M D MUTHUKUMARASWAMY

A POEM BY

M D MUTHUKUMARASWAMY

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

YOU WANTED TO PURCHASE A SAMURAI SWORD

In Osaka city

You wish to buy a Samurai Sword

Just as you see in Quentin Tarantino’s movie Kill Bill

The Samurai Sword that would in one swing

divine the body into two

from head to toe

From Yasunari Kawabata Monument

arriving at the next halt

-The Samurai Memorial

just as Snow and Moon

Samurai too is a ‘word specialized’

You realize.

With the impeccable beauty of the Panchaloka idols

The killer-weapon too shines in divine radiance.

Temples and palaces treasure it and safeguards it.

Their traditional killer-swords

in Eighty centimeter length

weighing Nine hundred and Fifty grams

The moonshine of the steel curved

as the hip of a woman endowed with beauty unmatched

Invites you ‘Come – Welcome!’

just as the smile of Buddha.

You don’t choose the sword

The sword chooses thee

- So says a Japnese proverb.

You are very much drawn towards

*Uchigatana – which was snatched away from the working class

and turned into an exclusive property of Landlords.

It is this variety of sword

That is surrounded by decorations and extravaganza

and proclamations immense

that has tasted blood utmost

down History’s course.

Suffice to touch a thin sheet of paper

or Kimono’s private knot

with the tip of sword

It would fall apart in two pieces

absolutely noiseless.

- So the sword’s history says.

It is with it that

Kenkichi SAKAKIBARA

just as Master’s blessing vision

Cut into two

The iron-bonnets of enemies.

Samurai Sword is an artefact

that commands you to have the Zen mind.

Take care to keep it in tact

not allowing it to bend or break

But keep it sharp and cut with it

You can’t just go screaming

“Take at once the killer sword”

and hold aloft a sword.

With the composure of a Tea- Festival

and the mind unified through years of meditation

you can hold a sword.

Suppose you manage to hold it

You invariably wish to kneel down and offer it

to those soft feet seen

underneath the bottom edge of Kimono

that for ages tied tight with cloth and

made tiny unnaturally -

though it is but the pose of a cliché.

Or else

Holding the sword

You set out to wander

with the pompous complacency of a writer

*Uchigatana – From Tachi to Katana - Samurai Zwaard

The uchigatana is a transitional sword between the tachi and katana and is a combination of two Japanese words: uchi and gatana.

நீயொரு சாமுராய் வாள் வாங்க விரும்பினாய்

—

ஒசாகா நகரில்

கிவெண்டின் டேரெண்டினோவின்

கில் பில் திரைப்படத்தில் வருவது போல

ஒரே வீச்சில் உச்சந்தலையிலிருந்து உள்ளங்கால் வரை

இரண்டாகப் பிளக்கும்

சாமுராய் வாளொன்றை

நீ வாங்க விரும்புகிறாய்

யாசுனெரி காவபட்டா நினைவகத்திலிருந்து

சாமுராய் அருங்காட்சியத்திற்கு அடுத்த நிறுத்தமாய்

வந்து சேர்ந்து

பனியையும் நிலவையும் போலவே

சாமுராய் வாளும் ஒரு அருஞ்சொல் என அறிகிறாய்

பஞ்சலோக தெய்வச் சிலைகளின் பேரழகுடன்

கொலைக்கருவியும் பிரகாசிக்கிறது தேவ ஒளியுடன்

ஆலயங்களும் அரண்மனைகளும் போற்றி பாதுகாக்கின்றன

தங்கள் பாரம்பரிய கொலைக்கருவிகளை

எண்பது செண்டிமீட்டர் நீளத்தில்

தொள்ளாயிரத்து ஐம்பது கிராம் எடையுடன்

பேரழகுப் பெண்ணின் இடையெனவே வளைந்த

உருக்கின் நிலவொளிப் பிரகாசம்

புத்தனின் புன்னகை போலவே

உன்னை வா வா என்றழைக்கிறது

நீயல்ல வாளைத் தேர்ந்தெடுப்பது

வாளே உன்னைத் தேர்ந்தெடுக்கிறது

என்கிறது ஜப்பானிய முதுமொழி

உழைக்கும் வர்க்கத்தினரிடமிருந்து

அபகரிக்கப்பட்டு

நிலவுடமையாளர்களின் தனிச் சொத்தாக உருமாறிய

உச்சிகடானா

உன்னை பெரிதும் வசீகரிக்கிறது

சடங்குகளும் சம்பிரதாயங்களும்

அலங்காரங்களும் ஆடம்பரங்களும் அறைகூவல்களும் ஆர்ப்பாட்டங்களும் நிறைந்த

அந்த வாளின் வகையே

சரித்திரத்தில்

அதிக ரத்தம் கண்டது

ஒரு மெல்லிய தாளினை

கிமோனாவின் அந்தரங்க முடிச்சை

வாளின் நுனியால்

லேசாகத் தொட்டாலே

சப்தமற்று

இரண்டாகப் பிளக்கும் அது

என்கிறது வாளின் சரித்திரம்

கென்கிசி சகாகிபரா

அதை வைத்து

எதிரிகளின் இரும்புத் தலைக்கவசங்களையே

குருவின் அருள்பார்வை போலவே

இரண்டாகப் பிளந்தார்

சாமுராய் வாள் ஒரு கலைப்பொருள்

அது

உன்னிடத்தில்

உடையாதே வளையாதே கூராகப் பார்த்து வெட்டு

எனும்

ஜென் மனோநிலையைக் கட்டளையிடுகிறது

கொலை வாளினை எடடா எனக் கூவிப் போய்

உடனே ஒரு வாளைக் கையிலேந்த முடியாது

தேநீர் விருந்தின் நிதானத்துடன்

பல வருட தியானத்தில் சேர்ந்த மன ஒருமையுடன்

மட்டுமே

ஒரு வாளை கையிலேந்த முடியும்

ஒரு வேளை

நீயொரு வாளைக் கையிலேந்திவிட்டால்

காலங்காலமாக

துணியால் கட்டி இறுக்கி

செயற்கையாய் சிறிதாக்கப்பட்ட

கிமோனாவின் அடி நுனிக்கு

கீழே தெரியும்

மென் பாதங்களுக்கே

அதை

மண்டியிட்டு சமர்ப்பிக்க விரும்புகிறாய்

அது ஒரு தேய் வழக்கு பாவனை என்றாலும் கூட

இல்லையென்றால்

அவ்வாளைத் தூக்கிக்கொண்டு

கலைஞன் என்ற ஹோதாவில்

ஊர் சுற்றக் கிளம்புகிறாய்

SEENU RAMASWAMY

A POEM BY

SEENU RAMASWAMY

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

FOR A FELLOW POET....

(*DEDICATED TO POET JEYADEVAN)

When a Poet breathes his last

Nothing happens

The Sun remains the same

Sea doesn’t undergo any change

The Moon too shines the same

In jungles the massive trees

stand as usual

People too as usual

go past, paying least attention to the poet

Those who know feel the loss

and feel sad

For those who don’t know

Just some elderly person

Or a young man

Or a person

Or a patient

passed away.

The heart of language that for the entire life-span

stayed alive functioning admirably admiring

has come to repose.

Everything remains as before.

No change whatsoever

That day also bloom many a flower

Of them one is that which bloomed in the

verse of the Poet now no more.

ஒரு கவிஞன் மரணிக்கும் போது

எதுவும் நிகழ்ந்து விடவில்லை

வெயில் அப்படியே இருக்கிறது

கடலில் மாற்றம் இல்லை

நிலவும் அப்படியே இருக்கிறது

காடுகளில் பெரிய மரங்கள்

அப்படியே இருக்கின்றன

மக்களும் எப்பவும் போல்

ஒரு கவிஞனை கவனிக்காது போய்க்கொண்டிருக்கிறார்கள்.

அறிந்தவர்கள் துக்கத்தை அனுஷ்டிக்கிறார்கள்.

அறியாதவர்களுக்கு

ஒரு வயதானவரோ

ஒரு இளைஞரோ ஒரு மனிதரோ

ஒரு நோயாளியோ

இறந்துவிட்டார்.

காலமெல்லாம் வியந்து இயங்கிய மொழியின் இதயம் ஓய்வு பெற்றுவிட்டது.

எல்லாம் அப்படியே தான் இருக்கின்றன

எதிலும் மாற்றமில்லை

அன்றும் செடிகளில் மலர்கள் பூக்கின்றன

அதில் ஒரு பூ மரணித்த கவிஞனின்

கவிதையில் பூத்த பூ

சீனு ராமசாமி

(கவிஞர் ஜெயதேவனுக்கு)

SUGANYA GNANASOORY

A POEM BY

SUGANYA GNANASOORY

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE CONFESSIONAL STATEMENT OF A CENTURY

1.

Escaping from struggles and staying alive

is not something that easy.

Under the vast expanse of the sky

In the slave’s hut of the massive jungle

Copulating violently along the marshy land

*Naathi proceeds

*Cassiano is still rattling on...

2.

Inside the red-dusts

Tales of centuries

Still remain alive.

The Sapucai land

happened as the big-bang

in the smile of betrayal

made to scatter

Comrades

3.

The agony of survival

between Sapporo and wild animals

for the child that attempts to cry

she thrusts her dry shrunken quivering bosom

Feels choked.

4

The course of Mante river

Is still running infinitely.

‘Kangaanis’ in Kaena wines

Karonal keeps shooting them as shooting the ducks.

Regarding Land and Field

Cassiano keeps on jabbering

As one in the grip of fever delirious.

Holding a morning star

Naathi eyes her land.

Roasted there

were not mere Mate leaves

My comrades.

// * இந்தக் கவிதை ஒரு குறிப்பிட்ட வரலாற்று நிகழ்வை, அல்லது அதைப் பேசும் புனைவைப் பின்புலமாகக் கொண்டு (ஓரளவுக்கு உள்ளடக்கமாகவும்) எழுதப்பட்டிருக்கிறது. அந்த நிகழ்வு, அது பற்றிய புனைவு தெரிந்தால்தான் கவிதையை முழுமையாக உள்வாங்க முடியும். அது தெரிந்தால்தான் மூல கவிதையிலுள்ள ஊர், நதி போன்ற பல பெயர்களை சரியான ஆங்கிலச் சொற்களில் தர முடியும். இந்தக் கவிதையின் பின்புலம் அல்லது உள்ளடக்கமாக அமையும் நிகழ்வோ அல்லது புனைவோ நமக்குத் தெரியவில்லை (எனக்குத் தெரியவில்லை) என்பதாலேயே இந்தக் கவிதை எனக்கு புரியாக்கவிதையாகி விடுகிறது. அதற்காக, நான் கவிஞரைக் குறைசொல்லி[ பயனில்லை. அவருக்கு அந்த நிகழ்வு, அது பற்றிய புனைவு தெரிந்திருக்கிறது. அது அவஎ மீது உண்டாக்கியிருக்கும் தாக்கத்தில் அவரிடமிருந்து கவிதை உருவாகியிருக்கிறது. இந்தக் கவிதை எனக்கும் ஒரு வாசகராக, இதன் பின்புலமாக அமைந்த விஷயம் தெரியவில்லையானாலும், என்ன இது , என்ன நடந்தது என்ற ஆர்வக்குறுகுறுப்பு, அலைக்கழிப்பு காரணமாக மொழிபெயர்த்திருக்கி றேன். ஒரு வாசகராக, கவிதையில் பேசப்படும் சம்ப்வம் குறித்து ஒரு சிறு குறிப்பு தந்தால் உதவியாயிருக்கும் என்று கவிஞரைக் கேட்டுக்கொள்கிறேன். அது கிடைத்தால் மொழிபெயர்ப்பையும் செம்மைப்படுத்த முடியும்.//

ஒரு வாசகராகவும் மொழிபெயர்ப்பாளராகவும் நான் முன்வைத்த வேண்டுகோளைப் பொருட்படுத்தி பதிலளித்த கவிஞருக்கு என் மனமார்ந்த நன்றி - லதா ராமகிருஷ்ணன். என் கேள்விகளும் கவிஞரின் பதில்களும் கீழே தரப்பட்டுள்ளன.

Suganya Gnanasoory

வணக்கம் தோழர் இந்தக் கவிதைகள் போர் இன்னும் தொடர்கிறது நாவலின் கதாபாத்திரங்களினூடாக ஈழப்போர் நிலவரங்களை, எனது அனுபவங்களை புனைந்தது. அவர்களுக்கும் நமக்கும் பெரிய வேறுபாடு இல்லை தோழர் அடிமைகள், அகதிகள் என்ற சொற்களைப்போல். தங்களின் மொழிபெயர்ப்பு எளிமையாகவும், நெருக்கமாகவும் இருக்கிறது. மிக்க நன்றிங்க தோழர்.

Anaamikaa Rishi

Suganya Gnanasooryபெயர்களுக்கான சரியான ஸ்பெல்லிங் தந்திருக்கிறேனா? உங்கள் சிறு குறிப்பை கவிதைக்கான என்னுடைய குறிப்பின் கீழ் தரலாமா?

Suganya Gnanasoory

Anaamikaa Rishi நிச்சயமாக தரலாம் தோழர் சரியாகவே எழுதியுள்ளீர்கள்

MUGIL NILA TAMIL

A POEM BY

MUGIL NILA TAMIL

 * கவிஞர் இந்த வரிகளை கவிதையாகத்தான் எழுதினாரா அல்லது உரைநடைப் பத்திகளாகவா என்று தெரிய வில்லை. உரைநடைக் கவிதை போன்ற கவித்துவத்தைக் கொண்டிருப்பதாகத் தோன்றியது. மொழிபெயர்த்திருக் கிறேன்.

Translated into English By Latha Ramakrishnan(*First Draft)

122

Unable to bear the growing chill of Love protected and nurtured in refrigerator in a frozen state. Thinking of the words uttered just to prevent them from going waste, not having the place to store them, the heart would weep and sob. The congregation of fireflies radiance, the sound of footsteps with dry leaves getting crushed, as snake that had its prey and so being still not stirring nor shifting Nothingness has many an entrance. The formless shadows of the house recently shifted to. Memory-flowers all over the root of Time that has collected the breaths inhaled and exhaled so far inside the doors. With eyes never tiring the heart that keeps wandering –in which direction to divert it? O, can all that sown being confusion-confounded as to what is needed grow as corps?

Utmost needed , as the need of the hour, a lone shoulder to lean on with questions none.. A cup of hot tea to bring warmth to the fingers. For no void of mine language is the sorrow underlined – so I have known. This can also be taken to mean the pinnacle of fulfillment attained.

குளிர் சாதனப் பெட்டியில் உறைநிலையில் வைத்து பாதுகாக்கும் அன்பின் சில்லிடலை பொறுத்துக் கொள்ள தோதில்லை. வீணாகிப் போகுமென்றே உதிர்க்கும் சொற்களை தேக்கி வைக்க இடமற்று தேம்பும் இதயம். மின்மினி பூச்சிகளின் ஒளிக் கூடல், காய்ந்த சருகுகள் மிதிபடும் காலடிச் சத்தம், எங்கும் நகராத இரை விழுங்கிய பாம்பென வெறுமைகளுக்கு எத்தனையோ வாயில்கள்.

புதிதாய் குடிபெயர்ந்த வீட்டின் அரூப நிழல்கள், இதுவரை விடுத்த மூச்சுகளை தேக்கி கதவுக்குள் சேகரம் செய்திருக்கும் காலத்தின் வேரெங்கும் நினைவுப் பூக்கள். கண் அயர்வற்று எங்கும் நிலைக்காத மனதை எந்தப் பக்கம் திருப்பி விடுவது? என்ன தேவையென்ற தெளிவற்று விதைக்கும் யாவும் பயிராக கூடுமோ?!

மிகு தேவையாய் இருக்கிறது, கேள்விகளற்று, சாய்ந்து கொள்ள ஒற்றைத் தோள், விரல்களை சூடேற்ற ஆவி பறக்க ஒரு தேநீர். எனதெந்த வெறுமைக்கும் மொழி சோகமில்லை என்பதை உணர்ந்திருக்கிறேன். இது நிறைவின் உச்சமென்றும் கணிக்கலாம்.

~முகில் நிலா தமிழ்

G.P.ELANGOVAN

 A POEM BY

G.P. ELANGOVAN

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Indeed, Life has become very simple.

Friends of yesterday

have turned foes today

Dreams of the day before

remembered not in this daytime

anymore

In the quiet of the well of night

none demeans none

Just as dreams of tank-fish

soon they disperse

As the tongue of the famished dog

with saliva sprouting

I go on loving this world

Love’s sorrow

Is just that you know

G P Elangovan

வாழ்க்கை மிகவும் எளிதாகிவிட்டது

நேற்றைய நண்பர்கள்

இன்று எதிரிகளாக மாறிவிட்டார்கள்

நேற்றைய கனவுகள்

இன்றைய பகலில் நினைவு திரும்புவதில்லை

நள்ளிரவின் அமைதியில்

யாரும் யாரையும் அவமதிப்பதில்லை

தொட்டி மீன்களின் கனவுகளைப்போல் சற்றுநேரத்தில்

கலைந்துவிடுகின்றன

நான் ஒரு பசித்தநாயின் நாவினைப்போல் எச்சில் ஊற

இந்த உலகத்தை காதலித்துக்கொண்டிருக்கிறேன்

அன்பின் துயரம்

அதுதான்.

DHAMAYANTHI

 A POEM BY

DHAMAYANTHI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

With shadows laying siege

She travels in the last compartment of the train

with aloneness...

The train stands quite a distance away

from the railway stations.

Nowhere has she seen the city.

The train’s whistle fills her with memories

In the rail-tracks there still remain

the containers thrown away

and the dried up urine.

The Moon that reflects the night

oozes through the window

In the fan that runs not

the blockade of rust

She finds the ticket lost by someone

wondering whether he or she would

have got down in the right place

The shadows of the Dark of Light

spreads on her now.

Swallowing the Light

She goes past the Dark..

Dhamayanthi

முற்றுகையிடும் நிழல்களோடு

பயணிக்கிறாள் ரயிலின் கடைசி பெட்டியில்

தனிமையோடு...

ரயில்நிலையங்களை விடவும்

தூரமாய் ரயில் நிற்கிறது.

நகரை எங்கும் கண்டதில்லை அவள்.

ரயிலின் விசில் நினைவுகளை நிரப்புகிறது

தண்டவாளங்களில் மீதமிருக்கு

தூர எறிந்த குவளைகளும் காய்ந்த மூத்திரமும்

இரவை பிரதிபலிக்கும் நிலா

ஜன்னல் வழி வழிகிறது

ஓடாத மின்விசிறியில் துரு அடைந்திருக்கிறது.

யாரோ தொலைத்த பயணச்சீட்டை கண்டெடுக்கிறாள்

சரியான ஊரில் அவனோ அவளோ

இறங்கியிருக்கக் கூடுமோவென்ற எண்ணத்தோடு.

வெளிச்ச இருட்டின் நிழல்கள்

அவள் மேல் படர்கின்றன இப்போது

வெளிச்சத்தை விழுங்கினபடி

இருட்டை கடக்கிறாள் அவள்....

தமயந்தி