A Bilingual Online initiative. This is a non-profit venture. Works published are copyrighted materials. Except the poets concerned, not to be published anywhere else in any form by anybody without prior permission. (www.2019insight.blogspot.com)
Sunday, May 25, 2025
KUMAR AMBAYERAM
POEMS BY
KUMAR AMBAYERAM
Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)
......................................................................................REST IN PEACE DEAR FELLOW POET...
Many a Contemporary Tamil Poet keep writing quality poetry and live on as unsung heroes, feeding their very souls with Poetry. A few poets, both quality ones and those gaining an aura around their heads by mouthing the right words to gain the attention of the powers-that-be - both of Establishment and Anti-Establishment and so receive all recognition and accolades and highlighted as representing Tamil Poetry , in particular Contemporary Tamil Poetry, there are many more better poets who go unrecognized. This is the prevailing sad state of affairs.
One such quality poet in Tamil is Kumar Ambaayiram who recently breathed his last. By way of remembering him and honouring him a few poems of his and their English versions (by me) are given here.
May his soul rest in peace.
*தரமான சமகால தமிழ்க்கவிஞர்கள் பலர் உரிய அங்கீகாரம் கிடைக்கப் பெறாமலேயே, எனினும் இறுதிவரை கவிதை எழுதும், வாசிக்கும் ஈர்ப்பு குறையாமலேயே இருந்து மறைந்துவிடுகிறார்கள். இப்போது கவிஞர் குமார் அம்பாயிரம். முன்பு கவிதைகளை மொழிபெயர்த்து பதிவேற்றத் தொடங்கி யிருந்த சமயத்தில் ‘நாங்களெல்லாம் கவிஞர்கள் இல்லையா’ என்று கோபமாக ஏதோ பதிவிட்டிருந்தார். அவரிடம் உள்பெட்டியில் விளக்கம் அளித்து அவரு டைய கவிதை ஒன்றை மொழிபெயர்த்து வெளியிட்டேன். அதன் பிறகு இரண்டு மூன்று கவிதைகளை மொழிபெயர்த்திருக்கிறேன்.
இனிவரக் கூடிய இருமொழித்தொகுப்புக்ளுக்காகவும் INSIGHT இருமொழி வலைப்பூவுக்காகவும் கவிதைகள் கேட்டு உள்பெட்டியில் தொடர்புகொண்ட போது உடனே சில கவிதைகளை அனுப்பிவைத்தார். அவற்றில் சிலவற்றை மொழிபெயர்த்துவைத்திருக்கிறேன்.
அவர் ஓர் அரிய இசைக்கருவியை அமர்க்களமாக இசைத்து சென்னை இலக்கிய அரங்கொன்றில் கேட்டு வியந்திருக்கிறேன்.
அவருடைய கவிதைகள் அவரை வாழுங்காலத்தில் இல்லையென்றாலும் தமிழ் கவிதை வரலாற்றிலாவது அமரகவிஞர்களுள் ஒருவராக நிலைபெறச் செய்யட்டும்.
.........................................................
POEMS BY KUMAR AMBAYIRAM
(Translated into English by Latha Ramakrishnan)
1. KONA HILLS
of Lovemaking
in the hands of Nature
go climbing.
She disowned by her husband being on one side
And he leaving his family being on another side
The mount go around them and continue ascending
Offering their garbs to those hook-thorns
that pull them backward implying
that this mount wouldn’t be the right place for them
to hold each other in their hands
with passion unleashed
and offering the ornaments to the
‘Ilanji’ tree
And to the hillocks that couldn’t walk
their footwear
With the ‘Nirvana’ so gained
the two reach their own peaks
In nearness that couldn’t be touched
She
And He in a distance beyond call
The Ilandhai tree observes
That the one who has scaled the peak of Kona Hills
is the one who has not set foot on it; nor ever will.
2. INSTA……
Early in the morning
the lovers meeting
and sitting in their respective vehicles
entwining there small tender fingers
blissfully oblivious of the surroundings _
And the Jacaranda tree that splashes Violet hue
at the onset of Summer and Love
showered flowers on them
in the manner of blessings.
Despite talking for hours through the mobiles
Throughout the night
Till dawn brekas
Exchanging sweet nothings
Cooing kissing cajoling
Love can’t blossom without meeting in person
Looking at each other under the sun or moon
Relishing intimacy real
Being near to your dear…..
On bidding goodbye
She climbed on to the bridge and flew afar
He just vanished on the other side
and seen no more.
Her husband
who had come pursuing her
stood there shell-shocked
sickeningly enraged
confusion-confounded
wondering whether to pursue her
and cut her into pieces
or chase the wretched male
and slice him with a dagger
Upon his head
the violet-colour Jacaranda flowers
began falling as a crown.....
........................................................................
1. இன்ஸ்டா...
அதிகாலையில்
காதலர்கள் சந்தித்து தம் தம்
வாகனத்தில் அமர்ந்தபடியே
சின்ன சின்ன விரல்களை
கோர்த்து விளையாடி
சூழல் மறந்த அவர்களின் லயிப்பை வியந்து
புது வேனிலுக்கும் காதலுக்கும் வைலட் நிறத்தை அள்ளி தெளிக்கும்
ஜாகரண்டா மரம் ஆசிர்வாதமென மலர்களை
காதலர்கள் மீது சொறிந்தது
என்னதான் பேசிகளில் விடிய விடிய பேசி
இழைந்தாலும் குழைந்தாலும்
சந்தித்து வதனங்கள்
நோக்குவது போல் நோக்காமல் வராது காதல்
பிரியாவிடையில்
அவள் பாலத்தின் மீதேறி பறந்து விட்டாள்
அவனோ பாலத்தின் புறத்தே
போய் மறைந்து விட்டான்
பின் தொடர்ந்து
வந்திருந்த கணவன்
அவளை பின் தொடர்ந்து போய்
கண்டம் துண்டமாக வெட்டலாமா அல்லது
அவனை துரத்தி போய்
சதக் சதக் சதக் என
கத்தியால் குத்தலாமா
என்ற கோப குழப்பத்தில்
திகைத்து நின்றவன்
தலையில் வைலட் நிற
ஜாகரண்டா மலர்கள்
ஒரு க்ரிடமென
சரிய துவங்கின....
குமார் அம்பாயிரம்
(3)
3.
We can’t stand as Falsehood.
In front of a bird
We would stand stark naked...
Lifting us from afar
More than a poem more than a song
isn’t that noise that Sound sounds ‘ AavvSooo’
the Language of Birds
My kinship with owl and liveliness
it looks at the universe straight
No other bird laughs
Owl should visit my dream
Long time no see
O, My Darling
Either you visit my dream
Or keep wandering in my dreams
ஒரு ஆந்தையின் முன்பாக
நான் பொய்மையாக நிற்க முடியாது.
ஒரு பறவையின் முன்பாக நாம்
நிர்வாணமாக நிற்போம்....
ஒரு கவிதையைவிட ஒரு பாடலைவிட ரொம்ப தூரத்திலிந்து அள்ளிக்கொள்ளும் அல்லது ஆவ்சூ என ஒலியிடும் சப்தமல்லவா பறவைகளின் மொழி. ஆந்தைகளுடனான என் உறவும் உயிர்ப்பும் அது பிரபஞ்சத்தை நேராக பார்க்கும்
சிரிக்கும் பறவை வேறில்லை.
ஆந்தை என் கனவில் வரவேண்டும் நெடுங்காலம் ஆகிற்று நாயகியே
ஒன்று என் கனவில் வா அல்லது
என் கனவுகளில் உலாவு
- Kumar Ambayeram
4. YOU THEREIN .....
I have a piece of land
I am not using it now.
I am not sowing in it nor harvesting
It is a virgin land
Seeds on their own
Have sprouted there.
It’s size just 3/6
Don’t take it to be small
Just as ‘Appam’ and ‘Fish’
It would flourish infinitely
You can feed others
all through their lives
As for me
suffice to have my tomb’s doors not
knocked at
for three days
till the time of my resurrection.
..
IYARKKAI
A TRIBUTE TO
FELLOW POET KUMAR AMBAYERAM
BY POET IYARKKAI (21.5.2025)
HEY-YOU AMBAA –
ENOUGH OF EVERYTHING.
HENCEFORTH,
YOU BE A CELESTIAL BEING
The one who had the eyes of viewing the world. Or, he who had transformed his usual eyes as those meant for the Earth.
Its depth of depths and the height of heights and also those of immense lengths and widths, and also its core secrets of all mysteries he keeps seeing as ‘vision’ and stays blessed. Bird or tree, plant, creeper or notes on any other species his existence needs not as he identifies them all as born of the same mother sucking milk from her.
Thus he once turned towards me and asked, Have you appeased your hunger, my fellow being?” Then, he turned the other side and asked the same. There a wolf was licking its lips. A Lion, a Yello-billed Babbler , a Vulture, a Snake, a poisonous plant and a Herbal Plant too were there. Seeing that when I told him. “O, Poisonous Plant’’ called he and pulled me to him and embraced me calling me “O you, the Celestial Devadhaaru Tree” and released me calling , “O, the Serene Koel of the Mango Grove’ . Asking with concern, “Are you feeling hungry?” - so asking he picked up a withered shrunken plant and pushing a little aside the upper portion of mother’s attire and made it suck the mother’s milk and in a few hours I could see the plant happily playing with the wind. The Mother who would call him as dutifully calling the elder son would always be asking him, “Hey you, my son - Be careful. Had food? Hey – don’t get carried away by anything and everything. Don’t do that – So it would have its hands around his shoulders always. Climbing the mountains all too often when he would be panting, Mother Earth would ask him, caressing “Hei, you have grown up, my boy – why are you always on my bosom?” Somewhere they would say that they would start digging. Somewhere they would say, they would grind the sand. Somewhere they would say ‘We would fell the trees”. Just as the responsible eldest son doing his duty he would at once go to all those offsprings whom she has breastfed and tell them, “Look here, She is Our Mother. Don’t mutilate her. “Hei – leave it. Come here – atop the ring of my left bosom there is a creeper lying listless _ see, what is wrong with her” _ so Mother would say. Why she is silently bearing with all these and more ... _ so he would be dissatisfied with her abysmal tranquility. One day he picked up a primal Word which the world believed to be a primal musical instrument and conversed. Fellow-beings gave that Language incomprehensible names of their choice. But, when he was lying on her lap Mother planted a kiss with a drizzle. Quivering when he straightened up “ My Son - After eons it is you who has uttered My Word which was no tongue had accessed” _ and she fondly dropped a drizzle on him –
Existence and the poor semblance of an existence constantly causing him pain and unrest - The Mother was constantly having in a warm embrace . Unable to bear the sight of his body in anguish and pain “Won’t you listen to your Mother, My son – Enough. Come and lie in my lap” – She insisted. And, not arguing with her or going against her advice, he paused for a moment and then released all living species from the depth of his conscious mind. Not knowing why I too fell outside. As a Ray of Radiance Immense he went to the lap of Mother. The Mother not disturbing his deep sleep pulling the cosmos close to her and opening a Star like her shifted him to its lap.
ENOUGH AMBAA – HENCEFORTH BE A CELESTIAL BEING said she and swirled.
LOVE YOU – BIG BROTHER- FELLOW POET KUMAR AMBAYERAM –
REST THERE IN PEACE – SOLACE
WE MISS YOU
டேய் அம்பா போதும்.
இனி நீ தேவனாய் இரு.
****************************
- இயற்கை 21.5.25 / 14:53
பூமியைப் பார்க்கவேண்டியக் கண்களைக் கொண்டவன் அல்லது தனது வழக்கமான கண்களை பூமிக்கான கண்களாக மாற்றிக்கொண்டவன்
அதன் அத்தனை ஆழத்தின் ஆழமானவற்றையும் உயரத்தின் உயரமானவற்றையும் இன்னும் நீள, அகலமானவற்றையும் மேலும் அதன் இரகசியங்களின் இரகசியங்களையும் கூட தரிசிக்கிறான். பறவை என்றோ மரம் செடி கொடிகளென்றோ அல்லது வேறெந்த உயிரினக் குறிப்புகளையும்கூட தேவையற்ற அவனது இருப்பு ஒரே மடியில் பால் குடிக்கும் குட்டிகளென எல்லா ஜீவராசிகளையும் சொல்லிற்று. அப்படித்தான் ஒருமுறை என்பக்கம் திரும்பி பசியாறினாயா சக உயிரியே என்றான். பிறகு மறுப்பக்கம் திரும்பியு கேட்டான். அங்கே ஓர் ஓநாய் சப்புக்கொட்டிக்கொண்டிருந்தது. ஒரு சிங்கம், ஒரு தவிட்டுக்குருவி, ஒரு வல்லூறு, ஒரு நாகம், ஒரு விஷச்செடியும் மூலிகைச் செடியும் கூட. இதைக் கண்ணுற்று அவனிடம் சொன்னபோது ஓ விஷச் செடியே என்றென்னை இழுத்து ஓ தேவதாரு மரமே என்றென்னை அணைத்து ஓ மாங்குயிலே என விடுவித்தான். பசிக்கிறதா என்று ஒருத் துவண்டச் செடியை எடுத்து அம்மையின் முந்தி விலக்கி செடியின் வாய்க்குள் மடியைத் திணித்த சில மணி நேரங்களில் செடி காற்றோடு விளையாடிக்கொண்டிருந்ததைப் பார்த்தேன். மூத்தவனை பொறுப்போடு அழைப்பதைப் போல அவனை அழைக்கும் அம்மை, டேய் பார்த்துடா, டேய் சாப்பிட்டயா, டேய் அதிகம் மதிமயங்காதே, இதைச் செய், அதைச் செய்யாதே என அவனுக்குத் தோளணைத்துக் கொண்டே இருக்கும். அவன் அடிக்கடி மலைகளிலேறி மூச்சிறைக்கும்போது, நீ வளர்ந்துட்டடா எப்போதும் ஏன் என் மார்புகள் மீதே கிடக்கறாய் என்று வருடிவிடும். எங்கோ கல் தோண்டுவேன் என்பார்கள், எங்கோ மண் அரைப்பேன் என்பார்கள், எங்கோ மரம் அறுப்பேன் என்பார்கள். மூத்தமகன் கடமையாற்றுவதைப் போல உடன் பால்குடித்த அத்தனை ஜீவன்களிடத்தும் போய் இது நம் அம்மை. அவளை அங்கஹீனம் செய்யாதீர் என்பான். டேய் அதை விடு. இங்கே வா. என் இடது மாரின் உச்சி வட்டத்தில் ஒரு கொடி துவண்டுக் கிடக்கிறாள் என்னவென்றுப் பார் என்பாள் அம்மை. ஏன் இத்தைனையும் இவ்வளவு சகித்துக் கொள்கிறாள் என்று அவளின் பாதாள மௌனம் பற்றி ஓர் அதிருப்தி அவனுக்கு. ஒரு நாள் உலகம் ஆதி இசைக் கருவி என்று நம்பியிருந்த ஒருத் தொல் சொல்லை எடுத்துப் பேசினான் சக ஜீவராசிகள் அந்தப் புரியாதை பாஷைக்கு அவரவர் இச்சைப் படி பெயரிட்டுக் கொண்டார்கள். ஆனால் அவன் மடி சாய்ந்திருந்தபோது அம்மை ஒரு தூறலால் முத்தமிட்டாள். அவன் சிலிர்த்து நிமிர்ந்தபோது, எந்த நாவும் கொண்டிராத என் சொல்லை யுகங்களுக்குப் பிறகு நீதான் மகனே பேசினாயென நெற்றியில் ஒரு தூறலிட்டாள். இருப்பும் இருப்பைப் போன்ற இருப்பும் சதா நோகச் செய்த அவனை அம்மை எப்போதும் மாரில் அணைத்துக்கொண்டே இருந்தாள். அவனது வதையும் தேகத்தைக் காணச் சகியாமல், டேய் அன்னை சொன்னால் கேட்க மாட்டாயா போதும். மடியில் வந்து படு என்றாள். மறுவார்த்தைப் பேசாத அவன் ஒரு கணம் தாமசித்து சகல ஜீவராசிகளையும் ஆழ் எண்ணங்களிலிருந்து விடுவித்தான். எதற்கென்றே புரியாமல் நானும் கூட வெளியே வந்து விழுந்தேன். ஒரு பேரொளியின் கீற்றுப் போல அவன் அம்மையின் மடிக்குச் சென்றான். அம்மை கண்ணயர்ந்த அவனைக் கலைக்காமல் அண்டத்தை அருகிழுத்து தன் போலொரு நட்சத்திரத்தைத் திறந்து மடி மாற்றினாள்.
டேய் அம்பா போதும். இனி நீ தேவனாய் இரு என்று சுழன்றாள்.
லவ் யூ Kumar Ambayeram ணா. நீங்க அங்கப் போய்டுங்க. ஆனா மிஸ் யூ.
Saturday, May 24, 2025
INIYAVAN KALIDAS
A POEM BY
INIYAVAN KALIDAS
Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)
TO THOSE WHO CARE TO LISTEN
FROM THE TERROR-BREEDING DEN
Your brazen insolence so well documented
are lying at our feet as armaments.
In your rusted bullets embedded with enmity,
Each and every Indian’s name....
But, in our weapons we have done the planting
and layering
with our noble culture ingrained -
that except the bitter foe none innocent
should be annihilated at any cost.
You know only to live as blood-sucking wolves
But we know to teach the world non-violence.
For hunting down the man-eating vultures itself
so much of horridness means
You crushed our sparrows –
how much angst would have burnt inside us....
If we had chosen full-fledged war
Your destiny would have changed colour
It is only because we take care
For righteousness
You still have your own signature
For signing the Statement Papers.
It is only in names we are Raman, Abdullah,
Simon
When it comes to Nation
We are all one
And you will be won.
ஆவணப்படுத்தபட்ட உங்கள் ஆணவங்கள் வீழ்ந்து கிடக்கின்றன ஆயதங்களாய் எங்கள் காலடியில்...
உங்கள் துருப்பிடித்த தோட்டாக்களில் படிந்தே கிடக்கிறது பகையோடு ஒவ்வொரு இந்தியனின் பெயரும்...
எங்கள் ஆயுதங்களில் நாங்கள் பதியம் போட்டிருக்கிறோம் மறந்தும்கூட அழித்துவிடாதே எங்கள் எதிரியைத் தவிர யாதொரு அப்பாவியையும் என்னும் பண்பாட்டையும் சேர்த்தே...
இரத்தம்குடிக்கும் ஓநாய்களாய்த்தான் உயிர்வாழத் தெரிகிறது உங்களுக்கு...
அகிலத்திற்கே அஹிம்சையைப் போதிக்கத் தெரிகிறது எங்களுக்கு...
உயிரறுக்கும் பிணந்தின்னிக் கழுகுகளின் வேட்டைக்கே இத்தனை குரூரமென்றால்;
எங்கள் சிட்டுக் குருவிகளைச் சிதைத்தீர்களே எத்தனை சினமூறிய தனல் எரிந்திருக்கும்
எங்களுக்குள்...
மறமென்று எழுந்திருந்தால் மணிப்பொழுதில் மாறிப்போயிருக்கும் உங்கள் தலையெழுத்து;
அறத்தோடு நிற்பதால்தான் இப்போதும் அறிக்கைவிட இருக்கிறது உங்களுக்கென்று ஒரு கையெழுத்து...
இங்கு பெயரில் மட்டும்தான் நாங்கள் இராமன், பீட்டர், அப்துல்லா...
தேசமென்றாகையில் நாங்கள் ஒன்றாவோம்...
உங்களை வென்றாவோம்...
- *இனியவன்காளிதாஸ்*
PUNITHA JOTHI
A POEM BY
PUNITHA JOTHI
Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)
It is in the World of Words
With words that have slipped out
Just as the chess coin
Moving it ahead or behind
Hitting and felling each other
And turning victorious
All and more
The words can deliver
With caution
With utmost caution
We should handle them.
With inference and entendres –
Offering all and more
With no holds barred
Words would stage a walk-out.
Then
You I and We
In the shadow-world of Websites
would be loitering as hapless women
forsaken.
World of Words this is
My Dearest.
தப்பித்து
பிழைத்திட முடியா
சொற்களின் உலகத்தில்
இப்போது நீ, நான், நாம்
இருக்கிறோம், உயிரே…
தவறி வெளியேறியச்
சொற்களைக் கொண்டு
சதுரங்கக் காயைப் போல
முன், பின் நகர்த்தி
ஒருவரையொருவர்
வெட்டி வீழ்த்தவும்
வென்று காட்டவும்
முடிகிறது
அந்தச் சொற்களால்...
கவனத்தோடு,
மிக மிக கவனத்தோடு
கையாள வேண்டும்
உள்குத்து,
வெளிக்குத்து—
எல்லாக் குத்துகளையும்
சகட்டுமேனியாகத் தந்துவிட்டு
வெளிநடப்பு செய்துவிடும்
சொற்கள்…
பிறகு
நீ, நான், நாம்
வலைத்தள நிழல் உலகத்தில்
கைவிடப்பட்ட
அபலைகளைப் போல
சுற்றுவோம்…
இது சொற்களின் உலகம்,
உயிரே.
செ.புனிதஜோதி
RIYAS QURANA
BY RIYAS QURANA
Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)
MAY 18
In the calendar, just another digit. That’s all. But, inside some numbers bygone eras would be lying buried. It was so that day. The sky could have been as usual Blue or cloudy. Or, it could have been in a strange yellow hue too. Who knows? Memories are so – at times all too sharp and clear and at other times as densely foggy. Two massive hands were holding weapons all too tight. One was in the State’s outfit and te other in the outfit of Tigers or something similar. The common people? They were mere statistics.
As nameless bodies, dreamless memories they withered and dropped. Even after the sound of bombs exploding died down a kind of inner reverberation remained in the ears. Was it the reverberation of silence or the echo of cries never heard?
On that day, did the cats wander along as usual, was there Jass Music sounding so soft and thin in the window-side coffee shops – none would be remembering these things. But, the smell of explosives and the screams and wails that refused to subside are still there lingering in some corner. In those yet to be fully dawned dawns, just as match-stick being stamped by the toe-tip of somebody, hopes were stamped upon and crushed.
After the weapons turned silent, what meant the quietude? Just as the kite that has got stuck inside the rubbles of ruined houses, questions alone float in the air. Answers? Maybe, they are in the lost music -cassettes or they might be sleeping deep down inside the dark depths of wells. People? They turned frozen inside the abyss of silence. Their tales lie huddled in the cellars buried underneath the soil, in gloom with not an iota of light.
May 18 is not an end. It is the starting point of queries innumerable. Just as the strand of strange music being heard in the sleepless nights it keeps on reminding. That which is left – is it a void, or wounds unfilled? As riddle unraveled Time moves on.
Miserable masses.
மே பதினெட்டு
riyas qurana
நாட்காட்டியில் மற்றுமொரு இலக்கம் அவ்வளவே. ஆனால், சில இலக்கங்களுக்குள் யுகங்கள் புதைந்து கிடக்கும். அன்று அப்படித்தான் இருந்தது. வானம் வழமைபோல நீலமாகவோ அல்லது மேகமூட்டமாகவோ இருந்திருக்கலாம். ஒருவேளை விசித்திரமான மஞ்சள் நிறத்தில் கூட இருந்திருக்கலாம். யாருக்குத் தெரியும்? நினைவுகள் அப்படித்தான், சில சமயங்களில் மிகத் துல்லியமாகவும், சில சமயங்களில் அடர் பனிமூட்டம் போலவும் இருக்கும்.
இருபெரும் கரங்கள் ஆயுதங்களை இறுகப் பற்றியிருந்தன. ஒன்று அரசின் சீருடையில், மற்றொன்று புலிகளின் சீருடையில் அல்லது அதுபோன்ற எதனாலோ ஆன உடையில். சாதாரண மனிதர்கள்? அவர்கள் வெறும் புள்ளிவிவரங்களாயினர்.
பெயர்களற்ற உடல்களாய், கனவுகளற்ற நினைவுகளாய் உதிர்ந்தனர். வெடித்த குண்டுகளின் சத்தம் அடங்கிய பிறகும், ஒருவிதமான உள் ரீங்காரம் மட்டும் காதுகளில் எஞ்சியிருந்தது. அது நிசப்தத்தின் ரீங்காரமா அல்லது கேட்கப்படாத அழுகுரல்களின் எதிரொலியா?
அன்றைய தினம், பூனைகள் வழக்கம் போல் அலைந்து திரிந்தனவா, ஜன்னலோரக் காபிக் கடைகளில் மெல்லிய ஜாஸ் இசை ஒலித்ததா என்பதெல்லாம் யாருக்கும் நினைவிருக்காது. ஆனால், காற்றில் கலந்த வெடிமருந்து வாசனையும், அடங்க மறுத்த ஓலங்களும் இன்னமும் எங்கோ ஒரு மூலையில் தேங்கியிருக்கின்றன.
விடிந்தும் விடியாத அந்த அதிகாலைப் பொழுதுகளில், யாருடையதோ கால் பெருவிரல் நுனியில் மிதிபடும் தீக்குச்சி போல நம்பிக்கைகள் நசுக்கப்பட்டன.
ஆயுதங்கள் மௌனித்த பின், அந்த அமைதிக்கு என்ன அர்த்தம்? சிதைந்த வீடுகளின் இடிபாடுகளுக்குள் சிக்கிக்கொண்ட காத்தாடி போல, கேள்விகள் மட்டும் காற்றில் மிதக்கின்றன. பதில்கள்? ஒருவேளை, அவை தொலைந்து போன இசைத்தட்டுக்களில் இருக்கலாம் அல்லது ஆழ்துளைக் கிணறுகளின் இருண்ட ஆழத்தில் உறங்கிக் கொண்டிருக்கலாம்.
மக்கள்? அவர்கள் மௌனத்தின் ஆழத்தில் உறைந்து போனார்கள். அவர்களது கதைகள், புதைக்கப்பட்ட நிலக்கீழ் அறைகளில் ஒளியின்றி ஒடுங்கிக் கிடக்கின்றன.
மே பதினெட்டு ஒரு முடிவல்ல. அது எண்ணற்ற கேள்விகளின் ஆரம்பப் புள்ளி. உறக்கமற்ற இரவுகளில், காதுகளில் கேட்கும் விநோத இசைத்துணுக்கு போல, அது நினைவூட்டிக்கொண்டே இருக்கிறது. எஞ்சியிருப்பது வெற்றிடமா, அல்லது நிரப்பப்படாத காயங்களா? விடை தெரியாத புதிரைப் போல காலம் நகர்கிறது.
பாவம் மக்கள்
Subscribe to:
Comments (Atom)
