MOUNAN YATHRIGA

 A POEM BY

MOUNAN YATHRIGA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE BROKEN RED ARROW

For a long time I keep staring at the arched red arrow

upon the missed call

When that called number with no name

surfaced on the screen

If only I had touched the green light that leapt across

like a fish

that arrow would have shot at me straightaway

But I remained there merely staring at the red glow

lilting on the screen

Instead of just disconnecting

I kept looking at its throbs

in silence.

Who is that who wants to talk to me?

Wherefrom they would have accessed my number?

What for I am called?

Does the one owning the number know

that I dread new numbers

Why do new numbers disturb me so much?

Why am I unwilling to take on

numbers unknown?

I can’t spell out the reasons

Let none learn them

Earlier I used to respond to the calls

no matter who calls

But, not any more

What to do?

Numbers cause unbearable pain

Numerous problems ever and again

Psychological issues quite a lot

Disappointments aplenty

Guilt-feelings overflowing

I too want with all my heart

to straighten the broken arrow

and return it straight

to the point of its start

But

the digits behind the ‘Plus’ sign

metamorphosing into a black serpentine

I keep observing terror-stricken.

ஒடிந்த சிவப்பு அம்பு

_______________________

தவறிய அழைப்பில் கிடக்கும்

வளைந்த சிவப்பு அம்பை

வெகுநேரமாகப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறேன்

பெயர் இல்லாத

அந்தத் தொடர்பு எண்

திரையில் தோன்றியபோது

மீனைப்போல் துள்ளிய பச்சை ஒளியை

நான் தொட்டிருந்தால்

அந்த அம்பு

என் மீது வந்து பாய்ந்திருக்கக் கூடும்

ஆனால்,

நான் வெறுமனே

திரையில் துள்ளிய சிவப்பு ஒளியையே

வெறித்துக் கொண்டிருந்தேன்

துண்டித்து விடுவதற்கு பதில்

அதன் துடிப்பை

மௌனமாகப் பார்த்தபடி இருந்தேன்

என்னிடம் பேச விரும்புவது யார்?

எனது எண் எப்படி கிடைத்திருக்கும்?

எதற்காக நான் அழைக்கப்பட்டேன்?

புதிதாக வரும் எண்களைக் கண்டு

நான் அஞ்சுகிறேன் என்று

அந்த எண்ணுக்கு உரியவர் அறிவாரா?

ஏன் புதிய எண்கள்

என்னைக் கலவரப்படுத்துகின்றன?

புதிய எண்களை எதிர்கொள்ள

ஏன் நான் தயங்குகிறேன்?

என்னால் காரணங்களைச் சொல்லமுடியவில்லை

அதை

யாரும் தெரிந்துகொள்ள வேண்டாம்

எனக்கும்

வரும் அழைப்பை எடுத்துப் பேசும்

இயல்பான குணம் முன்பிருந்ததுதான்

இப்போது

அந்த மனம் வாய்க்கவில்லை

என்ன செய்ய?

எண்களால் எத்தனையோ வலிகள்

எத்தனையோ பிரச்சினைகள்

எத்தனையோ உளச்சிக்கல்கள்

எத்தனையோ ஏமாற்றங்கள்

எத்தனையோ குற்றவுணர்வுகள்

அந்த ஒடிந்த அம்பை நிமிர்த்தி

எங்கிருந்து வந்ததோ அங்கேயே

செலுத்த விருப்பமாகத்தான் இருக்கிறது

ஆனால்,

கூட்டல் குறிக்குப் பின்னிருக்கும் எண்கள்

ஒரு கருத்த பாம்பாக உருமாறுவதை

அச்சத்தோடு பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறேன்.

மௌனன் யாத்ரிகா