HAZEEM AHAMED MOHIDEEN'S POEM

A POEM BY 

HAZEEM AHAMED MOHIDEEN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

 I am thoroughly crushed

As tree - hit electric-post
As arrow-struck deer
As fish taken out of water
Each time I think of you
Each time I think of not thinking about you
When we happen to come face to face
wondering why it takes place
my aches and anguishes vary significantly.

Lifting your child that coming in the way of my cycle
You go away
At that instant my soul writhes in pain
as contacting a live wire.
Your legs getting entangled in my cycle
The way you looked at me then
The moments when after a long time our eyes met
I go past all these as a stranger.

The traumas of this heart continue on one side ,
crushing and smashing with a vengeance
Silence
Life
Love
Marriage
Age
Maturity
So – different journeys
We have in Life.
But unable to undertake any of these
I remain all alone
remembering you and you alone.

Changing the interpretation of a poem
We can make it wholesome
But however much I try synchronizing all anguishes
and turn them into a poem
they allow me not to go past
just as your glances

As the cluster of birds going behind a lone bird
I keep fluttering in the ocean of sky
Your memories pursuing.

உடைந்து போய் இருக்கிறேன்

மரம் விழுந்த மின் கம்பமாக
அம்பு பாய்ந்த மானாக
நீரிலிருந்து
எடுத்து விடப்பட்ட மீனாக
ஒவ்வொரு முறையும்
உன்னை நினைக்கின்ற போது
நினைக்கக் கூடாது என்றும்
எதர்ச்சியாக உன்னை சந்திக்க நேர்ந்தால் ஏன் இப்படி எல்லாம் நடக்கிறது
என்று யோசிகின்றபோது
எனது வலிகள் வெவ்வேறாக இருக்கிறது

எனது சைக்கிளுக்குள் அகப்பட வந்த
உன் குழந்தையை தூக்கி செல்கிறாய்
அப்போது மின்கம்பத்தில் பட்ட ஒரு உயிரினமாக வலித்து துடிக்கிறது
எனது ஜீவன்
என் சைக்கிளுக்குள் அகப்பட்டுக்கொண்ட உன் கால்களையும்
என்னை நோக்கி நீ
பார்த்துக்கொண்ட பார்வைகளையும்
மிக நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு
நம் கண்கள் மோதிக்கொண்ட தருணங்களையும்
யாரோ ஒருவரைப்போல
கடந்து செல்கிறேன்
இந்த இதயத்தின் வேதனைகள் எல்லாம்
ஒரு பக்கம் உடைந்து செல்கிறது
மௌனம்
வாழ்க்கை
காதல்
கல்யாணம்
பருவம் முதிர்ச்சி என்று
வெவ்வேறு பயணங்கள்
இந்த வாழ்க்கையில் இருக்கிறது
ஆனால் என்னால் இதில் எதையும் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாமல்
தனியாக உன்னை மட்டும்
நினைத்துக்கொண்டு இருக்கிறேன்
ஒரு கவிதையின் மொழி பெயர்ப்பை மாற்றிக்கொண்டு
கவிதைக்கு முழுவடிவம்
கொடுத்து விடலாம்
ஆனால்
வலிகளை எல்லாம் ஒருமித்து
ஒரு கவிதை ஆக்கிவிட
நானும் முயற்சிக்கிறேன்
கடந்து செல்ல முடியாமல் போகிறது
உன் பார்வைகளை போல.
ஒரு பறவையின் பின்னால்
பறந்து செல்கின்ற
பறவைக் கூட்டங்களைப் போல
உன் ஞாபகங்களுடன் நான்
ஆகாய வெள்ளத்தில் தனியாக

பறந்து செல்கின்றேன்.

MOHAMED ATHEEK SOLAIKILI'S POEMS

TWO POEMS BY 

MOHAMED ATHEEK SOLAIKILI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(*Songs of Another Traveller – 36)

1. LITTLE BOYS

I thank her who has asked for a poem of mine

to be her possession

If poem is my shirt I can remove it and
give it to her for keepsake.

If poetry is a vehicle that takes me around
It’s alright, I will go on foot, have it’
_ so I would say and hand it over.

But my backbone is poetry
How to bequeath it to you
It is from the fitness of my poetry that
I face many battles
Even now I am fighting an ailment
Inside the four walls of my tenement

Why do you need spines two
One for spreading the clothes you disrobe
and drying them?

I respect your love
The way you are attached to my poems
My poetry has become the milk
brimming within your bust
Even then, how can you pour a little of it
in a container
and giving it to me
cautioning me to take it safe and make it into curd.

Poetry is my own exclusive flower
If I were to dig it out and offer
this beetle would require two fingers for that.
But beetles don’t have any
Have you ever seen beetles with fingers

Though poem is created by me and
travel all over the world
You had seen that
concealed in it I too wander around

Is it fair to tear my veil and offer it
to all
Hidden deep down inside me
is poetry
and vice versa
We are playing the game of hiding
human inside human
After all we are little boys; children.

(*ஒரு கவிஞருக்கும் அவருடைய கவிதைக்கும் இடையேயான உறவை அடர்செறிவாக எடுத்துரைக் கும் கவிதை இது! - லதா ராமகிருஷ்ணன்)

Mohamed Atheek - Solaikili
April 4 •
இன்னொரு பயணியின் பாடல்கள் –36
=====================================
சிறுவர்கள்
==============
எனது கவிதையை சொந்தமாய் கேட்டவளுக்கு
நன்றிகள்
கவிதை எனது சட்டையென்றால்
சரி வைத்துக்கொள் என்று
கழற்றித் தரலாம்
கவிதை நான் ஓடும் வாகனமாக இருந்தால்
நான் நடந்தாவது காலம் கழிக்கிறேன்
பிடி என்று கொண்டு தருவேன்
எனது முள்ளந்தண்டு கவிதைதான்
அதை எப்படி உனக்குத் தருவது
என் கவிதையின் ஆரோக்கியத்திலிருந்துதான்
நான் பல போர்களை எதிர்கொள்கிறேன்
இப்போதும் ஒரு நோயுடன்
வீட்டுக்குள் இருந்து போராடுகிறேன்
உனக்கெதற்கு இரண்டு முள்ளந்தண்டுகள்
ஒன்றில் உனது உடுப்புகளை
கழற்றிப் போட்டுக் காயவைக்கவா
உனது அன்பை மதிக்கிறேன்
எனது கவிதையில் நீ வைத்திருக்கும்
பற்றை
பக்தியை மதிக்கிறேன்
எனது கவிதை உனக்கு
நெஞ்சுக்குள் நிற்கும் பாலாகிவிட்டது
இதற்காக
கொஞ்சமாகவேனும்
ஊற்றி ஒரு பாத்திரத்தில்
ஒழுகக்கூடாது
பத்திரம் வந்து
எடுத்துப் போய்
தயிராக்கு என்று
தரலாமா
கவிதை எனக்கான மலர்
அதனை நோண்டி நான் தருவதென்றால்
இந்த வண்டுக்கு
விரல்கள் வேண்டும்
விரல் இல்லையே வண்டுகளுக்கு
எந்த வண்டுக்காவது
விரல் இருந்ததைக் கண்டாயா
கவிதை என்னால் படைக்கப்பட்டு
ஊர் உலகத்தில் திரிந்தாலும்
அப்போதே நீயும் அதைக் கண்டிருக்கிறாய்
கவிதைக்குள் மறைந்து
நானும் உலாத்துகிறேன்
எனது திரையை நான் கிழித்து
ஊருக்கு வழங்கலாமா
எனக்குள் மறைந்திருக்கிறது கவிதை
கவிதைக்குள் மறைந்திருக்கிறேன் நான்
நாங்கள் ஆளுக்குள் ஆள் ஒளித்து விளையாடுபவர்கள்
சிறுவர்கள்
04.04.2020 ------------------------------------

2. THE STREAM OF YOUR HEART

(*From the series Songs of Another Traveller -53)

If you adorn your head

with a pristine -stream -like poem
Flowers would bloom

If you have in the morn
a pristine-stream- like poem
You can bathe blissfully

If you manage to grasp in your hold
a pristine - stream -like poem
you can see my heart

If you make your own
a pristine-stream-like poem
you can relish the wind and the birds
that visit there.

From my poems you choose a pristine-stream and take it.

Avoid selecting an obscure one
and standing there as a trapped stork

Choosing a many-layered one
and saying that they are like noose
strangling the throat
_ I don’t approve of that.

How to choose pristine-stream like poems
I won’t enunciate.

You are the one to figure out
the poem of your heart’s content.
Is this pit
or abyss
If waded through, can well access _
All such aspects.

Poem that can a cradle be
for even a thumb-sucking child
would never dissolve in its urine, you see.

இன்னொரு பயணியின் பாடல்கள் –53

நீ விரும்பும் நீரோடை
-------------------------------------------
தெளிந்த நீரோடைபோன்ற கவிதையை
நீ தலையில் வைத்தால்
பூப்பூக்கும்
தெளிந்த நீரோடைபோன்ற
கவிதையை
நீ காலையில் எடுத்துக்கொண்டால்
ஆனந்தமாக
குளிக்கலாம்
தெளிந்த நீரோடைபோன்ற கவிதையை
நீ கைவசப்படுத்தினால்
எனது உள்ளத்தைப் பார்க்கலாம்
தெளிந்த நீரோடைபோன்ற
ஒரு கவிதையை
உனக்கு நீ சொந்தமாக்கினால்
அங்கு வரும் பறவைகளையும்
காற்றையும்
ரசிக்கலாம்
நீ எனது கவிதைகளுக்குள்
ஒரு தெளிந்த நீரோடையைப் பார்த்து
எடுத்துக்கொள்
சிக்கலானதை எடுத்து
கண்ணியில் பட்ட கொக்குமாதிரி
நீ நிற்பதை தவிர்த்துக்கொள்
சிக்கான கவிதையை எடுத்து
இது தொண்டையை இறுக்கும் கயிறுபோல
என்று நீ சொல்வதை
விரும்பமாட்டேன்
தெளிந்த நீரோடைபோன்ற கவிதைகளை
தெரிவது எப்படி என்றுமட்டும்
சொல்லமாட்டேன்
உனக்குத்தான் விளங்கவேண்டும்
நீ விரும்பும் நீரோடை
இது பள்ளமா
படுகுழியா
கால் வைத்தால் எடுக்கலாமா
என்பதெல்லாம்
விரல் சூப்பும் பிள்ளைக்கும்
தொட்டிலாகும் கவிதை
பிள்ளையின் சிறுநீரில்
கரையாது
22.05.2020 ----------------------------------

K.MOHANARANGAN'S POEMS

TWO POEMS BY 

K.MOHANARANGAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

THE GOLDEN DOORS

For those who for the sake of love

have got used to crave
hope and get disappointed
(should say, some kind of an incurable malady of youth)
There is an *Emotiono-Meter
that functions within as an integral limb
With its help they would well foresee the
forthcoming misfortune quite easily
When the time comes to learn that
in the grand feast of love that extends well beyond
there is nothing whatsoever to be served in their plate
half way through the meal
with residual hunger
they get up readily
and depart
Before climbing down the stairs and leave for ever
they look back once
in angst.
It is there the abyss opens
They have to encounter god’s treachery against humans.
Unable to believe what they see –
the door banging shut straight to their face
They stand their staring
Aghast.

*மொழிபெயர்ப்பாளர் குறிப்பு: எல்லோரும் வாழ்வில் உணரும் வலியை இழப்பை அத்தனை துல்லியமாக எடுத்துக்காட்டும் கவிதை அதை வாசிப்பவர்கள் ஒவ்வொருவருக்காகவும் எழுதப்பட்டதாகிவிடுகிறது; அவர்கள் ஒவ்வொருவ ராலும் எழுதப்பட்டதாகிவிடுகிறது.. அத்தகைய ஒரு கவிதை இது. மூல மொழியான
தமிழில் படிக்கக் கிடைப்பது ஒரு கொடுப்பினை.

ஓர் அல்ப ஆசையில் ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்திருக்கிறேன்.

கவிதைக்கு தலைப்பு ஒரு திறவுகோலாக அமைவ தும் உண்டு. அம்பொற்கபாடம் தெளிவாகப் பிடிபட வில்லை. தெரிந்துகொண்டு மொழிபெயர்க்கும் ஆசை விடவில்லை.

கூகுளில் தேடியபோது கலிங்கத்துப் பரணி - 39இல் அம்பொற் கபாடம் என்று வருவதாகத் தகவலும் நான் நினைத்தபடியே அரிய தங்கக் கதவுகளை அது குறிப்பதான விவரமும் கிடைத்தன. [The doors are called அம்பொற் கபாடம் – that golden door.]

இந்த தங்கக்கதவுகளுக்கு தொன்ம, புராண அர்த்தங்கள் இருக்கலாம். அவை தெரிந்தால் கவிதையை இன்னும் அதிகமாகப் புரிந்துகொள்ள முடியும்.

என் வாசகப் பிரதியில் அன்பின் கதவு நம் முகத்திற்கெதிராய் அறைந்துமூடப்படும் தருணங்கள் சாவிற் கொப்பானவை என்பதே கவிதையின் அடிநாதமாகப்
பிடிபட்டதால் கவிதையைப் புரிந்துகொண்ட அளவில் மொழிபெயர்க்கத் துணிந்தேன்.

Emotionometer என்று Thermo meterஐ அடியொற்றி நானே ஒரு புது வார்த்தையை உருவாக்கி கவிதை யில் பயன்படுத்தியிருக்கிறேன். poetic license of the translator!

மூல கவிதையில் வரும் ‘எதிர்பார்ப்பு’ நம்பிக்கை யாகவும் இருப்பதால் ஆங்கிலத்தில் ‘hope’ என்ற வார்த்தையைப் பயன்படுத்தியுள்ளேன்.

மொழிபெயர்ப்பை இன்னும் செம்மையாக்க முடியும்.
செய்வேன்.

அம்பொற்கபாடம்
______________________
அன்பின் பொருட்டு
ஏங்கவும்
எதிர்பார்த்து ஏமாறவும் பழகிவிட்டவர்களுக்கு
( எவ்வளவு முயன்றாலும்
குணப்படுத்தவியலாத
இளம்பருவத்துக் கோளாறு
என்றுதான் அதைக்
கூறவேண்டும் )
உள்ளுக்குள்
உறுப்பு போலவே
ஒட்டிக்கொண்டு இயங்கும்
உணர்வு மானி ஒன்றுண்டு
அதைக் கொண்டு
வரப்போகிற துரதிர்ஷ்டம் எதையும் அவர்கள் எளிதாக
முன்ணுர்ந்து கொள்வதுண்டு.
நேரம் கடந்தும் நீளும்
நேசத்தின் பெரு விருந்தில்
தம் தட்டில் பரிமாறுவதற்கு
இனி ஏதுமில்லை
என்பதை அறியவரும்போது
பாதியிலேயே
பசியின் மிச்சத்தோடு
எவ்வித தயக்கமுமின்றி
எழுந்து வந்துவிடுகிறார்கள்
படியிறங்கிப் போகுமுன்
பரிதவிப்போடு ஒருதரம்
திரும்பிப் பார்க்கிறார்கள்.
அங்குதான்
அந்த பாதாளம் தொடங்குகிறது
மனிதர்களுக்கு எதிரான
கடவுளின் வஞ்சகத்தை
அவர்கள் எதிரிட நேரிடுகிறது.
தமது
முகத்திற்கு முன்பாகவே
அறைந்து சார்த்தப்படும்
கதவை
நம்பவே முடியாமல்
வெறித்துப்பார்த்தபடி
விக்கித்து நின்றுவிடுகிறார்கள்.

(2)

I strove to grasp and hold

in a sheet of paper
for you
the strange bird
seated in my garden _
Between what I tried to convey
and what I did actually say
the bird had flown away .

என்

தோட்டத்தில்
உட்கார்ந்திருந்த
பெயரறியா பறவையை
உனக்காக
காகிதத்தில் பிடித்து வைக்க
முயன்றேன்
சொல்ல வந்ததற்கும்
சொல்லில் வந்ததற்கும்
நடுவில்
பறந்து போயிருந்தது
பறவை.

- க. மோகனரங்கன்

KADANGANERIYAAN PERUMAL'S POEM

A POEM BY 

KADANGANERIYAAN PERUMAL

 Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Before learning how to swim, have to gulp water and cough

You are my facsimile
Even if you cause me to die
I would never abandon you, my boy
You are a pearl born of my ecstatic joy.

Saying You and I
are words redundant.

Our genes know how to go beyond.

The life of each generation
and the mode of living
and the associated virtues and values keep changing

Love and lust
holding one another and distancing
inducing to share love and commit murder – such is this world

Seasons would change
Can’t say that human love would be constant
Yet that is what keep the earth going round and round

In its name
all kinds of betrayals and justifications take place

Upon the lips of mine
renouncing everything and standing a little away
and watching bemused
a smile would sprout

Hope is its name
That is something loyal to none…

--- Kadanganeriyaan Perumal

நீச்சல் கற்றுக் கொள்ளும் முன் நீரைப்பருகி இருமியாக வேண்டும்
நீ என் பிரதி
என்னை சாகக் கொடுத்தாலும்
உன்னை எந்தவொரு கணத்திலும் விட்டுக் கொடுக்க மாட்டேன்
என் சுகத்தில் உதிர்த்த முத்து நீ.
நீயென்பதும்
நானென்பதும்
அதிகபட்ச வார்த்தை
தன்னைக் கடத்திக் கொள்ளத் தெரியும்
நம் மரபணுக்களுக்கு
ஒவ்வொரு தலைமுறைக்குமான வாழ்வும்
வாழ்க்கை முறையும்
அது சார்ந்த அறமும் மாறிக் கொண்டேயிருக்கிறது
காதலும் காமமும்
ஒன்றையொன்றைப் பற்றியும் விலகியும்
அன்பு செய்யவும் கொலைபுரியவும் தூண்டும் உலகிது
பருவங்கள் மாறிப் போகும்
மனித அன்போ நிலையாயிருக்குமெனச் சொல்ல முடியாது
ஆனாலும் அதுதான் புவியைச் சுழற்றிக் கொண்டிருக்கிறது
அதன் பெயராலே அத்தனை துரோகங்களும் நியாயப் படுத்தலும் நிகழ்கிறது
யாவற்றையும் துறந்துவிட்டு
சற்றே விலகி நின்று
வேடிக்கை பார்க்கும் என் அதரங்களில்
முகிழ்க்கும் ஒரு புன்னகை
அதன் பெயர் நம்பிக்கை
அது யாரொருவருக்கும் விசுவாசமில்லாத ஒன்று...

THARIK THASKI(NERO)'S POEMS

THREE POEMS BY 

THARIK THASKI(NERO)

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

The house would be all alone

I should go to our house at once
Poor house
It would be languishing there feeling lonely
It used to be filled with the boisterous cries of children
and with wholesome love.
Now it would remain dumb
The house which used to listen to the tales
of all kinds of ghosts
along with the kids and go to sleep
would now be shivering in isolation.
Thinking of ghosts, terror-stricken.
Further, without ourselves our house would look
like a child which has lost its kith and kin
in a battle or disaster
and die, craving and crying for them
Alas, I should go home at once
If only we go to our house
It would become its usual self
- the butterfly beautiful.

Tharik Thaski

வீடு தனியாய் இருக்கும்
நாம் அவசரமாய்ச் செல்ல வேண்டும் நமது வீட்டிட்கு.
அது பாவம்
தனியாய் இருக்கும்.
பிள்ளைகளின் சத்தங்களால்
காதலால் நிரம்பியிருந்த வீடு
இப்போது ஊமையாய் இருக்கும்.
எல்லா இரவுகளிலும் பிள்ளைகளோடு சேர்ந்து பேய்க் கதைகள் கேட்டு உறங்கிய வீடு இப்போது தனிமையில் பேய்களுக்குப் அஞ்சி
நடுங்கிக் கொண்டிருக்கும்.
மேலும் நாமில்லாமல் நமது வீடு
போரிலோ அல்லது
ஏதோ ஓர் பேரழிவிலோ உறவுகளை
இழந்து ஏங்கி
கத்திச் சாகின்ற குழந்தை போலும் இருக்கும்.
எனவேதான்
நாம் அவசரமாய்ச் செல்ல வேண்டும்
நமது வீட்டிற்கு.
நாம் சென்றால்தான்
நம் வீடு எப்போதும் போல்
வண்ணத்துப் பூச்சியாய் ஆகும்.

நீறோ

(2)

 Most of the house was burnt

Somehow those in the house and others
had extinguished the fire.
Many of those who came there running
were intent on taking video shots of it
in their mobiles.
That most of the valuables in the house were salvaged –
some observe and console the residents of the house.
Had gone in search of prey
to feed its chicks dwelling inside that house
on return,
the mother sparrow alone
keep circling the remnant of the house
squealing non-stop.

Tharik Thaski

அந்த வீட்டின் பெரும்பகுதி

எரிந்து விட்டது
எப்படியோ வீட்டவர்களும் அயலவர்களுமாய்ச் சேர்ந்து தீயினை அணைத்து விட்டார்கள்
அங்கு விரைந்தோடி வந்தவர்களில் அனேகமானவர்கள்
தங்கள் தொலைபேசிகளில்
படம் பிடித்துக் கொள்வதில் தீவிரமாகச் செயற்படுகிறார்கள்.
வீட்டிலிருந்து பெருமதிவாய்ந்த பலதையும் காப்பாற்றி விட்டதாகப் பேசி
வீட்டவர்களை
சிலர் அமைதிப் படுத்துகிறார்கள்.
அவ் வீட்டுக்குள் வசிக்கும்
தனது குஞ்சுகளுக்கு இரை தேடி வந்த
சிறு குருவி மட்டும் ஓயாமல்
வீட்டைச் சுற்றிச் சுற்றி கத்தித் திரிகிறது.

நீறோ

(3)

I set out homeward from my workspot

As going away from the battlefront or the land of fools
as usual my feelings lose their birds and wade through.
Feeling deprived of the birds I enter inside my house.
From kitchenette comes my better-half hurriedly
With her face brimming with poems and flower-gardens
she enquires after my wellbeing.
All over the walls my son has stuck the drawings he had scribbled
As butterflies swarming there they prove soothing to my eyes.
Holding my hand and dragging me along
showing each of those, as a butterfly he flies.
Now all my feelings and emotions are beautified
and being rejoiced by their birds.
Yet, tomorrow also I would go
to the land where those wonderful birds
I would have to forego.

Tharik Thaski
April 6, 2018 •
வேலைத் தளத்திலிருந்து வீட்டிற்குப் புறப்படுகிறேன்
போர்க் களத்திலிருந்து அல்லது முட்டாள்களின் தேசத்திலிருந்து வெளியேறுவதாக எப்போதும் போலவே
உணர்வுகள் அதன் பறவைகளை
இழந்து செல்கிறது.
பறவைகள் இல்லாத உணர்வுகளோடு
வீட்டிற்குள் நுழைகிறேன்
சமையல் கட்டிலிருந்து விரைந்து முன்னே வருகிறாள் மனைவி.
அவள் முகத்தினில் கவிதைகளை, பூந்தோட்டங்களை வைத்துக் கொண்டு
நலம் விசாரிக்கிறாள்.
அறைச் சுவர்களிலெல்லாம்
தான் கிறுக்கிய சித்திரங்களை ஒட்டி வைத்திருக்கிறான் மகன்.
அவைகள் சுவர்களில் வண்ணத்துப்பூச்சிகள் மொய்த்திருப்பது போல் கண்களில் இதமாகிறது.
என் கையைப் பிடித்து இழுத்துக் கொண்டு
சித்திரங்கள் ஒவ்வொன்றையும் காண்பித்து வண்ணத்தியாகவே பறக்கிறான் அவன்.
இப் பொழுதில் உணர்வுகளை அதன் பறவைகளெல்லாம் அலங்கரித்து மகிழ்கின்றன.
ஆனபோதும் நாளையும் நான் செல்வேன்
உணர்வுகளின் பறவைகளை தொலைத்துவிடும் அத் தேசத்திற்கு.

நீறோ

JAMALDEEN WAHABDEEN'S POEM

A POEM BY 

JAMALDEEN WAHABDEEN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE FRAGRANT GARDEN OF SILVERY WHITE FLOWERS

Oh, lovely flowers who beautify every morn

Oh dear silvery flowers who make the sun sprinkle on us
yellow shine and bless us with laughter
When will you come to your garden?

Oh you, the lovely face of the school-garden
the college garden where you have not blossomed
lie there as a crematorium
causing great unease within.

The college soil which would wink
at the touch of your feet
wears the mask made of withered leaves

The classrooms devoid of your bloom
languish in isolation.

Even the campus trees that would be
troubled by your pranks
not giving flowers nor fruits
lie there in penance
for your resurrection.

All buildings stand there as tombs
with coffins inside.
‘Only you can give life’ _
So it is written on it.

Your chairs and tables
stand there maintaining social distance.

The Writing Board that your eyes had scanned
with letters and words not sprouting _
lie there as wasteland.

The pipes from which you drank water
and quenched your thirst
keep shedding tears
craving to see you.

My dear students! Sweet cluster of flowers!
Learning how dear school
which had nourished you with textbooks,
is starving for months at a stretch
are you feeling miserable?

Feeding on tears the college remains
as a mother separated from her child.

As a patient ailing
without eating without drinking
with her mouth tightly shut
Mother College stands there appalled
not opening her doors at all.

In the house sans wife and children
in agony indescribable
just the head of the family remains
waiting for you and switching on the lights

Who but you can realize the longing
of your teachers
waiting with turbulent hearts
Yearning to see and smell the fragrance
of you with your books….

Teacher is the gardener who makes you bloom
Without seeing the flowers his dawn will not be.

Those mean ones who crucify their teacher
as part of their merrymaking during holidays
how can they see the heart of the gardener
who creates flowers of splendour

Come and see for yourself
worried of not having you here
all over the walls
dark beard would have grown.

Oh, silvery flowers
Your fragrance is the laughter of this college.

Awaiting the arrival of the day
when one and all of you come this way
As the gardener I remain
for the fragrance to pervade here once again.

வெள்ளைப் பூவனத்தின் வாசம்.
..........................................................

ஒவ்வொரு காலைப்பொழுதையும்
அழகாக்கும் அழகுப் பூக்களே
சூரியனையும் மஞ்சள் ஒளிதெளித்து வாழ்த்திச் சிரிக்க வைக்கும்
எங்கள் வெள்ளைப்பூக்களே
நீங்கள் உங்கள் பூவனத்துக்கு வருவதெப்போது?

பள்ளிவனத்தின் அழகு முகங்களே
நீங்கள் பூக்காத கல்லூரிப்பூங்கா
மயானமாகிக்கிடந்து
மனதை உறுத்துகிறது.

உங்கள் காலடி பட்டு
கண்சிமிட்டும்
கல்லூரி மண்ணெல்லாம்
சருகுகளால்
முகக்கவசமணிந்து பயந்து கிடக்கிறது.

நீங்கள் பூக்காத வகுப்பறைகளெல்லாம்
தனிமைப்படுத்தலில் கிடந்து தவிக்கின்றன..

உங்கள் குறும்புகளால் இம்சைக்குள்ளாகும்
கல்லூரி மரங்கள்கூட
பூக்காமலும்
காய்காமலும்
நோன்பு நோற்றுக்கிடக்கின்றன
உங்கள் மீள்வருகைக்காய்.

அனைத்துக் கட்டிடங்களும்
அடக்கம் செய்யப்பட்ட
சமாதியாகிக் கிடக்கின்றன
உங்களால்தான் உயிர்கொடுக்க முடியும் என்று
அதில் எழுதப்பட்டிருக்கிறது.

உங்களது கதிரைகளும் மேசைகளும்
காலத்தின் கட்டாயத்தால்
இடைவெளியைப் பேணிக்கிடக்கிறது.

உங்கள் கண்கள் மேய்ந்த வெண்பலகை
எழுத்துக்கள் விளையாமல்
தரிசி நிலமாகிக் காய்கிறது.

நீங்கள் தண்ணீர் குடித்து
தாகம் தீர்த்த நீர்க்குளாய்கள் சில
கண்ணீர் சிந்திக்கொண்டே இருக்கிறது
உங்களைக் காண.

மாணவப் பூக்களே
நீங்கள் பாடப்புத்தகங்களால்
உணவூட்டிய பாடசாலை
எத்தனை மாதங்கள் பட்டினி என்பதை
அறிந்து துடிக்கின்றீரோ?

கண்ணிருண்டு கிடக்கிறது கல்லூரி
பிள்ளையைப்பிரிந்த
அன்னையைப்போல..

உண்ணாது பருகாது
வாய்மூடிய நோன்பாளியாய்
வாயிலை மூடிக்கிடக்கிறாள்
கல்லூரித்தாய்.

மனைவி பிள்ளைகளில்லா வீட்டில்
வெப்பிசாரத்துடன்
ஓர் இல்லத்தரசர் மட்டும்
தினமும் விளக்கேற்றியபடி
உங்களுக்காய் காத்திருக்கிறார்.

அலையயடிக்கும் மனசோடு
உங்கள் புத்தகப் பூவாசம் காண
ஏங்கும் ஆசான்களின்
உள்ளத்து ஏக்கத்தை
நீங்களன்றி யாரறிவார்?

ஆசான்
உங்களைப் பூக்க வைக்கும் தோட்டக்காரன்.
பூக்களைப் பாராமல் அவன் பொழுது விடியாது...

விடுமுறையில் மகிழுவதாய்
ஆசானை சிலுவையில் வைத்து ஆணியடிக்கும்
அற்பர்களுக்கென்ன தெரியும்
பூக்கள் செய்யும்
தோட்டக்காரன் மனசுபற்றி!

நீங்கள் வந்து பாருங்கள்
நீங்கள் இல்லாத கவலையில்
சுவர்கள் அனைத்திலும்
கருந்தாடி வளர்த்திருக்கும்.

வெள்ளைப் பூக்களே
உங்கள் வாசம்தான்
இந்தக் கல்லூரியின் சிரிப்பு.

மொத்தாமாய் வந்து
மறுபடியும் நீங்கள் பூக்கும் நாளுக்காய்
தோட்டக்காரனாய் காத்திருக்கிறேன்
மீண்டும்
வாசம் வீச...

ஜே.வஹாப்தீன்.

VANNAI SIVA'S POEM

A POEM BY 

VANNAI SIVA

(Translated into English by Latha Ramakrishnan - *First Draft)

A DIALOGUE ON DREAMS

During one summer noontime

we were there sitting and chatting
about dreams continuing to be dreams alone
Till date why dreams remaining as dreams - there arise a question.
Haven’t we acted in earnest
for making dreams come true
Or, being considerate, allowing them to remain as just dreams
Or, in the grand design of Time
dreams as dreams remain
Who knows this magic chant
With the help of dreams we create more dreams
Is it because dreamless life is indeed devoid of
meaning.
Does anyone ponder over with care
the abstract form of dream
It is due to some dream or other
that I keep holding a dialogue with thee
and you with me
conversing for the sake of some dream.
Even after the dialogue ends and we return home
we keep journeying with dreams
in our own directions.

வண்ணைசிவா கவிதை

கனவுகள் பற்றிய உரையாடல்

ஒரு வெயில் காலத்து மத்திய பொழுதில் அமர்ந்து பேசிக்கொண்டிருந்தோம்
கனவுகள் கனவுகளாகவே நீடித்து கொண்டிருப்பதை பற்றி
இன்றளவும்
கனவுகள் கனவுகளாக இருப்பது எதனால்
கேள்வி எழுகிறது
கனவுகள் மெய்ப்பட
செயலில் இறங்கவில்லையா
அல்லது
கனவுகள் தானே
கனவோடு இருக்கட்டும் என்று கனிவாக இருந்து விட்டோமா
இல்லை காலத்தின் கோலத்தில் கனவுகள் கனவுகளாக நீடித்து கொண்டிருக்கின்றனவா
யார் அறிவார்
இந்த மாயமந்திரத்தை.
கனவை கொண்டு இன்னும்
கனவை உற்பத்தி செய்து கொண்டேயிருக்கிறோம்
கனவு அற்ற வாழ்வு
அர்த்தமற்ற வாழ்வு
என்பதாலா
யாராவது நினைத்து
பார்க்கிறார்களா என்ன
கனிவாக கனவின் மாயரூபத்தை
ஏதோ ஒருசில கனவின் பொருட்டே பேசிக்கொண்டிருக்கிறேன்
உன்னோடு நான்
நீயும் அவ்விதமே
கனவின் பொருட்டே
என்னோடு உரையாடிக் கொண்டிருக்கிறாய்
உரையாடல் முடிந்து
வீட்டுக்கு திரும்பியும்
கனவுகளோடு
பயணித்து கொண்டிருக்கிறோம்
அவரவர் திசையில்.

வண்ணைசிவா

THIRUKUNAN KANDARADHITHAN'S POEM

A POEM BY 

THIRUKUNAN KANDARADHITHAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

.........................................................................

This love that I have hoarded
deep in my heart
in the tone of pristine white
someone keeps collecting for someone

That it is not good to string Thumbai
into a garland
and hence gifting its white
said he.
It is that love with which
I am adorning all those friendly shoulders.
It is but those who come and go
to and fro
have left behind. So
Take it to your heart’s content.
There it is, abundant.

'வெள்ளை நிறத்தில்
நெஞ்சோடு
நான் சேமித்த
இந்த
அன்பையெல்லாம்
யாரோ யாருக்காகவோ
பறித்துக் கொண்டே
இருக்கிறார்கள்
தும்பையை
மாலையாகத் தொடுப்பது
நன்றல்ல எனவே
அதன் வெண்மையை
பரிசளிப்பதாகச் சொன்னான்
அந்த அன்பைத்தான்
பழகிய தோள்கள் அனைத்திற்கும்
சூட்டிக் கொண்டிருக்கிறேன்
வருவோர் போவோரெல்லாம்
வைத்துவிட்டுச் சென்றதுதான்
தாராளமாக
எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்
நிறைய இருக்கிறது'

--- திருக்கூனன் கண்டராதித்தன்

MULLAI AMUTHAN'S POEMS

THREE POEMS BY 

MULLAI AMUTHAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

Nose is something very essential for me.

Lovely tiny nose – so mother would hold it

and fondly marvel at.

It had stealthily inhaled the smell of father’s cigar.

Fighting with that fella and breaking

when blood streamed out of my nose

for the fury of ‘Pariyaari’

my nose too suffered slander.

When every now and then

my class teacher twisted my nose in anger

Not just the nose but my heart too ached.

Those instances

reminiscent of

my nose being compared with

someone in the ‘Wanted List’

remain unforgettable.

Whatever be the case

Its breath

Its dynamic force

I can’t give away for anything.

It is my own nose

as my own native soil

that my heart holds so close.

Mullai Amuthan

May 17, 2014 •

மொழிபெயர்ப்பாளர் குறிப்பு: //கவிஞர் முல்லை அமுதனின் இந்தக் கவிதை ஒரு பார்வைக்கு எளிதாக இருந்தாலும் மூக்கை பாடுபொருளாக எடுத்துக்கொண்டதன் மூலம் இது சுவாசம், உயிர் என்பதையும் தாய்மண்ணையும் குறிப்புணர்த்துகிறது. ஒரு விஷயத்தை வெளிப்படையாகச் சொல்லவருவதைக் காட்டிலும் இவ்வாறு குறிப்புணர்த்துவதே நிறைய வரியிடை வரிகளை வாசகர்களுக்குக் கிடைக்கச்செய்வதாக ஒரு வாசகராக எனக்குத் தோன்றுகிறது. இறுதி மூன்று வரிகளை நான் மொழிபெயர்த்திருப்பதில் ஒரு பொழிப்புரைத்தன்மையை உணரமுடிகிறது. ஆனால், மூல கவிதையில் உள்ளவாறு மொழிபெயர்த்தால் அர்த்தம் குழம்புமோ என்ற எண்ணத்தில் அப்படிச் செய்தேன்.

மூக்கு
எனக்கு அவசியமானது.
அம்மா
சின்ன மூக்கு
என்று பிடித்து
அழகு பார்த்தது..
அப்பாவின்
சுருட்டு மனத்தை
திருட்டுத்தனமாக
மணந்து உள்ளிழுத்தது.
அவனுடன் மோதி
உடைபட்டு மூக்கால்
குருதி வடிந்த போது
பரியாரியின் கோபத்திற்கு
என் மூக்கும்
பழிச் சொல் கேட்டது..
அவ்வப்போது
வகுப்பு வாத்தியார்
மூக்கைப் பிடித்து
கோபப்பட்டபோது
மூக்குடன்
மனதும் வலித்தது.
சில சமயங்களில்
தேடப்படுபவர் பட்டியலில்
உள்ளவரின் மூக்குடன்
ஒப்பிட்ட நாட்கள்
நினைவு வந்ததும்
மறக்காத பொழுதுகள்..
எப்படியேனும்
இது என் மூக்கு..
அதன் சுவாசத்தை,
அதன்
இயங்குசக்தியை
யாருக்கும்
இலகுவாய்த்
தந்துவிடமுடியாது
என் தாய்
நிலத்தைப்போல..

(2)

That which appeared as drizzle 

turned out to be torrential downpour.
Mother brought a big copper vessel
and managed the roof-leak.
The faint voice of Ganapathiar saying
that trees were uprooted
and the wind was blowing deliriously
reached her who was sitting near the window.
Father lay there huddled in a corner
very much like a corpse.
‘Rain should stop, should get into the town
Something needed to light the stove.
The last voice too said
“Mother, I am hungry”
and turned silent.
Was Mother a perennial fountain
to breastfeed the crying child….
Those feet wearing boots
that barged in all too suddenly
breaking the door
dragged away elder sister
with the word ‘search’.
One of them took away,
along with mother’s copper container
her voice too.
In a house sans voice
Rain is of what use?

Mullai Amuthan
May 17, 2019 •

சிறு தூறலாய்
காட்சி தந்த பெருமழையாயிற்று.
அம்மா
பெரிய கிடாரமாய்
கொண்டுவந்து
கூரை ஒழுக்கைச் சரிசெய்தாள்.
மரங்கள் முறிந்ததாயும்,
காற்று பேயாய் அடிப்பதாகவும்
கணபதியர் சொல்லிப்போவது மெதுவாய்
சன்னலோரம்
குந்தியிருந்தவளுக்கும்
கேட்டது.
அப்பா மூலையில் குடங்கிப்போய்
பிணம்போலக்கிடந்தார்..
மழை விடவேண்டும்..ஊருக்குள் போகவேண்டும்..
இன்று அடுப்பெரிய ஏதாவது வேண்டும்..
கடைசிக்குரலும்
'அம்மா பசிக்குது'
சொல்லி அடங்கிப்போனது.
அம்மா என்ன ஊற்றெடுக்கும் சுரங்கமா?
அழும் குழந்தைக்குப்பால்தர...??
திடுதிப்பென்று
கதவை உடைத்துவந்த
சப்பாத்துக்கால்கள்
தேடுதல் என்று சொல்லியபடியே..
அக்காவை இழுத்த்போயினர்.
அவர்களுள் ஒருவன்
அம்மாவின் கிடாரத்துடன்
அவளின் குரலையும்
எடுத்துசென்றனர்.
குரல் வராத வீட்டில்
மழை பெய்தென்ன??

(3)

I am lost in the swelling crowd of people

Verses are searching for me.
‘That he would return’
the flowers send the message to the
roots through the plants.
He who was shaving
jerked away from sleep and rose to see.
The radio was airing an old song.
At this time
Mother would have lit the lamp.
At the street corner
wolves were gobbling the brain.
On the dining table
in a glass bowl
blood was placed
for somebody to drink
Getting late
She would be looking for me
Finding the path should return somehow.
On the lamp post
there tied and hanging – my name.
I went along
All along
the wolves went on howling.

Mullai Amuthan
May 20, 2018 •
சன நெருக்கடியில்
காணாமல் போயிருக்கிறேன்.
கவிதைகள் என்னைத்
தேடிக்கொண்டிருக்கின்றன.
மீள வருவார் என
பூக்கள்
செடிகள் வழி வேர்களுக்கு
செய்தி அனுப்பியது.
முகச்சவரம்
செய்துகொண்டிருந்தவன்
தூக்கம் கலைந்து
எழுந்து பார்த்தான்.
வானொலி
பழைய பாடலை ஒலிபரப்பிக்கொண்டிருந்தது.
இந்நேரம்
அம்மா விளக்கேற்றியிருப்பாள் .
தெருமுனையில்
நரிகள்
மூளையை கோதிக்கொண்டிருந்தன.
சாப்பாட்டு மேசையில்
கண்ணாடிக்குவளையில்
குருதி
யாரோ குடிப்பதற்காக
வைக்கப்பட்டிருந்தது.
நேரமாயிற்று..
அவள் தேடுவாள்.
பாதையைக் கண்டுபிடித்து
மீள வரவேண்டும்..
தந்திக்கம்பத்தில்
எனது பெயர்
கட்டித்தொங்கவிடப்பட்டிருந்தது.
வந்தேன்..
வழியெல்லாம்
நரிகள் ஊளையிட்டபடியிருந்தன.

முல்லைஅமுதன்
20/05/2018