THENMOZHI DAS

  A POEM BY

THENMOZHI DAS

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

WHAT A GIGANTIC SQUARE THIS WORLD IS

Aloneness shakes the door

that cannot be broken by tears.

More than ‘nothing’

the snakes wandering at that instant

sketch the shapes and figures of Fear

As surplus superfluous

compound wall are there in this world

In the soft turkish towel given by the lover

the fingers remain still

The taste of being alive fed into the lips

stays unchanged.

Upon the lips quivering for kisses

applying a few drops of tears and deceiving it

becomes a must.

Fingers that fail to end the pain

wail as ten lives put together.

The benign voice never to be heard

roll as mercurial beads

upon the middle of Day’s crest.

The never to be seen face brimming with affection

Eyes filled with love

growing in the womb

Demanding cradle to be tied in the heart

keep resurrecting itself

into millions of pillars.

The three steps at the entrance

break open into the valley of

skies trillion

“Near’ being years infinite

‘Near’ being from time immemorial

A mere dark shadow sans lips

The illusory contentions of this birth

and the one previous

is folded by Night with both its hands

once and for all.

What a precise ultimate door

Death is

That the hands to open it are not with us

_ Oh the myth of it

Beyond all directions

There is one radial

Nothing more

Beyond the life-breath dancing

at the peak of love

There is nothing more

What a minuscule 'Appam' this Life is

bestowed on human with such natural ease .

Thenmozhi Das

எவ்வளவு பெரிய சதுரம் இந்த உலகம்

•

கண்ணீரின் உடைக்கமுடியாத கதவை உலுக்குகிறது தனிமை

ஒன்றுமில்லை என்பதை விட

அத்தருணத்தில் மேயும் பாம்புகள்

அச்சத்தின் ரூபங்களை வரைகின்றன

மேலதிகமாக இவ்வுலகில் மதிலுகள் இருக்கின்றன

காதலன் கைதொட்டுத் தந்த பூத்துவாலையில்

இன்னும் விரல்கள் இருக்கின்றன

உதட்டில் ஊட்டிவிட்டுப் போன

உயிர்ப்பின் சுவை மாறாமல் இருக்கிறது

முத்தங்களுக்கு நடுங்கும் உதடுகளிடம்

சில சொட்டு கண்ணீர்த் துளிகளைத் தடவி ஏமாற்ற வேண்டி இருக்கிறது

வலிகளைத் தீர்க்க முடியாத விரல்கள்

பத்து உயிர்களாய் கூடி புலம்புகின்றன

கேட்க முடியாத அன்பின் கனிந்த குரல்

பகலின் உச்சியில் பாதரச மணிகளாகி உருளுகின்றன

பார்க்க முடியாத பாசம் ததும்பும் முகம்

கருவறையில் வளர்வதும்

நெஞ்சில் தொட்டில் கட்டச் சொல்வதுமாய்

பிரியம் நிறைந்த கண்கள்

பலகோடித் தூண்களாகத் தன்னைப் புதுப்பிப்பதுமாய் இருக்கின்றன

மூன்று வாசல்படி முப்பத்து முக்கோடி வானின் பள்ளத்தாக்காகப் பிளக்கிறது

"அருகே" என்பது ஆண்டாண்டு காலமாக உதடுகளற்ற கரு நிழலாக இருக்கிறது

~

இம்மை மறுமை பற்றிய கற்பிதங்களை

இரவு இருகரங்களில் ஒரேயடியாக மடிக்கிறது

எத்தனை துல்லியமான கடைசிக் கதவு மரணம்

அதனைத் திறக்கும் கைகள் நம்மிடமில்லை என்பது எத்தகைய மாயை

அத்தனை திசைகளுக்கும் அப்பால்

ஒரு ஆரக்கால் இருக்கிறது

ஒன்றுமேயில்லை

அன்பின் உச்சியில் ஆடும் உயிருக்கு மேல்

ஒன்றுமேயில்லை

எவ்வளவு சிறிய அப்பம் மனிதனுக்கு தன்னியல்பாகக் கிடைத்த வாழ்வு

•

- தேன்மொழி தாஸ்

INSIGHT A Bilingual blogspot for Contemporary Tamil Poetry 2019insight.blogspot.com MARCH 2023 ISSUE PARTICIPATING POETS

INSIGHT 

A Bilingual blogspot for Contemporary Tamil Poetry

2019insight.blogspot.com

MARCH 2023  ISSUE

PARTICIPATING POETS

INSIGHT - MARCH, 2023

 

RAJA SUNDARARAJAN

 A POEM BY

RAJA SUNDARARAJAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(*With suggestions and corrections given by the poet duly incorporated)

SYNTAX

(or)

THE LINGUISTICS OF POETRY

Bare to the core is the basic requisite.

During the crescendos of communion

ornaments prove redundant.

Eyes perceive the geometrical shapes of the body,

its curves , ebbs and flows;

the moans and groans,

sweet nothings uttered hissing and panting,

abusive epithets, all in every way

are but accessories – so to say.

Narrating a poem is not

just a statement that merely states

what is what

Every line is the quiver of the strains

in a string instrument.

Fingers that know not the art of tuning

would do better remaining immobile

or counting the currency notes all the while.

இலக்கணம்

அம்மணம் மட்டுமே அடிப்படைத் தேவை

கலவியின் உக்கிரப் பொழுதுகளின் போது

அணிகலன்கள் என்ன பொருள்தரக் கூடும்?

கண்களில், வடிவக் கணித உடம்பின்

வளைவுகளும் பொங்கித்தாழும் அலைவுகளும்;

காதுகளில், முனகல் ஆவிமூச்சுக்

கொஞ்சல் வார்த்தைகளும் கெட்ட வசவுகளும்

அணி அலங்காரமன்றி வேறென்ன அங்கே?

உள்ளதை உள்ளபடி கூறும்

ஒரு கூற்றாவதில்லை கவிதைகூறல்.

ஓரோர் அடியும்

ஒரு நரம்பிசைக்கருவித் தந்தியின் அதிர்தல்.

சுருதி கூட்டத் தெரியாத விரல்கள்

சும்மா இருத்தல்

அல்லது பணத்தாள் எண்ணுதல் நலம்.

......................................................................................................................................

* BEST SELECTION OF WORDS IN THE BEST ORDER என்று கவிதை குறித்துச் சொல்லப்படுவதுண்டு. கவிஞர் ராஜசுந்தரராஜனின் மூன்று கவிதைகளை எனக்குப் புரிந்த வரையில் மொழி பெயர்த்து அவரிடம் அனுப்பி திருத்தங்கள் உண்டா என்று கேட்டபோது (அவர் என் நட்பு வட்டத்தில் இல்லையென்பதால் நானே தேர்ந்தெடுத்து மொழிபெயர்த்துப் பதிவேற்றுவது முறையாகாது என்று அவரிடம் என் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பை அனுப்பி அனுமதி கேட்டேன்) ஒவ்வொரு வார்த்தையின் உட் குறிப்பு குறித்தும், மொத்த கவிதையின் தத்துவார்த்த தொனி உள்ளடக்கம் குறித்தும் அவர் விவரித்து எழுதியி ருக்கும் விதம் பிரமிப்பூட்டியது.

Writerly Text, Readerly Text எப்படியெல்லாம் மாறுபடுகின்றன, எந்தெந்தவிதத்தி லெல்லாம் மாறுபடக்கூடும் என்பதையெல்லாம் அறிய முடிந்தது.

உதாரணமாக, அவருடைய தவளைக்குளம் கவிதை. அதில் ஒலிப்பது ஒற்றைக்குரலா? ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட குரல்களா?

அதையெல்லாம் குறித்து தனிக் கட்டுரையே எழுதலாம்; எழுதவேண்டும்!

நான் மொழிபெயர்த்த மூன்று கவிதைகளில் ஓரளவு பரவாயில்லை என்று முழுமனதுக்குச் சற்றுக் குறை வான மனதுடன் கவிஞர் ஏற்றுக்கொண்ட ஒரு கவிதை மொழிபெயர்ப்பை மட்டும் இங்கு பதிவேற்றியுள்ளேன்!

– லதா ராமகிருஷ்ணன்.

KAVIGNAR MAJEETH

 A  POEM BY 

KAVIGNAR MAJEETH

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

DAUGHTER DEAR

This is a time of happenings mysterious; bizarre

Wolves foxes with sharp nails all too long

Vultures circling all laong

Street dogs

Ravens

Pigs parading period this is

My daughter

Nothing is known all hidden

Time this is Daughter dear

Believe not anybody

You and your mother

in nights of this time.

Please shine being doubly aware and alive.

This is a great Time

I am bed-ridden

You are well aware of that

I have lost hope on all my limbs

My dear daughter

But, on account of that

Let you not

Languish in anguish unbearable.

It is me who has come off my mother’s bosom

anew

and got into stone-caves some believe

That also I alone observe

From the songs unwritten

surrounding me either new or ancient

I relish their ragas

And trashes.

For the sake of befriending and unfriending in the foul Facebook

Falling at anybody’s feet - alas

I have become a living corpse

with my mouth verily sealed off

My Daughter….!

I live in abject fear of those

who sing our praise

and of those who stealthily block our progress

but pretend to be helpful to us

in distress

My Daughter

I live fully comprehending the reasons

that I would die soon

My Daughter

Don’t you feel sad.

There will be happiness for you

You would enjoy life more than I could

I have no Will of my own

Dear Daughter!

I plead with Time….

Pray for me with all your heart

Don’t you lose heart

Allow mother to tidy your disheveled hair

And adorn them.

Your mother is more than enough

We have no kith and kin

I too am awaiting the day of departure

It may be today

Or tomorrow

Or my life would make its exit

With your eyes missing it.

My Daughter – Death demands

Sacrificial offering.

This is a body to turn rotten

If the tomb is closed

The cry of my extinction alone

Would be wandering in the air

My daughter dear

In the destiny of your mother and yourself

A great aloneness would shroud you both.

Don’t be afraid.

The very same thing would enfold you

As cessation of obliteration.

You would be loaded with the burden of joy.

Under the shadow of Time

Paradise would pull you in.

Pray wholeheartedly with hope undiminished.

If possible chant

My eyes

Alas, still remain closed.

Therefore

The burden of life would multiply

What can I do

Seclusion born of the detest of kith and kin

Nerves and veins

Would not go hand in hand with wisdom

They are no more of course

Daughter Dear

My body would rot and decay

It came with the commands of Almighty

Worship Life

Quietly and quite rightly.

Some might have treated me indifferently

Planning it meticulously taking your own time

your life can continue anywhere ordained.

Your mother dear has the wish and hope for it

But, for that

No need to go on dreaming infinitely

Nurturing the killer instinct

Wasting away the precious hours

Daughter dear

My heart is overflowing with sorrow.

I am in no condition to pour it all out.

My body is battered with pains and ailments

But I won’t reveal any of it

Even at the time of death

It might hold me close

Through its ‘blood’ oozing hole….

My brain would indeed sprout

My daughter dear….?

Don’t you stand perplexed don’t you feel choked

My body would rot and decay in the soil

The pen that still remains between my thumb and index finger

Quivers…

I am not able to write much

Daughter Dear..

Declare not this as poetry

Deem them to be jottings in a diary

and read them accordingly.

...........................................................................................

// அமரர் கவிஞர் மஜீத் எழுதிய இக்கவிதையின் கடைசி இரண்டு வரிகள் இவை ‘

இதை கவிதையாக பிரகடனப்படுத்த வேண்டாம்.

இதை " டையரிக் குறிப்பாக்கி" வாசித்துக் கொள்.

மஜீத்.

ஆனால், கவிதையாகவே பாவித்து மொழிபெயர்த்திருக்கிறேன். சில வரிகள் தெளிவாக வில்லை. இருந்தும் தெளிவான வரிகள் மொழிபெயர்க்கவேண்டும் என்ற மன உந்துதலைத் தந்தன. முடிந்தவரை மொழிபெயர்த்திருக்கிறேன். இன்னும் செம்மைப்படுத்த முடியும். செய்வேன் – லதா ராமகிருஷ்ணன்

...........................................................................................

மகள்

இது மாயா ஜாலங்கள் நிலவும் காலம்

ஓநாய்களும்

நரிகளும் - மிக நீண்ட நகங்களுடனும்

சுற்றும் கழுகுகளும்

விசர் நாய்களும்

அண்டன் காகங்களும்

பன்றிகளும் நிலவும் காலமிது மகள்.

ஏகமெல்லாம்

அறிமுகமற்ற மர்மமான காலமிது மகள்

நீங்கள் யாரையும் நம்பவும் வேண்டாம்.

உம்மாவும் நீங்களும்,

இரவுகளில். இவ்,!!!

ஜீவனுடன் மின்னுங்கள்- நன்றி

புகழ்மிக்க மகத்தான காலமிது.

நான் படுத்த பாயுடன் கிடக்கிறேன்,

அதுவும் தெரியும் உங்களுக்கு

உடலிலுள்ள உறுப்புகளில் சிறிதும்

நம்பிக்கையுமில்லை, மகள்!

அதற்காக நீங்கள் இருவரும் அலைந்து துடிக்க வேண்டாம்.

நானே

எனது தாயின் மார்பகங்களிலிருந்து

புதிதாய் கற்குகைகளுக்குள்

புகுந்து விட்டதாய் சிலர் நம்புகிறார்கள்

அதையும் நானே கவனிக்கிறேன்.

எம்மை சுற்றி புதிதாகவோ

பழைமையாகவோ

எழுதப்படாத பாடல்களிலிருந்து

அதன் ராகங்களையும்

அசிங்கங்களையும் ரசிக்கிறேன்.

அட்டுப்பிடித்த முக நூலிலிருந்து பிரிக்கவும்......?

சேர்க்கவும்......?

யாருடைய காலில் விழுந்தும்,

உயிர் வாழவும்,

வாய்க்கட்டுப் போட்ட ஜடமாகி விட்டேன்.

மகள்...!

நமது

முதுகு சொறிபவர்களையும்

முட்டுக்கட்டை போட்டு

தடவுவோர் மீதும் மிகுந்த பயத்துடன் வாழ்கிறேன், மகள்.

செத்துப்போவேன் என அலம்பித்திரியும்,

எல்லாக் காரணங்களையும்,

புரிந்து கொண்டு வாழ்கிறேன், மகள்.

நீ கலங்க வேண்டாம்.

ஒரு மகிழ்ச்சிகளுண்டு.

என்னை விட, மகிழ்ச்சிகளில்

துவள்வாய் மகள்.

என்னில்

சொந்தமான உயில் எதுவும் கிடையாது

மகள்...!

கெஞ்சிக் கேட்கிறேன், காலங்களில்...

மூழ்கி எனக்காக பிராத்தி.

மனம் நொந்து விடாதே...

கலைந்து கிடக்கும்

தலைமுடிகளை செப்பனிட்டு

உம்மாவிடம் அலங்கரிக்க விடு.

உனது, உம்மாவே போதுமானவள்.

நமக்கென்று எந்தவிதமான சொந்தங்களுமில்லை.

நானும், இன்றோ....!

நாளையோ.....!

அல்லது, உங்களின் கண்களுக்கு புலப்படாதும்,

எனது உயிர் பிரியக் கூடும்.

மகள், மரணம் பலி கொள்ளும்.

இது புழுத்துப் போகும் உடல்.

புதை குழியை மூடிவிட்டால்

என் பற்றிய அழிவின் கூச்சல் மட்டுமே

காற்றில் அலைந்து திரியும் மகள்.

உனதும், உம்மாவினதும்,

வாழ்வுக்கான நீதியில்

உங்களை உயர் தனிமை சூளும்

பயப்படாதே...

அதுவே அழியாமையாகவும் கூடும்

சந்தோஷச் சுமைகள் ஏறும்.

கால நிழலில் சுவர்க்கம்,

உங்களை அழைத்துச் செல்லும்.

நம்பிக்கையோடு தொழுது கொள்ளுங்கள்.

முடியுமானால் ஓதியும் கொள்ளுங்கள்.

எனது கண்கள்

இன்னும் திறபடவில்லையே...!

ஆகவே,

வாழ்க்கை சுமைகள் கூடும்

என்னால் என்ன செய்ய முடியும்.

உறவுகள் வெறுத்த தனிமை

நாடி நரம்புகள்,

விவேகத்திலிருந்து பிளவுபடும்,

அழிந்தும் விட்டன...!!

மகள்,

என்னுடல் புழுத்து விடும்.

அது இறை கட்டளைகளோடுதான் வந்தது.

வாழ்வை வழிபடு

அமைதியாகவும், சரியானதாகவும்,

என்னை சிலர்,

அலர்ச்சியப்படுத்தியிருக்கவும் கூடும்.

அதற்காக

மிக நிதானமாயும் திட்டமிட்டும்

பிரமானமான எங்கேயும்,

உங்கள் வாழ்வு தொடரலாம்.

அது பற்றிய ஆர்வமும் நம்பிக்கையும்

உனது அன்புத் தாயிடம் உண்டு.

அதற்காக

உயிர் காவும் கனவு காணவும் முடிவிலியுடன்,

நேரத்தை நீடிக்க வேண்டாம்.

மகள்

மனது முழுக்க துயருன்று- அதை கூறும் நிலையில் நானில்லை.

உடல் முழுக்க பாதிப்புண்டு.

உடல் முழுக்க வலிகள் உண்டு

நான்...

காட்டிக் கொள்ள மாட்டேன்

உயிர் பிரியும் நேரகாலத்தில் கூட

அது தழவிக் கொள்ளக் கூடும்.

தன்.

"குருதி" வழியும் துவாரத்தினூடே...

என் "மூளை" முளைத்துக் கொள்ளும்

மகள்...?

நீ திக்குமுக்காக திண்டாட வேண்டாம்.

எனது உடல் மண்ணுடன் புழுத்து விடும்.

இனி எனது சுட்டி விரலுக்கும்

பெருவிரலுக்குமிடையே இருக்கும் எனது பேனா துடிக்கிறது....???

அதிகமெழுத- முடியவில்லை.

மகள்....

இதை கவிதையாக பிரகடனப்படுத்த வேண்டாம்.

இதை " டையரிக் குறிப்பாக்கி" வாசித்துக் கொள்.

மஜீத்.

'SATHARA' MALATHY

 POEMS BY

'SATHARA' MALATHY

REMEMBERING FELLOW-POET SATHARA MALATHI

Latha Ramakrishnan

A passionate reader and a very sensitive human being she was, one can find in her Poetry the marvelous blend of the two quotable quotes – ‘Poetry is the spontaneous overflow of powerful emotions’ and ‘Poetry is emotions recollected in tranquility’.

Her poems reveal her passionate heart and its unanswered queries and unfulfilled dreams and they belong to one and all of us. She had experimented with various styles and tones in writing Poetry, using classical Tamil, folk-language etc. She took part in literary seminars and discussions with genuine interest and her Papers would always be balanced and analytical, avoiding overtones.

Three collections of poems – VARIKUTHIRAIGAL ( the zebras) , THANAL KODI POOKAL( fire-plant flowers), MARAMALLIGAIGAL ( a kind of trophical flowers) – one short-story collection – ANAMADHEYA KARAIGAL (anonymous shores) – one Anthology of essays on the renowned Tamil Classic Andaal Thirupaavai, analyzing the underlying theme of the verses with a rare sensibility and sensitivity, UYARPAAVAI - of Sathara Malathy have so far been published.

POETRY IS…

‘sathara’ malathy

Poetry is not a diary, nor the pages of an autobiography. It is not made of ‘I’ s. Not all of a poem are real; nor are they mere fantasy. Poems are not decorated with cleverness and strategies; nor are they made sacred with dirt.

For me, Poetry is Truth; Truth told in the best possible manner. Hiding mine as other’s, this one’s as that one’s, yet, a Truth which comes into the open, no matter however hard one would try to hide it. A poem without this Truth can only be superficial, with no real substance.

1. LOVERS

They meet on Valentine’s Day

Those no lovers _

as in wedding days

Lovers don’t meet. They Be.

When all drenched in fire

and break apart

They Be.

For mutual gifts

they have no Worlds.

When gifts happen

Worlds don’t have them.

Yes. Gods too are

lovers-like Spirits.



2) THE DUEL

Banging against the stone of language

repeatedly

I voiced my woes.

The Tongue remained unstirred.

Cold War.

And, banging against my heart

again and again

it gained entry

as Poetry



3) THE THREE DIVISIONS OF TIME

Seeping into Yesterday, I,

not flowing in Today

froze in ‘day before yesterday

’having no time to melt.

The minutes are but

veritable milestones.

In the wind of sorrow

bounced and battered

the poem that melts,

so moved,

in the darkness of my tongue

would gain its voice from the light

you would give tomorrow

with the word having gone dead

climbing the wall

and moving ahead.



4) NEED

Just like ‘parrot-hunger

Suffice if there are

Fruits of Syllables.

Why can’t you say

At once ?

That it’s sickening!

Swallowing atrocious Delays

I can’t satiate My hunger.



5) THIS IS NO RESPONSE

I have no response to your letter.

Tears can never be written

in a piece of paper.

My problem is that

I wished to get back the Loan

that I had given elsewhere,

from You.

My failure is that

I was born dead.

For those share of my heart

that have suffered loss

let’s pay homage.

If only time would block

My ebbs and flows

from reaching your shores

my thanks will be million and more.