RAJAJI RAJAGOPALAN (MANARKAADAR)

 A POEM BY

RAJAJI RAJAGOPALAN

(MANARKAADAR)

Rendered in English by Latha Ramakrishnan (*First Draft)

It there be one so great

to make us prostrate at his feet

If there be one

ever remembering the help received

with gratitude

If there be one

returning without fail the loan

If there be one

with no contradiction with his woman

If there be one

keeping up his word

If there be one

choosing as his life-companion

a woman forsaken

The fact that I live in his time

is truly Boon Sublime.

காலைத் தொட்டு வணங்கும் அளவுக்கு

ஒருவர் இருப்பாரென்றால்

நன்றி மறவா நெஞ்சுடன்

ஒருவர் இருப்பாரென்றால்

கொடுத்த பணத்தைத் திருப்பித்தந்த

ஒருவர் இருப்பாரென்றால்

மனைவியோடு ஒருபோதும் முரண்படாத

ஒருவர் இருப்பாரென்றால்

சொன்ன வாக்கைக் காப்பாற்றிய

ஒருவர் இருப்பாரென்றால்

இன்னொருவர் கைவிட்ட பெண்ணைக் கட்டிய

ஒருவர் இருப்பாரென்றால்

அவர் காலத்தில் வாழ்வதும்

நான் பெற்ற வரமே.

ராஜாஜி ராஜகோபாலன் (மணற்காடர்)All reactions:

JEYADEVAN

 TWO POEMS BY

JEYADEVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Let me buy the Sea thought I

and bargained with God.

Your money would get you just the dewdrop

said He, the Lord.

Let me buy the forest thought I

and asked the jungle-goddess to tell the price.

Even a butterfly is more than what you deserve

The Goddess observed.

I asked the sky to give me the rainbow

“You would take apart the hues somehow.

Sorry I can’t -

refused the sky above.

I asked the wind to give me Music

for wholesale lease.

‘That I have entered into your flute

is blessing indeed. Ask not for more

said the Air.

I asked the Lord of Death

to give me thousand years

as gift.

“Here, have it” -

He readily gave it.

Keeping for me hundred years

To who among you

I am to give the rest?

கடல்தனை வாங்கலாம் என்று கடவுளிடம்

பேரம் பேசினேன்

“பனித்துளிக்குதான் பத்தும் உன் பணம்” என்றான் கடவுள்

காட்டை வாங்கலாம் என்று வனதேவதையிடம்

விலை கேட்டேன்

“பட்டாம்பூச்சியே

உனக்கு அதிகம்” என்றது

தேவதை.

வானவில்லைக் கேட்டேன் வானத்திடம்

“வர்ணங்களைப் பிரித்து விடுவாய்..

முடியாது” என்றது வானம்

காற்றிடம் மொத்தக் குத்தகைக்கு

வேண்டினேன் இசையை...

“உன் புல்லாங்குழலில் நுழைந்ததே நான் கொடுத்த வரம் ...போ” என்றது

மரணதேவனிடம் கேட்டேன் ஆயிரம் ஆண்டுகள்

நன்கொடையாக

“இதோ” என்று எடுத்துக் கொடுத்து விட்டான்

ஆயிரம் ஆண்டுகளை

எனக்கு

நூறு ஆண்டுகள் போக மீதியை

உங்களில் யாருக்குத் தருவது?

ஜெயதேவன்

(2)

In a cup of Tea there remains a Tea-Plantation

In a strand of feather lies the song of the bird

wind-written

Make a hole in a mustard seed and listen

The earth’s breath would come out through its skin.

There remains still in a chair

The warmth of the one who sat there just then

It is but his own person

Pursuing us who return home after burying the dead

the graveyard does come running for some distance

During the third leg of night of grandma’s final journey

A child is born in the house opposite

It is but that grandma no doubt.

Sneezing once we take in fresh air

A piece of sky enters inside

In the next sneeze it makes its exit

Even after a wagon gone past

It keeps running for a while

in our heart for a while.

In a small disk remains

the voice of the Neo- bard

whom you have been longing to see

all along.

In the kiss given by us

who claim acclaim proclaim

That our love exists in our tiny letter

her fragrance everywhere

That’s why we place the kiss

well inside the lips.

ஒரு கோப்பைத் தேநீரில் இருக்கிறது ஒரு தேயிலைக் காடு .

ஒரு சிறகில் இருக்கிறது பறவையின் மீது காற்று எழுதிய பாடல்

ஒரு கடுகைத் துளைத்துப் பாருங்கள்

பூமியின் மூச்சு வெளிவரும் தொலியின் வழியே

ஒரு நாற்காலியில் இன்னும் இருக்கிறது

சற்றுமுன் அமர்ந்து விட்டு போனவன் சூடு

அந்த சூடுதான் அவன்

செத்துப் போனவனை புதைத்து விட்டு வீடு வரும்

நம் பின்னால் ஓடி வரத்தான் செய்கிறது சுடுகாடு கொஞ்சம் தூரம்

பக்கத்து வீட்டுப் பாட்டி இறந்த மூன்றாம் ஜாமத்தில்

எதிர் வீட்டில் பிறக்கிறது ஒரு குட்டிப் பாப்பா

அந்தப் பாட்டிதான் அது

தும்மல் ஒன்று விட்டுப் புதுக்காற்றை வாங்குகிறோம்

ஒரு துண்டு வானம் உள்ளே செல்கிறது

அடுத்த தும்மலில் வந்து விடுகிறது வெளியே

ஒரு வாகனம் கடந்து போய்விட்டாலும்

சற்று நேரம் ஓடுகிறது நம் மனசுக்குள்

சின்ன குறுவட்டுவில் இருக்கிறார்

நீங்கள் பலநாளாய் தவமிருந்து பார்க்க நினைத்திருக்கும்

நவீன பாணன் குரல்

ஒரு துண்டுக் கடிதத்தில் நம் காதல் இருப்பதாக சிலாகிக்கும் நாம்

இடும் முத்தம் முழுதும் அப்பி இருக்கிறது அவள் வாசம்

அதனால் தானே முத்தத்தை மட்டும் உதட்டுக்கு

உள்ளே வைக்கிறோம்

PARTICIPATING TAMIL POETS IN OCT, NOV, DEC 2024 INSIGHT

INSIGHT

PARTICIPATING TAMIL POETS 

IN OCT, NOV, DEC 2024  

 

INSIGHT - NOV-DEC, 2024

 INSIGHT  - NOV-DEC, 2024

S.VAIDHEESWARAN

 TWO POEMS BY 

S.VAIDHEESWARAN

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1.THE STRUGGLE

The river would measure

Rain’s length.

In life imprisonment

vulnerable wind would rage inside the balloon.

The aged heart rising and falling being

erroneous beat of Time

Close to the third floor railings

Quite callous fight between

brain’s delirium

and life glued to the body like Iguana

In the midst of

experimental workshops

and freedom unleashed

with an umbrella form-torn

engaged in word-hunt

sweating and spent-out

the Neo Poet.

வைதீஸ்வரனின் கவிதை

போராட்டம்

ஆறு அளக்கும்

மழையின் நீளம்

ஆயுள் தண்டனையில்

பலூனுக்குள் குமுறும் அற்பக் காற்று.

எழுந்து விழும் வயோதிக இதயம்

காலக் குதிரையின் தப்புத்தாளம்

மூளைக் கொதிச்சலுக்கும்

உடம்பின் உடும்பு உயிர்க்கும்

மூன்றாம் மாடிக் கிராதியோரம்

மூர்க்கமான மௌன யுத்தம்

பரிசோதனைப் பட்டறைகளுக்கும்

தறிகெட்ட சுதந்திரத்துக்கும்

இடையில்,

வடிவம் கிழிந்த குடையுடன்

வார்த்தை வேட்டையாடி வியர்க்கிறான்

நவீன கவிஞன்.

(2)

A SOUND WITHIN

Age is a ‘Lifometer’.

Changing us into ants inside Time

moving us slowly

nurturing and torturing

It drags us along

into all too dark a jungle

utterly directionless.

It depicts years as life.

Stirring and severing different images

making us believe to be ‘I’

pushing us headlong into

the valleys of middle age.

Rising up still, and realizing

within ourselves self-deception

when we falter

giving walking-stick it helps us

climb ashore.

Unable to move on

standing on the road

where we’re destined to cease

when we look back

Age seems not to have been

but is lost

as a dream without trace.

I have no mouth to laugh.

உள்ளே ஒரு ஓசை

வயது ஒரு உயிர்மானி.

காலத்துக்குள் நம்மை

எறும்புகளாக்கி மெல்ல நகர்த்தி

வளர்ப்பதும் வதைப்பதுமாக

திக்குத் தெரியாத சம்பவக் காட்டுக்குள்

இழுத்துச் செல்லுகிறது.

வருஷங்களை வாழ்வாகச் சித்தரிக்கிறது.

வெவ்வேறு பிம்பங்களை

எழுப்பி அழித்து ‘நான்’ என்று

நம்பவைத்து நடுவாழ்க்கை

பள்ளத்தாக்குகளில் விழுத்துகிறது.

மேலும் எழுந்து வந்து நமக்குள்

தன்னேய்ப்பை உணர்ந்து தடுமாறும் சமயம்

கைத்தடியைக் கொடுத்து கரையேற்றிவிடுகிறது.

நகரமுடியாமல் விதி முடிந்த வீதியில் நின்று

திரும்பிப்பார்க்கும்போது

வயது இருந்ததாகத் தெரியாமல்

சுவடற்ற கனவாய் தொலைந்துவிடுகிறது.

சிரிப்பதற்கு எனக்கு வாயில்லை.

S.VAIDHEESWARAN 

KADANGANERIYAN ARIHARASUTHAN

POEMS BY 

KADANGANERIYAN ARIHARASUTHAN

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

For appeasing God who comes

climbing down the mountain

after standing with no respite

enduring the paining legs

and blessing the staunch devotees

who come with undaunted hope

keeps forever ready

a Beedi

He the man, insane

rambling at the base.

2

The early morn fog

and the smoky smog

arising at dusk

draw but the same portrait

In it the heart does see

what it wants to perceive.

3

He who humbly falls at the feet

of those who feed so many

without showing their identity

and receive their blessings

become God

4

A kind of mania that is

Caught amidst Science and Actuality

A life going to docks

It would take long

to grasp its essence

Leave all those

and get going in every sense.

5.

Come

Come and see

Even for attempting to sense it

You need ‘Punya’ immense

You have come this much

Henceforth let your night

have full-moon throughout.

•

1. 

நம்பி வந்த பக்த கோடிகளை

கால்கடுக்க நின்று அருள்பாலித்து விட்டு

மலையிறங்கி வரும் தெய்வத்தை

ஆற்றுப் படுத்த

ஒரு பீடியை எப்போதும் தயாராக வைத்திருக்கிறான்

அடிவாரத்தில் சுறறித் திரியும் சித்தம் கலங்கியவன்.

2. 

அதிகாலைப் பனி மூட்டமூம்

அந்தி சாயும் வேளையில் எழும்

புகை மூட்டமூம் தீட்டும் சித்திரமும் ஒன்று தான்

மனம் விரும்பிய ஒன்றை அதனில் பார்த்துக் கொள்கிறது.

3.

இவ்வளவு பேருக்கும் அடையாளம் இல்லாமல்

அன்னதானமிடும் அன்பர்களின் தாழ் பணிந்து

ஆசிர்வாதம் பெற்றுக் கொள்பவன் தெய்வமாகிறான்

4.

அஃதொரு பித்து

அறிவியலுக்கும்

யாதார்த்தத்திற்குமிடையே தட்டழியும் ஒரு வாழ்வு

அது பிடிபட காலமாகும்

அதையெல்லாம் விட்டுவிட்டு

நீ பாட்டுக்கு நட

5.

வா

வந்து பார்

உணரத் தலைப்படவே

பெரும் புண்ணியம் வேண்டும்

இம் மட்டும் வந்துவிட்டாய்

இனி உன் இரவெல்லாம் பௌர்ணமி யாக இருக்கட்டும்.

Kadanganeriyaan Ariharasuthan

  

JAYADEVAN

A POEM BY

JEYADEVAN

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Does a peacock carry such a heavy plumage

Willingly

How lovely it would be to have tail squirrel-like

It might be musing.

The pigeon that eats grain

Might envy the rat that eats worms

The rose smiles of course with fear

As a princess celebrating her birthday

in the enemy’s camp.

Will the tortoises consider their shells

as veritable shields

Seeing the lilt and leap of fish

They might want to smash them. O, Yes.

Being careful on not having its antlers

Dash against the branches

the Sambur Deer(Kalai maan) might miss its prey.

Antlers can be no beauty to it in anyway.

Will the elephant feel proud

of the ivory

It is the chain round its legs

that causes it worry.

Thinking of the salty-scum

the Sea might come wailing to the shore

in search of a clean bathroom.

ஒரு மயில் இத்தனை கனமான தோகையை விரும்பியா

சுமக்கிறது

அணில் வாலைப்போல் இருந்தால்

அழகென நினைக்கலாம் மனதில்

புழுவைத் தின்னும்

எலியைப் பார்த்துப்

பொறாமை படலாம்

தானியம் தின்னும் புறா

ரோஜா பயத்தோடுதான் சிரிக்கிறது.

எதிரிகள் முகாமில் பிறந்தநாள்

கொண்டாடும்

ஒரு ராஜகுமாரியைப்போல

ஆமைகள் கவசமாகவா நினைக்கும் ஓட்டை

மீன்களின் துள்ளல் பார்த்து

உடைத்துவிட நினைக்கக்கூடும்

ஓடுகளை

கிளைகளில் கொம்பு மோதாமல்

போகவண்டுமே என்பதிலே

இரையை விட்டுவிடலாம் கலைமான்

கொம்பு அதற்கு அழகல்ல

தந்தங்களை நினைத்து

கர்வப்படவா போகிறது யானை

காலிலிட்ட விலங்குதான்

அதன் கவலை

உப்புக்கசடை நினைத்து

ஓலமிட்டபடி கரைக்கு ஓடிவரலாம்

கடல்

நல்ல குளியறை தேடி.

ஜெயதேவன்