THARMINI'S POEMS(3)

THREE POEMS BY 

THARMINI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

Facing the computer I am

Someone stands at the back
scanning each and every word
My nape quivers
Fingers staggering
what all letters they tap?
That which was thought of
disperse
Not allowing me to think anything
a crowd here
The din and noise of people
I can hear
The door of this house
is safeguarded by just three locks
O dear….

கணினி முன் இருக்கிறேன்
யாரோ என் பின்னால் நின்று
ஒவ்வொரு எழுத்தாக உற்றுப்பார்க்கிறார்
பிடரி கூசுகின்றது
விரல்கள் தடுமாறி
எந்தெந்த எழுத்துகளைத் தட்டுகின்றன?
நினைத்தவை கலைந்து போகின்றன
ஒன்றையும் யோசிக்க விடாமல்
இங்கு ஒரு கூட்டம் மனிதர்களின் கூச்சல் கேட்கிறது
இவ்வீட்டுக்கதவு
மூன்று பூட்டுகளால் தான் பூட்டப்பட்டுள்ளது.

(2)

The raging frenzy towards finding the cause of

each and everything
has reached dangerous proportions
The brain that goes on dissecting people
has grown fatigued.
What can be done to become once again
a simpleton?
Where to remain
hanging suspended between
Good and Bad?
If not
Am I to train my thoughts
in the manner of learning to swim
inhaling lungful of air
and float
being blissfully unaware of the burden?

ஒவ்வொன்றின் காரணத்தையும் அறியும் வெறி முற்றிவிட்டது.
மனிதர்களை ஆராய்ந்து கொண்டிருக்கும் மூளை
களைத்துப் போனது.
திரும்பவும் அப்பாவியாக என்ன செய்ய?
நன்மைக்கும் தீமைக்கும் நடுவிலே
எங்கு போய்த் தொங்க?
இல்லையென்றால்
நுரையீரல் நிறைய மூச்சை இழுத்து
பாரத்தை மறந்து மிதக்க
நீச்சலைப் போல
நினைப்புகளைப் பழக்கவா?

(3)

That was a long day of the year

Musical evening hour.
Warm breeze after a long time.
People laugh merrily
Sit on the lawns
Looking into each other’s eyes they chat
Watch the birds flying so weightlessly
with wonder and awe
When they go lilting,
touching the hearts that are
waiting for empathy
get a little drenched.
melt a little in the chill
Love redeems those who feel hopeless.

Dharmini Ni
June 23, 2019 •

அது வருடத்தின் நீண்ட பகல்.
இசை மாலைப்பொழுது.
நெடுநாட்களின் பின் வெப்பக்காற்று.
மனிதர்கள் சிரிக்கின்றனர்.
புல் தரைகளில் அமர்கின்றனர்.
கண்களைப் பார்த்துக் கதைக்கின்றனர்.
பறவைகள் அவ்வளவு இலேசாகப் பறப்பதை ஆச்சரியமாகப் பார்க்கின்றனர்.
பரிவலைகளுக்காகக் காத்திருக்கும் மனங்களை
அவை துள்ளித் தொட்டுச் செல்லும் போது கொஞ்சம் நனைகின்றன.
குளிர்வில் துவள்கின்றன.
நம்பிக்கையிழந்தவர்களை நேசங்கள் காக்கின்றன.