A POEM BY
MARIMUTHU SIVAKUMAR
Many a time I have forsaken my look-like shadow
And run away into hiding.
But my shadow would somehow seek and find me and
Stand somewhere hovering around me
Sometimes it would dare to act too smart
I would tie a leash within restraining its impudence.
At the end of it all thoroughly spent out I recline
And following me it also hides behind me and reposes.
Tired, for drinking tea
I touch the cup.
My shadow more tired than me
was already holding it and
hastily gulping the tea therein.
என்னை மீறிய நிழல்
நான் செய்வதையெல்லாம் நிழல் செய்யத் தொடங்கியது.
என்னை அப்படியே ஒத்திருந்த நிழலை
நான் பல முறை தனித்து விட்டு ஓடி ஒழிவதுண்டு
நிழல் எப்படியோ தேடி வந்து என்னை சுற்றி
ஒரு இடத்தில் நின்று கொள்ளும்.
அது அதிக பிரசங்கித்தனமாக ஒரு சில நேரங்களில்
செய்யத்துணியும்.
நான் என்னுள் கட்டுப்படுத்தி
அதன் ஆட்டத்தை அடங்கச்செய்வேன்.
ஆட்டத்தின் ஓய்வில் உடல் களைப்போடு
சோர்ந்து சாய்ந்துகொள்கிறேன்.
அதுவும் என் பின்னால் ஒழிந்து சாய்ந்து கொள்கிறது.
களைப்புற்று தேநீர் அருந்துவதற்காக
அக்குவளையை பற்றி தொடுகிறேன்..
அதிக களைப்பிலிருந்த நிழல்
குவளையில் நிரம்பியிருந்த தேநீரை
மடமடவென குடித்துக்கொண்டிருந்தது.
மாரிமுத்து சிவகுமார்.
No comments:
Post a Comment