FATHIMA MINHA

 A POEM BY

 FATHIMA MINHA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

ILLUSION

Believing in many an impossible
the poem channelizes us.
If Yes No
If No Yes
Between the two
As a thin line
Lines.
the lines of the sandy surface
lengthening ashore
in the lashing waves
is not of the sea
Do believe
Here I state
We are not Ours
Our footprints are not real
En route
Invisibles aplenty
Wake up
Sleep
Set out.

Fathima Minha
•
மாயை
*
அசாத்தியங்களை நம்பிக்கொண்டே
ஆற்றுப்படுத்துகின்றது
கவிதை
ஆம் என்றால் இல்லை
இல்லையென்றால் ஆம்
இரண்டுக்குமிடையே
மெல்லிய கோடாக
வரிகள்
அலை வீச்சில்
கரை நீளும்
மணல்வெளி ரேகை
கடலினது அல்ல
நம்பு
சொல்கிறேன்
நமதல்ல நாம்
நம் கால்த்தடங்கள் மாயை
செல்லும் வழிகளில்
மிகுதியான அருவங்கள் காண்
கண்திற
கண்வளர்
செல்
~#மின்ஹா.

BRINDHA ELANGOVAN

 A POEM BY

BRINDHA ELANGOVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

A LOVE STORY

They were lovers

But they had to part ways.

That they should Bid goodbye to each other

As true friends, they decided together.

What to do with the true love

that they nurtured for years

asked she.

Then they buried the love

deep in the soil

In a day or two

It sprouted again.

They threw it into the sea.

A massive wave brought it back to the shore.

They let it be gone with the wind

As the betting pigeon it went round

and returning stood in front.

They tried setting it afire

The resolute Love refused to melt.

Let it float in the sky thought they

and sent it away

Getting inside the cloud and turning into rain

it poured on them.

After that

crossing seven seas and seven mounts

they handed it over to the Immortal Parrot

dwelling in the riverside Banyan tree-hole

“Dear Parrot, Oh, Dear Parrot

We will come and take it back in our next birth

Now, swallow our love

and safeguard it”

Said they and went away.

The substance of the love thus gulped

started seeping gradually

and embracing the soul of the parrot

penetrated inside.

And so _

Its progenies wandering

through eons

were named Love birds.

Even after being confined inside cages

they keep mating and doting

through the ages.

ATHMAJIV

 A POEM BY 

ATHMAJIV

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE SONG OF HEAVEN THROWN OPEN

He was viewing it all astounded
Upon the leaves shadows were falling
Just as birds’ feathers fly alone
the leaves were flying
upward
From land the music of shadows was being sung
Golden glow all around
The song of Heaven thrown open
commenced from the root-tip
of Time-Tree
The dance of bird that came to sit on the wind
was shaking the Cosmos.
The roots relishing the water extending
and embracing the lava exploding and swelling
and coming out
and stretching still further
He stood there spell-bound
as the witness of Nature.


திறந்த சொர்க்கத்தின் பாடல்

ஆச்சரியமாக பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்
இலைகளின் நிழல் உதிர்ந்து கொண்டிருந்தன
பறவைகளின் சிறகுகள் தனித்து பறப்பதுபோல
பறந்து கொண்டிருந்தன இலைகள்
மேல்நோக்கி
நிலத்திலிருந்து இசைத்துக் கொண்டிருந்தது
நிழல்களின் இசை
எங்கும் பொன்னிற வெளிச்சம்
திறந்த சொர்க்கத்தின் பாடல்
காலமரத்தின் வேர் நுனியிலிருந்து புறப்பட்டது
காற்றின்மீது அமர்ந்த பறவையின் நடனம்
பிரபஞ்சத்தை அசைத்துக் கொண்டிருந்தது
நீரினைச் சுவைத்த வேர்கள் நீண்டு
வெடித்துப் பொங்கி வெளிவரும் தீக்குழம்பை
வாரியணைத்து மேலும் நீண்டது கண்டு
பிரமித்து நின்றான்
பிரகிருதியின் சாட்சியாக

ஆத்மாஜீவ்

ABDUL JAMEEL

 A POEM BY 

ABDUL JAMEEL

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

 

THE LANGUAGE OF THE TREES

 Does the breeze converse with the trees

Or the trees speak with the breeze
I am confused
Haven’t the birds residing in the branches
From time immemorial
spoken a word to the trees
could it be that
the birds know the tongue of the trees
at times
looking at me the tree waving its branches
invite me
Oh, in which language will it chat with me
What could be the Mother tongue of Trees
When being stamped by the feet
Cracking and disintegrating
the withered leaf wails in anguish
Alas, whose lingo is this?

Abdul Jameel

மரங்களின் மொழி
________________
காற்று மரங்களுடன் பேசுகிறதா
மரங்கள் காற்றுடன் பேசுகிறதா
குழம்பிப் போகிறேன் நான்
இதுவரை காலமும்
மரங்களுடன் எதுவுமே பேசாமலா
கிளையில் வசித்திருக்கும் பறவைகள்
சிலவேளை மரத்தின் மொழியை
பறவைகள் அறிந்திருக்குமா
மரம் என்னையும் பார்த்து
கிளைகளை அசைத்தசைத்து
அழைப்பு விடுக்கிறதே
அது என்னோடு
என்ன மொழியில் பேசுமோ
மரங்களின் தாய் மொழி
என்னவாக இருக்கும்
காலில் மிதிபட்டு நொறுங்குகையில்
வலி தாங்காது ஆயென்று அழுகிறது சருகு
இது யாருடைய மொழியோ

ஜமீல் 

AASU SUBRAMANIAN

 A POEM BY 

AASU SUBRAMANIAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

While stroking a cat
A child would curl
After all a baby, no?
Let’s let it go.
If it closes its eyes
Entire world would turn dark, they surmise
In its eyes starry and twinkling
The wide circle of moon
upon reaching faraway zone the rain
the dark clouds turning downpour
drizzling in the cat’s eyes
Fluttering on the face of dawn
displacing dusk
the cat lisps
Miyaav

Aasu Subramanian

பூனையைத் தடவுகையில்
ஒரு குழந்தை நெளியும்
குழந்தைத் தானே
அதனை விட்டுவிடலாம்
அது கண்களை மூடினால்
பூலோகம் இருண்டுவிடுமாம்
ஒளிரும் அதன் நட்சத்திரக் கண்களில்
நிலவின் பெரிய வட்டம்
தூர மண்டலம் சேர மழை
மழையாகும் கார்மேகம்
பூனையின் கண்களில் தூவானம்
அந்தியை பெயர்த்துப்போடும்
காலையின் முகத்தில்
சிறகடிக்கும் பூனையின்
மழலையில் 'மியாவ்'

# ஆசு

MARIMUTHU KALIDAS

 A POEM BY

MARIMUTHU KALIDAS

Translated into English by Latha Ramakrish nan(*First Draft)

Upon the terrible sorrow that stretches on and on

spreads

the shadow of night.

In the heart desolate as the daytime deprived of the stars

Memory-bubbles make their exit gradually.

Woes and miseries that grip you hard

as the cruel claws of’Sarabam’, _

the mythical eight-legged bird _

and are devouring you

are but the leftovers of birth previous.

Eating away all words in secrecy

the trails of silence flourish.

In reminiscences that burn circling thee

despite knowing fully well that it is all a big zero

ponderings so deeply meditative

do find a place without fail.

Succor from your soothing words that

being trapped in the black hole and

remaining unseen

and the fingers’ fondly caressing the hair

might be reclaimed

in a few days

or in several Light-years.

Till that time

except burying the face between the window-bars

and going hand in hand with the void seen outside

no other choice for me

with eyes lost.

Marimuthu Kalidas

•

உடைபடாமல்

நீண்டுகொண்டிருக்கும்

பெருந்துனியின்

மேல் படர்கிறது.,

இரவின் நிழல்.

பஞ்சிதங்களைத் தொலைத்த பகல்பொழுதாய்

வெறிச்சோடிய மனதுக்குள் மெதுமெதுவாய் வெளியேறுகின்றன.,

ஞாபகக் குமிழ்கள்.

சரபத்தின் கொடுநகங்களாய்

அழுந்தப் பற்றி

விழுங்கிக் கொண்டிருக்கும்

வருத்தங்கள்.,

பூர்வத்தின் மிச்சம்.

உலர்ந்த உதடுகளின்

வார்த்தைகள்

யாவற்றையும்

யாருமறியா வண்ணம் தின்று கொழுக்கின்றன.,

மௌனத்தின் தடங்கள்.

சுழியமென அறிந்தும்

உனைச் சுற்றியே

எரிந்திடும் நினைவுக்குறிப்புகளில்

நீங்காமல் இடம்பெறுகின்றன.,

ஆழ்நிலை தவங்கள்.

கருந்துளைக்குள்

அடைபட்டு காணமுடியாமலே

போன உன்

ஆதுரச் சொற்களின் ஆசுவாசமும்,

அங்குலிகளின் சிகைகோதலும்

மீட்கப்படலாம்.,

ஒருசில நாளில்.,

அல்லது சில ஒளியாண்டுகளில்.

அதுவரைக்கும் .,

சன்னல் கம்பிகளுக்கிடையே

முகம்புதைத்து வெளியே தெரியும்

எல்லையற்ற வெறுமையோடு

கைகோர்ப்பதைத் தவிர வேறு வழியில்லை.,

விழி தொலைத்த எனக்கு.

- இனியவன் காளிதாஸ்.

*பொருள்:

துனி- துன்பம்,வலி

பஞ்சிதம்-விண்மீன்

சரபம்- சிங்கத்தையே எதிர்க்கும் எண்காலுடைய பறவை

கருந்துளை- பேரண்டங்களுக்கிடையிலான இடைவெளி,உள் நுழைந்தால் ஒன்றுமில்லாமல் போகும் மாயம்.

A.K.MUJARATH

 A POEM BY 

A.K.MUJARATH

Translated into English by Latha Ramakrishnan (*First Draft)

THE SECOND READER

Poetry is the perfect place for pouring or dropping sorrows
_ so Imagines the Second Reader.
Having already imagined it
I was sharing my failures with Poetry,
reclining.
Most of those who go to meet Poetry
have always retuned fully recovered
_Thus a sound comes from the middle line
of the poem.
The second reader
having full faith
jumps into the heart of hearts of the poem.
Then he realizes that Poetry alone knows
the magical balm
that could heals wounds unbearable.
Also, he receives training for going to the other world.
Finally when he completes reading the poem
He turns to the right and looks.
Some who had already got into it
learnt life and are leaving.

AK MUJARATH

இரண்டாம் வாசகன்

துயரங்களை வந்து கொட்டுவதற்கு அல்லது போடுவதற்கு
பொருத்தமான ஒரு இடம்
கவிதை என்பதாக
இரண்டாம் வாசகன்
கற்பனை செய்கிறான்.
நான் ஏற்கனவே
கற்பனை செய்து
கவிதையிடம் தோல்விகளை சொல்லி
இளைப்பாறிக் கொண்டிருந்தேன்.
கவிதையை சந்தித்துச் செல்லும்
அனேகமானோர்
குணமடையாமல்
திரும்பியதேயில்லை என
கவிதையின் நடு வரியிலிருந்து
சத்தம் வருகிறது
இரண்டாம் வாசகன்
முழு நம்பிக்கை கொண்டு
கவிதையின் ஆழ் மனதுக்குள் குதிக்கிறான்.
பின்பு காயங்களுக்கு தடவும்
வசியமருந்து
கவிதைக்குத்தான் தெரியுமென
உணர்கிறான்.
இன்னொரு உலகத்தை அடைவதற்கான பயிற்சியையும் பெறுகிறான்.
இறுதியாக அவன்
கவிதையை வாசித்து முடிக்கும் போது
வலது பக்கம் திரும்பிப் பார்க்கிறான்
ஏற்கனவே நுழைந்த சிலர்
வாழ்க்கையை கற்றுக் கொண்டு வெளியேறிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

ஏ.கே. முஜாரத்