THIRUGNANASAMPANTHAN LALITHAKOPAN

INSIGHT - OCT-NOV, 2025

TWO POEMS BY

THIRUGNANASAMPANTHAN LALITHAKOPAN

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1.LARGE FISH

Seagulls go past

above

the body embedded as salt

I stare at the sea

lying a little away

Like a stork I wait for

time to ripen

when needs take the form of fish

the large fish to become a carcass

and the entire sea turning into

a pyramid of salt.

உறுமீன்கள்

உப்பென படிந்திருக்கும்

உடலின் மேலால்

கடற்காக்கைகள் கடந்து

செல்கின்றன

சற்றே தள்ளி தனியானாய்

படுத்திருக்கும் கடலை வெறிக்கிறேன் ;

தேவைகளின் வடிவம் மீனென

கனியும் காலத்திற்காய்

கொக்கென காத்திருக்கிறேன்

உறுமீன்கள் பிணமாவதற்கும்

கடலே உப்பின் "பிரமிடாய்"

உருமாறவும்.

-லலித்தா

(2)

She loved words, said she

Saying that words are filled with

humaneness alone

She turned her poems

testimonies.

On a day when summer lay spread

far and wide

I went around searching for grass

to my cow

When I begged for the grass sprouted

in her poem

The lone door for entering

into the poem

banged shut.

Thirugnanasampanthan Lalithakopan

சொற்களை நேசிப்பதாக

கூறினாள்

சொற்களுக்குள் மனிதம்

மட்டுமே இருப்பதாக

கூறியவள்

தனது கவிதைகளை

சாட்சியமாக்கினாள்.

கோடை விரிந்திருந்த

நாளொன்றில்

என் பசுவுக்கான புல்லை

தேடியலைகிறேன்

அவளின் கவிதையில்

முளைத்திருக்கும் புல்லை

இரந்து கேட்ட நாளிலே

கவிதைக்குள் நுழைவதற்கான

ஒரேயொரு கதவும்

மூடப்பட்டது.

-லலித்தா-

VIDYA MANOGAR

 INSIGHT OCT-NOV, 2025

A POEM BY

VIDYA MANOGAR

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(First Draft)

Words soft and soothing

as the warmth of raw milk

I safeguard

On a day when I win your love

should give away all the words I have

and

go beyond.

Before that

I should converse a lot

now itself

with these jasmine plants

whose twigs

broken beforehand

in anticipation of summer

with hands acutely aching

have nonetheless sprouted

The beauty of they blooming

bounteous

tomorrow -

Suffice to watch

from a distance

கறந்த பாலின்

இளஞ்சூட்டின்

இதம்போலவே

பதமான

சொற்களை

நான்

பத்திரப்படுத்துகிறேன்....

உங்கள்

அன்பிற்குப்

பாத்திரமாகும்

ஒருநாளில்

கைவசமிருக்கும்

சொற்களைக்

கையளித்துவிட்டு

கடந்துபோக வேண்டும்.....

அதற்குமுன்

கோடை வருமென்று

முன்கூட்டியே

வலிக்க வலிக்க

ஒடித்துவிட்ட

குச்சிகள்

துளிர்த்திருக்கும்

இந்த

மல்லிகைச்

செடிகளோடு

நிறைய

பேச வேண்டும்

இப்போதே

பேசிவிட வேண்டும்

நாளை

அவை

பூத்துக்குலுங்கும்

அழகை

தூர நின்று

இரசிப்பதே

போதுமானது!.

வித்யா மனோகர்

PRABHU K SANKAR

 INSIGHT - OCT-NOV, 2025

A POEM BY 

PRABHU K SANKAR

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

CINEMA HALL

Silver Screen, My Darling

who showered me with love

immense

when I was passing through

the age where everything proved

mysterious

With the electric lights going off

when the screen turns bright

the first ever wonder of the world

appeared in the retinas.

‘Thenpaandi Seemaiyilae

Thaerodum Veedhiyilea’

The stone-inscription of frames

till date etched in hearts and eyes.

The ‘Mrithyanju Manthra’

extending the life span of

many a quality actor

even after their departure.

A visual mentor

teaching us to cry for the love

and to sob profusely for the death

of someone unknown

and so be humane

The tales of intermissions

with the crackling sound of Popcorn

and the scent of Samosa - and so on

not only the eyes

but the stomach as well

getting filled up

Lord Ammaiyappan

who with the affluent Murugas

going around so easily

showing the world for the poor Vinayakas

right at the spot where they sat

if the one sitting next laughs

we too would laugh aloud

if he claps

we would join him

For two-and-a half hours

No one is a stranger here

Though in OTT we can move back and front

to any scene

The big screen

which can’t be paused

stands unsurpassed.

Though many theatres have

ceased to be

there remains entrenched

in our memory cells

the dream factory...

Prabu K Sankar

சினிமா தியேட்டர்

---------------------

இனம் புரியாத வயதில்

அளவற்ற நேசங்களை

அள்ளி வழங்கிய

வெண்திரை காதலி....

மின்விளக்குகள் அணைந்து

திரைஒளி படர்கையில்

விழித்திரைகளில் தோன்றிய

முதல் உலக அதிசயம்....

"தென்பாண்டி சீமையிலே

தேரோடும் வீதியிலே"

இன்றுவரை மனதிலும்

விழியிலும் பதிந்திருக்கும்

ப்ரேம்களின் கல்வெட்டு....

மண்ணை விட்டு மறைந்த

பல உயர்திணை நடிகர்களுக்கு

ஆயுளை நீட்டிக்கும்

மிருத்யுஞ்சய மந்திரம்....

யாரோ இருவரின்

காதலுக்காக கண்ணீர் விட்டது

இறப்புக்காக கதறி அழுததென

மனிதம் கற்றுத்தந்த

காட்சிவழி ஆசான்....

பாப்கார்ன் வெடிக்கும் சத்தங்கள்

சமோசா வாசமென

விழியோடு வயிற்றையும் நிரப்பிய

இடைவேளை கதைகள்....

பணக்கார முருகன்கள்

எளிதாக சுற்றிவர

ஏழை விநாயகன்களுக்கு

அமர்ந்த இடத்தில்

உலகை காண்பித்த அம்மையப்பன்....

அருகிலிருப்பவர் சிரித்தால்

உரக்கச்சிரிப்போம்

கரகோஷம் எழுப்பினால்

சேர்ந்து எழுப்புவோம்

இரண்டரை மணி நேரத்திற்கு

இங்கு யாரும் அந்நியர்களில்லை....

OTTல் முன்பின் என

எந்த காட்சிக்கு செல்ல முடிந்தாலும்

நிறுத்த முடியாத

அகன்ற திரைக்காட்சிகளுக்கு

ஈடு இணையில்லை.....

பல அரங்குகள்

அழிந்துப்போனாலும்

நினைவுச்செல்களில்

ஆழமாய் வேரூன்றி இருக்கும்

கனவுத் தொழிற்சாலை....

பிரபுசங்கர்_க

AAKAASA MOORTHY

 INSIGHT - OCT - NOV, 2025

A POEM BY

AAKAASA MOORTHY

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

A thousand-year old Tortoise

told tales

I know that tortoise for the past hundred years

When its black hands rolled

Its white belly could be seen

Stretching its head out of its shell

It was conversing with the children of the shore

about the splendid life of its Sea.

When those few strands of hair quivering ecstatically

on its mid-head

Bowed down paying their homage crying “Yes! Yes!”

It posed as a Zen master.

Its tail densely sandy was touching the waves

Even when called out “come, come...”

turning and placing its index finger on its lips

saying ‘Shhhhh’ it went on speaking

Finally

waving goodbye with its fanny hand

‘ there are still heaps of shells inside

so saying with a pair of eyes -

the wonder of the world, so nice

it returned to the sea

ஆகாச மூர்த்தி

ஆயிரம் வயதுடைய ஆமை

கதைகள் சொல்லியது

நான் அந்த ஆமையைக் கடந்த நூறு வருடங்களாக அறிவேன்

அதன் கருத்த கரங்கள் புரளும்போது

வெண் நிறமுடைய வயிற்றைப்

பார்க்க முடிந்தது

கரைக் குழந்தைகளிடம்

தனது கடலின் அற்புத வாழ்வியலை ஓட்டுக்குள்ளிருந்து தலைநீட்டிப்

பேசிக்கொண்டிருந்தது

அதன் உச்சந்தலையில் சிலிர்த்துக் கொண்டிருக்கும் நான்கைந்து மயிர்களும்

அது பேசிய கதைகளுக்குத் தலைவணங்கி ஆமாம் சாமி போட்டபோது

ஒரு ஜென் துறவியென தோற்றங் காட்டியது

அதன் மணல் அடர்ந்த வால் அலைகளைத் தொட்டுக் கொண்டிருந்தது

வா வா என்று அழைத்தபோதும் திரும்பி வாயில் ஆட்காட்டி விரல் வைத்து அலைகளிடம் உஸ்..... சொல்லிவிட்டு

பேசிக் கொண்டேயிருந்தது

நிறைவாகத் தன் விசிறிக் கரத்தால் டாட்டா காட்டியவாறு இன்னும் கதைக் கிளிஞ்சல்கள் உள்ளே கொட்டிக் கிடக்கின்றன எனவே

உலகின் வியப்பான இரு விழிகளால் இயம்பிவிட்டு

கடலுக்குத் திரும்பியது

ABDUL JAMEEL

INSIGHT - OCT- NOV, 2025

 TWO POEMS BY

ABDUL JAMEEL

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

Whenever they happen to cross

the thatched dwellings of

poor little boys and girls

who

despite having the potentials for drawing

not having the means to buy colours

the benevolent Butterflies

would well remember

to shed some of the radiant

hues and shades

spread on their wings

so dazzling.

ஓவியம் வரைவதற்கான

ஆற்றல்கள் இருந்தும்

நிறம் வாங்க வசதியற்ற

ஏழைச் சிறுவர் சிறுமியரின்

குடிசையினை கடக்க

நேரும் போதெல்லாம்

தனது றெக்கைகளில்

கண்களை கவர்ந்தபடி

விரவிக் கிடக்கும்

பகட்டு வர்ணங்களில் சிலதை

உதிர்த்தி விட்டுச் செல்ல

ஒரு போதும் மறப்பதில்லை

ஈரமிகு வண்ணத்துப் பூச்சிகள்

ஜமீல்

2. FACE THE FACES

As against what you believe -

that which I have

is not just one face at all

How many faces it comprises

I am unable to surmise

Sketching different faces upon my wall

Time has left them hanging there

As suits the time

Adorning me with appropriate faces

I cope with life

Here there can be almost none

having face just one

Just as the leaves having two faces

a coin having two faces

Each of us

have faces many

Just as adorning himself i

with dresses many

man wears masks myriad

at those instances when the face I wear

come off

at once wearing another

I manage time

Ere the remaining life is over

Wonder how many more faces

Time would force me to wear

ஒரு முகமென்பது

ஒரு முகமல்ல

நீங்கள் நம்பித் தொலைவதுபோல்

என் வசம் இருப்பது

ஒரு முகமே அல்ல

அது எத்தனை முகங்களென்றும்

எனக்குத் தெரியவுமில்லை

எனது சுவர் மீது விதம் விதமான

முகங்களை வரைந்து

தொங்கவிட்டிருக்கிறது காலம்

தருணங்களுக்கு ஏற்றவாறு

பொருத்தமான முகங்களை அணிந்து வாழ்வை சமாளிக்கிறேன்

இங்கு வேசமிடா பாத்திரங்களென

அனேகமாக யாருமே

இருக்கச் சாத்தியமில்லை

ஒரு இலைக்கு

இரண்டு முகம் இருப்பதுபோல்

ஒரு நாணயத்திற்கு

இரண்டு முகம் இருப்பதுபோல்

எல்லோர் வசமும்

நிறைய முகங்கள் இருக்கின்றன

புதிது புதிதாக

ஆடைகளை அணிவதுபோல்

விதம் விதமான முக மூடிகளையும்

அணியத் தவறுவதில்லை மனிதன்

நான் அணிந்திருக்கும் முகம்

கழண்டு விழும் கணங்களிடை

உடன் இன்னுமொரு முகத்தை

அணிந்து காலத்தை சமாளிக்கிறேன்

எஞ்சியிருக்கும் ஆயுள்

தீரந்து போவதற்கிடையில்

இன்னும் எத்தனை முகங்களை

அணிந்து கொள்ளச் சொல்லி

நிர்ப்பந்திக்குமோ காலம்

ஜமீல்