S. FAIZA ALI

 A POEM BY

S. FAIZA ALI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

DAWN

Faraway on the shore across

as a tiny dot appears

Dawn.

As the ghosts-wandering dark night

the sea lies in gloom

Screams and confusions

turning into successive waves

dash against Time and return.

The moisture left behind by the waves

burns

legs all too vulnerable.

Yet

filled with the wish of leading me towards Dawn

Hope extends its finger asking me to hold it.

I am searching for that cane

that can cleave the sea_

For their baskets to get filled

For the light to spread

without net or boat

without the dirty cloth smelling meat

with no coarse smoke

nor horrible film-music…..

விடியல்.

அக்கரையின் வெகுதொலைவில்

சிறுபுள்ளியாய் தெரிகிறது

விடியல்.

பேயுலவும் கரியஇரவாய் இருண்டுகிடக்கிறது

மாகடல்.

கூச்சலும் குழப்பங்களும் தொடரலையாகி

உதைத்துத் திரும்புகிறது

காலத்தை.

அலைகள் விட்டுச்சென்ற இருளின் ஈரமோ

தீய்த்தெரிக்கிறது

மிகஎளிய கால்களை.

ஆனாலும்...

விடியலை நோக்கி

அழைத்துச் செல்லும் பெருவிருப்போடு

பற்றச்சொல்லி விரல்நீட்டுகிறது

நம்பிக்கை.

நானோ தேடிக்கொண்டிருக்கிறேன்

கடல் பிளக்கும் அக்கைத்தடியை.

வலை வள்ளமின்றி………

புலால்நெடிக்கும் அழுக்காடையின்றி

மலிவான புகையும்

மட்டமான திரையிசையுமின்றி.....

இவர்தம் கூடைகள் நிரம்ப

ஒளிபரவ.

எஸ்.பாயிஸா அலி.

ike

Comment

Share

SUGANYA GNANASOORY

 A POEM BY

SUGANYA GNANASOORY

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

AM I BEING NORMAL….?

Am I being myself

I keep checking myself

every hour

I change the channels and see

Tears, craving, venom, revenge

So with myriad facets

Women on par with men

In another channel

gruesome experts offering awful drabs

in the name of comedy

The songs that leave our minds in the dilemma

whether to listen to the songs

or to read the colourful words in Thaminglish

In the News Channel that cry hoarse

all twenty-four hours

offering news from local to international

breaking news shake my heart and

with my pulse quickening

my head reels.

Am I being normal

I dwelling inside an asylum

keeps checking myself every hour.

Suganya Gnanasoory

நான் இயல்பாயிருக்கிறேனா?

******

நான் இயல்பாயிருக்கிறேனா?

மணிக்கொரு முறை

பார்த்துக் கொள்கிறேன்.

அலைவரிசைகளை

மாற்றி மாற்றி

வைத்துப் பார்க்கிறேன்

அழுகை, ஏக்கம், குரோதம்,

பழிவாங்கலென பன்முகத்தோடு

ஆண்களுக்கிணையாக பெண்களும்.

இன்னொரு அலைவரிசையில்

மரண மொக்கைகளை

நகைச்சுவையாக்கும்

கொடுமையான வல்லுநர்கள்.

பாடல்களை கேட்பதா

தமிங்கில

வண்ண வண்ண எழுத்துக்களை

வாசிப்பதா என்பதிலேயே

மறந்துபோகும் பாடல்கள்.

உள்ளூர் முதல்

உலகம் என

இருபத்திநான்கு மணிநேரமும்

இரைந்து கொண்டிருக்கும்

செய்தி அலைவரிசையில்

ப்ரேக்கிங் செய்திகளால்

இதயப் படபடப்பில்

தலைசுற்றிப் போகிறேன்.

நான் இயல்பாயிருக்கிறேனா?

பைத்தியக்கார விடுதிக்குள்

வசிக்கும் நான்

மணிக்கொரு முறை

பார்த்துக் கொள்கிறேன்.

- சுகன்யா ஞானசூரி

09/09/2021

FATHIMA MINHA

 A POEM BY

FATHIMA MINHA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

While trying to reach and go beyond the shore yonder

a giant wave keeps chasing forever.

Or

in the manner of a gentle hug

falling on the head and tears off

as watery wastes.

Those forsaking their run ahead

halting to ask why

get lost one by one.

Even to say ‘Keep running’

No time.

That each one has different waves to cross

only the Sea knows.

Upon the crystal glittering as salt pans

on one corner of the stream

Sun smiles as slabs of shine.

The great distance of Survival

brimming on the surface of water endless

rustles the Time.

Fathima Minha

அக்கரையை நீந்திக்கடக்க எத்தனிக்கையில்

ஒரு பேரலை எப்போதும் துரத்தியடித்துக்

கொண்டிருக்கிறது

அல்லது

ஆதூரமாய்த் தழுவிக்கொள்வதாக

தலை மேல் வீழ்ந்து

நீர்ச்சிதிலங்களாய்க் கிழிகிறது

முன்னே ஓடுவதைக் கைவிட்டு

ஏன் என்பதாக நிறுத்திக் கேள்வி கேட்டவர்கள் ஒவ்வொருவராக

தொலைந்து போகின்றனர்

ஓடிக்கொண்டேயிரு

என்பதனை நிறுத்திச் சொல்லவும்

இங்கு அவகாசமிருப்பதில்லை

ஒவ்வொருவருக்கும் தாண்டுவதற்கு

வெவ்வேறு அலைகள் என்பதனை

கடல் மட்டுமே அறிகிறது

ஓடையினோரம் உப்பளத்தேக்கமாய் மின்னும் பளிங்கின் மீது வெய்யில்

பாளங்களாய்ச் சிரிக்கின்றது

பிழைத்தலின் தூரம்

எல்லையற்ற நீர்ப்பரப்பில் ததும்பி

காலத்தை சலசலக்கிறது

~மின்ஹா.

ZEENAT

 THREE POEMS BY

ZEENAT

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1

Carving an ultrafine sculpture of a female in the nude

toiling for days at a stretch

She placed it upon a podium

amidst plants with flowers of myriad hues.

Accolades and adverse reviews

She wrote in separate notebooks.

There were those

who after relishing it secretly

had abused and ostracized her.

There was no dearth for sarcastic comments

And whispers aplenty.

Feeling fatigued and lost

She clothed her sculpture

But it was ripped off

non-stop.

Worn-out to the core

wrapping it with a white cloth

she hid it in the innermost recess.

After a few days

the sculpture had started cracking

with the stench of semen.

நுட்பமான

நிர்வாண பெண் சிலையை

நெடுநாட்களாய் கவனமாகச் செதுக்கி

பல வண்ண மலர்கள் பூத்த செடிகளின் நடுவே

அழகான பீடத்தில் வைத்தாள் .

பாராட்டுகளையும்

விமர்ச்சனங்களையும்

தனித்தனி குறிப்பேட்டில் எழுதினாள்.

ரகசியமாக இரசித்துப் பின்

அவளைத் தூற்றி

விலக்கி விட்டோரும் உண்டு.

செவிகூசும் கிண்டல்களுக்கும் ,

கிசுகிசுக்களுக்கும் பஞ்சமில்லை.

சோர்ந்து போய்

அவளின் ஆடைகளை சிலைக்கு உடுத்த

அது மீண்டும் மீண்டும் துகிலுரியப் பட்டுக் கொண்டேயிருந்தது.

சலித்துப் போய்

ஒழிப்பறையில் வெண்ணிற துணியால் மூடினாள்.

சில நாட்களுக்குப்பின்

பூட்டிய அறையில்

விந்தின் நெடியால்

கீறல்கள் விடத்தொடங்கியிருந்தது சிலை.

---------- ஜீனத்

2. VEILED HEART

In a room of a house where an event

had taken place

in between conversing

feeling so sweaty

removing the burka

and hanging it on the clothesline

in the backyard,

the other burkas followed suit.

With some key unlocking the women’s hearts

there scattered all over the room

loads of distress

With the weight of the burkahs drenched

in the ensuing torrential downpour

proving unbearable

the clothesline, torn,

came crashing down.

மனம்மறைக்கும்மேலாடை

நிகழ்ச்சியொன்று

நடந்துமுடிந்த

வீட்டின்அறையில்

பேச்சின்நடுவே

புழுக்கமாயிருக்கிறதென

பர்தாவைகழற்றி

பின்கட்டிலிருந்தகொடியில்போட

வரிசையாய்வந்தமர்ந்தன

பிறபர்தாக்கள்.

ஏதோஒருசாவி

குழுமியிருந்தபெண்டிரின்

அகம்திறக்க

அறையெங்கும்சிதறின

துயரக்கட்டுக்கள்

பெய்துதீர்த்தபெருமழையில்

நனைந்தபர்தாக்களின்

கனம்தாளாது

அறுந்துவீழ்ந்ததுகொடி

3. THE WAIT

It could be

while a bud is unfolding into a blossom

or when hearing that a little girl

was sexually assaulted

or while being enthralled in the twinkling star

or while witnessing the death of a militant

on the small screen

When the love-birds revel merrymaking

the lover’s body lying in shreds on the rail track

somewhere

while going around a flower show

or

a farmer who has committed suicide with his family

_Anything could be the reason

for that

Or else

in a moment of insanity

when I stand a split personality

divided into this or that _

in that delirious state

My Poem might originate.

காத்திருப்பு

மொட்டொன்று பூவாக மலரும்போதோ

சிறுமியொருத்தி பலாத்காரம் செய்யப்பட்டதை அறியும்போதோ

அல்லது

நட்சத்திரங்களின் மினுமினுப்பில்

கிறங்கிக் கிடக்கையிலும்

தொலைக்காட்சியில்

போராளியொருவனின் மரணத்தைக்

கண்ணுறும் சமயமாகவும் அது இருக்கலாம்

காதல் பறவைகள் களிப்புறும் நேரம்

எங்கேனும் ஒரு தண்டவாளத்தில்

சிதறிக் கிடக்கும் காதலனின் உடல்

மலர்க் கண்காட்சியொன்றை சுற்றிப் பார்க்கும்

தருணம்

அல்லது

குடும்பத்துடன் தற்கொலை செய்துகொண்ட உழவன்

இவற்றில் எது வேண்டுமானாலும்

அதற்குக் காரணமாகலாம்

இல்லையேல்

இதுவாக அதுவாக பிளந்து நிற்குமொரு

பைத்தியநிலையில் பிறக்கக்கூடும்

என் கவிதை.

அறிந்திடாத இரவு - ஜீனத்

UMA SHANIKA

 A POEM BY

UMA SHANIKA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THAT WHICH IS LOST….

My dream-cat leapt and ran away screaming.

The heat of the raging fire within must’ve burnt its body.

The image of the house dwelt in long ago

must be all dark in slumber

inside its frightened eyes

My desires that sprouted

must have been caught in the bushy fur

and choked to death

coming apart and dropping one by one.

The cat might have walked amidst the tiles

and escaped

Or with its body torn in an accident,

breathed its last.

In the all too vast space of absolute Nothingness

Eyes keep blinking.

Uma Shanika

•

தொலைத்தது ..

என் கனவுப்பூனை

வீறிட்டுக் கத்திப்

பாய்ந்து ஓடியது.

மனதில் கொதித்தெழும்

அனலின் வெப்பம்

அதன் உடலை எரித்திருக்கும்

எப்போதோ வாழ்ந்த வீடொன்றின்

விம்பம்

அந்த மிரண்ட கண்களுக்குள்

தூங்கி இருண்டிருக்கும்

துளிர்த்த என் ஆசைகள்

ரோமப் புதருக்குள்

சிக்கிச் செத்து

ஒவ்வொன்றாய் உதிர்ந்திருக்கும்.

அந்தப் பூனை

ஓடுகளிடையே

நடந்துத் தப்பித்திருக்கலாம்

அல்லது

விபத்தில் உடல் கிழிபட்டு

இறந்தும் இருக்கலாம்.

எதுவுமற்ற

பெருவெளிக்குள்

கண்கள்

மூடித் திறக்கின்றன.

உமா

05.10.2021