YAVANIKA SRIRAM

 A POEM BY

YAVANIKA SRIRAM

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

ARUMUGA COFFEE WORKS

I was born when my nation was immersed

in the dream of obtaining Freedom

At that time a saint holding a stick

was wandering from one end to the other

crying hoarse

Those who had come in ship long ago

after looting to the hilt

and sharing the booty between themselves

one fine day shook hands and left

like perfect gentlemen.

Heaving a long sigh

people returned to their agricultural lands

to their water resources and rural roads.

I became the owner of a machine

which roasted with finesse the coffee beans.

My friend sat at the loom that weaves

handloom clothes for local folks

Some others cleaned the toilets as before

With sacred lamps in the shrines

and the glow of candles in cathedrals

and ‘bong’ in mosques

my nation began flowing in the dams

and getting resurrected in mills.

One day a trader brought fertilizer.

Another one devised a new seed

And to sell it he opened shops

here and there

The shops multiplying and turning into roads

all the streets of residential areas

became a dense market-jungle in no time

And for this prolific market all and sundry

gave loans in a spree.

This is how, my dear friends,

I came to lose my appliance.

My weaver friend also died in the same way

Post Independence I have now

along with my wife a hired house

A standard ladle to test the

roasted coffee chips

butterbags to fill the powder

the cash box

and some loans to repay

and a portrait of Gandhi smoky and gray.

ஆறுமுகா காபி ஒர்க்ஸ்

-யவனிகா ஸ்ரீராம்

எனது தேசம் விடுதலையின் கனவுகளில்

இருந்தபோது பிறந்தவன் நான்

அப்போது ஒரு சந்நியாசி கைத்தடியுடன்

கிழக்கும் மேற்குமாய் சத்தமிட்டபடி அலைந்து கொண்டிருந்தார்

வெகுகாலம் முன்பாக கப்பலில் வந்தவர்கள்

சுருட்டிக் கொண்டதுபோக ஒருநாள் நள்ளிரவில்

நைச்சியமாய் கைகுலுக்கி விடைபெற்றார்கள்

மக்கள் பெருமூச்சு விட்டபடி விவசாய நிலங்களுக்கு

நீர்நிலைகளுக்கு கிராமச் சாலைகளுக்குத் திரும்பினார்கள்

நான் காப்பிக் கொட்டைகளை சீராக வறுக்கும்

ஒரு இயந்திரத்திற்கு உரிமையாளனானேன்

எனது நண்பன் உள்ளூர் கைநூற்புகளை நெய்யும்

தறியில் நெசவாளியாக அமர்ந்தான்

சிலரோ எப்போதும்போல் கழிவறைகளைத் தூய்மை செய்தனர்

கோவில்களில் மங்கல விளக்குகளும்

ஆலயங்களில் மெழுகின் தீபமும்

மசூதிகளில் பாங்கும் இழைய

எனது தேசம் அணைகளில் பாய்ந்து

ஆலைகளில் உயிர் பெறத் துவங்கியது

ஒருநாள் வியாபாரி ஒருவன் உரம் கொண்டுவந்தான்

வேறொருவன் புதிய விதையொன்றைக் கண்டுபிடித்தான்

அதை விற்க ஒருவன் ஆங்காங்கே கடை திறந்தான்

கடைபெருகி வீதியாகி வீடுள்ள தெருவெல்லாம்

விறுவிறுவென சந்தைக் காடானது

இந்த ஏராளச் சந்தைக்கு யார்யாரோ

தாராளமாய்க் கடன் கொடுத்தார்கள்

இப்படித்தான் நண்பர்களே என் இயந்திரம்

என் கையைவிட்டுப் போனது

என் நெசவாளி நண்பனும் நேற்றுத்தான் செத்தான்

விடுதலைக்குப் பிறகு இப்போது என்னிடம்

மனைவியோடு ஒரு வாடகை வீடு

காப்பி வறுவலைச் சோதிக்கும் ஒரு மாதிரிக் கரண்டி

பவுடர் நிறைக்கும் பட்டர் பைகள் மற்றும்

கல்லாப்பெட்டியும் கொஞ்சம் கடனும் இருக்கின்றன

புகை படர்ந்த ஒரு காந்தியின் படத்தோடு.

A.AMUL RAJ

 A POEM BY

A.AMUL RAJ

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE VAST TERRAIN OF TIMESCAPE

As the earthworm snake buried deep inside the wet soil

Your words lay

Showing dual faces

As the vulture with a snake held in its beak

Flying aloft

In the vast expanse of wilderness

of a dusk in the time of famine

you strangle

the throat.

As snake's tongue

that spits venom from

inside the hole

your eyes grabbing me

extend

In the huge fire of your hands

Time’s grand space

Burnt and turned into ashes.

In each and every moment

when holding one end of my aspiration

and straining to come apart

From your memories

you swing the knife and cut off the

prime nerve of my legs.

As the wing of fish

that swims with the string of fishhook severed

bearing the pain of cuts and bruises

I go past thee

along the vast expanse of Timescape.

.

காலப்பெருவெளி

ஈரமண்ணில்

புதைந்துகிடக்கும்

மண்ணுளிப் பாம்பென

இரட்டை முகங்காட்டிக் கிடக்கின்றன

உன் சொற்கள்.

பஞ்ச கால

அந்திப் பொழுதொன்றின்

வனாந்தரப் பெருவெளியில்

பாம்பு ஒன்றைக்

கவ்விக்கொண்டு பறக்கும்

பருந்தென நெறிக்கிறாய்

குரல்வளையை

புற்றுக்குள்ளிருந்து

நஞ்சை உமிழும்

நாகத்தின் நாவென நீள்கிறது

என்னைப் பற்றிக்கொண்ட

உன் கண்கள்.

உன்

கைகளின் பெருநெருப்பில்

பொசுங்கியது

காலத்தின் பெருவெளி

இலட்சியத்தின்

முனையைப் பற்றிக்கொண்டு

உன் நினைவுகளிலிருந்தும்

அறுபடத் துடிக்கும்

ஒவ்வொரு தருணத்திலும்

கத்தியை வீசிக்

கால்களின் பெருநரம்பை அறுத்தெரிகிறாய்.

தூண்டிலின் நரம்பை

அறுத்துக்கொண்டு நீந்தும்

மீனின் இறகென

அறுபட்ட வலியுடன் கடக்கிறேன்

காலத்தின் பெருவெளியில்

உன்னை.

அ. அமுல்ராஜ்

PALAIVANA LANTHER

 A POEM BY 

PALAIVANA LANTHER

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

WHAT WERE YOU TO ME

I have forgotten

Our love our kiss

the umbilical cord that lay there severed

exclusively for us

What’s your name

What were you to me

Don’t loosen your palms

In the manner of an abortion taking place

The compulsion of holding tight

Has come to be

The brain devouring the apple seed

Trees lie in slumber

inside the seeds with cracks and fissures

in the fire that swirls and rages

would stretch out tongues

and sow kisses

deaths destined to be all too deadly

ascending on lust

ascending on intoxication

ascending on sin

would go past that raging fury

Delicious divinely delicious

Millions of cells

of blood yet to attain puberty

of mutilating the organs of those kneeling down

included in which grade of betrayal

poison in the village well

Acid in the prime root

The gullibility of the sinners not knowing

what to execute and how

I have never written

In the pyre burn

documents incomplete

Again there isn’t again

Give to yourself anesthesia

Used before surgery

You won’t feel the pain for the time being

Pluck and pull the umbilical cord

Begin from there

Pressing the salt crystals

Your brother’s upright spine

is tanned.

I lie there weak and vulnerable

The world is brimming with curses boiled, sticky

and seeping

In the universe.

Yet another era of molestation.

•

நீ எனக்கு என்னவாக இருந்தாய்

***********************************

மறந்துவிட்டேன்

நாம் காதலித்ததை முத்தமிட்டதை

நமக்கென ஒரு தொப்புள்க்கொடி

அறுந்து கிடந்ததை

உன் பெயர் என்ன

நீ எனக்கு என்னவாக இருந்தாய்

கருக்கலைவு நிகழ்வதை போல்

உள்ளங்கைகளை தளர்த்தி கொள்ளாதே

இறுக்கிப் பற்றிக்கொள்ள வேண்டிய

நிர்பந்தம் நிகழ்ந்துவிட்டது

ஆப்பிள் விதைகளை விழுங்கிய மூளை

பிளவுகளுள்ள விதைகளினுள்

உறங்கும் விருட்சங்கள்

கனன்று சுழலும் தீயில்

நாக்குகள் நீட்டி

முத்தங்களை விதைக்கும்

கொடுங்கூற்று மரணங்கள்

காமத்தின் மீதேறி

போதையின் மீதேறி

பாவத்தின் மீதேறி

கடந்து போய்விடுமந்த கடுஞ்சினம்

சுவை பெருஞ்சுவை

ருதுப்பெறாத ரத்தத்தின்

கோடியணுக்கள்

மண்டியிட்டு கிடப்பவர்களின்

உறுப்புகளை சிதைப்பது குறித்து

துரோகத்தின் எந்த

வரிசையில் சேர்க்கப்படுகின்றது

ஊர் குளத்தில் விஷம்

ஆணி வேரில் அமிலம்

வினையரியாத பாவிகளின் மடமை

நான் எழுதவேயில்லை

எனக்கு விரல்களேயில்லை

சிதையில் எரிகின்றன

முற்றுப்பெறாத ஆவணங்கள்

மீண்டுமொரு மீண்டுமில்லை

இனியொரு இனி மட்டுமே

அறுவை சிகிச்சைக்கு முந்தைய

மரத்துப்போகும் மருந்தை

பரிமாறிக்கொள்

வலி இப்போதைக்கு தெரியாது

சூல் கொடியைப் பிடுங்கியிழு

அங்கிருந்து தொடங்கு

உப்புக்கற்கள் தேய்த்து

பதனிடப்படுகின்றன

உன் சகோதரனின்

வளையாத முதுகுத்தண்டு

நான் பலகீனமாகி கிடக்கிறேன்

பிசுபிசுவென கொதித்து வழிந்த

சாபங்களால் நிறைகின்றன லோகம்

அண்ட சராசரத்தில்

மீண்டுமொரு வன்புணர் காலம் .

பாலைவன லாந்தர்

VELANAIYOOR THAS

 A POEM BY 

VELANAIYOOR THAS

NOTES ON SEVEN MUSICAL NOTES

1.

Pour in some of your music

I should dissolve this worry.

2.

Each and every violin created by God

are brought to earth by children

3.

He dances to the tune of her heart’s music

This is what they call Love.

4.

The venue where torrential rain

flooding yesterday

Today there is music concert

with people flooding.

5

Guided by Music have you climbed the clouds

and strolled there?

Losing yourself in an Alapana

have you gone in search of it and found it

Alas – isn’t He You?

6

She sings Sankarabaranam

He asks for Kalyani

7

Are all those who drink Music all too deeply

drunkards, doctor?

Velanaiyoor Thas

ஏழிசை குறிப்புகள்

1 கொஞ்சம் உன் இசையை ஊற்று

இந்த கவலையை நான் கரைக்க வேண்டும்.

2 கடவுள் செய்கின்ற ஒவ்வொரு வயலினையும்

குழந்தைகள் பூமிக்கு எடுத்து வந்து விடுகிறார்கள்.

3 அவள் இதயத்தின் இசைக்கு ஏற்ப அவன் ஆடுகிறான்

இதைதான்

காதல் என்கிறார்கள்.

4 நேற்று மழை பொழிந்த இடத்தில்

இன்று இசை நிகழ்ச்சி

இப்போது மக்கள் வெள்ளம்.

5 இசை வழி முகில்களில் ஏறி நடந்திருக்கிறீர்களா?

ஒரு ஆலாபனையில் உங்களை தொலைத்து விட்டு

பின் தேடி இருக்கிறீர்களா?

அடடா நீங்கள் அவர் இல்லையா?

6. அவள் சங்கராபரணம் பாடுகிறாள்

அவன் கல்யாணி வேண்டுமென்கிறான்.

7 இசையை கரைத்துக் குடிப்பவர்கள் எல்லோரும்

குடிகாரர்களா டாக்டர் ?

PRABHA ANBU

 A POEM BY 

PRABHA ANBU

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Just as the rainbow of the rainy season

the love of some

disperses and disappears midway

Only because you are an idiot

not being able to realize that

the other is moving away

You become the most favourite of tears.

Don’t lose your peace

for the sake of those

who do not understand your feelings

and emotions.

Knowing very well that

they wouldn’t be calling you, interacting with you

for what at all waiting in vain

For the sake of love you have

for a person

Why should you hate those

who have for you real concern;

affection

Some are just that.

True, staying away from them would be

really hard

No matter how abjectly they treat you,

alas…

Yet

Don’t long for the love of those

who go away from you

for no rhyme or reason

and disappoint you thus.

Do you really believe

that those remaining indifferent

and going away

when you were crying in pain

all alone

would come seeking you

one fine day…..?

•

மழைக் காலத்து வானவில்போல்தான்

சிலரது நேசமும்

இடையில் கலைந்து சென்று விடுகிறது

ஒருவர் விலகிச் செல்வதை

உணர்ந்துகொள்ள முடியாத

முட்டாளாக

நீங்கள் இருப்பதால்தான்

கண்ணீருக்கும்

பிடித்தவர்களாகிவிடுகிறீர்கள்

உங்கள் மன உணர்வுகளை

புரிந்து

கொள்ளாதவர்களிற்காக

நிம்மதியைத் தொலைத்துவிடாதீர்கள்

அவர்கள் உங்களை

அழைத்து

பேசப்போவதில்லை எனத் தெரிந்தும்

அவர்களிற்காக

ஏன் இந்த

வெற்றுக் காத்திருத்தல்கள்

ஒருவரில் நீங்கள் வைத்த

அன்பிற்காக

உங்களில் நேசங்கொண்டோரையும்

வெறுப்பதா.?

சிலர்

எவ்வளவுதான்

உதாசீனப்படுத்திச் சென்றாலும்

அவர்களை விலகியிருக்க

முடிவதில்லைதான்

அதற்காக

காரணமின்றி

விலகிச் செல்வோரின்

அன்பிற்காக ஏங்கி

உங்களையே நீங்கள்

ஏமாற்றிக் கொள்ளாதீர்கள்

நீங்கள் தவித்தழும்போது

கண்டு கொள்ளாதவர்கள்

ஓர் நாள் உங்களை

தேடி வருவார்கள் என்றா

நம்புகிறீர்கள்....

பிரபாஅன்பு