FIROSKHAN JAMALDEEN

FOUR POEMS BY

FIROSKHAN JAMALDEEN

translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. PAIN BRIMMING POEM

At night

finished writing a poem

and went to sleep.

Waking up

when I read the first line of the poem

I could feel a pain that was not there

while writing.

Indeed, more than the pain of writing

It is the pain of reading

that pervades inside us, deep down,

like a burn.

கவிதையில் வழியும் வலி

..............................................

ராத்திரி கவிதையொன்றை

எழுதி முடித்து விட்டு

உறங்கிப் போனேன்.

எழுதிய கவிதையின் முதல் வரியை

காலையில் படித்துப் பார்த்த போது

எழுதிய போது கிடைக்காத வலியை

அதனை படிக்கும் போது உணர்ந்தேன்.

எழுதுகிற வலியை விட

அதனை படிக்கும் வலி தான்

நம்முள் ஆழமாக பரவுகிறது

ஒரு தீக்காயம் போல.

ஜே.பிரோஸ்கான்

(2)

THE CHILD, MYSELF AND THE PIZZA

The child that has drawn the sky

with a shade not blue

and searching for a colour

to paint the cloud _

I felt eager to teach it the colour of cloud.

The child, avoiding it,

I ask it to draw the raindrops.

Refusing, the child draws the star.

Alright, draw a bird at least

I say.

It draws the wings.

The bird is incomplete, I observe.

This is no bird at all, it says.

I ask the child which is turning a fool

with its nature so calm and cool

‘Won’t you draw a sea?’

I don’t approve of it – says the child.

In that case, can you draw a river, I ask.

I don’t like anyone teaching me what to like,

it clarifies.

Growing tired, I told the child

‘You be yourself. I am hungry’.

Chuckling it draws a pizza and offers it to me

and goes away.

நானும்-குழந்தையும்-பீட்சாவும்

அந்த

வானத்தை நீலமற்ற நிறத்தால்

வரைந்து

மேகத்தை வரைய நிறம் தேடும்

குழந்தைக்கு நான் என்ன

நிறம் மேகம் என்று சொல்லிக் கொடுப்பதில்

எனக்கு பெரும் ஆர்வமிருந்தது.

அதை தவிர்த்து விடும் குழந்தையிடம்

மழைத்துளிகளை வரையச் சொல்லிக் கேட்கிறேன்

மறுத்து விடும் குழந்தை நட்சத்திரத்தை வரைந்து விடுகிறது.

சரி பறவையொன்றையாவது வரைந்து விடு என்கிறேன்

சிறகுகளை வரைந்து விடுகிறது.

பறவை முழுமை இல்லையே என்றேன்

இது பறவையே இல்லையே என்கிறது.

தன் கெட்டித்தனத்தால் என்னை முட்டாளாக்குற குழந்தையிடம்

நான் கேட்டேன்

ஒரு கடலையாவது வரைந்து விடு என்று

எனக்கு கடலில் உடன்பாடில்லை என்கிறது.

சரி ஒரு நதியை உன்னால் வரைந்திட முடியுமா என்கிறேன்

எனக்கு பிடித்ததை யாரும் சொல்லித்தருவதில்

எனக்கு விருப்பமில்லையென்கிறது.

சலிப்புற்று போனேன் குழந்தையுடம் சொன்னேன்

நீ நீயாக இருந்து விடு நான் பசியாக இருக்கிறேன் என்று

சிரித்து விட்டு ஒரு பீட்சாவை வரைந்து

கையில் தந்து விட்டு செல்கிறது.

3. THE HUNGER THAT DEVOURED CHILDLREN

Children are the rulers of their world

Snakes, Lizards, cockroaches insects

Shiver at the sight of children

Children dread the adults

For hungry children suffice to have ice-cream or chocolate

to appease their hunger

Some steal away the tender body as bribe.

Those ‘Alari’ woods

Stone-rocks

and herds of sheep know

the identity of those.

Oh, I forgot to add

the liquor bottles and water buckets too know it

What bloody hunger is that

which humiliates your better half

who had been with you through thick and thin for years

sharing her bed with you.

Has the school uniform made you forget

the aroma of your woman

Has the odour of urine

made you forget the sweaty smell of your wife in passion

By scolding man an animal

I too get imprisoned in the beastly rage

Out of this fear I nurture no interest in

Being abusive

The child which you preyed upon

in your perverse lust

knows not for sure

that in your house her classmate Asifa is.

குழந்தைகளை தின்ற பசி

குழந்தைகள் அவர்களின் உலகத்தில்

அவர்களே மன்னர்கள்.

பாம்பு.பல்லி.கரப்பான் பூச்சிகளுக்கு

குழந்தைகள் என்றால் பயம்.

குழந்தைகளுக்கோ வளர்ந்த மனிதர்களென்றால் பயம்.

குழந்தைகளுக்கு பசியென்றால் ஐஸ் கிறீம்

சாக்லேட் போதுமானது.

இவர்களின் பசியை தீர்க்க

சிலர் உடம்மை லஞ்சமென திருடிக் கொள்கிறார்கள்.

அந்த அலறிக் காடுகளுக்கும்

கல் பாறைகளுக்கும்

ஆட்டு மந்தைகளுக்கும் தெரியும்

அவர்களின் முகவரி.

சொல்ல மறந்து விட்டேன்

சாராய போற்றல்களுக்கும்

தண்ணீர் பக்கட்களுக்கும் கூட தெரியும்.

அப்படியென்ன பசி

வருடக்கணக்கில் இல்லத்தரசியாய்

உனக்கு படுக்கையளித்த மனைவியை

கேவலப்படுத்தும் பசி.

முந்தானை வாசந்தனை

பள்ளிச் சீருடை மறக்கச் செய்ததோ

மனைவியின் வியர்வை வெட்கை

சின்னஞ்சிறு குழந்தைகளின்

மூத்திர வாடை மறைத்ததோ.

மனிதனுன்னை மிருகமென்று திட்டிவிடுவதால்

மிருகத்தின் கோபத்தில் கைதியாகி விடுவேனென்ற

அச்சத்தால் நான் திட்டிவிடுவதில் ஆர்வம்

கொள்ளவில்லை.

உன் விரச ஆசைக்கு

விருந்தான குழந்தைக்கு

சத்தியமாக தெரியாது

உனது வீட்டில்

அவளோடு படிக்கும் ஆசிபா இருக்காள் என்பது.

ஃபிரோஸ்கான் ஜமால்தீன்

4. PRIMORDIAL MAN

I am the son of jungle

Mountain-man

Animals and birds

are my clan and feed too

We have never fought among ourselves

for our dwelling place

Truly those places are theirs.

Even before we originated

they were there as woods and mounts.

We have no chieftains.

Nor do they have.

Never was there any political rivalry.

Our race was peopled having hair of red-soil

Hue;

with skin-colour surpassing that of crow.

Nights are our favourites.

We are the primordial tribes

akin to flight between mountain-forests.

We hunt and eat

animals and birds

We had never hunted and killed a human.

For, we are primitives.

ஆதிக்குடியவன்

நான் வனப்புதல்வன்

மலை வாசி.

மிருகங்களும் பறவைகளும்

எனது உறவும் உணவும் கூட

எமது வாழ்விடங்களுக்காக நாங்கள்

ஒரு போதும் சண்டையிட்டுக் கொண்டது இல்லை.

நிசமாக அந்த இடங்கள் அவைகளதுவே

நாங்கள் தோன்றியதற்கு முன்னமே அவர்கள்

வனமாகவும் மலையாகவும்

இருந்தவர்கள்.

எமக்கு தலைமை கிடையாது

அவைகளுக்கும் தான்.

அரசியல் போட்டிகள் வந்ததேயில்லை.

எங்கள் இனம் செம்புழுதியையொத்த

முடியைக் கொண்டவர்கள்.

காகத்தை மெஞ்சிய நிறமுடையவர்கள்

எமக்கு இரவுகள் ரெம்ப விருப்பமானவை

மலைக்காடுகளிடையோன பறத்தலை

ஒத்த ஆதிவாசிகள் நாங்கள்.

..மிருகங்களையும் பறவைகளையும்

வேட்டையாடி தின்பவர்கள்

எதற்காகவும் நாங்கள் எங்களில்

ஒருத்தனை வேட்டையாடி கொன்றதில்லை.

ஏன் என்றால் நாங்கள் ஆதிவாசிகள்.

(5)

THE TREE AND I

Yesterday I could have a dialogue with the withered leaves

shed by the green tree.

The scorching heat of this summer sun

drove me to find repose under trees whose names

I know not.

Drops of sweat streaming all over

drench my being from head to foot.

I am enslaved by the tree’s shade.

Gradually the breeze dries my body and takes leave.

It is at this juncture that the tree began conversing with me.

“Hey – human, what do you think of the trees?”, it asked.

“There is an extraordinary intimacy between you and the rain”, said I.

“What sort of intimacy ?” enquired the tree.

“Why, had there never been any such closeness between you two?” asked I.

“How did you come to know of its presence?” asked the tree.

“I remember to have learnt it during my academic years” said I.

“Ha, it could be possible” – the tree observed.

“Can you elaborate on the relationship between you and the breeze?” asked I.

“Similar to the one between this sweat and the fatigue and you”. said the tree.

“If so, my weariness is gone now….”

“Then it is time for the wind to move on”, said the tree.

And, I began to sweat again.

Firoskhan Jamaldeen

மரமும் நானும்

பச்சை மரங்கள் உதிர்த்த சருகளுடன்

நேற்று உரையாடக்கிடைத்தது.

இந்த கோடைவெயிலின் அனல்

என்னை அந்த பெயர்தெரியா மரங்களுக்கு

கீழாக இளைப்பாற செய்தது.

வியர்வைத்துளிகள் கரைந்து என்னுடலை

முழுதுமாக நனைத்துச் செல்கிறது

மரத்தின் நிழலால் நான் ஆளப்படுகிறேன்

மெது மெதுவாக காற்று என்னுடலை

உலர்த்திச் செல்கிறது.

இப்போதுதான் மரம் என்னிடம்

உரையாடலை தொடர்ந்தது

மனிதா மரங்களைப்பற்றி என்ன நினைக்கிறாய் என்றது.

உங்களுக்கும் மழைக்கும் மிக நெருக்கமிருக்கிறதென்றேன்.

எப்படியான நெருக்கமென்றது

ஏன் அப்படியான நெருக்கம் உங்களுக்கு இருந்ததில்லையாயென்றேன்.

இருப்பதாக எப்படி நீ அறிந்து கொண்டாயென்றது.

கல்விக் காலங்களில் கற்றதாய் ஞாபகமென்றேன்.

ஓ..

இருக்கலாமென்றது.

இந்த தென்றலுக்கும் உங்களுக்குமான

உறவு பற்றி சொல்ல முடியுமாயென்றேன்.

மரம் சொன்னது

உனக்கும் இந்த வியர்வையுக்கும் களைப்புக்குமான உறவுதானென்றது.

அப்படியென்றால் இப்போது என்

களைப்பு தீர்ந்து விட்டதே.

அப்போ காற்று என்னை விட்டு

நகரும் நேரமென்றது.

எனக்கு மீண்டும் வியர்க்கத் தொடங்கியது.

..

ஜே.பிரோஸ்கான்

NUNDHAA KUMAARUN

 TWO POEMS BY

NUNDHAA KUMAARUN

rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. LET THERE BE SOMETHING LACKING

Just one more line

and this would become Poetry;

Just one more blossom

and this would become chrysanthemum;

Just one more stone

and this would become building;

Just one more morsel

and the hunger would be gone;

Yet, suffice to have just this much.

For leaving it just as it is -

the Maximum of Minimum

_ Thanks

குறை ஒன்று வேண்டும்

இன்னும் ஒரு வரி போதும்

இது கவிதையாகிவிடும்

இன்னும் ஒரு பூ போதும்

இது கதம்பமாகிவிடும்

இன்னும் ஒரு கல் போதும்

இது கட்டிடமாகிவிடும்

இன்னும் ஒரு பருக்கை போதும்

இது பசி தீர்த்துவிடும்

எனினும் இவ்வாளச்வே போதும்

இதுவே குறைந்த பட்சத்தில் நிறைந்த உச்சம் என

இத்துடனே விட்டதற்கு

உங்களுக்கு நன்றி.

நந்தா குமாரன்

G.MAGUDESWARAN

 A POEM BY 

MAGUDESWARAN

rendered in English by Latha Ramakrishnan.(*First Draft)

For he who stood in the wordless space

there is no need to speak.

It was an ancient land with no camaraderie.

He didn’t see his mother.

First and foremost he saw the trees, plants and creepers

Then he heard the musical notes of birds.

Tender breeze that caresses us

It was an incessant cool jungle.

In the cool felt by him

forgetting one’s own self and straining with all his might

raising his voice

as splitting the throat

he has uttered a word with utmost effort.

Please be gracious enough to accept that sound as a word

- so I would beseech you.

Not doing that

oh, don’t regard him as a wild animal and aim at him

as if he is a dangerous species to be hunted down.

Go near him,

like a cat

he would kiss your feet

Just touch his head fondly.

Believing in your affection

he would close his eyes deeply.

Don’t ever look at his lips

that are too full of the sweet smell of fruits.

You would go crazy.

Unless you whole-heartedly invite him to come along

he would never pursue you.

சொல்லற்ற வெளியில்

நின்றவனுக்குப்

பேச வேண்டிய நிலை இல்லை.

தோழமையில்லாத

தொன்மை நிலம் அது.

அவன் தாயைப் பார்க்கவில்லை,

காடாய் விரிந்திருக்கும்

மரஞ்செடிகொடிகளைத்தான்

முதலில் பார்த்தான்.

பிறகு புள்ளினங்களின்

இசையொலிகளைக் கேட்டான்.

உடல்தீண்டும் இளங்காற்று

ஓயாத குளிர்வனம் அது.

தானுணர்ந்த தண்மையில்

தனைமறந்து குரல்முயன்று

தொண்டையைக் கீறியதுபோல்

ஒலித்தன்மை ஏற்றி

ஒரேயொரு சொல்லை

முயன்று கூறிவிட்டான்.

அந்த ஒலியைச் சொல் என்றே

ஏற்றருள்க என்று

உங்களை மன்றாடுவேன்.

அதை விடுத்து

அவனைக் கொல்விலங்குபோல் கருதிக்

குறிவைக்காதீர்.

அருகில் செல்லுங்கள்,

பூனையைப்போல்

உங்கள் கால்களை முத்தமிடுவான்.

தலையைத் தொட்டுக் கொடுங்கள்,

உங்கள் பாசத்தை நம்பி

கண்களை ஆழ்ந்து மூடுவான்.

பழவாசனை கமகமக்கும்

அவன் இதழ்களை

ஒருபோதும் நோக்காதீர்

மனம் பிறழ்ந்துடும்.

நீங்கள் வேண்டி அழைத்தால் ஒழிய

ஒருபோதும் பின்னால் வரமாட்டான்.

ANA MIKA (S.RAVINDRAN)

 A POEM BY 

ANA MIKA (S.RAVINDRAN)

rendered in English by Latha Ramakrishnan (*First Draft)

Just as the Mercurian moment that had inhaled

my deadly wrath of the time being

scattering as broken glass

I keep looking at them.

Din and Noise, noise

Noise all over the soul.

In all these splinters

what all cruel countenances.

In none of these

there is the shine of mercy.

Go away

Get lost

Away from my sight – go faraway.

In order to calm my agitating heart

I inhale the Nicotine right upto lungs.

Aahaa – see there

half of the anger

dissolve in the air as smoke.

என் இப்போதைய பெரிய கோபத்தை

உள்வாங்கிய பாதரச கணம்

கண்ணாடி உடைந்து சிதறுதலைபோல

அவற்றை நோக்கியபடி இருக்கிறேன்

சப்தம்

சப்தம்

சப்தம்

ஆன்மாவெங்கும் சப்தம்

இந்தனை சில்லுகளில்

எத்தனை கோரமுகங்கள்

எந்தவொன்றிலும்

என் காரூண்யம் மினுங்கவில்லை

போ

தூரப்போ

மிகதூரப்போ

சலனத்தை மற்றுப்படுத்த நிக்கோடியனை நுரையீரல்வரை இழுத்துவிடுகிறேன்

ஆஹா

ஒரு பாதி கோபம்

புகையென காற்றில் கரைகிறது பார்

RIYAS QURANA

 FOUR POEMS BY

RIYAS QURANA

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. UPON THE TABLE THE TEA

TURNING COLD

When the Past and the Future met,

I created anew a tea-shop there.

Placing a table there

and two chairs too

facing each other

I waited for ages.

They didn’t come.

I say it just for the sake of telling.

For, none had promised to come.

It is here that the complication comes to be.

How to continue the poem

Recounting the poem from an angle unthought of by you

No possibility is seen.

Hence, forced to act,

I grab at two persons going that way

and make them sit in the chairs.

One of the, a male

The other, female.

This simple knot

Caused a spark in me.

Hurriedly I place a lone cup of tea

Upon the table.

Now, see there _

a situation has come to be

where they can be conceived as lovers.

After that I did nothing.

But, even if proved that they are no lovers

making it impossible to believe it,

things took shape on their own

Each one suggesting that the other should drink the tea,

with none drinking the tea turning cold upon the table

is indeed an embarrassing situation between

two Strangers.

Oh, We know very well.

But, doesn’t this very situation help many

to guess it to be the magical game of love?

Both rising

leave for their respective work

in their different ways.

In fact this is how the poem was about to conclude

Yet, keeping our Tamil viewers in mind

I had changed the verdict

as follows:

The vapour coming out of the tea-cup upon he table

constructed a boundary-line between them.

After remaining silent for too long

they parted ways –

She heading towards Future

and he heading toward Past.

Here

I have also set a melancholic tune

only a few can hear it.

As I may have to write it twice

I have given the climax as the title.

மேசையின் மீது தேனீர் ஆறிக்கொண்டிருக்கிறது

பழங்காலமும் எதிர்காலமும்

சந்தித்துக் கொண்டபோது;;;;>

அந்த இடத்தில் புதிதாய்

ஒரு தேனீர்க் கடையை உருவாக்கினேன்.

அழகிய மேசையொன்றும்

எதிரெதிரே இருக்கும்படி

இரண்டு கதிரைகளையும் போட்டுவிட்டு

நீண்ட நேரமாக காத்திருந்தேன்

அவர்கள் வரவில்லை

சும்மா ஒரு பேச்சுக்குத்தான்

இதைச் சொல்கிறேன்

வருவதாக யாரும் சொல்லியிருக்கவில்லை

இந்த இடத்தில்தான்

சிக்கல் வருகிறது

மேலும் எப்படி கவிதையைத் தொடர்வது

நீங்கள் நினைக்காத புறத்திலிருந்து

கவிதையை விபரித்துச் செல்ல

எந்த முகாந்திரமும் தென்படவில்லை

வேறு வழியின்றி

வீதியால் பயணித்துக் கொண்டிருந்த

இரண்டு நபர்களைப் பிடித்து

கதிரைகளில் உட்கார வைக்கிறேன்

ஒருவர் பெண்

மற்றவர் ஆண்

இந்த எளிய சரடு

என்னிடம் ஒரு பொறியை உருவாக்கியது

நான் அவசரமாக

ஒரேயொரு தேனீர்க் கோப்பையை

மேசையின் மீது வைக்கிறேன்

இப்போது பாருங்கள்

காதலர்கள் என நினைக்கும்படி

ஒரு சூழல் உருவாகியிருக்கிறதல்லவா

அதன் பிறகு

நான் எதுவுமே செய்யவில்லை

ஆனால்> அவர்கள் காதலர்கள் அல்ல

என்று நிரூபிக்கப்பட்டாலும்

நம்ப முடியாதபடி எல்லாமே நடந்தன

தேனீரை யார் அருந்துவதென

ஒருவருக்கொருவர் பரிந்துரைப்பதும்

இருவரும் குடிக்காமல் மேசையின் மீது

தேனீர் ஆறிக்கொண்டிருப்பதும்

முன்பின் அறியாதவர்களுக்கு இடையிலான

ஒரு சங்கடமான நிலை என்பதை

நாம் நன்கறிவோம்

ஆனால், அதுவே காதலின்

ஒருவித மாய விளையாட்டென

யூகிக்க பலருக்கு உதவுகிறதல்லவா

இருவரும் எழுந்து

அவரவர் வழியில்

அவரவர் வேலைக்குச் செல்கின்றனர்.

உண்மையில் இப்படித்தான்

கவிதை முடிவடைய இருந்தது

எனினும்,நமது தமிழ் பார்வையாளர்களை

கவனத்தில் கொண்டு

தீர்ப்பை மாற்றி எழுதினேன்

கீழுள்ளவாறு;;;:

மேசையிலிருந்த தேனீர்க் கோப்பையிலிருந்து

கிளம்பிக் கொண்டிருக்கும் ஆவி

அவர்களுக்கிடையில்

ஒரு எல்லைக்கோட்டை கட்டியெழுப்பியது

மிக நெடிய மௌனத்திற்குப் பிறகு

அவள் எதிர்காலத்தை நோக்கியும்

அவன் இறந்த காலத்தை நோக்கியும்

பிரிந்து சென்றனர்

இந்த இடத்தில் சோகமான ஒரு இசையையும்

எழுதியிருக்கிறேன்

சிலருக்குத்தான் அது கேட்கும்

இரண்டு முறை எழுத நேரும் என்பதால்

கிளைமாக்ஸை தலைப்பாக வைத்திருக்கிறேன்

(2)

In between the stone-made thousand stallions

A few wolves

with glowing eyes

tongue hanging out

awaiting always ready for leaping

that too was a statue

a kid draws nearer and goes beyond

leaping through the sleeping circles

that which grabbed the child by mouth

was wolf said some

strreet-dog said some

‘After thousands of year

once, that too, just today

the child and the wolf turning alive

escaped from here

-thus the researcher ended his note.

கற்களால் செய்யப்பட்ட

ஓராயிரம் குதிரைகளின் இடையிடையே

கொஞ்ச ஓநாய்கள்

பளபளப்பான கண்கள்

நாக்கு வெளியே தொங்க

எந்த நேரமும் பாயக்கூடிய

தயார் நிலையில் காத்திருக்கின்றன

அதுவும் சிலைதான்

அதை எட்டிக்கடந்து

செல்கிறது ஒரு குழந்தை

உறங்கிக்கொண்டிருந்த

வட்டங்களில் ஊடே பாய்ந்து

குழந்தையை கவ்வியது

ஓநாய் என்றனர் சிலர்

தெருநாய் என்றனர் சிலர்

பல்லாயிரமாண்டுகளின் பின்

ஒரு முறை அதுவும் இன்றுதான்

குழந்தையும் ஒரு ஓநாயும்

இங்கிருந்து உயிர் பெற்று

தப்பிச் சென்றது என

தனது குறிப்பை முடிவுக்கு

கொண்டுவந்தான் அந்த ஆய்வாளன்.

றியாஸ் குரானா

(3)

As there is no difference between Sky and Myself

all that you have to do is just one thing.

Those who associate with me

should not take away the Stars

or the Moon…

While returning

you can open the cloud and take

raindrops to your heart’s content.

It is for you that I mix words so nicely

and prepare raindrops.

Please stick just one drop

somewhere upon a leaf.

That would guide her.

எனக்கும் வானத்திற்கும்

எந்த வித்தியாசமும் இல்லை என்பதால்,

நீங்கள் செய்ய வேண்டியது ஒன்றுதான்.

என்னோடு பழகுபவர்கள்

நட்சத்திரங்களையோ

வெண்ணிலவையோ

எடுத்துச் செல்லக்கூடாது.

திரும்பிச் செல்லும் வழியில்

மேகத்தை திறந்து

விரும்பியளவு

மழைத்துளிகளை எடுத்துக்கொள்ளலாம்.

உங்களுக்காகவே,

சொற்களை பிசைந்து

மழைத்துளிகளை தயார் செய்கிறேன்.

ஒரு துளியை மட்டும்

எங்காவதொரு இலையில்

ஒட்டிவிடுங்கள். அவளுக்கு அது வழிகாட்டும்.

(4)

Birds wander

They wander noisily

For ages it has been quite so – no....

Trouble-makers are those who say

that they wander having lost their way

and that they keep shrieking

asking to show the return trail

They deem it fit

to intrude in the life of birds _

Damn it

பறவைகள் பறக்கின்றன

சத்தமிட்டு அலைகின்றன

காலங்காலமாக அப்படிதானே

வழி தவறியதால் பறந்து அலைவதாயும்

வழி கேட்டு சத்தமிடுவதாயும்

நினைப்பவர்களாலே பிரச்சினை

பறவைகளின் வாழ்வில்

குறுக்கிட்டு தொலைக்கிறார்கள்.