TWO POEMS BY
THENMOZHI DAS
Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)
If only we had known that
everything would invariably turn into
mere incidents
We could have avoided a few
get-togethers
If there had been a land to shed
all that we feel
They would have spread
as roots of grass multiple.
Even if things were to have happened so
Another occurrence
as another reminiscence
would , as dark boulder,
compressed hardened frozen
remain
crushing, choking as ever...
எல்லாம் சம்பவங்களாக
ஆகிப்போகுமென உணர்ந்திருந்தால்
சில சந்திப்புகளைத்
தவிர்த்திருக்கலாம்
உணர்வதையெல்லாம்
உதறிவிட ஒரு நிலம் கிடைத்திருந்தால்
அவை புல்லின் வேர்போல
பெருகியிருக்கலாம்
ஒரு வேளை
இப்படி நிகழ்ந்திருந்தாலும்
வேறொரு சம்பவம்
வேறொரு ஞாபகமாய்
இறுகி இறுகி கரும்பாறை போல்
அழுத்திக் கொண்டுதான் இருக்கும்
~
2. ABYSS OF SALT THE HUMAN LIFE
World’s hunger remains the heat of miracles.
Even he freedom with which the yellow-bulbul interacts with this world
Is scarce here.
Powers an entangled thread-ball
A tricky wick that is
In which even those who contemplate on removing the entanglement
get stuck in it eventually
Slipping out of it is a terrible sin
The way women’s hands mash and smash the sand and flour keeps crushing the heart
For the woman’s heart
Justice denied everywhere in the world’s court
Norms all not accessible for root and water
remain invisible in the branches
We not thinking of collecting grains for our centuries
should store and conceal words inside the bones of Time
For all species endowed with a heart like the
tiny crystal White Thumbai flower
ere they wither
what all hues are applied
Abyss of salt the Human Life
so salty tastes the human body
Scaling the Black Mount and above
the heart has travelled now.
உப்புப் பாதாளம் மனித வாழ்வு
•
உலகின் பசி அற்புதங்களின் அனலாயிருக்கிறது
நெய்து பாதியில் நிறுத்தப்பட்ட தூங்கணாங்குருவிக் கூடு
ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் வாழ்வு
மாமஞ்சள் குருவி இவ்வுலகிடம் உறவாடும் விதம் கூட சுதந்திரம் இங்கில்லை
அதிகாரங்கள் பந்துச் சிக்கல் விழுந்த நூற்கண்டு
சிக்கலை நீக்க நினைப்போரும் சிக்கிக் கொள்ளும்
தந்திரத் திரி அது
நழுவுதல் மாபெரும் அதர்மம்
பெண்களின் கைகளோ மண்ணையும் மாவையும் பிசையும் விதம் மனதையும் பிசைந்த வண்ணமிருக்கின்றன
பெண்ணின் மனதிற்கு உலகிலெங்கும் நீதி வழங்கப்படுவதில்லை
நியதிகள் யாவும் வேருக்கோ நீருக்கோ இல்லாமல் கிளைகளில் மாயமாய் கிடக்கின்றன
நாம் நம்முடைய நூற்றாண்டுகளுக்கு
தானியங்களை சேகரிக்க யோசிக்காமல்
வார்த்தைகளை காலத்தின் எலும்புகளுக்குள் பதிக்கி வைக்க வேண்டும்
சிறு வெண்தும்பை பூவாய் உள்ளம் கொண்டு உலகில் பிறக்கும்
சகல உயிர்களுக்கும்
உதிரும் முன்
எவ்வளவு வண்ணம் அடிக்கப்படுகிறது
உப்புப் பாதாளம் மனித வாழ்வு
கரிக்கிறது உடல்
கரிய மலையின் மேலே
பயணித்து விட்டது மனது
- Composed by Thenmozhi Das
12.12.2021
03.10 am
No comments:
Post a Comment