A POEM BY
MANIVANNAN DEVARAJ
Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)
No river likes ending up in a sea.
No sea revels in the river’s arrival.
It can walk
It can halt
It can sleep
The rivers have all the rights
Whirling and twirling
Wherever it goes
All the way
Being the Amudhasurabi
For the soil
For the man
For the bird
For many more living species
Appeasing their hunger
Providing them more and more.
Joining the salt
With its Amudhasurabi lost
Turning sour, bitter it eventually
Ceases to be
Drawing closer and closer still to the sea
Craving for the sea to take hold of it
And shedding tears
I have seen it all
And wept –Alas.
Deprived of the chance to
Change course at the irrigation channels,
dams
and getting acquainted with the fresh green crops
and the farmer who cultivates
and sing and dance
the dream-river would writhe and coil and shrink
separating sand from the soil
extracting water and storing it
_the savings bank.
Heartbeats of Nature
are the perennial rivers
No sea that cares not for their getting lost
can create a river
Upon this soil.
Henceforth if only the river were to
run and flow towards the raised land
It can be saved without merging with the sea.
The too long a river
drawn by my daughter dear
in a sheet of paper
I have neatly folded and
safeguarded n my bag.
That
slowly O slowly
wetting the body
sketching the sea all over my shirt
has bloomed as White salt.
She cries beseeching me to save the perennial river
that proceeds
quenching the thirst.
Not having the strength to stop it
I remain relishing the Death of Rivers.
எந்த நதியும்
கடல் போய் சேர்வதை விரும்புவதில்லை
எந்தக் கடலும்
நதியின் வரவால் மகிழ்வதுமில்லை
நதியென்றால் ஓடிக்கொண்டே இருக்க வேண்டுமென்று
யார் சொன்னது
நடக்கவும் செய்யலாம்
நிற்கவும் செய்யலாம்
தூங்கவும் செய்யலாம்
எல்லா உரிமையும்
நதிகளுக்கு உண்டு
வளைந்து நெளிந்து
போகும் வழியெங்கும்
மண்ணுக்கும்
மனிதனுக்கும்
பறவைக்கும்
இன்னும்
பல உயிரினங்களுக்கும்
பசியாற்றும்
அள்ள அள்ள குறையாத
அமுதசுரபி பாத்திரம் துறந்து
உப்போடு சேர்வதில்
கசந்து இறந்து போகிறது .
கடல் பக்கம்
நெருங்க நெருங்க
வானம்
தன்னை வசப்படுத்திக் கொள்ளாதா என்று ஏங்கி
கண் கலங்கியதை
கண்டு அழுது இருக்கிறேன் .
வாய்க்கால் வரப்பு
அணைக்கட்டில்
திசை மாறி
பசும்பயிரோடும்
பயிர் செய்யும் உழவனோடும்
பழகி
பல்லவி பாட
வாய்ப்பின்றி துடி துடித்து
துவண்டு சுருண்டுவிடும்
கனவுநதி
மண்ணிலிருந்து
மணலை பிரித்து
நீரை வாங்கி சேகரிக்கும்
சேமிப்பு வங்கி.
இயற்கையின் இதயத்துடிப்பு
உயிர்நதிகள்
தொலைவதை பற்றி
கவலைப்படாத
எந்த கடலாலும்
இந்த மண்மீது
ஒரு நதியை உருவாக்க முடியாது
இனி பள்ளத்திலிருந்து
மேட்டை நோக்கி ஓடுவதாக இருந்தால் மட்டுமே
கடலில் விழுந்து கலந்து விடாமல்
நதியை காப்பாற்ற முடியும்.
காகிதத்தில்
மகள் வரைந்த
மிக நீண்ட நதியை
பத்திரமாக மடித்து
பைக்குள் வைத்திருக்கிறேன்.
அது
மெல்ல மெல்ல
உடலை நனைத்து
மேல் சட்டை எங்கும்
கடல் வரைந்து
வெள்ளை உப்பாய் பூத்திருக்கிறது.
தாகம் தணித்து நகரும்
அந்த தீராநதியை
காப்பாற்ற சொல்லி அழுகிறாள்
தடுக்கும் வலிமையின்றி
ரசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்... நதியின் மரணங்களை.
.
தே.மணிவண்ணன்
