ABDUL JAMEEL

 A POEM BY

ABDUL JAMEEL

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Seasons changing

showers the Rain

Scanning the trees

blows the wind softly

In the same spell of time

as voluptuous youth and

well advanced in age

transform the sun’s heat and light

and alight

With no time for respite

the rain-clouds keep running

non-stop

With no shame whatsoever

stark naked swims the Moon

As diamond stones the stars wink

turning us spell-bound

Waking up day after day

yawning

and wandering with a grin

then going to sleep

the Sun carries out its duties

Conversing with the pebbles

the river flows on rustling.

Though all these happen

As per Nature’s routine

As things stand today

Nothing of this takes place

in my land

Nor in my sky

is the terrible sorrow

that no matter how long we cry

tears can mitigate in no way.

Abdul Jameel

பருவ காலம் மாறி மாறி

பெய்கிறது மழை

மரங்களை வாசித்தபடி

இதமாக வீசுகிறது தென்றல்

ஓரே பொழுதிற்குள் இளந்தாரியாகவும் கிழடு தட்டியும்

உருமாறி விழுகிறது வெயில்

இளைப்பாற சிறு அவகாசமின்றி

ஓயாது ஓடுகிறது கார் மேகம்

கொஞ்சமும் வெட்கமின்றி அம்மணமாய் நீந்துகிறது பால் நிலவு

வைரக் கற்களென கண் சிமிட்டி கண்களை பறிக்கிறது விண் மீன்கள்

நிதம் நெட்டி முறித்து எழுவதும்

பல்ளிழித்து அலைவதும்

பின் உறங்குவதுமென

கடமையாற்றுகிறது சூரியன்

யார் கட்டுக்கும் அடங்கா புரவியென

ஆர்ப்பரிக்கிறது மா கடல்

கூழாங் கற்களோடு பேசியவாறு

சலசலத்தோடுகிறது நதி

இத்தனையும் இயற்கையின் பிரகாரம் அரங்கேறிடினும்

இதில் ஒன்றேனும் தற்போது

எனது நிலத்திலோ

எனது வானத்திலோ

நிகழவில்லையென்பதுதான்

சொல்லி அழுதும்

ஆற்றவியலா மாபெரும் துயர்

அப்துல் ஜமீல்