PAALAINILAVAN

 A POEM BY

PAALAINILAVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

SHE WHO HAS COME A LONG WAY

Despite plants numerous ceasing to be on the earth

a small plant has been safeguarded so vigilantly.

When the all too tiny yellow flowers in that

feeling that the tears of joy have

turned them immortal

begin to dance

swaying their heads

the early morn has been poured in a supreme state.

A poor mother looking like she had walked a great distance

stands so anguished for some reason

near the closed door of the boarding house.

When the door was unbolted

Screaming “Mother”

comes there a young woman.

With eyes blurred and tears swelling

the mother asks, “Are you safe and sound, my dear?”

Each and every mother

the world over

has been asking the same question to their daughters

year after year..

In those days when these mothers were

daughters

How much they would have struggled

to remain secure

How did the small plant

being safe

after the extinction of plants numerous

has survived for so long concealing itself.

That is something great .

I knew not that

In cruel times

the phrase ‘’Take care’

is a spark of fire crouching in a massive wave.

A mother teaches that to her daughter dear.

I have a daughter dear;

I can’t stay away from tears.

தொலைவிலிருந்து வந்தவள்

பூமியில்

எத்தனையோ தாவரங்கள்

ஒழிந்தும்

ஒரு

சிறிய செடி

அவ்வளவு பத்திரமாக

காக்கப்பட்டுள்ளது

அவற்றிலிருந்த

மிகவும் சிறிய மஞ்சள் மலர்கள்

ஆனந்தத்தின் கண்ணீரால்

நிலை பெற்றோமென

தலையை சிலுப்பி

ஆடத் துவங்குகையில்

அதிகாலை மகத்துவ நிலையில்

ஊற்றப்பட்டுள்ளது

நீண்ட தொலைவிலிருந்து

நடந்துவந்தவள் போலுள்ள

ஒரு ஏழைத் தாய்

விடுதியின்

சாத்தப்பட்டுள்ள கதவினருகே

எதற்காகவோ பரிதவித்து நிற்கிறாள்

தாழ்ப்பாள் நீங்கிய

கதவு திறக்கப்பட்டதும்

அம்மா என்கிற பீறிடலுடன்

ஓர் இளம் பெண்

தொலைவிலிருந்து வந்தவள்

கண்கள் குளமாக

"பத்திரமா இருக்கியா தாயி", என்கிறாள்

உலகத்திலுள்ள

ஒவ்வொரு தாயுமே

தங்கள் மகள்களிடம்

இதே கேள்வியைத்தான்

காலகாலமாய்

கேட்டுக்கொண்டிருக்கிறார்கள்

அந்தத் தாய்கள்

மகள்களாக இருந்த காலத்தில்

பத்திரமாக இருக்க

எவ்வளவு போராடியிருப்பார்கள்

பூமியில்

எத்தனையோ தாவரங்கள் அழித்தொழிக்கப்பட்டபின்பு

பத்திரமாக இருக்கும்

ஒரு சிறு செடி

தன்னை

எப்படி மறைத்து ஒளித்து வைத்து

இதுகாறும் வாழ்ந்து வந்தது

அதுவே மகத்துவம்

கொடுமையான காலத்தில்

பத்திரம் என்கிற சொல்

பேரலையில் பதுங்கிய தீப்பொறியென்று

எனக்குத் தெரியாது

அதை

ஒரு தாய் சொல்லிக்கொடுக்கிறாள்

நான்

ஒரு மகளை பெற்றவன்

என்னால் அழாமலிருக்க இயலாது

பாலைநிலவன்

PALAIVANA LANTHER

 A POEM BY

PALAIVANA LANTHER

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

I am mad

You can call me mentally deranged

in civilized parlance.

I am not mad always

Only when I am awake, I am that

I don’t remember what I am, once I sleep

Feeling confusion-confounded

as to the capsules to be consumed

I gulp all of them

What is wrong?

They have kept me caged inside a dark room

at a remote corner of the house

Dark and quiet are what I dread most

With just a lone matchstick

I had burnt the room

Nay, extinguished the darkness.

Only when my clothes were burning

I realized

That I am a fuel.

I can burn and shine

On and on

While aflame there came

The aroma of flesh getting boiled

So like a splendorous torch I burnt

Some fool had poured water

With someone unknown they sent me somewhere

He too, a great enlightened soul like me

He taught me to crush in palms and smoke

Humans gave him food and money

With stained teeth he would always be laughing

Poor soul, someone had killed him.

Those leaves lay strewn all around him

At last they brought me here

The name of he who stays in the adjacent room is

Joshua

He would be chatting with me nonstop.

Cheroot smell would be emanating out of him.

Said he would give me

But didn’t

She would come twice daily

Morning and evening

Would give me injection causing no pain

Would give the right tablets

In the black luminous watch

She would calculate my heartbeats.

Urnse

Nay, Nurse

Name Selvi

She resembled my childhood friend

But her body had grown into a short palymra tree.

Selvi, give me a kiss I said

‘Have your beard shaved’ smiled she and slipped away.

Hastily I grabbed the razor

and sheared frantically

Blood flowed through the innerwear

The tinge of urine is red

it’s attribute hair

but I feel light as if an all too terrible sin is

off my skin

I have learnt to offer deliverance for sins.

Come closer I will pardon you too

Joshva is no more

All at once

right in front of my eyes

legs

Myself

With palms brought together

Begging

Beseeching

He fell

bidding farewell

This time Joshua’s hair-soaked blood

in my hands

When his body was being taken away

He had the cheroot tightly rolled in his hands

O he, the damned.

மயிர்களைதல்

நானொரு பைத்தியம்

நீங்கள் என்னை மனநிலை பிறழ்ந்தவர் என்று

நாகரிகமாக அழைக்கலாம்

நான் எப்போதும் பைத்தியமாகவே இருக்கவில்லை

விழித்திருக்கும் போது மட்டும் தான்

உறங்கியவுடன் நான் என்னவாக இருக்கிறேன்

என்று ஞாபகமில்லை

எந்த மாத்திரைகளை தின்பது என்ற குழப்பத்தில்

எல்லா மாத்திரைகளையும் தின்று விடுகின்றேன்

என்ன தவறு?

வீட்டின் மூலையில் ஓர் இருட்டு அறையில்

அடைத்து போட்டிருந்தார்கள்

இருட்டும் அமைதியும் எனக்கு பயம்

ஒரே ஒரு தீக்குச்சியில் அறையை

இல்லையில்லை..

இருளை எரித்து விட்டேன்

ஆடைகள் எரியும் போதுதான் உணர்ந்தேன்

நானொரு எரிபொருள்

எவ்வளவு வேண்டுமானாலும் சுடர்விட்டு எரியுவேன்

எரியும் போது மாமிசம் வேகும் வாசனை

அத்தனை அழகான தீப்பந்தத்தைப் போல் எரிந்தேன்

முட்டாளொருவன் நீரையூற்றி விட்டான்

யாரோ ஒருவருடன் எங்கேயோ அனுப்பி வைத்தார்கள்

அவரும் எம்போன்ற மகான்

அவர் எனக்கு உள்ளங்கையில் கசக்கி

புகைக்க கற்றுக் கொடுத்தார்

அவருக்கு மனிதர்கள் உணவும் காசும்

கொடுத்தார்கள்

கறைப் பற்களால் சிரித்துக் கொண்டே இருப்பார்

பாவம் அவரை யாரோ கொன்று விட்டார்கள்

அவரைச் சுற்றி அந்த இலைகள் சிதறிக் கிடந்தன

இறுதியாக இந்த இடத்திற்கு அழைத்து வந்தார்கள்

எனது அறைக்கு அடுத்த அறையில் இருப்பவன் பெயர் ஜோஷ்வா

என்னிடம் பேசிக்கொண்டே இருப்பான்

அவனிடம் சுருட்டு வாசனை வரும்

தருவதாக சொன்னான்

ஆனால் தரவேயில்லை

அவள் தினமும் காலையும் மாலையும் வருவாள்

ஊசி போடுவாள் வலிக்காமல்

சரியான மாத்திரைகளை தருவாள்

மினுங்கும் மணிக்கட்டின்

கறுப்பு கடிகாரத்தில்

எனது இதயம் துடிப்பதை கணக்கெடுப்பாள்

லெசிவி

இல்லை வெசிலி

இல்லை செவிலி

பெயர் செல்வி

தோற்றத்தில் என் பால்யகால

தோழியைப் போலவே இருந்தாள்

ஆனால் உடல்

குட்டை பனைமரம் போல வளர்ந்திருந்தது

செல்வி ஒரு முத்தம் கொடு என்றேன்

தாடியை மழிக்கச் சொல்லி

புன்னகைத்துச் சென்றாள்

வேகமாக சவரக்கத்தியை எடுத்து சரசரவென மழித்தேன்

உள்ளாடை வழியாக இரத்தம் கொட்டியது

மூத்திரத்தின் நிறம் சிவப்பு

குணம் மயிர்

ஆனால் உடலில் இருந்து மிகப்பெரிய பாவமொன்று

களைந்தது போல் இலேசாக இருக்கிறது

நான் பாவங்களுக்கு விடுதலை தரக் கற்றுக் கொண்டேன்

நெருங்கி வாருங்கள் உங்களையும் மன்னிக்கிறேன்

ஜோஷ்வா செத்து விட்டான்

திடீரென

கண்முன்னே கால்முன்னே என்முன்னே

இரண்டு கைகளை கூப்பியபடி இறைஞ்சி விழுந்தான் எழவில்லை

இம்முறை எனது கைகளில்

ஜோஷ்வாவின் மயிர் தோய்ந்த ரத்தம்

அவன் உடலை கொண்டு செல்லும்போது

கைகளில் சுருட்டை இறுக்கமாகச் சுருட்டியிருந்தான்

பாவியவன்.

SHELMA PRIYADARSAN

 A POEM BY

SHELMA PRIYADARSAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Yet another word is left

Yet another glance

Yet another hug

The queen’s palace arrived through the back door of poetry

As one young the old censured had to be annihilated.

Mountain peak is yours

The drizzle there yours

Valley too yours

Water voluminous collected there

is also yours

While drinking a mouthful of the water of your solidity lingering in my palms

The emotions swelling in the countenances

With the rope growing thicker

and go round us squeezing and choking

Let’s dry the salt.

Now interlude.

Times and Tales swing and sway

to and fro front and back

The plants turn their chlorophyll

into their manure ever

The kisses of parting

let the wind blowing against your face

dry up.

When some Milky-ways revolve

in the vertical breach

born of our moving away after an embrace

yet another recall remains

Just one more course left

to return

Commune and cry in pain

Betray

Be alive

To avenge

and always part

depart.

Selma Priyadarsan

இன்னும் ஒரு வார்த்தை மிச்சமிருக்கிறது

இன்னும் ஒரு பார்வை மிச்சமிருக்கிறது

இன்னும் ஒரு தழுவல்

ஒரு கவிதையின் பின் வாசல் வழியே வந்த அந்தப்புரம்

இளையவனாய் தணிக்கையிலிருந்த முதியகடவுளை கொலை செய்ய வேண்டியிருந்தது

மலையுச்சி உனது

அங்கு பொழியும் சாரல் உனது

பள்ளத்தாக்கும் உனது

வந்தடைந்த நீர்சேகரமும் உனது

கைகளில் தேங்கிய உன் திண்மத்தின் துளிநீர் பருகுகைகளில் முகங்களில் கூடிவரும் கதாந்தங்கள்

கயிறு தடித்து சுற்றி இருக்குகையில்

உப்பை உலர்த்துவோம்

இப்போது இடைவேளை

முன்னும் பின்னுமாய் அசையும்

காலங்களும் கதைகளும்

தாவரங்கள் எப்போதும் தமது பச்சையத்தையே உரமாக்குகிறது

விடைபெறுதலின் முத்தங்களை

பயணங்களின் எதிர்காற்று உலர்த்தட்டும்

அணைத்து விலகுகையில்

நம் செங்குத்து இடைவெளியில்

சில பால்வெளி மண்டலங்கள் சுழலும்போது

ஒரு நினைவு கூறல் மிச்சமிருக்கிறது

இன்னும் ஒரு பாதைதான் மிச்சமிருக்கிறது

மீண்டும் வர

கூடிக் கதற

துரோகமிழைக்க

உயிர்த்திருக்க

பழிதீர்க்க

எப்போதும் பிரிந்து போக

MULLAI AMUTHAN

 A POEM BY

MULLAI AMUTHAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Mother couldn’t teach us to stand-up and fight

Listening to father’s political discourses

She remained huddled inside those tales.

When elder sister was abused at the police station

asking her to keep quiet

she made her bathe in hot water

and sent her back to school

Younger brother went out to play ‘kittipull’

Even after so much delay is yet to return

Elder brother

Is still in the list of missing persons.

Dharman won the elections

We applauded and felt joyous

Sadly forgetting the fact

that Dharmam has taken a back seat.

Even when the lad in the front portion

conveyed his anger by throwing a stone

Mother had us locked up inside the house

saying ‘Be quiet. Do nothing.’

But

when I am enraged

when and how am I to show it?

The stone lay sleeping

in the courtyard

for me…..

Mullai Amuthan

போராடச் சொல்லி

அம்மாவால்

சொல்லித் தர முடியவில்லை.

அரசியல் சொன்ன அப்பாவால்

அக்

கதைகளுக்குள்ளேயே

முடங்கிப்போனார்.

காவல் நிலையத்தில்

களங்கப்பட்ட

அக்காளை

மௌனமாக இரு என்று

வெந்நீரில்

குளிக்கவைத்து

பாடசாலைக்கு

மீண்டும் அனுப்பினாள்.

கிட்டிபுல் விளையாடப் போன

தம்பியின் வருகை

இன்னும் தாமதமாகியே போனது.

அண்ணன்

இன்னும் காணாமல் போனோர்

பட்டியலில் தான்..

தருமன் தேர்தலில் வென்றான்

கைதட்டி மகிழ்ந்தோம்.

தர்மம்

தோற்றதை

மறந்து போய் நிற்கிறோம்.

முன்

வீட்டுச் சிறுவன்

அவர்களுக்கு

கல்லெறிந்து கோபத்தை வெளிக்காட்டுகையில் கூட

அம்மா

வீட்டுக்குள் எம்மை

அடைத்து வைத்தாள்.

எதுவும் வேண்டாம்

சும்மா இரு என்று சொன்னாள்.

ஆயின்

கோபம் வருகையில்

எப்போது என் கோபத்தைக் காட்டுவது?

கல்

முற்றத்தில்

தூங்கிக் கிடந்தது

எனக்காக...

முல்லைஅமுதன்