A POEM BY
JAMALDEEN WAHABDEEN
Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)
Till the very end had never imagined
that in our garden of friends he is a toxic tree.
that in our garden of friends he is a toxic tree.
In his countenance
Leaves are lovely
But inside his eyes lies wood of cactus
Leaves are lovely
But inside his eyes lies wood of cactus
When he opens his mouth
words would come forth as flowers
and enchant even the passerby
But within his heart
a crematorium where many burnt alive
words would come forth as flowers
and enchant even the passerby
But within his heart
a crematorium where many burnt alive
His companionship would prove all sweet
Taking it to be sugar
I would have a mouthful whenever we meet
Taking it to be sugar
I would have a mouthful whenever we meet
Being unaware of the fact
that he was a toxic chemical
this friendly sparrow has breathed its last.
that he was a toxic chemical
this friendly sparrow has breathed its last.
The birds and squirrels knowing not the truth
that he is a tree malevolent
where we shouldn’t seek shade to rest
relish its fruits
Alas.
that he is a tree malevolent
where we shouldn’t seek shade to rest
relish its fruits
Alas.
Jamaldeen Wahabdeen
அவனொரு நச்சு மரம்
............................................
கடைசிவரை நினைக்கவில்லை
என் நட்புத் தோட்டத்தில்
அவனொரு நச்சுமரமென்று.
அவனது முகத்தில்
இலைகள் அழகு
ஆனால்
கண்களுக்குள்ளே கள்ளிக்காடு
வாயைத்திறப்பான்
வார்த்தைகள் பூக்களாய் உதிர்ந்து
வழிப்போக்கர்களையும் கவரும்
ஆனால் மனசுக்குள்
அதிகம்பேர் எரிக்கப்பட்ட சுடுகாடு.
அவன் நட்பு இனிக்கும்
சீனிமா என்று
காணும்போதெல்லாம்
அள்ளி வாய்க்குள் போட்டுக்கொள்வேன்.
ஆனால் அவன்
மலத்தியன் தூள்க் கலவை
அறியாததால்
நட்புக்குருவி செத்துக் கிடக்கிறது.
நிழலுக்கும் ஒதுங்கக் கூடாத
நச்சு மரம்
அவன் என்பதை அறியாத
பறவைகளும் அணில்களும்
பழங்கொத்திச் சுவைக்கிறது
பாவம்!
............................................
கடைசிவரை நினைக்கவில்லை
என் நட்புத் தோட்டத்தில்
அவனொரு நச்சுமரமென்று.
அவனது முகத்தில்
இலைகள் அழகு
ஆனால்
கண்களுக்குள்ளே கள்ளிக்காடு
வாயைத்திறப்பான்
வார்த்தைகள் பூக்களாய் உதிர்ந்து
வழிப்போக்கர்களையும் கவரும்
ஆனால் மனசுக்குள்
அதிகம்பேர் எரிக்கப்பட்ட சுடுகாடு.
அவன் நட்பு இனிக்கும்
சீனிமா என்று
காணும்போதெல்லாம்
அள்ளி வாய்க்குள் போட்டுக்கொள்வேன்.
ஆனால் அவன்
மலத்தியன் தூள்க் கலவை
அறியாததால்
நட்புக்குருவி செத்துக் கிடக்கிறது.
நிழலுக்கும் ஒதுங்கக் கூடாத
நச்சு மரம்
அவன் என்பதை அறியாத
பறவைகளும் அணில்களும்
பழங்கொத்திச் சுவைக்கிறது
பாவம்!
ஜே. வஹாப்தீன் -
No comments:
Post a Comment