FATHIMA MINHA

 A POEM BY

FATHIMA MINHA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

While trying to reach and go beyond the shore yonder

a giant wave keeps chasing forever.

Or

in the manner of a gentle hug

falling on the head and tears off

as watery wastes.

Those forsaking their run ahead

halting to ask why

get lost one by one.

Even to say ‘Keep running’

No time.

That each one has different waves to cross

only the Sea knows.

Upon the crystal glittering as salt pans

on one corner of the stream

Sun smiles as slabs of shine.

The great distance of Survival

brimming on the surface of water endless

rustles the Time.

Fathima Minha

அக்கரையை நீந்திக்கடக்க எத்தனிக்கையில்

ஒரு பேரலை எப்போதும் துரத்தியடித்துக்

கொண்டிருக்கிறது

அல்லது

ஆதூரமாய்த் தழுவிக்கொள்வதாக

தலை மேல் வீழ்ந்து

நீர்ச்சிதிலங்களாய்க் கிழிகிறது

முன்னே ஓடுவதைக் கைவிட்டு

ஏன் என்பதாக நிறுத்திக் கேள்வி கேட்டவர்கள் ஒவ்வொருவராக

தொலைந்து போகின்றனர்

ஓடிக்கொண்டேயிரு

என்பதனை நிறுத்திச் சொல்லவும்

இங்கு அவகாசமிருப்பதில்லை

ஒவ்வொருவருக்கும் தாண்டுவதற்கு

வெவ்வேறு அலைகள் என்பதனை

கடல் மட்டுமே அறிகிறது

ஓடையினோரம் உப்பளத்தேக்கமாய் மின்னும் பளிங்கின் மீது வெய்யில்

பாளங்களாய்ச் சிரிக்கின்றது

பிழைத்தலின் தூரம்

எல்லையற்ற நீர்ப்பரப்பில் ததும்பி

காலத்தை சலசலக்கிறது

~மின்ஹா.