AHAMATH M SHARIF'S POEM

A POEM BY 

AHAMATH M SHARIF

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

The skill and expertise of the artist

who has drawn nights
Lies
in finding dawns in the misty smile of the dark
with memories of you marked nowhere

Though gone beyond mountains
let the last sign of hopes
of those still damp and dripping footprints
be your very eyes.

When those going past
leaping and getting inside
the entire stream turning dry
once again the nights go seeking the
artist who draws nights.

Finding dawns with your memories
is but applauding the artist’s skill and expertise
in the midst of darkness pristine.

AHAMATH M SHARIF

இரவுகளை வரைந்த ஓவியனின்
கைவரிசை என்பது
இருட்டின் தெளிவற்ற புன்னகையில்
எங்குமே அடையாளப்படுத்தப்படாத
உன் நினைவுகளோடு
விடியல்களை தேடிக்கொள்வது

மலைகள் கடந்து போனாலும்
காலடிகள் படிந்த ஈரம் சொட்டும் நம்பிக்கைகளின்
கடைசிசின்னம்
உன் கண்களாகவே இருக்கட்டும்

கடந்து செல்வன
துள்ளிக்குதித்து ஏறிக்கொள்ளும்போது
ஓடைகள் முழுதும் வற்றி
மீண்டும் இரவுகள் வரைபவனை தேடிச்செல்கிறது

உன் நினைவுகளோடு
விடியல்களை தேடிக்கொள்வதென்பது
தூய இருட்டின் மத்தியில்
ஓவியனின் கைவரிசையை மெச்சிக்கொள்வது

---
மஹா

LAKSHMI MANIVANNAN'S POEMS(2)

TWO POEMS BY 

LAKSHMI MANIVANNAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. YOUR BEING BECOMES WHOLESOME

1

Newplace
It would take a few years
for the tiny insects there
to know your Being
A few months
for the dog and cow
A year
for the plants in the surroundings to know

Even for knowing that
you are grumpy
Demon
Selfish
Haughty
Whatever be the case
it takes time to realize
For each and everything
there is a specific time-frame
only after that
you walk all calm.

Only after even the grass becomes aware
of who you are
Your Being becomes
Wholesome.

2

The place you dwelt earlier
Keeps blowing your smell
Till the insects forget it.

3

Even after you have left
for a long time
You remain here.

4

Whatever you be
none takes you as nothing.

5

Whether you water it or not
the plants need you.
Whether you be kind or not
the insects keep searching for you.

Even if you have no love lost
for the small mug full of water
which you had poured long ago
The mango tree does want
to offer its fruit to you.

உன் இருப்பு பூரணமாகிறது
1
புதிய இடம்
உனதிருப்பை
அங்குள்ள
சிறுபூச்சிகள் உணர
ஐந்தாறு வருடங்கள் ஆகும்
நாயும் பசுவும் உணர சிலமாதங்கள்
சுற்றும் முற்றும் தாவரங்கள் உணர
ஓராண்டு காலம்
நீ சிடு மூஞ்சி என்பதை அறிவதாயிருந்தால் கூட
நீ அரக்கன் என்பதை அறிவதாயிருந்தால் கூட
சுய நலம் பிடித்தவன்
ஆங்காரி
எதுவென்றாலும் அறிய காலம் பிடிக்கிறது
அது அதற்கென்று
ஒரு காலம் ஆகிறது
அதன் பின்னரே
நீ அமைதியாக நடந்து செல்கிறாய்
நீ யார் என்பது
புல்லுக்கும் தெரிந்த பின்னரே
உன் இருப்பு
பூரணமாகிறது
2
முன்னர் இருந்த
இடம்
உன் வாசனையை
ஒரு பூச்சி மறப்பதுவரையில்
வீசிக் கொண்டிருக்கிறது
3
நீ கிளம்பிச் சென்ற பின்னரும்
நெடுநாட்கள்
இங்குதான்
இருக்கிறாய்
4
நீயெதுவாக இருந்தாலும்
ஏதுமற்றவன்
என்று
யாரும்
எடுத்துக் கொள்வதில்லை
5
தண்ணீர் விடுகிறாயோ இல்லையோ
செடிகளுக்கு
நீ தேவைப்படுகிறாய்
கருணை காட்டுகிறாயோ இல்லையோ
பூச்சிகள்
உன்னைத் தேடிக் கொண்டிருக்கின்றன

அன்பற்றவனாயிருந்தால் கூட

நீ எப்போதோ இறைத்த

ஒரு சிறு செம்பு நீரின் நிமித்தம்

மாமரம்

தன் கனியை

உனக்குத்

தந்துவிடவே

விரும்புகிறது

(2)

That boy stands there
as the very personification of longing
What a great height wonders he looking up
You look nothing extraordinary.
If this itself denotes great height
then, what a hollow pit he must be dwelling in

He has bought a two-storey house
This one has bought a car.
During Holy Mother’s ten day festival
They buy new dresses on all ten days.

How can anyone live in this street
Tell me brother
Asks he.

Let the job be anything whatsoever
but first
reduce the height seen by this boy
and fill up the pit,
My Lord
Let him migrate,
nothing wrong
But, he shouldn’t regard this rat-hole
as Great height.
He too was an inhabitant of this street
You see.

Lakshmi Manivannan

அந்தச் சிறுவன்
அப்படி ஏங்கி நிற்கிறான்
எவ்வளவு உயரம் என்று பார்க்கிறான்
நீங்கள் சாதாரணமாகத்தான் இருக்கிறீர்கள்
இதுவே உயரமென்றால்
அவன் எவ்வளவு
பள்ளத்திலிருக்கிறான் பார்த்தீர்களா ?
அவன் இரண்டுமாடி போட்டுவிட்டான்
இவன் கார் வாங்கியாச்சு
புனித அன்னை பத்துநாள் திருவிழாவில்
பத்து நாளும் புதுத்துணி
வாங்குகிறார்கள்
இந்தத் தெருவில்
எப்படி
வாழமுடியும் ?
சொல்லுங்கள் அண்ணா
என்று கேட்கிறான்
எந்த வேலை வேண்டுமாயினும்
இருக்கட்டும்
முதலில் இச்சிறுவன் பார்க்கும்
உயரம் குறைத்து
பள்ளம் நிரப்புங்கள்
ஆண்டவரே
அவன் இடம்பெயருவதைப் பற்றிகூட
ஒன்றுமில்லை
என்றாலும்
இந்த எலிக்குகையை
இவ்வளவு உயரமென்று
அவன்
எண்ணக் கூடாது
அவனும்
இதே தெருவில்
வசித்தவன்
பார்த்தீர்களா?

YUMA VASUKI'S POEM

A POEM BY 

YUMA VASUKI

Translated by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

If any child were to cry in torment unbearable

somewhere in dream
how am I to go there and comfort it, O Jesus

How am I to send my kisses of solace into its
shivers of fear

How am I to fulfill the need of its insistence
yearning and whimpering for something
the name of which it knows not

The peace for the misgivings
O, my guardian angel
How am I to offer it in a golden plate.

What would be the magical chant
to reveal on my wall
their scribbling that are concealed
by whitewashing the houses

O you Noble Soul,
wherever they wave their hands at whosoever
how am I to be exactly there

How am I to disperse the march of children
towards their work-spot
and teach them through plays songs tales
to read and write?

O God
how am I to receive them straight from their falls
with no speck of dust settling on them
hiding them all too softly…..

Those tender frames shrunk and ailing _
in which sacred perennial river
I would bathe and recuperate them for ever?

O, my lord, wherefrom I can earn the deliverance of
filling all those tender hands that keep stretching for alms
all over the streets…

While writing this how effortlessly
how harmoniously how beautifully
the tip of pen pours as ink blood from the heart
upon the sheet….

O, My Saviour
with none to caress and celebrate them
the children growing wearisome _
Alas , how can I draw close to them?

யூமா வாசுகி.

ஏதொரு குழந்தையும்
எங்கோ கனவில் துடித்தழுதால்
எப்படிப் போய் தேற்றுவேன் கர்த்தரே
அச்சத்தின் துடிப்புகளுக்குள் எப்படி
என் ஆறுதலின் முத்தங்களைக் கடத்துவேன்.
விரும்பியதொன்றின் பெயர் ஏதென்று தெரியாமல்
ஏங்கிச் சிணுங்கும் பிடிவாதத்தின் தேவையை
எப்படி பூர்த்தி செய்வேன்.
பிணக்குகளுக்கான சமாதானத்தை
தேவதையே...
தங்கத் தட்டில் வைத்துத் தருவது எப்படி.
வீடுகளில் வெள்ளையடித்து மறைக்கப்படுகின்ற
அவர்களின் கிறுக்கல்களை
என் சுவர்களில் தோன்றச் செய்யும் மந்திரம்தான் என்ன!
அண்ணலே, எங்கே யாருக்கு அவர்கள் கையசைத்தாலும்
அங்கே நானும் நின்று ஏற்றுக்கொள்வதெப்படி.
பணிக்கு நீளுகின்ற சிறார்களின் அணிவகுப்பை
கலைத்து விளையாட்டில் பாட்டுங்கதையும்
எழுத்தறிவிப்பதும் எப்படி!
கடவுளே,
வீழ்ச்சிகளிலிருந்து தூசும் படாதபடி நேரடியாய்
என் கரங்களில் மெத்தென
எப்படி அவர்களை ஏந்திக்கொள்வேன்!
நோவிற் துவண்ட குருத்துடல்களை
எந்தச் சிரஞ்சீவியாற்றில் முழுக்காட்டி
நித்யமாய் சொஸ்தப்படுத்துவேன்.
தெருக்களிலெல்லாம் யாசகத்திற்கு நீளும்
பிஞ்சுக்கரங்களை நிறைக்கும் கடைத்தேற்றத்தை
எம்பிரானே,
எவ்விதம் சம்பாதிப்பேன்
இதை எழுதும்போது எவ்வளவு சுலபமாக
எவ்வளவு இசைவாக எவ்வளவு அழகாக
இதயத்திலிருந்து ரத்தத்தைத் தாள் மீது
மசியாக விட்டுக்கொடுக்கிறது பேனா முனை..
என் நாதனே!
கொஞ்சிக் கொண்டாடுதற்கு
ஆளின்றிச் சோம்பிய குழந்தைகளை
நான் எப்படி சமீபிப்பேன்...

-யூமா வாசுகி

KADANGANERIYAN PERUMAL'S POEM

A POEM BY 

KADANGANERIYAN PERUMAL

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

For gifting you when we meet I have trapped some clouds

You speak about your downpours

Hunger and starvation aren’t something
we’re unaware of.

The river flowing downward from above
we are of fish-clan that swim against it.

Seasons come and go.

The trees so deep-rooted and grown tall know well
how to wade through the summer.

Rain exclusively for us
is very close.

At the very instant when I start hearing your voice
The rain would’ve commenced it’s dance delirious.

In the streaming fluid
let the body-heat repose a little.

Kadanganeriyaan Perumal
July 2, 2019 •

நாம் சந்திக்கும் போது பரிசளிப்பதற்காக சில மேகங்களை சிறைப்பிடித்து வைத்திருந்தேன்.
உன்னுடைய பொழிதல்களைப் பற்றிச் சொல்கிறாய்.
பசியும் பட்டினியும்
நாமறியாததா என்ன .
மேலிருந்து கீழே பாயும் நதி
நாம் அதனை எதிர்த்து நீந்தும் கயலினம்.
பருவங்கள் வரும் போகும்
வேர்ப்பிடித்து உயர வளர்ந்து நிற்கும் மரங்களறியும்
கோடையினைக் கடக்கும் சூட்சுமம்.
நமக்கான மழை மிகச் சமீபத்திலிருக்கிறது
உன்னுடைய குரலைக் கேட்கும் நொடியில்
மழை மிக மூர்க்கமாக ஆடத் துவங்கியிருக்கும்.
பெருகியோடும் நீர்மத்தில்
உடற்சூடு சற்றே ஓய்வெடுக்கட்டும்.

MISBAH UL HAQ'S POEMS(2)

TWO POEMS BY 

MISBAH UL HAQ

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

How to pervade all over Time……

Being left alone like the light
of faraway night glowing thinly
_ the Time keeps lamenting
as the ‘Meesan’ of the tomb
words alone are left with me.
Not like the seclusion of the womb
Not like the seclusion of the tomb
the seclusion of this period….
Despite having people around
and laughter and voices resound
despite having our own someone
the loneliness of this Time
stays on.
.

Misbah Ul Haq

♪
காலத்தின் மீது
எப்படி வியாபித்திருப்பது...
விரிந்திருக்கும் நகரத்தின்
தொலைதூர இரவில் ஒடுங்கி ஒளிரும்
விளக்கை போல தனித்துவிடுவதை
புலம்பிக் கொண்டிருக்கிறது காலம்...
கல்லறையின் மீஸானைப் போல
வார்த்தைகள் மட்டும் என்னிடம் எஞ்சியிருக்கின்றன..
கருவறையின் தனிமைப் போல் இல்லை,
கல்லறையின் தனிமைபோலும் இல்லை,
இந்த காலத்தின் தனிமை...
மனிதர்கள் சூழ்ந்திருப்பதால்,
சிரிப்பும், குரல்களும் ஆர்பரிப்பதால்,
நமக்கென யாரோ இருப்பதால்
இந்த காலத்தின் தனிமை விலகிவிடுவதில்லை.

2.

All I have

is a lone ferry…
How to haul a river
and carry.
But, a wayfarer’s destination is
not the sea.
Yet throughout his course
a river of course.

Misbah Ul Haq

•
என்னிடம் இருப்பதோ
ஒற்றைப் படகு...
எப்படி ஒரு நதியை
அள்ளிச் செல்வது...
ஒரு வழிப்போக்கனின்
முடிவிடம் கடல் அல்லவே..
ஆனாலும் அவன் வழியெங்கும்
ஒரு நதி...

MOHAMED ATHEEK-SOLAIKILI'S POEM

A POEM BY 

MOHAMED ATHEEK-SOLAIKILI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE NEEDLE

(From the series ‘Songs of an other Traveller)

He who speaks the Truth becomes isolated
As a moon, as a Sun
He too becomes those in the society
_ as two moons
Two suns

A planet exclusive for him comes into being
It is there he resides.

Those with lies as their close allies
eyes him suspiciously.

He who speaks the Truth
turns into the needle getting into their eyes

If pricking in the feet, can pluck it and get rid of it
But pricked by the needle in the eye, they suffer

Unaware of him they dissect and analyze him
- those researchers of the city of lies.

They arrest all that is good to him.

He who speaks the Truth remains unperturbed.
Not slipping into the filth that overflows,
He would move on, straight and focussed.

Would crouch

Crouching is not for stealing
It is for living truthfully too

It is stealthily crouching and crawling
that the Moon comes
The same way rises the sun.

He is the wagon steered firm by Truth.

His passage is made of a thin straightline.

There would be joy in his pathway
Truth sits on his shoulder and lifts him up
He would stand tall and erect anywhere and everywhere.
Though turning aged, he doesn't bend
For him Truth creates an exclusive wind
where dust has no entry point.

இன்னொரு பயணியின் பாடல்கள் -68
ஊசி
-----------------
மெய்யுரைப்பவன் தனிமைப்படுகிறான்
ஒரு நிலவுபோல ஒரு சூரியன்போல
சமுகத்தில் அவனும் ஆகிவிடுகிறான்
இரண்டு நிலவாக
இரண்டு சூரியனாக
அவனுக்கென்று ஒரு கிரகம் உருவாகிவிடுகிறது
அவன் அங்குதான் வாழ்கிறான்
அவனை ஒருமாதிரியாகப் பார்க்கிறார்கள்
பொய்யுடன் புரள்பவர்கள்
மெய்யுரைப்பவன் இவர்களின் கண்களில் ஏறும்
ஊசியாகிறான்
காலில் குத்தினால் இழுத்துப் பிடுங்கலாம்
கண்களில் குத்துவதால் அவதிப்படுகிறார்கள்
அவனுக்குத் தெரியாமல் அவனை
ஆராய்ச்சி செய்கிறார்கள்
பொய்யூரின் விஞ்ஞானிகள்
அவன் நலன்களைப் பிடித்து அடைக்கிறார்கள்
மெய்யுரைப்பவன் அலட்டுவதில்லை
அவனது நூலை பிடித்துக்கொண்டு கொப்பளிக்கும்
ஊத்தைக்குள் கால் விட்டுக்கொள்ளாமல்
மெல்ல நகருவான்
பதுங்குவான்
பதுங்குவது திருட மட்டுமல்ல
உண்மையாக வாழவும்
பதுங்கிப் பதுங்கியல்லவா
நிலவு வருகிறது
பதுங்கிப் பதுங்கியல்லவா
சூரியன் உதிக்கிறது
அவன் அவனது
நூலில் ஓடும் வண்டியே
ஒரு நூலாலானது
அவனது பாதை
அவனது பாதையில் சந்தோஷம் இருக்கும்
அவனது தோளில் உண்மை இருந்து
அவனைத் தூக்கிவிடுகிறது
அவன் எங்கும் நிமிர்ந்து நிற்பான்
வயதானாலும் அவனுக்கு கூன் தட்டுவதில்லை
அவனுக்கு ஒரு காற்றை உண்மை செய்கிறது
உண்மை செய்த காற்றில் தூசு கலப்பதில்லை

THIRUGNANASAMPANTHAN LALITHAKOPAN'S POEM

A POEM BY 

THIRUGNANASAMPANTHAN LALITHAKOPAN

           Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

We without wings…..

For staying a while
You ask for an exclusive nest….
Bargaining the fruits
with the birds wandering aimlessly
in the Temple street
a nest is arranged.
With the expertise of a plane
steering an emergency landing
I reach you there.
With your finger-tips you cast a spell
on my heart
that wants to depart…
With the coolness of time immemorial
the day begins….
Seems like
the tips of tongues were in the eyes that day….
A wordless penance
or the rehearsal of a mono-act play
we had carried out in our eyes alone.
With birds knocking at our doors
that day had dawned….
While casting off the blanket
and leaving
you take along
a lone strand of feather
some bird had dried long ago
and free of cost
my
vacant heart.

Thirugnanasampanthan Lalithakopan
July 3 at 2:13 PM •
சிறகுகளற்ற நாம்.....
சற்று நேரம் தரித்திருக்க
தனித்த ஒரு கூட்டை கேட்கிறாய்....
கோவில் மாடத்து பகுதியில்
வெட்டியாய் திரிந்த பறவைகளிடம்
பழங்களை பேரம் பேசியதில்
படிகிறது ஒரு கூடு....
அவசரமாய் தரையிறங்கும் ஒரு
விமானத்தின் லாவகத்துடன் உன்னை
கொண்டு சேர்க்கிறேன்....
கிளம்ப விரும்பும்
என் மனசை உன் நுனி விரல்களினால்
வசியம் செய்கிறாய்....
யுகாந்தரத்து
குளிர்மையுடன் அந்த நாள் தொடங்குகிறது.....
நுனிநாக்குகள் அன்று விழிகளில்
இருந்தன போலும்....
ஒரு ஊமைத்தவத்தை
அல்லது ஓரங்க நாடகம் ஒன்றின்
ஒத்திகையினை விழிகளில் மட்டுமே
நடாத்தியிருந்தோம்......
பறவைகளின் கதவு தட்டுதலில் அன்றைய
தினம் விடிந்திருந்தது....
போர்வை நீக்கி
பிரிந்து செல்கையில் நீ கொண்டு செல்கிறாய்
என்றோ ஒரு பறவை உலர்த்திய
ஒற்றை சிறகையும்
இனாமாக
எனது
வெற்று மனசையும்....

TAMIL MANAVALAN'S POEMS(2)

TWO POEMS BY 

TAMIL MANAVALAN

Transalted into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. BACK TO WISDOM

Remaining skeptical in the beginning

Wonder when the thought ‘why not try it’
got into me.

That it could be because the new model
Nirshini enticed my heart
I could arrive at only at last.

How can one’s pale brown tinge
change into pure golden
in a matter of seven days
Could it be the trick of ‘photo shop’?
Though I contemplated on these lines
‘After all 70 rupees, why not try’
think I and do apply
taking selfie to bear testimony.

Everyday
I look at my face in the mirror
With cream applied
Turning left right front back
in the manner of a warrior
examining his sword taken out of its sheath
stretching it slowly in front
and twisting and turning it

The pale brown colour has changed into golden hue on the
Sacred Seventh Day
in the selfie only
with shade added daily.

In order to avoid the disappointment
of realizing that it is not the truth,
wiping the mirror many a time
and looking at myself in natural colour
erasing my earlier image
that I had made fair and fairer on a daily basis
I take a new one
smiling heartily.

Tamil Manavalan

நினைவு திரும்புதல்
**********************
தொடக்கத்தில் நம்பாமல் தானிருந்து
எப்போது முயற்சி செய்து பார்க்கலாமெனத்
தோன்றியதெனத் தெரியவில்லை
புதியதாய் மாடலிங் செய்ய வந்திருக்கும்
நிர்ஷினியைப் பிடித்துப்
போனதாலிருக்கலாம் என்பது

கடைசியாகவே கணிக்க முடிந்தது
ஏழு நாட்களில் எப்படித்தான்
மாநிறம் பொன்னிறமாய் மாறுகிறதோ
'போட்டோ ஷாப்', வேலையென நினைத்த போதிலும்
எழுபது ரூபாய் தானேவென
பூசத்தொடங்கிய வேளை
சாட்சியத்துக்காக எடுத்துக் கொள்கிறேன்
ஒரு செல்ஃபி.
ஒவ்வொரு நாளும் கிரீம்
பூசிக்கொண்ட முகத்தை
உறை விட்டகற்றிய வாளினை
முன் நீட்டி மெல்ல மெல்லத் திருப்பிப்
பார்க்கும் போர் வீரனின்
பரிசோதனைக்கொப்பாகத்
திருப்பித் திருப்பிப் பார்க்கிறேன்
கண்ணாடியின் முன்னம்
என்னை நானே.
மாநிறம் பொன்னிறமாய் மாறியிருந்தது
புனித ஏழாம் நாள்
தினம் தினம் கூட்டிய வண்ணத்தில்
செல்ஃபி மட்டும்
உண்மையதுவல்லவெனும் ஏமாற்றம் தவிர்க்க வேண்டி
தன்னிறம் மாறாத நிலையில்
கண்ணாடியைத் துடைத்துத் துடைத்து
பிம்பம் தரிசித்து
முன்னர் எடுத்து நித்தம் கொஞ்சம்
வெளுப்பேற்றிய படத்தை அழித்துவிட்டு
புதிய படமொன்றை எடுக்கிறேன்
பூரணமாய்ப் புன்னகைத்தபடி.

--தமிழ்மணவாளன்

2.THE PHASE OF FACEMASK

Hiding inside the facemask

the sky so void
is indeed massive.

The carbon-dioxide of the exhaled breath
spreads on and on
and compressed as clouds,
all over the surface of the mountain peak
it bangs against _
Heat would sprout.

Alighting into the valley
Not changing into drizzle but remaining moist
The birds flying in clusters through that gentle chill
knows well
the soft chill of moisture
and its soothing warmth.

Tamil Manavalan

****************
முகக்கவசத்தின்
உள்ளே ஒளிந்து கொள்ளும்
வெறிச்சிட்ட வானம் மிகப்பெரியது.
சுவாசத்தின் வெளியேகும்
கரியமிலவாயு பரவிப் பரவி
மேகமாய் அழுத்தம் கொண்டு
மோதுமந்த
மலைமுகட்டின் தரையெலாம்
வெப்பம் பூக்கும்.
பள்ளத்தாக்கில் இறங்கி
தூறலாய் மாறாமல் ஈரமாயாகும்
மென் குளிரில்
பறந்து செல்லுமப் பறவைக்கூட்டம்
அறிந்திருக்கிறது...
ஈரத்தின் மென்குளிரையும்
இதமான இளஞ்சூட்டையும்.

----தமிழ்மணவாளன்

MULLAI AMUTHAN'S POEM

A POEM BY 

MULLAI AMUTHAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan

Was never enamoured by kisses.

You would’ve collected
including those given by me
They were indeed fascinating for the time being
Affection Fondness, Love, Lust _
Being all these and more
those that came my way
wading through Life
I had lost count of.
Pardon me.
Only at dawn today
the kisses have reached ashore.
Gave the news.
In your savings stolen
these too?
Excepting those dead and gone
the remaining ones
are alive and kicking they said.
Someone threw away one of them violently.
Of those scattered on the sky
my kisses bubbled and got into my heart.
At least from now onward I would preserve,
my fairy-friend
the kisses of reminiscence you’ve given _
now, even in your absence.....

Mullai Amuthan

முத்தங்கள் பற்றிய ஆவல் இருந்ததில்லை.
நீ
சேகரித்துவைத்திருக்கலாம்..
நான் தந்தவைகள் உட்பட..
அந்தந்தப் பொழுதுகளுக்காய்
சுவாரஸ்யம் நிறைந்தவைகள்தாம்.
அவற்றுள்
அன்பு,பாசம்,காதல்,காமம்
எல்லாமாகியும்
வந்து சேர்ந்தவற்றை
போகிற போக்கில்
கணக்கெடுக்காமலேயே விட்டுவிட்டேன்.
மன்னித்தருள்க.
இன்று..அதிகாலையில் தான்..
முத்தங்கள் கரைசேர்ந்தன.
செய்தி சொல்லியது.
களவு போன
உன் சேகரங்களில் இவையும் தானா?
இறந்தவைகள் போக மீதமாய்
உள்ளவைகள்
உயிர்ப்புடன் இருப்பதாய்ச் சொன்னார்கள்.
யாரோ ஒருவன்
அவற்றுள் ஒன்றை
வீசி எறிந்தான்..
வானத்தில்
தெறித்தவைகளில்
என் முத்தங்கள்
கொப்பளித்து மனதுள் இறங்கியது..
எனியாவது சேகரிப்பேன் தோழியே ..
நீ தந்த நினைவுமுத்தங்களை
நீ இல்லாத இந்தவேளையிலும்...

THEEPIKA THEEPA'S POEMS(2)

TWO POEMS BY 

THEEPIKA

Translated into English by Latha Ramakrishnan

1. BEING AWAY….

In a desolate night
With eyes wide awake
I was intensely watching
the eyes of the lonely moon

My place came into view
In the fields where buffaloes lie
                         the white cranes feasting on their backs
came into view.
The narrow pathway with the canopy of ‘Arugampul’
came into view.
The earthworm creeping in it
with its trail drawn behind
came into view
The wooden gate with the crow poop
all dried up
came into view
The tail of the cat lying crouched
in the rice-flour roasted oven’s ashes
came into view
The mossy flowers at the well-side
came into view
The house of the squirrel
dwelling in the mango tree
came into view
The clips hanging all alone on the clothline
came into view
The half of the all too ripe guava
after the squirrel had nibbled
came into view
A few chrysanthemums
came into view
The cracked feet of father lying there coughing
came into view
In the shrunken face of mother
glowing in moonlight
the semblance of a goddess
came into view.
After that nothing could be viewed
beyond my tears unleashed.

பிரிவுக்கு தெரிந்தது

----------------------------

யாருமற்றஇரவில்

தனித்திருக்கும் நிலவின் கண்களை

ஒரு தூக்கம் துரத்தப்பட்ட விழிகளோடு

உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.

என்னூர் தெரிந்தது.

எருமைகள் படுத்திருக்கும் வயல்களில்

முதுகுகளில் விருந்துண்டு கொண்டிருந்த

வெள்ளைக் கொக்குகள் தெரிந்தன.

அறுகம்புல் படங்கு விரித்திருந்த

ஒற்றையடிப் பாதை தெரிந்தது.

அதில் தடயமிழுத்துப் போய்க் கொண்டிருந்த

நாக்கிளிப்புளு தெரிந்தது.

காகத்தின் எச்சத்தடம் காய்ந்திருந்த

வீட்டின் மரப்படலை தெரிந்தது.

அரிசிமா வறுத்த அடுப்படிச் சாம்பலுக்குள்

சுருண்டு கிடந்த பூனையின் வால் தெரிந்தது.

கிணற்றடிப் பாசிப்பூக்கள் தெரிந்தன.

மாமரத்தில் குடியிருந்த அணிலின் வீடு தெரிந்தது.

கொடியில் தனிமையாய் தொங்கிய

உடுப்புக் கொழுவிகள் தெரிந்தன.

அணிலரித்து மிச்சம் விட்ட

பழுத்த கொய்யாப்பழப் பாதி தெரிந்தது.

ஒன்றிரெண்டு செவ்வந்திப் பூக்கள் தெரிந்தன.

இருமிக் கொண்டு படுத்திருந்த

அப்பாவின் பித்தை வெடித்த கால்கள் தெரிந்தன.

நிலவு விழுந்து பளபளத்த

அம்மாவின் சுருங்கிய முகத்தில்

ஒரு தெய்வத்தின் சாயல் தெரிந்தது.

பிறகெதுவும் தெரியவில்லை.

என் கண்ணீரைத் தாண்டி.

தீபிகா

2.LIVING IN THE HOUSE

The time of discoveries

these lockdown days are.

Wife’s gray hair
Second daughter suddenly grown taller
Son’s cat-fir sprouting upper lip
Dust-coated electric light
Thinned down childhood scar
Screeching song of the bedroom door
Window screen with its fold loosened
Non-stick pan gone rotten
Toddler’s scribbling on the walls
Old photographs without the bulging belly
Timeworn letters of kin no more
Neo-poem written for old love

In this house where I used to come and go
Only now I am living
for the first time.

வீட்டில் வாழ்வது
----------------------------
கண்டு பிடிப்புக்களின் காலமாகின்றன
இந்த வீடடை நாட்கள்.
மனைவியின் நரை முடிகள்
திடீரென்று நெடுத்து விட்ட சின்னவள்
பூனைச் சிகையரும்பும் மகனின் மேலுதடு
தூசு பூத்திருக்கும் மின் விளக்கு
தடம் சிறுத்திருக்கிற பாலகக் காயம்
படுக்கையறைக் கதவின் பிணைச்சற் பாட்டு
கட்டுக் கழன்றிருக்கிற சாளர மறைப்பு
எடுபட்டுப் போயிருக்கிற நொண் ஸ்ரிக் சட்டி
சுவர்களில் ஊர்ந்திருக்கிற மழலைக் கீறல்கள்.
தொப்பையற்ற பழைய புகைப்படங்கள்
இறந்த சொந்தங்களின் பழைய கடிதங்கள்.
பழைய காதலிக்கெழுதிய புதுக்கவிதை.
வருவதும் போவதுமாய்
இருந்திருக்கிற இந்த வீட்டில்
இப்போது தான்
வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறேன்
முதன்முதலாக.
--- xxx ---
தீபிகா

HAMEED U NIZAR'S POEMS(3)

THREE POEMS BY 

HAMEED U NIZAR

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. THIS POEM….

The concrete demons that flourished

devouring the greenery
have grown sky high…

With the fragrance of varieties of jasmine
that were sent as messengers
to bring the breeze
the stench of all kinds of things
combining…..

The gleaming streams where fishes swam
drying up
turning into lice-swarming hair
so coarse, uncared

Just as the nightmare that assaulted me one night
my place spreads out as
a miserable desert…

For the memories about my place
so deep-rooted inside me
not to be buried along with me
let this poem at least
stay alive in the coming days.

Hameed U Nizar

++++ இந்தக் கவிதை ++++
பசுமையை தின்று வளர்ந்த
கொன்க்ரீட் பூதங்கள்
வானளாவ வளர்ந்து ...
காற்றுக்குத் தூதனுப்பி
காற்றை வரவழைத்த
மல்லிகை முல்லை மணங்களுடன்
வந்தான் வரத்தான் மணங்களெல்லாம்
ஒன்றினைந்து ...
மீன்கள் நீந்திய
மினுமினுப்பான நீரோடைகள்
தூர்ந்து போய்
பேன்கள் வாழும் கூந்தல்களாய்
கரடு முரடாகி ...
ஒரு நாள் இரவு
நான் கண்ட
பயங்கரக் கனவு போல
விரிகிறது எனது ஊர்
பாலைவனமாகி ...
என்னில் புதைந்த
எங்கள் ஊர் நினைவுகள்
என்னுடன்
மண்ணில் புதைந்து போகாதிருக்க
இந்தக் கவிதையாவது
இனி ... இருக்கட்டும்

உ . நிசார்

ஒரே பூமியில் நானும் நீயும் -- 

2. INFRINGEMENT

A bamboo grove flourishing tall and dense

stood there elegantly.

Being there with leaves and branches widespread
it restrained the strains of Music that were inherent
in all its swings and moves
contained them within
keeping them locked there
so preserving safeguarding
dreamt of donating them all to an artist
who makes musical instruments.

With its dream not turning true
a carpenter who came there
wrecking the bamboo grove
With the ensuing fire sparks from his knife
scattering around
the bamboo grove set fire
unto its own self
and committed suicide.

Hameed U Nizar
J

++++++ உரிமை மீறல் ++++++

ஓங்கி வளர்ந்த
மூங்கில் காடொன்று
ஒய்யாரமாய் நின்றது
இலை விரித்து
கிளை பரப்பி நின்ற
அதன் ...
ஒவ்வொரு அசைவுடனும்
பிறந்த இசையை
அது ... தனக்குள்
அடக்கி ... ஒடுக்கி ... பூட்டி ...
பாதுகாத்து ... அவற்றை
இசைக் கருவிகள் செய்யும்
ஒரு கலைஞனுக்கு
தானம் வழங்க
கனாக் கண்டது
அது கண்ட கனவு
நனவாகாத நிலையில்
அங்கு வந்த தச்சனொருவன்
மூங்கில் காட்டை
சம்ஹாரம் செய்ய
அவனின் ...
கத்தியில் பட்டுத் தெறித்த
தீப்பொறிகளால்
மூங்கில் காடு
தனக்குத் தானே
தீ மூட்டி
தற்கொலை செய்து கொண்டது.

3. THE FORTRESS

I enter into a garden.

Wherever I see
roses aplenty blooming
with fragrance enchanting.
Buzzing beetles coming there
savour the honey sprouting in the flowers
and burst into a colourful dance.

In that grove that beautifies Beauty
Spring swings.

Feeling elated
I look through the cluster of flowers
A thorn
comes into view
pricking my eye.

If this thorn too were bloomed as a flower
How much more lovely this garden would be
- think I
And the thorn replies:
Though I am not beautiful
I am endowed with strength.
The flowers would wither and fall
But I will remain.
It is my strength
that safeguards these flowers
as a fortress.

Hameed U Nizar
June 24 at 6:56 AM •

+++++++ அரண் +++++++

சோலையொன்றுக்குள்
நான் நுழைகிறேன்
பார்த்த புறமெல்லாம்
உரோசாப் பூக்கள் பூத்து
மணம் கமழ
ரீங்காரமிடும் வண்டுகள்
அங்கே வந்து
பூக்களில் சுரந்த தேனை
உண்டு ... சுவைத்த போதையில்
வண்ண நடனம் ஆடுகின்றன
அழகை அழகு செய்யும்
அந்தச் சோலைக்குள்
வசந்தம் ஊஞ்சலாடுகிறது
எனதுள்ளம் குதூகலிக்க
நான் ...
மலர்களிடையே
பார்வையை நுழைக்கிறேன்
அப்போது ... ஒரு முள்
என் பார்வையில்
குத்தி நின்றது
இந்த முள்ளும்
ஒரு பூவாகப் பூத்திருந்தால்
இந்தச் சோலை
இன்னும் ...
அழகாக இருக்கும் ... என்
நான் நினைக்க
முள் சொல்கிறது
நான் ...
அழகு இல்லாவிடினும்
என்னில் வலிமை இருக்கிறது
பூக்கள் உதிர்ந்தாலும்
நான் உதிர மாட்டேன்
பூக்களுக்கு ...
எனது வலிமைதான்
அரணாக நிற்கிறது.

உ . நிசார்

MALINI MALA'S POEM(1)

A POEM BY 

MALINI MALA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Feeling suffocated.

The burden of masks worn on my countenance
by all and sundry
suiting their whims and fancies
weigh me down
with no way to raise my head

Struggling to breathe
deciding
not to bear with it anymore
I shed one by one
all those choking me and crushing me
as ill-sized attires of my face

In the wind that -
much like the breeze
caressing the serpentine wounded
and on the throes of death -
fans the face freed from
all sorts of sultry shrouds
I resurrect myself.
At this time when I free myself
from all kinds of inanimate Identities
and anxieties
such as
Possession
Prerogative
I feel the lightness of my soul at ease
much like the nudity of newborn baby.

Even now
all that I pray _
Please don’t allow anybody to approach me
with some mask or other.
Otherwise, to appease my soul’s wail
I would have no option left except
tearing off the face and throwing it away.

Malini Mala

மூச்சுத்திணறுகிறது.
அவரவர் வசதிக்கேற்ப
என் முகத்தில்
அணிவித்து வைத்த
முகமூடிகளின் பாரம்
தலையை நிமிர்த்த முடியாது
கீழ் நோக்கியழுத்துகிறது.
சுவாசக்காற்றுக்காய்
அல்லாடும் நிலையில்
இனியும் பொறுப்பதற்கில்லை.
என் முகத்தின்
அளவற்ற ஆடையென
இறுக்கிப் புழுங்கும்
அவற்றை
ஒவ்வொன்றாக
உதிர்க்கின்றேன்.
அடிபட்டு
கூற்றுயிரான சர்ப்பத்தின்
உடலைத்தீண்டும்
தென்றலென
மூடிகளின் இறுக்கமகன்ற
முகத்தில்
விசுறும் காற்றில்
என்னை
உயிர்ப்பிக்கின்றேன்.
உடமை என்பதாகவும்
உரிமை என்பதாகவும்
ஜடப்பொருளொன்றினையொத்த
அடையாளப்படுத்தல்களும்
அழுத்தங்களுமான
அனைத்திலுமிருந்தும்
என்னை உதிர்த்துக் கொள்ளும்
இந்நேரம்
புதிதாய் ஜனிக்கும் குழந்தையின்
நிர்வாணம் போல்
இயல்பாக இருக்கும்
என் ஆத்மாவின்
பாரமின்மையை
உணர்கிறேன்..
இப்போதும் கூட
என் வேண்டுதலெல்லாம்,
எவராவது
ஏதாவதொரு முகமூடியுடன்
என்னை நெருங்கிவிடாதீர்கள்.
பின்
என் ஆத்ம ஓலத்தை
ஆசுவாசப்படுத்த
முகத்தைப் பிடுங்கி
எறிவதல்லால்
வேறொன்றும் என்னால்
ஆகாதென்றாகி விடும்.