ABDUL SATHAR

  INSIGHT OCT-NOV, 2025 

A POEM BY

ABDUL SATHAR

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Sorrow is but part and parcel of Life

Sometimes it is gravely malignant

at some other times it is graciously benign

No matter what

it is an inseparable part

of a great grand puzzle;

A soulful music

A game that keep us on toes all the while.

Sorrow helps us understand two things

It teachers us Life

and makes us realize

that we are alive.

Then...

It disappears

transforming us

Though sorrow terribly unsettles us

It does offer us

some valid lessons

Sometimes it makes us intelligent

all the more

Sometime it turns us stronger

than before

Eventually

sorrow leaves its indelible mark inside us,

the mortals.

And, each incident befalling us in Life

have traces of that strife;

take place,

invariably encompassing that phase

Losing our hues and shades along that course

turning listless White

and gloomy Black

struggling till the last

or accepting it all with a smile

as river flowing all the while

we reach our destination at last.

துயரம் என்பது

வாழ்க்கையின் ஒரு நியதி.

சில நேரங்களில்

அது பெரிதாகவும்,

மற்ற சில சமயங்களில்

ஒன்றும் இல்லாததாகவும்

அமைகிறது…

எவ்வாறாயினும்,

அது பெரிய புதிரின்

ஒரு பகுதி..

அது ஒரு

ஆழமான இசை..

அது நம்மை ஆட்டுவிக்கும்

ஒரு விளையாட்டு…

துயரம் இரண்டு விடயங்களை

நமக்கு உணர்த்திச்செல்கின்றது..

அது நமக்கு

வாழ்க்கையை

கற்றுக்கொடுக்கின்றது..

நீங்கள் உயிருடன் இருக்கிறீர்கள்

என்பதை உணர்த்துகிறது..

பின்னர் …

அது மறைந்து

நம்மை மாற்றிவிடுகிறது…

துயரம் நமது மனதை

கலங்க வைத்தாலும்,

நமக்கு சில

படிப்பினைகளை தருகிறது..

அது சில சமயங்களில்

நம்மை மேலும்

புத்திசாலியாக்குகிறது.

சில நேரங்களில்

அது நம்மை

மேலும் வலிமையாக்குகிறது.

இறுதியில்

துயரம் அதன் அடையாளத்தை

நம்முள் விட்டுச் செல்கிறது…

மேலும் …

வாழ்க்கையில்

நமக்கு நிகழும்

ஒவ்வொரு நிகழ்வும்

ஏதோ ஒரு வகையில்

அதை உள்ளடக்கியே

அமைகின்றது..

அதில் நாம்

நம் வண்ணங்களை இழந்து

வெறுமையான

வெண்மையாகவும்

இருண்ட கறுமையெனவும்

நம் உயிர் மூச்சு

பிரியும் வரை..

போராடிக்கொண்டே

அல்லது

புன்முறுவலோடு

ஏற்றுக்கொண்டே

நதியென பயணித்து

நமது இறுதி இலக்கை

சென்றடைகின்றோம்..

-கோவை.அப்துல் சத்தார்

ATHMAJIV

  INSIGHT OCT-NOV, 2025

A POEM BY 

ATHMAJIV

Rednered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

RIVER’S VOICE

Where goes this river?

I know not

For I am in the river.

Can’t dip my feet the second time

in the water

For the river halts not ever.

I don’t understand?

Nothing at all to comprehend

Suffice to float and keep moving

Suffice indeed.

Isn’t there any destination for the river?

That is the horror of an imagination

The river is always closeby.

How is that you can speak so incomprehensibl?

What I hear I repeat to thee parrot-like

For

I know nothing.

From whom you hear?””

From the river

Can the river speak? Does it speak?

Of course, it keeps speaking always

But as we keep speaking for ever

the river’s voice reaches us not; never.

I want to listen

Will you please teach me how to listen to it?

Very well.

If you want you can do so.

Burn your queries

Upon the river with answers widespread on it

just be seated.

Hearing queries from answers

is but just a habit.

Enough to you open your eyes and see

For

the river’s voice

can be heard by the eyes alone

நதியின்_குரல்

இந்த நதி எங்கே செல்கிறது?

எனக்கு தெரியாது

ஏனெனில்

நான் நதியில் இருக்கிறேன்.

இரண்டாம் முறை காலை

நனைக்க முடியாது

ஏனெனில்

நதி தங்குவதில்லை .

எனக்கு புரியவில்லையே?

புரிந்து கொள்ள எதுவுமில்லை.

மிதப்பதும் நகர்ந்தபடி இருப்பதும்

மிகப் போதுமானது.

நதிக்கு இலக்கு எதுவும் இல்லையா?

ஒரு கற்பனையின் விபரீதம் அது.

நதி எப்போதும் சமீபமாயிருக்கிறது.

எப்படி உன்னால் இப்படி

புரியாதபடி பேச முடிகிறது?

கேட்பதைதான் கிளிப்பி்ள்ளைபோல்

உன்னிடம் சொல்கிறேன் நான்.

ஏனெனில்

எனக்கு எதுவும் தெரியாது.

யாரிடமிருந்து கேட்கிறாய் நீ?

நதியிடமிருந்து...

நதி பேசுமா?!! பேசுகிறதா?!!

ஆமாம் ஆமாம்

நதி எப்போதும் பேசிக் கொண்டிருக்கிறது.

சதாசர்வமும்

நாம் பேசிக் கொண்டேயிருப்பதால்

நதியின் குரலை கேட்பதில்லை.

எனக்கும் கேட்பதற்கு ஆவலாயுள்ளது

கேட்பது எப்படி என சொல்லி தருகிறாயா?

மிகவும் மகிழ்ச்சி.

கேட்பதற்கு விரும்பினால் கேட்கலாம்.

உனது கேள்விகளை எரித்து விடு.

பதில்கள் பரவிக் கிடக்கும் நதிமீது

வெறுமனே அமர்ந்து கொள்.

பதில்களிடமிருந்து கேள்விகளை கேட்பது

ஒரு பழக்கம் மட்டுமே.

கண்களை திறந்து பார்த்தால் போதும்.

ஏனெனில்

நதியின் குரலை

கண்களால்தான் கேட்க முடியும்.

ஆத்மாஜீவ்

JEYANTHAN JESUDOSS

  INSIGHT OCT-NOV, 2025

A POEM BY

JEYANTHAN JESUDOSS

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

SILENCE IS MEDITATION’S THRESHOLD

Sharper than sword is Silence

When it is swung not blood

but emotions drip all over the battlefield.

When not speaking

The very glance turns into a poem

I write that

It is the translation of your silence

With words non-violent

We battled against each other

Victory belongs to thee.

Silence is the threshold of meditation

So you taught me

I copied silence from thee.

If the fool remains silent

He would be considered enlightened

So you baptized me

The world filled with noises

stands ennobled by your silence

Right from the first line of my poem

It is your silence that paves the words.

Never ever renounce Silence

It might end up as the death of a poet.

NOVA NADHI (Jeyanthan Jesudoss)

(I dedicate this poem to Ramesh Predan’s Silence)

மௌனம் என்பது தியானத்தின் வாசல்

ஒரு வாளை விடக் கூரியது மௌனம்

அது வீசப்படுகையில் குருதி அல்ல

படுகளத்தில் உணர்வுகள் சிந்துகின்றன.

பேசாத நேரத்தில்

பார்வையே கவிதையாக உருவெடுக்கிறது

அதை எழுதுகிறேன்

உன் மௌனத்தின் மொழிபெயர்ப்பு அது.

வன்முறையற்ற சொற்களால்

சமர்செய்கிறோம்

வெற்றி உன்வசமாகிறது.

மௌனம் என்பது தியானத்தின்

வாசல் என வகுப்பெடுத்தாய்

மௌனத்தை உன்னிடமிருந்து பிரதியெடுத்தேன்

முட்டாள் மௌனமாக இருந்தால்

ஞானியாகக் கருதப்படுவான்

என ஞானஸ்நானம் கொடுத்தாய்

சத்தங்களால் நிறைந்த உலகம்

உன் மௌனத்தால் மேன்மை பெறுகிறது.

என் கவிதையின் முதல் வரி தொடங்கி

உன் மௌனமே சொற்களைப் பாவுகிறது

ஒருபோதும் மௌனத்தை துறந்துவிடாதே

அது ஒரு கவிஞனின் மரணமாக முடிந்துவிடலாம்.

- நோவா நதி

பின் குறிப்பு: இக்கவிதையை Ramesh Predan

ரமேஷ் பிரேதனின் மௌனத்துக்குச் சமர்ப்பிக்கிறேன்.

MADUSAN SIVAN

 INSIGHT OCT-NOV, 2025

A POEM BY

MADUSAN SIVAN

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Between my house and the adjacent street

There is no great distance

A big street cutting across

In that on one side

the street in which my house remains

The street branching out

on the opposite side

is the street adjacent

My house aligned in one Time zone

and the other in a different one

When the Sun burns there

I would be shivering in cold here

In our street when flowers would

wither and drop down

from plants creepers and trees

There leaves would begin to fall

When I chance to see that street

in the well of night

it would be all jubilant in radiance

People walking to and fro

and the wagons would keep moving

Birds would dash against and do a U-turn

They wouldn’t be knowing the street

having my house

There and here different Suns

Moon and Stars would be strolling

along the outer space.

என் வீட்டிற்கும் பக்கத்து தெருவிற்குமிடையில்

அவ்வளவாக தூரங்கள் இல்லை

குறுக்காக பிளக்கும் பெரும் தெரு

அதில் ஒரு பக்கமாக என் வீடு இருக்கும் தெரு

எதிர்புறமாக பிரிவது பக்கத்து தெரு

என் வீடு ஒரு காலத்திலும் அந்த தெரு வேறொரு காலத்திலும் சேர்க்கப்பட்டிருக்கிறது

அங்கு வெயில் எரிக்கையில்

நான் குளிரில் நடுங்கியபடி இருப்பேன்

எங்கள் தெருவில் செடிகளிலும் கொடிகளிலும்

மரங்களிலும் பூக்கள் பூக்கும் நாளில்

அங்கு இலைகள் உதிரத்தொடங்கும்

இங்கிருந்து அந்த தெருவை நடு இரவில் பார்க்க கிடைத்தால் வெளிச்சத்தில் கூதுகலித்திருக்கும்

அங்கும் இங்குமென நடப்பவர்களும்,வாகனங்களும் நகர்ந்தபடி இருக்கும்

பறவைகள் மோதி திரும்பிச்செல்லும்

எங்கள் வீடு இருக்கும் தெரு இருப்பது அவர்களுக்கு தெரிந்திருக்காது

அங்கும் இங்கும் வேறு வேறு சூரியன்களும்

நிலவும் நட்சத்திரங்களும் வெளியில் உலாவும்

-மதுஷன் சிவன்

MARIMUTHU SIVAKUMAR

 INSIGHT OCT-NOV, 2025

A POEM BY 

MARIMUTHU SIVAKUMAR

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

GOD’S PLAY

God wanted to stage a play

For acting in it

He searched for an actor

among the people

None dared to act in front of God

Seeing that among his creation

acting talent has waned

He bemoaned.

I seated there as a viewer

had a discussion with God about this

and arrived at a decision

I underlined all those

who gave us promises for centuries

God commanded me to bring them all

I brought them on the stage all set

And there began God’s Play in right earnest.

கடவுளின் நாடகம்

கடவுள் நாடகமொன்றை அரங்கேற்ற விரும்பினார்.

நடிப்பதற்காக மக்களிடத்தே

நடிகனை தேடினார்

எவருக்கும் கடவுள் முன் நடிக்க துணிவில்லை.

தன் படைப்பில்

நடிக்கும் ஆற்றல் பின்னடைவானதைக் கண்டு புலம்பினார்.

பார்வையாளனாக அமர்ந்திருந்த நான்

கடவுளிடம் இது பற்றி கலந்துரையாடி தீர்வுக்கு வந்தேன்.

நூற்றாண்டுகளாக எமக்கு வாக்குறுதிகள் தந்தவர்களை அடிக்கோடிட்டு காண்பித்தேன்.

அவர்களை அழைத்து வரும்படி கடவுள் கட்டளையிட்டார்.

தயார் நிலையில் இருந்த மேடைக்கு அவர்களை அழைத்து வந்தேன்.

இனி கடவுளின் ஆட்டம் ஆரம்பமானது.

~~~~~~~

மாரிமுத்து சிவகுமார்.