NASBULLAH.A

 A POEM BY

NASBULLAH.A

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

BEING IN THE DARK

With the Words I had

I created Light

Being in Light

I couldn’t create something

on par with Light

afterwards.

Hence

I created Darkness

Then

I couldn’t create something

matching Darkness.

நான் இருளில் இருப்பதால்

என்னிடம் இருந்த சொற்களைக் கொண்டு

ஔியை உண்டாக்கினேன்

நான் ஔியில் இருப்பதால்

பின்னர்

ஔிக்கு சமமான

ஒன்றை உண்டாக்க

என்னால் முடியவில்லை

எனவே

இருளை உண்டாக்கினேன்

பின்னர்

இருளுக்கு சமமான

ஒன்றை உண்டாக்க

என்னால் முடியவில்லை

நஸ்புள்ளாஹ். ஏ.

PALAMUNAI MUFEETH

 A POEM BY

PALAMUNAI MUFEETH

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

In a white sheet

a minuscule mountain range

as appearing far away

The red Sun bending out of it

A giant tree in the middle

Adjacent to it

a small river

A few mountain-chunks

Agricultural field in a limited space

On its ridge

a peasant with a garden spade

_ so in the sketch drawn in my childhood competition

with insertion on a small scale

I left out the crows

That day I failed to win

In my drawing

I have drawn the doves

In white

That they had reached the tree

didn’t reach the judges, you see

ஓர் வெண்கடதாசியில்

தூரத் தெரியும்படி கொஞ்ச மலைத்தொடர்

அதிலிருந்து குனியும் சிகப்பு சூரியன்

நடுவிலே பெரும் மரம்

மரத்தையொட்டிய சிறு நதி

நதிக்கு ஓரமாய் சில மலைக்குற்றிகள்

குறிப்பிட்டளவு வயல்வெளி

அதன் வரப்பில்

மண்வெட்டியோடு ஒரு விவசாயி என

மட்டுப்படுத்தப்பட்ட உட்புகுத்தலோடு வரைந்த

குழந்தை பருவத்து சித்திரப் போட்டியில்

காகங்களைக் கீறாமல் விடுகிறேன்

அன்று

தோற்று விடுகிறேன்

சித்திரத்தில்

புறாக்களை வெள்ளையாய் வரைந்திருந்தேன்

அவைகள்

மரத்திலே அடைந்து விட்டதை

நடுவர்கள் அவதானித்திருக்கவில்லை.

முபீத்

ATHMAJIV

 A POEM BY

ATHMAJIV

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE ALMIRAHS OVERFLOWING

WITH SOUNDS

With the feathers of a bird he was drawing a bird.

In a tiny branch of the tree that bird was sitting. In one half of the Moonlight some stars descended.

Night of the Stars.

That painting was over. Efforts proved futile. The bird couldn’t fly. The other half of the Moon disappeared in darkness. The stars were hanging in the trees. The tiny branch had broken. The bird came and sat in the painting. Fireflies began to fly all over the sky. The fireflies were in dense black hue.

Once upon a time there was a bird singing here. well past midnight in the glow of night sounds myriad were neatly kept in empty almirahs. Today I am singing. Out of those sounds-overflowing almirahs I write the lines of my song exhaustively.

Love Eternal.

Today

This very moment

On one side of my bed the painting of the bird drawn by me. In a concealed state. The tale of the sacred ‘Thaali’ tied by her man. Really, in this night, I am the shadow of the king guarding the crematorium.

Tree uprooted.

Vacant sky. Bits and pieces of broken Moon. The ocean hiding inside the stars. Feathers-turned painting brushes. The sound of the bird screeching in the sketch. Alighting off the almirahs the painting of sounds fills the room brims and overflows.

ஒலிகள் நிரம்பி வழியும் அலமாரிகள்

ஒரு பறவையின் இறகுகளால் அவன் ஒரு பறவையை வரைந்து கொண்டிருந்தான். மரத்தின் சிறு கிளை ஒன்றில் அந்த பறவை அமர்ந்திருந்தது. நிலவின் ஒருபாதி ஒளியில். சில நட்சத்திரங்கள் இறங்கி வந்தன.

நட்சத்திரங்களின் இரவு.

அந்த ஓவியம் முடிந்து விட்டது. முயற்சிகள் தோற்றுவிட்டன. பறவையால் பறக்க முடியவில்லை. நிலவின் மறுபாதி இருளில் மறைந்து விட்டது. நட்சத்திரங்கள் மரங்களில் தொங்கின. சிறு கிளை முறிந்து விட்டது. பறவை, ஓவியத்தில் வந்து அமர்ந்து கொண்டது. வானம் முழுக்க பறக்கத் துவங்கின மின்மினிகள். அடர்கருப்பு வண்ணத்தில்.

முன்பொரு காலத்தில் இங்கொரு பறவை பாடிக் கொண்டிருந்தது. நடுநிசி தாண்டிய பின்னும். இரவின் ஒளியில். ஒலிகள் எல்லாம் காலியான அலமாரிகளில் அடுக்கி வைக்கப்பட்டன. இன்று நான் இசைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன். ஒலிகள் நிரம்பி வழியும் அலமாரிகளில் இருந்து எனது பாடல் வரிகளை எழுதி தீர்க்கிறேன்.

தீராக்காதல்.

இன்றைய நாளில்

இன்றைய நொடியில்

என் படுக்கையின் ஒரு பக்கத்தில் நான் வரைந்த பறவையின் ஓவியம். மறைவாக. கட்டியவனுக்கு மட்டுமே தெரியும் தாலிச்சரடின் கதை. உண்மையாகவே. இந்த இரவில் மயானத்தில் காவலிருக்கும் அரசனின் நிழல் நான்.

முறிந்து விட்ட மரம்.

வெறுமையான வானம். உடைந்த நிலவின் சிதறல்கள். விண்மீன்களுக்குள் ஒளிந்து கொண்டிருக்கும் சமுத்திரம். தூரிகையான இறகுகள். ஓவியத்தில் அலறும் பறவையின் ஒலி. அலமாரிகளிலிருந்து இறங்கி அறைமுழுக்க நிரம்பி வழிகிறது ஒலிகளின் ஓவியம்.

ஆத்மாஜீவ்

CHANDRA MANOHARAN

 A POEM BY

CHANDRA MANOHARAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

TORMENT

Beneath the shade-giving tree

The hour of dusk lies sprawling

Our memories all in tact

We have buried under it –Haven’t we?

Come, let’s dig all of it out

They are not yet ‘ceased to be’

In the flooding warmth of intense heat

How so hungry they are,

Alas…

In the early hours of morning rolling into one

We lay coiled as a ball of cow-dung.

So as to see the Koel crying with throats

turning hoarse

We shook the branches

Can the exclusivity of the black-figurine bird

be grasped by the eyes ever!

Oh my - a threat lurking at a distance

The reality of setting dumb trees aflame

In the grazing fire its feathers getting scorched

Before they wither it leaps and escapes from view.

Long stretches the passage – far and wide

At last

In the fire that approaches fast

before our goodbye

Our shadows too extinguish by and by

The sandal-aroma of memories eternal

fills the nostrils one after another

going well past the stinging tongues of fire.

Henceforth…. Everything is but an illusion

Inside the burial –pit of our memories

we remain

as bodies that breathe not ever again.

நொசிதல்

நிழல் தரும் மரத்தின்கீழ்

அந்திநேரம் கொட்டிக் கிடக்கிறது

சேதாரம் இல்லாத நம் நினைவுகளை

அதனடியில் புதைத்து வைத்தோமே

வா .... தோண்டியெடுக்கலாம் !

அவை மரிக்கவில்லை இன்னும்

தகதகத்துப் பெருகிய வெப்பத்தில் அவை

பாவம் ....காய்பசியில் !

இளங்காலையில் நாம் உருண்டு புரண்டு

சாணம்போல் அப்பிக்கிடந்தோம்

வரள வரளக் கூவும் குயிலைப் பார்க்க

கிளைகளைப் பிடித்து உலுக்கினோம்

கருஞ்சிற்பப் பறவையின் பிரத்தியேகம்

கண்களுக்கு ஒருபோதும் சிக்குவதில்லையே !

அய்யகோ ! தொலையில் ஓர் அச்சுறுத்தல்

ஊமை மரங்களுக்குத் தீ மூட்டும் பிரத்தியட்சம்

உரசும் நெருப்பில் அதன் இறகுகள் கருகி

உதிரும் முன் தாவி மறைகின்றது

பாதை நெடியது ...விரிந்தது

நாம் விடை பெறும் முன்

நெருங்கும் நெருப்பில் நம் நிழலும் அவிகிறது !

அமரத்துவமான நினைவுகளின் சந்தன மணம்

அடுக்கடுக்காய் நாசியில் நுழைகிறது

கொத்தும் தீ நாக்குகளையும் கடந்து .....

இனி .... யாவும் பிரமைதான்

உருவழிந்து கிடக்கும் நம் நினைவுக் குழிக்குள்

உயிரிழந்த சடலங்களாய் ....

---- சந்திரா மனோகரன்

PAALAI NILAVAN

 A POEM BY

PAALAI NILAVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

INJUSTICE

The halo on the dead

Has not dawned

All of a sudden

The radiance of the deceased

Has been constant till now

In hunger

And in tears it has become

Interwoven

In love and kiss

It wandered on and on

When the dead one

was alive

why didn’t we realize

that he was the Messaiah

Bringing the Cross

And making him lie on it

Why were we

Measuring him day-in and day-out

More than the one alive

The radiance of the one gone

Is encompassed in divinity

Injured to the core

Bearing insults galore

He who died in radiance

Renouncing the semblance of

his own physical form

is resurrected for all times

in his wounds and gashes

We can’t encroach upon the

halo of the dead

We didn’t make one into a Messaiah.

Even the Messengers of God can’t do so.

He came as a Messaiah.

Tore his body into pieces

as a slice of bread.

Tearing off as attire

His physical form

Attaining another

He became immortal in words

Despite being beaten and tortured

Till the end

a Messaiah he remained.

His blood is pristine

The injustice meted out to him

Stay on in our palms

as damning stains.

அநீதி

இறந்தவர்

மீதான வெளிச்சம்

திடீரென உதிக்கவில்லை

இறந்தவரின் ஒளி

இதுகாறும் சாசுவதமானது

பசியிலும்

கண்ணீரிலும் அது ஊடுபாவியுள்ளது

காதலிலும் முத்தத்திலும்

அலைந்த திரிந்தது

இறந்தவர்

இருந்த போது

நாம் ஏன்

அவரை

மெசியாவென்று அறியவில்லை

சிலுவைக் கொண்டுவந்து

அதில்

அவரை படுக்க வைத்து

ஏன் தினமும்

அளவெடுத்துக்கொண்டிருந்தோம்

உயிரோடு இருப்பவரைவிட

இறந்தவரின் ஒளி

தெய்வீகத்தில் நிறைந்துள்ளது

காயங்கள் பட்டு

அவமதிக்கப்பட்டு

ஒளியில்

மரணித்தவர்

தன் சொந்த சரீர சாயலை துறந்து

தன் காயங்களில்

என்றென்றைக்குமாக

மறு ரூபப்பட்டுள்ளார்

இறந்தவரின்

ஜோதியில் நாம் குறிக்கீடேதும்

நிகழ்த்த வியலாது

நாம்

ஒருவரை மெசியாவாக ஆக்கவில்லை

அது தேவதூதர்களாலும் இயலாது

அவர்

மெசியாவாக வந்தார்

தன் உடலை

ஒரு ரொட்டித் துண்டாகப் பீய்த்துப்போட்டார்

உடலை

ஒரு உடையாக கிழித்தெறிந்து

மறுரூபப்பட்டு

சொற்களில் நித்தியத்துவம் பெற்றார்

நாம்

அவரை அடித்துத் துன்புறுத்தியும்

அவர்

முடிவு பரியந்தம்

மெசியாவாகவே இருந்தார்

அவருடைய ரத்தம்

குற்றமில்லாதது

நமது கைகளின் கறை

நாம் அவருக்குச் செய்த அநீதி

VASANTHADHEEPAN

 TWO POEMS BY

VASANTHADHEEPAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1.SORROW-SHEDDING GRAINS

Squirrels run and play on the tree-branches

Sparrows keep flying happily

Laughing all the way

He who can’t walk feels a little joyous

The wild horse graze in the forest

The pond draws it with the watery-brush

Snow-covered mounts and pine trees

Wonder

Flowers come floating in the river

Music bubbles upon the surface of water

In glow yellow it showers love

The slave’s mouth is locked

The servant’s brain is chained

Language struggles

On the ridges ‘Karisaalai’ and ‘Nerunji’

Bloomed

Koravai and Kezhuru swam inside the paddy crop

And strolled along

Cranes and herons have a gala time

Once upon a time

The night-drunkard

Swears at the day-drunkard

the day-drunkard

swears at the night-drunkard

and the world swears at

one and all of them

துக்கம் உதிர்க்கும் தானியங்கள்

**************************************

அணில்கள் மரக்கிளைகளில் ஓடிப்பிடித்து விளையாடுகின்றன

சிட்டுக்குருவிகள்

பறந்து பறந்து சிரிக்கின்றன

நடக்க இயலாத அவன் சிறிது சந்தோஷப்பட்டுக் கொள்கிறான்

வனத்துள் காட்டுக்குதிரை மேய்கிறது

குளம் நீர்த்தூரிகையால்

அதனை வரைகிறது

பனிசூடிய மலையும் ஊசியிலைமரங்களும் வியக்கின்றன

நதியில் மிதந்து வருகின்றன பூக்கள்

நீர்ப் பரப்பில் இசை குமிழியிடுகிறது

மஞ்சள் ஒளியில் காதல் பொழிகிறது

அடிமை வாய்க்குப் பூட்டு

எடுபிடி மூளையை

கட்டியிருக்கிறது சங்கிலி

மொழி திண்டாடுகிறது

வரப்புகளில் கரிசாலையும் நெருஞ்சியும் பூத்திருந்தன

கொறவையும் கெழுறும் நெல் பயிருக்குள் நீந்தித் திரிந்தன

கொக்குகளும் மடையான்களும் கூத்தடித்தன

ஒரு காலம்

இரவு குடிகாரன்

பகல் குடிகாரனை திட்டுகிறான்

பகல் குடிகாரன்

இரவுகுடிகாரனை ஏசுகிறான்

எல்லா குடிகாரன்களையும்

உலகம் வைகிறது.

– வசந்ததீபன்