LEENA MANIMEKALAI

 TWO POEMS BY

LEENA MANIMEKALAI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

Only when the feeling that if you keep it a secret

your heart would surely burst

Spell out your Love. You must.

Before confessing take him to the river-bank

or mountain-path

Wear as smile your weariness of eighteen hours journey

for being near.

Hand over the sesame candy balls without shying away

The letter you wrote but didn’t dare to send

Do read it out without changing the date

Does he too love the moon at dawn

– ask him.

Share your desire to try preparing the dish

the name of which defies apt pronounciation.

Sing the song of your heart

Not caring much about the shortcomings

of your rendering

With gentle sun and drizzling

your body quivering

skin softening

and eyes turning moist

offer your all Wholesome.

Get immersed only on consent

hundred percent

Turn Time featherlike

as hair knot getting untied

Fly high.

Only as long as there is salt in the air

We are alive here.

(2)

I wander everywhere seeking the water’s feet. The scent of the strange root banging against the abdominal folds and flaps turn me more delirious. In the tresses floating in the breeze buds a thousand. For spitting out the seeds collected in the teeth, no land as far as the eyes could see. The atmosphere is all too cloudy. The mountain ranges

I move stone by stone peak after peak with my turbulently passionate voice decaying. The meteors keep tumbling down. In the thunderous rain I dance squeezing my very life. As the body melts and keeps swaying the directions glitter. With moon’s stain upon the skin, myriad- coloured wounds, tear-patches, blots of ink unwritten, seeking just one abode to return I keep praying.

நீரின் பாதங்களைத் தேடியலைகிறேன். மடித்த வயிற்று சதைகளில் அறையும் விநோத வேரின் வாசம் என் பித்தை ஏற்றுகிறது. காற்றில் நீந்தும் கூந்தலில் ஓராயிரம் மொட்டுகள். பற்களில் தேக்கியிருக்கும் விதைகளை உமிழ கண்கள் எட்டிய தூரம் வரை நிலம் இல்லை. மேகமூட்டமா யிருக்கிறது. மலை தொடர்ச்சிகளை ஒவ்வொரு கல்லாய் முகடாய் என் ஓங்கார குரல் தேய நகர்த்துகிறேன். விண்கற்கள் விழுந்த வண்ணம் இருக்கின்றன. இடிமழையில் உயிரைப் பிழிந்து ஆடுகிறேன். உடல் உருகி அசைய அசைய திசைகள் மின்னுகின்றன. நிலவின் கறை படிந்த தோலோடும் வண்ண வண்ண காயங்களோடும் கண்ணீர் தேமல்களோடும் எழுதா மையின் சாயத்தோடும் திரும்ப ஒரேயொரு வீடு வேண்டி பிரார்த்திக்கிறேன்.

லீனா மணிமேகலை