ABDUL SATHAR'S POEM

 A POEM BY

ABDUL SATHAR

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Hei you, who lies buried deep in my heart

as centuries old cave art…..

When memories writhe as snakes

O how many a night I have lost….

In the leaves that flutter at night

in wind’s embrace

in the flowers of buds unfolding in the night

I feel the strumming of music

that your feather-touch had offered.

The jasmine petals of your tresses

fallen in my lap

never fades nor withers

but keep blooming so fragrantly

In my inner woodland.

The moisture of the final kiss at our parting

is still inside me

as the pearl of oyster deep down the sea.

providing succour and solace.

Silken silence that was your language of

those hours

when we happily conversed

has come to be my language these days…

As the hues and shades of rainbow

As the aroma of earth when it rains

As butterfly’s fluttering

those days

so filling; wholesome….

Today

in abject white emptiness

and gloomy black densely dark

days move on as snail…

In the ‘too long a wait’ stretching beyond epochs

At nights when moon go into hiding

is it thee

glistening as the lone star far away

up above…..?

Is it your face my love…?

Abdul Sathar

•

நூற்றாண்டு கால

குகை ஓவியமாய்

என் இதயத்தில்

புதைந்து கிடப்பவளே...

நினைவுகள் சர்ப்பமாய்

நெளியும்போது

எத்தனை இரவுகளை

இழந்திருக்கின்றேன்...

காற்றின் தழுவலில்

இருட்டில் சலசலக்கும்

இலைகளுக்குள்ளும்

இரவில் மொட்டவிழும்

மலர்களுக்குள்ளும்

உன் மென்தொடுதல் தந்த

இசை மீட்டலை

நாளும் உணர்கிறேன்...

என் மடியில் உதிர்ந்த

உன் கூந்தல் மல்லிகைகள்

வாடாது வதங்காது

என் இதயவனத்தில் இன்னும்

மணம் வீசிக்கொண்டிருக்கின்றன...

நம் இறுதிப்பிரிவின்

முத்தத்தின் ஈரம்

ஆழ்கடல் சிப்பியின் முத்தாய்

என்னுள் பதமாய் இருக்கின்றது...

நாம் உரையாடிய பொழுதுகளின்

உன் மொழியான சுகமான மெளனமே

இன்று என் சோக மெளன

மொழியாகிப்போனது...

வானவில்லின்

வர்ணங்களாய்...

மழைப்பொழிந்த

மண்வாசனையாய்...

வண்ணத்துப்பூச்சியின்

சிறகடிப்பாய்...

நிறைந்திருந்தன

அந்நாட்கள் ...!

இன்று

வெண்வெறுமையிலும்

இருளடர்ந்த கருமையிலும்

நாட்கள் நத்தையாய்

நகர்கின்றன...!

யுகங்கள் கடந்த

காத்திருப்பில்

நிலவு ஒளிந்து கொள்ளும்

இரவுகளில்

தூரத்து வானில்

ஒற்றை விண்மீனாய்

ஒளிர்வது நீதானா..?

அது உந்தன் பூமுகம்தானா...?

- அப்துல் சத்தார்

PALANI VELL'S POEM

 A POEM BY

PALANI VELL

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

An insane woman began dancing

In the tar-melting highways

Traffic turns frozen.

The long horn damns.

Who is that singing as the background music

of the song meant for her _

I know not.

In the delirious rage of her dance

sufficing to bathe

a summer-rain takes place inside her.

Exhausted she urinates by the side of

the street-corner wall.

The poster-god pasted therein

has extended his hand.

She probes her self.

Then plucking one breast of hers

and placing it in God’s hand

She resumes dancing.

பைத்தியக்காரி ஒருத்தி

நடனமாடத் துவங்கினாள்

தார் உருகும் சாலையில்

ஸ்தம்பிக்கும் போக்குவரத்து

சபிக்கிறது நீள்ஹார்ன்

அவளுக்கான பாடலின் பின்னனியாக

பாடுவது யார்தான்

தெரியவில்லை

அவள் நடனத்தின் உக்கிரத்தில்

நீராடி குளிக்குமளவு

அவளுக்குள் கோடைமழை நிகழுகிறது

ஓய்ந்து சாலையோரச் சுவற்றருகே

மூத்திரம் பெய்கிறாள்

சுவற்றில் ஒட்டிய

போஸ்டர் கடவுள் கைநீட்டியிருக்கிறார்

அவள் தன்னை துழாவுகிறாள்

பிறகு தன் முலையில் ஒன்றைக்கிள்ளி

கடவுளின் கையில் வைத்துவிட்டு

மீண்டும் நடனமாடுகிறாள்.

NASBULLAH.A'S POEM

 A POEM BY

NASBULLAH.A.

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

WE

I introduce myself to you.

You and I are like waves

seeking peace.

In the well of a night

with windows wide open

I am reading Peace.

You too just so

in search of peace.

Peace going out of me

dwells in a place familiar to you.

Your Peace

goes past my street.

Life we have learnt to operate this way

from time immemorial

not knowing how to share Peace.

நஸ்புள்ளாஹ். ஏ.

நாம்

♪

என்னை உங்களிடம் அறிமுகம் செய்து வைக்கிறேன்

நானும் நீங்களும்

கடலலைகள் போல

அமைதியை நாடுகிறவர்கள்

சன்னல் திறந்து கிடக்கும்

ஒரு இரண்டாம் ஜாமத்தில்

பெரிய வெற்றிடமாக

அமைதியை வாசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்

நீங்களும் அப்படிதான்

அமைதியை வேண்டி நிற்கின்றீர்கள்

அமைதி என்னை விட்டு வெளியேறி

உங்களுக்குத் தெரிந்த

இடத்தில் வசிக்கிறது

உங்களது அமைதி

எனது தெருவைக் கடந்து செல்கிறது

வாழ்க்கையை

இப்படிதான் இயக்கப் பழகிக் கொண்டாேம்

ஆதியிலிருந்து அமைதியை

பகிர்ந்து கொள்ளத் தெரியாதவர்களாய் நாம்

_ ஏ.நஸ்புள்ளாஹ்

THAMIZHNATHY'S POEM

 A POEM BY

THAMIZHNATHY

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

These days hunger is my choice.

Not that I starve for want of food.

In rainy days with torrential downpour

In skin-scorching hot sunny noontimes

always there is a roof over my head

‘Till you settle your dues, I will stay put at your entrance’

_ No such harassing moneylender

This great grand life survives

in the mercy of friendship.

Yet

when I wake up at dawn

I open my eyes in the company of sorrow’s

snakes newborn.

As I grow

the infant-snakes too keep growing.

I am not able to doze in the shade of

snakes swollen and bloated in the noon.

When evening comes

O, my one and only Love! Sorrow!

Multiplying into thousands of snakes

You approach me.

Clasps me chokingly tight

That nights are for sleep has

turned into a veritable lie.

One day….

Just one day

Deceiving night – day – week –

the hands of clock

I should blissfully sleep somehow.

Won’t someone adopt these little snakes

at least for now…?

Thamizhnathy Nathy

இந்நாட்களில் பசி எனது தெரிவு.

உணவு கிட்டாது பசித்துக் கிடப்பதில்லை.

கொட்டும் மழை நாட்களில்

தோல் கருக்கும் வெயில் மதியங்களில்

எப்போதும் தலைக்கு மேல் கூரையுண்டு

‘இக்கணம் தந்தாலன்றி வாசல் விட்டு நகரேன்’என

கழுத்திறுக்கும் கடன்காரர் எவருமில்லை.

நட்பின் கருணையில்

பிழைத்திருக்கிறது இப்பெருவாழ்வு.

எனினும்

காலையில் விழித்தெழும்போது

துயரத்தின் பாம்புக் குட்டிகளுடனே

கண் விழிக்கிறேன்.

நாள் வளர வளர

வளர்கின்றன பாம்புக் குட்டிகள்.

மதியத்தில் பெருத்துவிட்ட பாம்புகளது நிழலில்

என்னால் கண்ணயர முடிவதில்லை.

மாலையானதும்

எனது ஒரேயொரு காதலே! துயரமே!

பல்லாயிரம் பாம்புகளாய் பெருகி

என்னை நெருங்குகிறாய்.

நெருக்குகிறாய்.

இரவுகள் உறங்குவதற்கானவை என்பது பொய்யாயிற்று.

ஒருநாள்…

ஒரேயொரு நாள்

இரவு-பகல், கிழமை,

கடிகார முட்களை

ஏமாற்றி நான் உறங்கவேண்டும்.

எவராவது இந்தப் பாம்புக் குட்டிகளை

தற்காலிகமாகவேனும்

தத்தெடுக்க மாட்டீர்களா?

TAMIL MANAVALAN'S POEM

 A POEM BY

TAMIL MANAVALAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

I keep wiping off the memories sweating all over.

But memories are not like sweat to turn thoroughly dry

with the help of handkerchief.

That has drawn a great grand rainbow, you know…..

For wiping it

the dense cloud of memory should disperse.

Our very heart should burn furiously

becoming the very sun and smear heat.

Why the heart that began to wipe off

within four lines undergoes a change

Let not the cloud disband….

Let the rainbow stay on….

Tamil Manavalan

•

வியர்த்துக் கொட்டும் நினைவுகளைத் துடைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்...

வியர்வையைப் போலல்ல நினைவுகள் கைகுட்டைத் துடைப்பால்

காய்ந்து விடுவதற்கு.....

அது ஒரு வானவில்லையல்லவா

வரைந்து வைத்திருக்கிறது...

அதைக் கலைக்க நினைவின் அடர் மேகம்

கலைய வேண்டும்..

உக்கிரமாய் மனமே சூரியனாய் மாறி

வெய்யில் பூச வேண்டும்....

துடைக்கத் தொடங்கிய மனம்...

இந்த நான்கு வரிக்குள்

மாறி விடுவதென்ன....

மேகம் கலைய வேண்டாம்....

வானவில் இருக்கட்டும்...

YUGAYUGAN[RENGARAJAN VEERASAMY]'S POEM

 A POEM BY

YUGAYUGAN VEERASAMY ()

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Digging deep a pit

I buried the dark sorrow

shrouding me

choking, stifling

and planted upon that

the last drop of hope

held in my grasp.

At the feet of it

that had grown into a

Great Grand Tree

lies widespread

the same grief

as shade.

Rengarajan Veerasamy

மூச்சு திணற

எனைப் போர்த்தியிருந்த

கரிய துயரத்தை

குழி தோண்டிப் புதைத்து

அதன் மீது ஊன்றினேன்

கைவசமிருந்த

கடைசி துளி நம்பிக்கையை

பெரு மரமாய் வளர்ந்து நிற்கும்

அதன் காலடியில்

மிதியடியாய் விரிந்து கிடக்கிறது

அதே துயர் நிழலாக.

-யுகயுகன்

ABDUL JAMEEL'S POEMS(2)

TWO POEMS BY

ABDUL JAMEEL

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1) THE FRAGRANCE SPRINKLED

BY BUTTERFLIES

Visiting the open courtyard of my house

ever so often

fly wandering rapturously

eye-filling magnificent butterflies

When they arrive thus

mostly they don’t come empty-handed.

Carrying all the way

the fragrance of wild flowers

hitherto beyond human nostrils

and sprinkling them all over the house

they return.

In those minuscule moments

blossoms within me

A Massive Grand Floral Forest.

பட்டாம்பூச்சிகள் உதிர்க்கும் வாசனை

_____________________________

என் வீட்டு முன்றலுக்கு

இடைக்கிடை

அழையா விருந்தாளியென வந்து

அலாதியாக பறந்து திரிகின்றன

கண்களை கவரும் பட்டாம் பூச்சிகள்

அவ்வாறு பிரசன்னமாகும் போது

அனேகமாக சும்மா வருவதில்லை

இதுவரை யாராலும் நுகர முடியா

காட்டுப் பூக்களின் வாசனையை

சுமந்து வந்து வீடெங்கும்

உதிர்த்தி விட்டுதான் திரும்பிச் செல்கின்றன

அச் சிறு கணங்களினிடை

எனக்குள் முகிழ்கிறது மாபெரும் பூக்காடு.

ஜமீல்

(2) LAUGHTER OF CHILDREN READING DARKNESS

Day after day I melt and dissolve in the all too sweet laughter of children

When they kiss me on the forehead

through the ecstasy unparalleled

when I feel the non-stop kisses

with their tender palmyrafruit pressing softly

A cluster of fireflies

flutter winking,

reading my heart’s dark.

The laughter of fireflies resembles

the 'never to taste sour' grape juice _

no matter how much you drink

As radiance swells and overflows

in that laughter

in houses were children dwell

Darkness can’t prevail..

2. இருளை வாசிக்கும் குழந்தைகளின் சிரிப்பு

__________________

கள்ளங் கபடமற்ற

செல்லக் குழந்தைகளின்

வெல்லச் சிரிப்பினில்

நிதம் கரைந்து போகிறேன்

அவர்களென் நுதல் பொட்டிலிடு்ம்

நுங்கிதழ் பதிந்த

இடையுறா முத்தங்களை உணரும்

எல்லையற்ற பரவசத்தின் கணங்களிடை

ஒரு தொகை மின்மினிகள்

என் மனசின் இருளை வாசித்தபடி

கண்சிமிண்டிப் பறக்கின்றன

அருந்தருந்த தெவிட்டாமலிருக்கும்

திராட்சைப் பழச்சாற்றின்

தீராச் சுவையினை ஒத்தது

மின்மினிகளின் இதழ் சிந்தும் சிரிப்பு

அச்சிரிப்பினில் ஔி நிரம்பி

பீரிட்டு வழிவதனால்

குழந்கைள் வசிக்கும் வீடுகளில்

இருளிருக்க சாத்தியமில்லை

ஜமீல்

SHAHIBKIRAN THAKKAI'S POEM

 A POEM BY

SHAHIBKIRAN THAKKAI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

RESPONSE

'Aren’t you he_ '

'Isn’t this your name _' said he.

I remained dumb; deaf.

I tried hard not to become something like

a bottle thoroughly shaken.

It was this very same moment

when I found that I had turned into a play ‘clay’.

As a dog to wag the tail or to bite _

I feel hesitant and frightened.

You are not wrong in attempting

Of course it is born of concern for me

But, to have neither shape nor solidity

is my earnest wish.

That safeguards me.

That avoids dangers hazardous .

That unfolds me too great a distance from you.

Squeezing some tobacco inside my pouch

is not mere habit.

You are exactly that.

I am like the tadpole

_ Dimension-knowing resin.

Of a tree that knows to store epochs within epochs

_a teardrop.

பதில்

சாகிப்கிரான்

நீதானே,

உன் பெயர்தானே என்றான்.

ஊமையாக, செவிடாக இருந்தேன்.

நன்றாக குலுக்கிய ஒரு பாட்டில்

போலாகாதிருக்க முயன்றேன்.

நான் ஒரு விளையாட்டு “க்ளே”

ஆகியிருந்ததைக் கண்டுபிடித்தது

இதே கணம்தான்.

ஒரு நாயாக வாலாட்டவோ,

கடித்து வைக்கவோ பயமாகவும்

தயக்கமாகவும் இருக்கிறது.

நீங்கள் முயல்வது சரிதான்

என்மேல் பரிவுதான்

ஆனால் எனக்கு உருவமற்ற

ஒரு கொழகொழப்பாக இருக்கவே விருப்பம்.

அது என்னைக் காக்கின்றது.

அது விபரீதங்களை தவிர்க்கிறது

அது உங்களிடமிருந்து

வெகு தொலைவுக்கு விரிக்கிறது.

உங்கள் சுருக்கு பையில்

புகையிலையைத் திணித்து

வைத்திருப்பது ஏதோ பழக்கமல்ல.

அதுதான் நீங்கள்.

நான் தலைபிரட்டைபோல

பரிமாணம் தெரிந்த பிசின்.

யுகங்களுக்குள் யுகங்களை

சேமிக்கத் தெரிந்த

மரமொன்றின் கண்ணீர்த் துளி.