THEEPIKA THEEPA'S POEMS(3)

THREE POEMS BY 

THEEPIKA THEEPA

Translated into Tamil by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1) BROKEN PIGGY BANK

How to fondly hold in hands
the face of father
when being forced to stand away and look?

With which tears to pay respect
to those medical gods who claim
that he who had gone coughing
had breathed his last?

Beneath the feet of those three little girl chicks
yet to have their wings sprout
the globe bursts and caves in

Watching helplessly
Father on the throes of being uprooted
Not being able to stop him from crashing down _
Oh the inability beyond lament.

The hapless tiny doves plead for allowing them access
to plant one last kiss on their father
But the glass doors refuses to oblige
and stamp on them leaving them writhing in pain.

The father’s chest
where those tinkling bells used to leap and jump
lay there, soaked in tears
as withered tree mid-pond.

Too weak to weep
the lone bird losing its hold
swoons and falls on the ground.

In the bloom of lightning
flashes across the empty sky forcefully
Life is hit by thunder
and thrown asunder

The residual life sans father
is but a piggy bank with a hole
Never ever can become full and whole.

ஓட்டை உண்டியல்
-------------------------------
எட்டி நின்று பார்க்க நிர்ப்பந்திக்கப்படுகிற
தந்தையின் முகத்தை
எப்படி ஏந்திக் கொள்ளுவது?
இருமிக் கொண்டு போனவரை
இறந்து போய் விட்டதாகச் சொல்கிற
வைத்தியக் கடவுள்களை
எந்தக் கண்ணீரால் கை கூப்புவது?
இன்னமும் சிறகு முளைக்காத
மூன்று பெண் குஞ்சுகளின் காலடியிலும்
வெடித்துப் பிளக்கிறது உலகம்.
வேர்கள் சாயும் தந்தைக் கால்களை
நிமிர்த்திப் பிடிக்க முடியாக் கொடுவிதியை
எந்த இயலாமையால் நொந்தழுவது?
ஒரேயொரு இறுதி முத்தத்துக்கேனும்
வழிவிடச் சொல்லிக் கெஞ்சுகிற
அப்பனின் புறாக் குஞ்சுகளை
திறக்க மறுக்கும் கண்ணாடிக் கதவுகள்
துடிதுடிக்க மிதிக்கின்றன.
நடுக்குளத்துப் பட்ட மரமாய்
கண்ணீரில் ஊறிக் கிடக்கிறது
கிண்கிணிகள் குதித்த தந்தை மார்பு.
கேவி அழத் திராணியற்று
மயங்கிச் சரிகிறது.
பிடியிழந்த ஒற்றைப் பட்சி.
வெறும் வானத்தில் வெட்டித் தெறிக்கிற
மின்னல் பூவில்
இடிந்து விழுகிறது வாழ்வு.
அப்பாவில்லாத வாழ்க்கையின் மிச்சமென்பது
நிரப்பி முடிக்க முடியாத
ஒரு ஓட்டை உண்டியல்.

2. DEADLY DAYS

Inside houses are imprisoned

School books

In the wings sans children
Fear is frolicking

In the streets where crawl silences
Wanders the wind abandoned.

A masked face driver steers a bus with no commuters
In the manner of someone insane.

For those
leaving their shelters and come
filled with love and lust,
sprout the trees.

Standing at a safe distance
where our shadows won’t extend
the 'Kappuraalai' priestly faces wash their hands.

In a world where kisses and hugs are banned
Love remains dormant.

As if landmines have sprouted in all the palms
Fear unbearable proves overwhelming
gripping you to the core

The smell of death
pervades everywhere
as the candle-wick smoke.

In these deadly days
where A hundred deaths
come to mean a paltry sum
The corpses go all alone.
In calendars with thorns sprouting
who is going to mark the auspicious hour
of radiance all over…..

Theepika Theepa
April 21 •
சாவு விளையும் நாட்கள்
--------------------------------------
வீடுகளுக்குள் சிறையிருக்கின்றன
பள்ளிப் புத்தகங்கள்.
குழந்தைகளில்லாத ஊஞ்சல்களில்
குதித்தாடுகிறது அச்சம் .
மௌனங்கள் நெளியும் தெருக்களில்
கைவிடப்பட்ட காற்று அலைகிறது.
பயணிகளற்ற பேரூந்தை
ஒரு பைத்தியக்காரனைப் போல
ஓட்டிச் செல்கிறான்
முகமூடியணிந்த சாரதி.
காதலும்,காமமும் நிறைந்து
கூடு விட்டு வருகிற மனிதர்களுக்காய்
துளிர் விடுகிறது மரங்கள்.
நிழற்படாத தூரத்தில் நின்று
கை கழுவுகின்றன
கப்புறாளை முகங்கள்.
முத்தங்களும், அணைப்புக்களும்
தடை செய்யப்பட்ட உலகத்தில்
உப்பற்றுக் கிடக்கிறது காதல்.
எல்லா உள்ளங் கைளுக்குள்ளும்
கண்ணிவெடிகள் முளைத்திருப்பதான
பேரச்சம்
கை விடமுடியாத கைகளோடு அந்தரிக்கிறது.
மரணத்தின் வாசம்
ஒரு மெழுகுதிரிப் புகை போல
எங்கும் பரவிக் கொண்டு வருகிறது.
நூறு மரணங்கள் என்பது
மிக மிகச் சிறியதாகப் பழகி விட்ட
சாவு விளையும் நாட்களில்
எல்லாப் பிணங்களும் தனித்தே போகின்றன.
முட்கள் வளரும் நாட்காட்டிகளில்
ஒளி வளரும் சுப நேரத்தை
குறிக்கப் போவது யார்?
--- xxx ---

தீபிகா

3. LONE MAN’S NIGHT

 In the silent midnight

in the moonlight on the room wall
that enters through the window uninvited
dance intermittently the black coconut leaves.

From a far away lane
arrives horrendously
the midnight yodeling of dogs

The tear drops of the water pipe
not fully tightened
empty bucket receives noisily.

In the hide-and-seek game
a cockroach still proving elusive
scratches my hands and runs away

Setting out of its nest
as if coming towards me
the roar of the clock’s small hand
turns louder and louder.

The female night cat wailing unabashedly
leaves in my hands
an all too soft baby crying for milk
and goes hiding.

The coconut tree against the corner wall
eases itself off itching
scratching its back on the roof top
non-stop
with the rhythm in tact.

In the midnight wrestling match
between lizards
which took place on the wall-ring
crossing the border line
with a ‘thud’ came crashing and fell near me
_ a valiant lizard.

The long-distance train
goes by, singing all the while
not deviating from the tune and beats.

A starry-flower from the sky-branch
falls down in the direction of roots
smiling all the way.
With the eerie feeling of a snake creeping
shaking the blanket with a jerk
the leg shivers.

For the cell-phone kept on the right side
on going to sleep
searching all over the left-side bed
the sleepy hands.

A gulp of water so silently being poured
into the mouth
crosses the throat with a deafening noise _
scream the ears.

Even that tiny quantity rain of mine
which is inclined to get released
Fear of the night
forcefully keeps under leash.

துணைக்கு யாருமற்றவனின் 

இரவுப் பொழுது

-----------------------------------------------------------
மெளனப் பின்னிரவில்
அனுமதியின்றி யன்னல் புகுந்து விழும்
அறைச்சுவரின் நிலவொளியில்
விட்டுவிட்டு நடனமாடுகின்றன
கறுப்புத் தென்னங் கீற்றுக்கள்.
தூரத்துத் தெருவொன்றிலிருந்து
பயங்கரமாய் வந்து சேர்கிறது
நாய்களின் நள்ளிரவு ஆலாபனை.
முழுதாய் திருகி முடிக்காத
தண்ணீர்க் குழாயின் கண்ணீர்த் துளியை
சத்தமாய் ஏந்திக் கொள்கிறது வெறும்வாளி.
கண்ணாமூச்சி விளையாட்டில்
இன்னுமென்னிடம் பிடிபடாதிருக்கின்ற
கரப்பான் பூச்சியொன்று
கைகளை சுரண்டிவிட்டு ஓடுகிறது.
கூட்டை விட்டு வெளிக் கிளம்பி
என்னை நோக்கி வந்து கொண்டிருப்பதாய்
கிட்டக் கிட்டக் கேட்கிறது
விநாடிக் கம்பியின் கர்ச்சிப்பு.
வெட்கம் மறந்து கதறுகிற
இரவுப் பெண்பூனை
பாலுக்கு வீரிட்டழுகிற ஒரு பஞ்சுக் குழந்தையை
என் கைகளில் தந்து விட்டு ஒளிகிறது.
மூலைச் சுவரோடிருக்கிற தென்னைமரம்
தன் வியர்வை அரிச்சலை
கூரை விளிம்பில் சுருதி பிசகாமல்
தேய்த்துக் கொண்டே இருக்கிறது.
சுவர் மேடையில் நடந்த
பல்லிகளுக்கான நள்ளிரவுக் குத்துச் சண்டையில்
எல்லைக் கோட்டைத் தாண்டி
என்னருகே “தொப்” என்ற சத்தத்துடன்
விழுந்த கிடக்கிறது ஒரு வீரப்பல்லி.
சுருதி விலகாத தாளக்கட்டுப்பாடு
பாடிக் கொண்டே போகிறது
நெடுந்தூரப் புகைவண்டி.
வானக் கிளையிலிருந்து
நட்சத்திரப் பூவொன்று
வேரை நோக்கி சிரித்துக்கொண்டு விழுகிறது.
பாம்பு ஊர்வதான பிரமையில்
போர்வையை வெடுக்கென உதறிவிட்டு
படபடக்கிறது கால்.
வலப்பக்கம் வைத்துவிட்டுப் படுத்த செல்பேசியை
இடப்பக்க படுக்கையெங்கும் தடவுகின்றன
தூக்கக் கைகள்.
அமைதியாய் ஊற்றுகிற ஒருமிடறு தண்ணீர்
தொண்டைக் குழியை
பேரிரைச்சலோடு கடப்பதாய்
செவிகள் அலறுகின்றன.
கொஞ்சம் பெய்யலாம் போல இருக்கிற
என் நீர்மழையையும்
விடாது அடக்கி வைத்திருக்கிறது
இரவுப் பயம்.