VASANTHADHEEPAN

A POEM BY

VASANTHADHEEPAN

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

PAIN, MY OWN

In heart within are imprisoned

nameless birds millions

I move on

Time moves on

Who accompanies who

When humans turn silent

Birds sing

about the unending blissful joy of Life

While embracing moments accidental

turning elusive they run away

as the rabbit caught by me...

though standing on the bank of river

I remain as thirsty as ever.....

In the heart at dawn

imaginations springing as fountain

would flow as river

spreading fragrance as flower

No more words to utter

No more tears to shed

A little deer wandering hungrily in the jungle

Is what I am

Just as shedding leaf

I cry when I am sad

Just as blooming I laugh happily

When I am glad

I live as a Tree with a heart

A gullible human I am

Word uttered returns not

None to share, no shoulder to lean on

The tale being told goes on and on.....

தன்வலி

_______________________________

நெஞ்சுக் கூட்டுக்குள்ளே

அடைபட்டிருக்கின்றன

பெயரற்ற

ஆயிரமாயிரம் பறவைகள்

நான் நடக்கிறேன்

நேரம் நடக்கிறது

யாருடன் யார்?

கூட வருவது…

மனிதர்கள் மெளனிக்கையில்

பறவைகள் பாடுகின்றன

வாழ்வின் தீராத

பெரு மகிழ்ச்சியை..

தற்செயலின் தருணங்களை

தழுவிடும் போதிலே

நழுவி ஓடுகிறது

நான் பிடித்த முயலாய்…

நதிக்கரையில்

நின்றிருந்தாலும்

தாகம்

தணியாமல்…

அதிகாலை மனசில்

நதியாய் ஓடும்

பூவாய் கமழும்

ஊற்றெடுக்கும் கற்பனைகள்

இனி சொல்வதற்கு வர்த்தைகளில்லை

அழுவதற்கு கண்ணீர் மிச்சமில்லை

காட்டில் பசியோடு அலையும்

குறுமான் நான்

இலை உதிர்ப்பது போல்

துக்கம் வந்தால் அழுகிறேன்

பூப்பது போல் சந்தோஷமானால் சிரிக்கிறேன்

இதயமுள்ள மரமாய் வாழ்கிறேன் எளிய மனிதன் நான்

சொன்ன சொல் திரும்பவில்லை

சொல்லி அழ யாருமில்லை

சொல்லும் கதை தீரவில்லை

வசந்ததீபன்