Pk SIVAKUMAR

 A POEM BY 

Pk SIVAKUMAR

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

What made your love with the bird end

For Vikramadityan’s query

the autumnal tree

with its roots turning thin and shrunken

began responding

‘When the bird wished

how I am to be’,

more than just being near me.’

‘What did the bird want you to be’

Annoyance _

Sarcasm _

In a tone defying

comprehension

said the Tree

‘That I am to fly, you see’.

‘Then, will the sky provide

nest for the bird and its chicks?’

_Never tiring in his efforts

Vikramadityan came out with the next.

‘Why do I get all advocates

after the case is adjudicated?

And, why is it that

not asking the plaintiff anything

they court-martial the defendant?’

the Tree shot back

‘For inquiry

the Bird is nowhere here’

_ Pat came the answer.

‘We can ask only those

to whom we have access’

Answering thus

the Tree closed its eyes

as if closing the discourse

Vikramadhityan looked up

In the sky

There were Birds

The Sky too

just as the tree

stood there – ‘simply be’

பறவையுடனான

உன் காதல்

எப்படி முறிந்தது?

விக்ரமாதித்தன் கேள்விக்கு

விடை சொல்லத் தொடங்கியது

வேர்கள்

மெலிந்து சுருங்கிவரும்

இலையுதிர்த்த மரம்

என்னுடன் இருப்பதைவிட

நான்

எப்படி இருக்க வேண்டுமென்று

பறவை

ஆசைப்பட்ட போது

நீ

எப்படி இருக்க வேண்டுமென்று

பறவை ஆசைப்பட்டது

கடுப்பா

சர்காஸமா

கண்டுபிடிக்க முடியாத

குரலில் சொன்னது மரம்

பறக்க வேண்டுமாம்

அப்புறம்

பறவைக்கும்

அதன் குஞ்சுகளுக்கும்

கூடு

வானமா தரும்

முயற்சியில் தளராத

விக்ரமாதித்தன் கேட்டான்

அடுத்த கேள்வியை

எல்லா வக்கீல்களும்

ஏன்

எனக்கு

வழக்கு முடிந்ததற்கு

அப்புறம்

கிடைக்கிறார்கள்

அவர்களும்

பிரதிவாதியைக் கேட்காமல்

வாதியைக்

குறுக்கு விசாரணை செய்கிறார்கள்

திருப்பிக் கேட்டது மரம்

கேட்பதற்குப்

பறவை இல்லையே

பதில் வந்தது

இருப்பவர்களைத் தான்

கேட்க முடியும்

பதில் சொன்ன மரம்

கண்களை மூடிக் கொண்டது

முடித்துக் கொண்டது போல

மேலே பார்த்தான்

விக்ரமாதித்தன்

ஆகாயத்தில்

பறவைகள்

ஆகாயமும்

மரத்தைப்போலவே

சும்மாதான்

நின்று கொண்டிருந்தது

- பி.கே. சிவகுமார்

- ஆகஸ்ட் 25, 2025 திங்கள்

PAAL NILAVAN

 A POEM BY 

PAAL NILAVAN

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*Firsr Draft)

Going into the forest

as a monk was my initial wish

and also the wish to wade through

the length and breadth of our land

as a solitary vagabond

was also there a little....

It is the modern world

preventing me from going anywhere

It gave me a call to go, understand the

society of fellowmen.

With the reminiscence of Bird

all-pervading in my room

Inside my cabin sans Television noise

prevailed the silence of the woodland.

Shelf full of books

sharing experiences invaluable

of places near and far

day-in and day-out...

The memories of the past

with days and means of livelihood

spent in different directions

dissolving

and the dreams of hope

that everything would change

drifting away.....

Yet , what at all is there to feel sad

as stuck inside

this Life of the Solitary Cabin

so heartily chosen?

ஒரு துறவியாய் காட்டிற்குள் செல்வதுதான்

ஆரம்பகால விருப்பம்....

ஒரு தனிமைப் பயணியாய்

நாட்டின் நூறாயிரம் வெளியூர்களுக்கு

பாதயாத்திரையாகச் செல்லவும்

கொஞ்சம் ஆசைகள்...

அப்படி எங்கேயும் சென்றுவிடாமல்

நவீன உலகம்தான் தடுத்து நிறுத்தியது...

சகோதர சமுதாயத்தை

புரிந்துகொள்ள அழைத்தது

பறவையின் நினைவுகள்

அறையெங்கும் நிறைந்திருக்க

தொலைக்காட்சி இரைச்சலில்லாத

எனது அறைக்குள் காட்டின் பேரமைதி...

நாட்டின் நூறாயிரம் வெளியூர் பயணங்களில்

செல்லும் அனுபவங்களை பகிர்ந்தளிக்கும்

அலமாரி நிறைய புத்தகங்கள் ...

பல்வேறு திசைகளில்

வேலையும்நாட்களும் கரைந்துசெல்ல

கடந்து வந்த நினைவுகளும்...

மாறும் எதுவும் என்ற

நம்பிக்கை கனவுகளும்...

சுதந்தரித்து சிறகை விரிக்க.....

எனில் விரும்பி ஏற்றுக்கொண்ட

இந்த தனிஅறை வாழ்க்கையில்

சிக்கிக்கொண்டதாக

வருத்தப்பட என்ன இருக்கிறது...

பால் நிலவன்

S.J.BABIYAN

 A POEM BY 

S.J.BABIYAN

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

APPARELS

These days

Attires cause fright

Colours cause strife

Red, Blue, Black, White

Love, Refuge, Revolt, Purity

None in them - nowhere

Facebook

breaking mask

Taking photographs in WhatApp

Causing uproar in the senses

The fear caused by anxiety

is not known to the one causing it

Even cautions get lost

in sarcasm at large

ஆடைகள்

இப்போதெல்லாம்

ஆடைகள் குறித்து அச்சம்

நிறங்கள் குறித்து நிம்மதியில்லை.

சிவப்பு, நீலம், கருப்பு, வெள்ளை

அன்போ அபயமோ எதிர்ப்போ தூய்மையோ

அவற்றில் எங்கும் இல்லை.

மனிதச் சாக்கடைகள்

சட்டைகளுக்குள் மறைந்து

சரீரத்தின் எடை அளக்கின்றன.

முகப்புத்தகம்,

முகத்திரையை உடைத்து

புலனத்தில் புகைப்படமெடுத்து

புலன்களில் சத்தம் எழுப்புகிறது.

சலனத்தின் பயம்

சலனப்படுத்துபவர்களுக்கு தெரியாது.

எச்சரிக்கைகள் கூட

ஏளனத்தின் நிழலில் தொலைந்துவிடுகின்றன.

- S.J.பபியான்

s

V.N.GIRITHARAN

 A POEM BY

V.N.GIRITHARAN

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

SURRENDERING MYSELF AT THE HANDS OF WINTER

Winter Season is round the corner

For years I have been living in Canada

Still my hatred towards wintry season prevails as ever

As usual, with memories of Winter

as associated ideas I remember snow, fog frost and more.

The thought of how am I going to face them this time

fills my mind.

I have tried many a time

‘Let me this time at least strike a friendly deal with Winter

and so be Peaceful ‘

All such thoughts would go hide themselves

when the Winter Season stretches its hands

towards me shrouding me.

At least in the next year

I should come to terms with it

But, will it be possible?

With such apprehensions surging

I avoid shaking hands with it

and prepare myself for fighting it.

Many a decade I have been living in Toronto

Winter seasons arrive

Winter Seasons depart

My apprehensions about Winter Season too

come and go

‘Rules and norms cannot be changed’ _

So at those times I would console myself

You may call it my abject surrender

to Winter

I am not going to argue against.

குளிர்காலத்துடனான என் சரணாகதி! - வ.ந.கிரிதரன் -

குளிர்காலம் விரைவாக நெருங்கிக் கொண்டிருக்கின்றது.

கனடாவில் ஆண்டுகள் பலவாக வாழ்ந்து கொண்டிருக்கின்றேன்.

இன்னும் இந்தக் குளிர்காலம் மீதான

என் வெறுப்பு குறைந்தபாடாகவில்லை.

வழக்கம்போல் குளிர்காலம் பற்றிய நினைவுகள்

வந்தவுடன், கூடவே அதனுடன் இணைந்து

வரும் பனி, உறைபனி எல்லாமே நினைவுக்கு

வந்து விடுகின்றன.

இவற்றை இம்முறை எவ்விதம் சமாளிக்கப் போகின்றேன்

என்பது பற்றிய எண்ணங்களே

என் சிந்தையெங்கும் வியாபிக்கத்தொடங்குகின்றன.

நானும்தான் பல தடவைகள் முயற்சி செய்து பார்த்து விட்டேன்,

இம்முறையாவது குளிர்காலத்துடன் ஒரு

நட்பு ஒப்பந்தம் செய்து

நிம்மதியாக இருந்து விடுவோமேயென்று.

எண்ணங்கள் எல்லாமே

என்னைச் சுற்றிக் குளிர்காலம்

தன்கரங்களை விரிக்கும் அத்

தருணத்தில் ஓடியொளிந்து விடுகின்றன.

அடுத்தவருடமாவது

அதனுடன் ஓர் ஐக்கியம் ஏற்பட வேண்டும்.

ஏற்படுமா? என்னும் எண்ண்ங்கள் பெருக,

இம்முறை அதனுடன் நட்பு பாராட்டும்

எண்ணங்களைத் தவிர்த்து விடுகின்றேன்.

அதனுடான போருக்கு என்னைத்

தயார்படுத்திக்கொள்கின்றேன்.

பல தசாம்சங்களாக நான் டொரோண்டொவில்

வாழ்ந்து வருகின்றேன்.

குளிர்காலங்கள் வருகின்றன.

குளிர்காலங்கள் போகின்றன.

குளிர்காலம் பற்றிய என் மனச்சஞ்சலங்களும்

வருகின்றன.

போகின்றன.

நியதிகள் மாற்ற முடியாதவை என்று

அப்போதெல்லாம் என்னையே நான்

சமாதானப்படுத்திக்கொள்கின்றேன்.

இதைக் குளிர்காலத்துடனான என்

சரணாகதி என்று நீங்கள் கூறக்கூடும்.

அதை நான் மறுத்துரைக்கப்போவதில்லை.

RAGAVAPRIYAN THEJESWI

 A POEM BY 

RAGAVAPRIYAN THEJESWI

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

I planned to steal Pournami, the Full Moon

stretching my hands a little I touched the sky...

The rays oozing and the secret spot revealed

Fear made me shiver

Holding it with both my hands

I kept it inside my shirt.

Just one day is enough...

That day none could have ‘Nilaachoeru’.

None could peep inside the wells

and haul the Moon in bucket.

Even the ‘Alli’ flowers would postpone their

blossoming by a day...

No need for those coming to the Kaveri bank

in the early hours of morning

to attend to the Nature’s call

to go searching for bushes.

The fortune-teller would excavate the skull

of the eldest born

without apprehension

While scaling the wall of the small house

and jumping on the other side

no need for the headgear towel.

Just for a day let this Full Moon

be with me.... Why not

Oh what _

Someone is inserting their hand into my shirt pocket...

How to shrink the stretched hand...?

ஒரு பெளர்ணமியைத் திருடத் திட்டமிட்டேன்..

என் கைகளைக் கொஞ்சம் நீட்டி

வானம் தொட்டேன்..

கிரணங்கள் வழிந்து மறைவிடம் தெரிய

பயம் நடுக்கம் தந்தது...

இரண்டு கைகளாலும் சேர்த்துப்பிடித்து

சட்டைக்குள் வைத்துக்கொண்டேன்

ஓர் நாள் போதும்..

அன்று யாராலும் நிலாச்சோறு சாப்பிட முடியாது...

கிணறுகளை எட்டிப்பார்த்து

வாளியில் நிலாவை அள்ள முடியாது..

அல்லி மலர்கள் மலரும் வேலையை ஒரு நாள் ஒத்திப்போடுவதைக் காணலாம்..

கருக்கலில் காவிரிக்கரையில்

மலம் கழிக்க வருபவர்கள்

புதர்கள் தேடியலைய வேண்டிய தில்லை.

நிமித்தக் காரன் தலைச்சன் பிள்ளைமண்டையோட்டை

பயமின்றி தோண்டியெடுக்கலாம்..

சுவர் தாண்டி சின்ன வீட்டின் சுவரேறிக் குதிக்கையில்

முண்டாசுக்காண துண்டு தேவையில்லை..

ஒரே ஒரு நாள் மட்டும்

அந்தப் பெளர்ணமி என்னோடு

இருந்துவிட்டுப் போகட்டுமே..

அட என்ன இது...

என் சட்டைப் பைக்குள்

யாரோ கையை விடுகிறார்கள்....

நீட்டிய கையை எப்படிச் சுருக்குவது...?

ராகவபிரியன்

ATHMAJIV

 A POEM BY

ATHMAJIV

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

It had dawned then.

That three year old child kept on watching the sunlight

that had faded the radiance of all streetlights.

Mother was sleeping

She was a little indisposed.

Father had gone to work

so soon at dawn

The child turning a little

kissed her mother’s cheek.

Waking up in the feel of the baby’s soft lips

She hugged the child

with a kiss in return.

The little girl once again looked at the

luminous sky

seen through the window

fixing her mother’s eyes on her own.

Taking her feeding bottle with a little milk left

she inserted into her mother’s mouth

the simulated nipple.

Now Motherhood had

changed places.

அப்பொழுது விடிந்திருந்தது.

தெருவிளக்கின் எல்லா விளக்குகளையும்

மங்கச் செய்து விட்ட கதிரொளியை

கண்ணிமைக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்

அந்த மூன்று வயது குழந்தை.

அம்மா உறங்கிக் கொண்டிருந்தாள்

உடல்நிலை சற்று சரியில்லை அவளுக்கு.

அப்பா வேலைக்குச் சென்று விட்டிருந்தார்

விடியற்காலையிலேயே,

குழந்தை சற்றுத் திரும்பி

அம்மாவின் கன்னத்தில் முத்தமிட்டது.

மழலை உதடுகளின் ஸ்பரிசத்தில் விழித்தவள்

சட்டென்று அணைத்துக் கொண்டாள்

பதிலுக்குத் தந்த முத்தத்துடன்.

குழந்தை மீண்டும் சன்னல் வழியாக தெரிந்த

ஒளிமிகுந்த வானத்தைப் பார்த்தாள்

அம்மாவின் கண்களைப் பொருத்திக் கொண்டு.

மிச்சமிருந்த தன் புட்டிப் பாலையெடுத்து

அம்மாவின் வாயில் திணித்தாள்

அதன் செயற்கைக் காம்பை.

இடம் மாறியிருந்தது இப்பொழுது

தாய்மை.

ஆத்மாஜீவ்