ABDUL JAMEEL

TWO POEMS BY

ABDUL JAMEEL

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1) UMMA - THE LIGHT THAT READS HER CHILDREN’S GLOOM

Though Umma’s cooking is not all that tasty

It is only when the food is mashed with her loving hand

and she feeds her children

adding her affection

the kids get rid of their hunger.

Though Umma’s face is beauty-personified

it is only when she with her smile serene

gifts her children with kisses

the tear-filled faces of her children

bloom at once.

Though Umma’s words don’t sound sweet

it is only when she sings lullaby

children fall asleep upon her shoulders blissfully.

Though Umma’s life remains sans light

It is with the help of her eyes’ glow

children forever read their gloom ,

you know.

Abdul Jameel •

குழந்தைகளின் இருளை

வாசிக்கும் ஔிதான் உம்மா

_____________________

உம்மாவின் சமையல்

சுவையாக இல்லையென்றாலும்

அவளின் கையால் சோறு பிசைந்து

அன்பையும் கலந்து

ஊட்டும் போதுதான்

குழந்தைகளின் பசி ஆறுகிறது

உம்மாவின் முகம் அழகில்லையென்றாலும்

இதழ் பதிந்த முத்தங்களை

புன்னகை சொரிந்தபடி

அவள் பரிசளிக்கும் போதுதான்

குழந்தைகளின் அழுத முகம்கங்கள்

உடன் மலர்ந்துவிடுகின்றன

உம்மாவின் பேச்சு

இனிமையாக இல்லையென்றாலும்

அவள் தாலாட்டுப் பாடும் போதுதான்

தோழ்மேல் குழந்தைகள் அயர்ந்துறங்கிவிடுகிறது

உம்மாவின் வாழ்வு ஔியற்றிருந்தாலும்

அவளின் கண்களின் ஔியால்தான்

தங்களது இருளை

ஒயாது வாசிக்கின்றன குழந்தைகள்

ஜமீல்

2. CAN HOUSES DWELL WITHOUT DOORS

The door there

with face to the floor

Lying abandoned

Would have been safeguarding a house

Once upon a time.

Today with all its identity lost

And its shape and ornamental decorations decayed

It remains

Still it would be retaining still

In tact

the history of the house

it dwelt in

its deadly secrets

and memories galore

and many more

Sometimes the doors would be knowing

things happened without the knowledge of the house-owner.

For,

From the time it is locked

Till it opened

Mostly the doors of the house alone

Keep reading the abode

Without doors

The houses never become that, for sure.

Abdul Jameel

•

கதவுகளின்றி வீடுகள் வசிக்குமா

_____________________________________

கை விடப்பட்ட நிலையில்

ஒதுக்குப் புறமாக

முகம் புதைந்து கிடக்கும் கதவானது

முன்னொரு காலத்தில்

ஒரு வீட்டின் அரணாக வாழ்ந்திருக்கும்

இன்று அடையாளமற்றவாறு

பொழியப்பட்ட அலங்கரங்களும்

வடிவமும் சிதைந்து கிடக்கிறது

இருந்தும் தான் வாழ்ந்த வீட்டின்

ஆதி வறலாறுகளையும்

பரம ரகசியங்களையும்

மேலும் சில நினைவுகளையும்

இப்போதும் மனசில்

சிதையாமல் வைத்திருக்க கூடும்

சில சமயம் வீட்டானுக்கு

தெரியாமல் நிகழ்ந்த

சம்பங்களை கூட

கதவுகள் அறிய வாய்ப்பிருக்கிறது

ஏனெனில் வீட்டை பூட்டி விட்டு

திரும்பி வரும் வரை

அநேகமாக அறைக் கதவுகள்தான்

வீட்டை வாசிக்கின்றன

கதவுகளின்றி வீடுகள்

ஒரு போதும் வீடாவதில்லை

●

ஜமீல்

KADANGANERIYAN ARIHARASUTHAN

        THREE POEMS BY

KADANGANERIYAN ARIHARASUTHAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

This rain unseasonal is nothing daringly new

Yet there linger

thoughts of the price paid already for it

Oh, what at all do we see Who

in these pictures sketched by heat

going beyond the dense watery lines

For whom this season, in truth? For what

Though I care to hear the query asked

by my heart innermost

Another voice asks me to go past

as if not heard.

Though everything would take place

as destined

fated

Well,

the heart always longs to rebel .

Nothing there to ponder over

Suffice to have sleep the very moment

we lie down.

It is life fulfilled, unparalleled.

Till the time you get another life

to thank all those who came along

Be loyal.

Be it Life’s Be-all and End-all.

Kadanganeriyaan Ariharasuthan

•

பருவம் தப்பிப் பொழியும்

இந்த மழையொன்றும் புதிதல்ல தான்

ஆனாலும்

ஏற்கனவே அதற்காக கொடுத்த விலையைப்

பற்றிய எண்ணங்கள்

அடர்நீர்க் கோடுகளை மீறி

இந்த வெப்பம் தீட்டும் சித்திரங்களில்

யாரை/ எதனைக் காண்கிறோம்

மெய்யாகவே இந்தப் பருவம் எதற்காக/ யாருக்காக

என ஆழ் மனம் கேட்ட கேள்விக்கு செவி கொடுத்தாலும்

கேட்காதது போல கடக்கச் சொல்கிறது

இன்னொரு குரல்

விதிக்கப்பட்டது

எழுதப்பட்டது படி தான் யாவும் நடக்கும் என்றாலும்

மீறத் துடிக்கும் மனம்

யோசிப்பதற்கு ஒன்றுமில்லை

படுத்த நொடி தூக்கம் வந்தால் போதும்

அதனைப் போன்ற நிறைவாழ்வு எதுவுமில்லை

உடன் வந்த யாவருக்கும் நன்றி சொல்ல பிறிதொரு வாழ்வு வாய்க்கும் வரை

விசுவாசமாக இரு

அது போதும்.

கடங்கநேரியான் அரிஹரசுதன்

(2)

Picking out those written in an unconscious state

you interrogate

All those that had come and gone

as things residual

are but destined

For us who are living

Here and Now

and processing the soil

for the forthcoming season

with seed dressing undertaken

let those words become the manure.

Bury deep the bitterness of yesteryears

and turn it into compost

I see those flowers that open tomorrow

in your countenance

Going across this summer time

An all too rare soft breeze blowing

there emanates fragrance

Give a hand please

Climbing the mound I would sing

the song of this universe

After all isn’t it a fact

that for listneing to that

we are wading through so vast a desert

Kadanganeriyaan Ariharasuthan

•

நினைவு தப்பிப் போன வேளையில் எழுதியவற்றை எடுத்துப் போட்டு கேள்வி கேட்கிறாய்

விட்ட குறை தொட்ட குறையாக

வந்து போனதெல்லாம் ஊழ்வினை

இத் தருணத்தில் வாழ்ந்த படி

அடுத்த பருவத்திற்காக

நிலத்தை பண்படுத்தி

விதை நேர்த்தி செய்து கொண்டிருக்கும்

நமக்கு அந்தச் சொற்கள் உரமாகட்டும்

கடந்த கால கசப்புகளை புதைத்து உரமாக்கு

நாளைய பொழுதைத் திறக்கும்

அந்த மலர்களை

உன் முகத்தில் காண்கிறேன்

இக் கோடை காலத்தைக் கடக்க

அரிதான இளந்தென்றல் வீச

நறுமணம் கமழ்கிறது

கொஞ்சம் கைகொடு

மேடேறி பாடுவேன்

இப் பிரபஞ்சத்தின் பாடலை

அதனை செவிமடுக்கத் தானே

அவ்வளவு பெரிய பாலையை கடந்து கொண்டிருக்கிறோம்

(3)

He who came to perform the ritual for those dead and gone

Standing on the shore looks at the river

For whom the song of the fishes

floating in the water

placing the mouth on the

river

and air

If cared to listen keenly

can you hear them singing the glory

of those ancestors of ours

When asked thus

the priest sulks stroking his belly.

With the slender heat of sun rising

and the fresh yellow’s blush radiant

Along the course of the girl

ascending on the bank and leaving

follow the river’s eyes.

With the hunter and hunting entity

changing place

the fluid unwind and give way.

Hauling any and all seen

the flooding waters of summer

flows carrying them along

This I wrote in the great grand river

Read out

in the highway mirage, I remember.

Kadanganeriyaan Ariharasuthan

•

நீத்தார் கடன் செலுத்த வந்தவன்

கரையில் நின்றபடி ஆற்றைப் பார்க்கிறான்

தண்ணீரில் மிதந்தபடி

ஆற்றிலும்

காற்றிலும் வாய் வைத்து

முணுமுணுக்கும் மீன்களின் பாடல் யாருக்கானது

சற்றே கூர்ந்து கவனித்தால் அது மூத்தோரின்

பெயரைச் சொல்லி அவர் புகழைப் பாடுவது

கேட்கிறதா எனக்கேட்டால்

புரோகிதன் தன் வயிற்றைத் தடவியபடி சலித்துக் கொள்கிறான்

இள வெய்யில் ஏற

புது மஞ்சளின் வெட்கம் ஒளிர

கரையேறிப் போகும் பெண்ணின் வழியில் கண்களைச் செலுத்துகிறது நதி

வேட்டையாடியும்

வேட்டைப் பொருளும்

கூடு விட்டு கூடு பாய

நீர்மை நெகிழ்ந்து இடம் கொடுக்கிறது

கண்ணுற்ற

யாவரையும் வாரிச் சுருட்டிக் கொண்டோடுகிறது

கோடை மழையின் வெள்ளம்

இதனை எழுதியது பேராற்றில்

வாசித்தது

நெடுஞ்சாலையின் கானல் நீரில்

கடங்கநேரியான் அரிஹரசுதன்

YUMA VASUKI

 TWO POEMS BY

YUMA VASUKI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

BEYOND REDEMPTION

While treading along lost in thought

from nowhere you came blocking my way with your baby

and begged for alms

Oh god, how so gloriously the child laughed

Instead of beseeching

You could have got hold of my shirt and shaken me.

One night pointing at the child writhing beside the gutter

unable to bear the torture inflicted by mosquitoes

You pleaded.

Deep in sleep, not having the strength to cry

how so weakly it whined

Instead of doing that

You could have beaten me black and blue

and snatched what I had

Amidst the crowd waiting for the bus

You made your child touch my feet and

open its hands wide

Alas, how hard it strove

to appear wretched

Instead of that

you could have spat at me and demanded.

With the trace of tears in your grim countenance

You stand in front of me today

begging for the burial of an orphan child

As pain unbearable to the entire world

Ho, how quietly it lies there…

Aiyoe….. Aiyoe….

Taking each step thoroughly shaken

I go past thee as ever.

Why don’t you settle the score

killing me

O Maa.......

....................................................................................................................................................................................

தீராத கணக்கு என்ற தலைப்பு தரும் வலியை, அர்த்தங்களை ஆங்கிலத்தில் என்னால் கொண்டுவரவே இயல வில்லை. மீட்சிக்கு வழியின்றி என்பதுபோன்ற பொரு ளில் ஒரு தலைப்பு வைத்துள்ளேன். இன்னும் அதிகச் செறிவான தலைப்பைத் தேடிக்கொண்டிருக் கிறேன்.

...........................................................................................

தீராத கணக்கு.

எதையோ நினைத்தபடி

எங்கோ சென்றுகொண்டிருக்கும்போது

சட்டென்று உன் குழந்தையுடன் வழிமறித்து

பிச்சை என்று கேட்டாய்.

தெய்வமே அந்தக் குழந்தை

என்னமாய்ச் சிரித்தது....

அதற்கு மாறாக நீ என்

சட்டையைப் பிடித்து உலுக்கியிருக்கலாம்

ஓரிரவில் சாக்கடையோரம்

கொசுக்கள் குதறும் வதையில்

துடித்துப் புரளும் குழந்தையைக் காட்டி

அய்யா என யாசித்தாய்

உறக்க மயக்கத்தில் அழச் சக்தியற்று அது

எவ்வளவு ஈனமாய் சிணுங்கியது....

அதற்குப் பதில் நீ என்னை

அடித்துப் பிடுங்கியிருக்கலாம்

பஸ்ஸுக்குக் காத்திருக்கும் கூட்டத்திடையில்

உன் குழந்தை என் கால்களைத் தொட்டு

கை மலர்த்தும்படிச் செய்தாயே,

ஒ பரிதாபமாய் முகம் காட்ட அது அப்போது

எவ்வளவு பாடுபட்டது...

அதைவிடவும் நீ என்னை

முகத்தில் உமிழ்ந்து கேட்டிருக்கலாம்

இறுகிய முகத்தின் கண்ணீர்த் தடத்துடன்

அனாதைக் குழந்தையை அடக்கம் செய்டயவென்று

இரந்து நிற்கிறாய் இன்று

புவி சுமக்க முடியாத பாரமாக இது

எவ்வளவு அமைதியாகக் கிடக்கிறது.....

அய்யோ அய்யோ என்று

பதறி அழிந்தபடியே

ஒவ்வொரு அடியையும் எடுத்துவைத்து

உன்னைக் கடந்து போகின்றேன்

தாயே என்னைக் கொன்று பழி தீர்க்க

ஏன் உனக்குத் தெரியவில்லை.

யூமா வாசுகி

(2)

REVISIT

The street where your abode remains

I have found this time also.

Having a cup of tea at the street-corner shop

other than having a cigarette

additionally

I wasted no time.

In order not to come across you

when you would be returning after office hours

I have come on a holiday.

In my dream last night you appeared as a tree

Pushing aside the thick clusters of leaves

which feigning to confront you hug you caressingly

catching hold of the scratching branches I climbed on.

Throwing the bouquets in the manner of an assault

You touch and feel my blood

Due to your desire delirious

branches innumerable sprouted

Embracing them all

I ascended in frenzy unleashed.

Though vigour gone

Ecstasy demands branches galore

As I sat on the topmost branch semen swelled

flooding all over your body

Not leaving any spot

It was thee who daubed it

with all the spots touched by semen

turning pale

You became a crystal tree.

Slowly bending the topmost branch

When you sucked even the lone drop

as if rising from the chair

i regained my senses

just as getting a glimpse of the cosmos

piercing through your crystal-body –

piercing through these buildings

I feel thy nearness.

Once in a blue moon you appear in my dream.

Wading through distance long

I stand here and leave.

Unlike last time

when unable to go back

the whole lot of liquor that I had gulped

streaming as tears

wandering through the streets of this place

till dawn

now to the extent of

sitting in the bus terminus and writing this –

the sorrow has come down.

மறுபடியும் வந்திருக்கிறேன்

உன் வீடுள்ள தெருவை இம்முறையும் கண்டுபிடித்தேன்

தெருமுனைக் கடையில் டீ அருந்திக் கூடுதலாக

ஒரு சிகரெட் அருந்தும் நேரமே தாமதித்தேன்

நீ பணிமுடிந்து திரும்பும்போது எதிர்ப்பட்டு விடக்கூடாது

என்பதற்காக

ஓய்வுநாளாகப்பார்த்து வந்திருக்கிறேன்

கனவில் நீ மரமாக நேற்று தோன்றினாய்

எதிர்ப்பதுபோல தழுவும் இலையடர்த்தியை விலக்கி

உடல் கீறும் கிளைகளைப் பற்றியேறினேன்

தாக்குவதுபோல் பூங்கொத்துகளை வீசி

தொட்டுக்கொள்கிறாய் என் ரத்தத்தை

உன் அடங்காத ஆசையினால் மேலும்

அவ்வளவு கிளைகள் தோன்றின - அவ்வளவையும் அணைத்து

ஆவேசமாக நான் மேலேறினேன்

பலம் தீர்ந்தும், பரவசம் மேலும் கிளைகள் கேட்கிறது.

என் களைப்பில் கவனம் வைத்து நீ கிளைப்பதை நிறுத்தினாய்

உச்சிக்கிளையில் நான் அமர விந்து பொங்கியது

உன் உடலின் ஒரு இடமும் விடாமல் அது பரவுகிறது

நீதான் தடவிக்கொள்கிறாய்

விந்து பட்ட இடமெல்லாம் நிறம் வெளிற ஒரு

ஸ்படிக மரமானாய்

உச்சிக்கிளையை மெல்ல வளைத்து

தரையில் சிந்திய ஒரு துளியையும் நீ உறிஞ்சியபோது

நாற்காலியிலிருந்து எழுந்து நிற்பதுபோல்

தரைக்கு வந்தேன்

உன் ஸ்படிக உடல் ஊடுருவி

வெளியைப்பார்த்த்துபோலவே – இந்தக் கட்டிடங்களை ஊடுருவி

உன் சமீபம் உணர்கிறேன்

எப்போதாவது நீ கனவில் வருகிறாய் – நான்

வெகுதொலைவு கடந்துவந்து இங்கு நின்றுவிட்டுப் போகிறேன்

சென்றமுறை திரும்பிப் போக முடியாமல்

அகாலத்தில் குடித்த மதுவெல்லாம் கண்ணீராய் வழிய

இந்த ஊரின் தெருக்களை விடியும்வரை

வலம் வந்த்து போலன்றி

பேருந்து நிலையத்தில் அமர்ந்து இதை எழுதக்கூடிய அளவிற்கு

துக்கம் குறைந்திருக்கிறது

யூமா வாசுகி