NOAH LAIS

 A POEM BY

NOAH LAIS 

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

At midday

a daily-wager

was sitting on the roadside.

With his face withered in the hot sun

not daring to ask for water

He glanced at me.

That look

was the plea of a century.

The silent scream:

“O World – please look at me”

I gave him the water bottle

He gulped.

In those droplets of water

His silence melted

They are not just

in house adjacent to ours

in the next street

in the next village

in the neighbouring land

but also being very near

hiding their tears

struggling with their hunger

hiding their tears

indeed there are too many

now as ever

Offer them some water

A look of care and concern

Some compassion

That is Mercy immense

of the Universe.

மதியத்தில்

ஒரு தொழிலாளி

சாலையோரம் அமர்ந்திருந்தார்

வெயிலில் வாடிய முகத்தில்

தண்ணீர் கேட்கத் தைரியமில்லாமல்

என்னைப் பார்த்தார்

அந்த பார்வை

நூற்றாண்டின் வேண்டுதல்

"உலகமே

என்னைப் பார்த்துவிடு"

என்ற அமைதியான கூக்குரல்

நான் தண்ணீர் பாட்டிலைத் தந்தேன்

அவர் குடித்தார்

அந்தச் சிறிய நீர்த்துளிகளில்

அவரது மௌனம் உருகியது

நமது பக்கத்து வீட்டில்

நமது பக்கத்து தெருவில்

நமது பக்கத்து ஊரில்

நமது பக்கத்து நாட்டில் என்றில்லை

நமது அருகில் கூட

வயிற்றை அடக்கிக் கொண்டு

கண்ணீரை மறைத்துக் கொண்டு

நிற்கும் மனிதர்கள் நிறைந்திருக்கிறார்கள்

அவர்களுக்கு கொஞ்சம் தண்ணீர்

கொஞ்சம் பார்வை

கொஞ்சம் பரிவு

அதுவே பிரபஞ்சத்தின்

பெரிய கருணை

நோவா லைஸ்