்சலை அழித்துவிடுகிறது.

காணதவாறு
சில
கிழங்காய் நிலத்தின் கீழ் இறங்கி
விளைந்து கிடக்கும்
பொறுமையின் விளைச்சல் அதுதான்.

முடியுமானவரை
முகமெனும் நிலத்தில்
புன்னகை விதைப்போம்
பூசி மயக்காமல்
எத்தனை தோல்விகள் வந்தாலும்.

ஜே.வஹாப்தீன்.

KAVANUR SRINIVASAN'S POEM

A POEM BY

KAVANUR SRINIVASAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Within me

Absolutely no door.
But bolts galore.

None stirs inside
The heart is totally
desolate.

So still a silence prevails
Another silence is
So full of din and noise.

Walking ahead
and at my back
my shadow is thoroughly fatigued
treading distances too long.

Pain is indeed more
I am not bold enough
to crush me and throw away.
I have got used to go on breaking
and turning into smithereens.

Shouldn’t get caught
in anyone’s hands
Right in front of my eyes
I escape and run on.

காவனூர்.சீனிவாசன்
***********************
எனக்குள்
எந்தக் கதவுகளும் இல்லை
நிறைய
தாழ்ப்பாள்கள் உண்டு.
யாரும் நடமாட்டம்
இல்லை.
வெறிச்சோடிக் கிடக்கிறது
மனம்.
நிசப்தமாக இருக்கிறது
ஒரு மௌனம்.
இரைச்சலாக இருக்கிறது
ஒரு மௌனம்.
முன்னால் போவதும்
பின்னால் வருவதும்
கூடவே
ஏனோ அலைச்சல்
என் நிழலுக்கு.
வலி சற்று அதிகம் தான்
என்னை
கசக்கி எறியும் தைரியம்
எனக்கில்லை.
இடிந்து கொண்டே
நொறுங்க
பழகிவிட்டேன்
நான்.
யார் கையிலும்
சிக்கிவிடக் கூடாது
என் கண் முன்னே தான்
தப்பி ஓடுகிறேன் நான்.

ABDUL JAMEEL'S POEM(1)

A POEM BY

ABDUL JAMEEL

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

BIRD’S SKY OPENED WIDE IN HAYAA’S CHEEK

Hayaa and myself visit a Bird sanctuary

There birds of myriad breed are reared.
In the eyes of birds is seen
the lost sky
Elated at the sight of the birds
Hayaa fluttered as a butterfly.
Of those birds
One nods at her to draw closer
As she obliged at once
it gifted a loving kiss on her silken cheek
through the wire-gap.
Experiencing the feel of the kiss
the bird’s sky robbed of it
through painstaking planning
is spreading in the dimple of her cheek
claims Hayaa

Abdul Jameel
June 22 at 11:09 AM •
ஹயாவின் கன்னத்தில் விரிந்த
பறவையின் ஆகாயம்
_________________________________
நானும் ஹயாவுமாக
பறவைகள் காட்சி சாலைக்கு செல்கிறோம்
அங்கு விதம் விதமான பறவைகள்
வளர்க்கப்படுகின்றன
அதன் கண்களில் தெரிகிறது
இளந்து போன ஆகாயம்
பறவைகளை கண்ட பேரானந்தத்தில்
பட்டாம்பூச்சியென சிறகடித்துப் பறந்தாள் ஹயா
அதிலொரு பறவை
அவளை தலையசைத்து அழைக்கிறது
உடன் அதனருகில் சென்றதும்
அவள் பட்டுக் கன்னத்தில்
இதழ் பதிந்த முத்தமொன்றை
கம்பி இடுவலினூடாக பருசளிக்கிறது
ஈரம் உலர்வதற்கிடையில்
முத்தத்தின் ஸ்பரிசத்தை உணர்ந்தவள்
திட்டமிட்டு பறிக்கப்பட்ட
அதன் எல்லையற்ற ஆகாயம்
தனது கன்னக் குழியில்
விரிவதாக சொல்கிறாள் ஹயா
♥
ஜமீல்