A POEM BY
MARIMUTHU SIVAKUMAR
Buddha remained deep in meditation
He remained plunged
Pushing aside Yasodhara, Kith and kin
Desires
So as to turn him into a Siddha.
Before witnessing the joys and sorrows of domestic life
Seeing the transient nature of worldly life...
He started meditating.
Not being able to join hands with the world
which is sunk in sorrow not knowing
the meaning of life
Buddha stood alone.
Then,
Realizing that it would be impossible
To bring together humanity
divided in differences
he attained Samaadhi.
Eventually
Would He who gifted his sermons to the world
Now being made a pawn in the political game
once again turn into a king
a humanbeing.......
புத்தனின் துயரம்.
மழை வெயில் குளிர் பனி ...
தியானத்துள் இருந்தான் புத்தன்.
யசோதரையை உறவுகளை
ஆசைகளை
புறம் தள்ளி தன்னை சித்தனாக்கிக்கொள்ள
மூழ்கி கிடந்தான்.
இல்லற இன்ப துன்பத்தை காணும் முன்...
உலக நிலையாமைக்
கண்டு... தவமிருந்தான்.
உலக வாழ்வின் அர்த்தம் புரியாமல்
துன்பத்துள் மூழ்கி வதையுறும் உலகோடு ஒன்றிணைய இயலாது நின்றான் புத்தன்.
பிறகு பேதங்களால் பிளவுரும் மனித குலத்தை
ஒன்றிணைக்க முடியாதென
சமாதியானான் .
முடிவு-
தன் போதனைகளை
உலகிற்கு பரிசளித்தவன்
தன்னை
அரசியல் பகடை சிலையாக்குவதால்
மீண்டும் அரசனாக
மனிதனாயிடுவானோ..?
~~~~~~~~
மாரிமுத்து சிவகுமார்
No comments:
Post a Comment